Νέα αρχή

Κάθε κύκλος που κλείνει,ανοίγει ένας άλλος.Δεν έκλεισα τον κύκλο εδώ,αλλά άνοιξα έναν άλλο στην Αθήνα.Για πέντε μήνες.Για δουλειά.

Βέβαια η απουσία θα είναι μεγάλη και σχεδόν βασανιστική,αλλά όλα έχουν ένα τίμημα...Πρέπει να μπω στην αγορά εργασίας ξανά πριν οι πόρτες κλείσουν δια παντός...Γιατί κάθε χρόνο που περνάει και μένω άνεργη,όλο και απομακρύνεται η πιθανότητα να βρω κάτι...

Όσο η αντίστροφη μέτρηση για τα 40 πλησιάζει να λήξει και να τα πλησιάσω απειλητικά,τόσο οι διαθέσιμες δουλειές εμηδενίζονται...Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας....

Πέντε μήνες...Δεν είναι τίποτα και είναι τα πάντα.

Το 'χω ανάγκη να δουλέψω.Όχι μόνο οικονομική.Αυτή είναι η μικρότερη,αν και δεν μας τρέχουν κι από τις τσέπες.Έχουμε μάθει με τα λίγα.Δεν έχω μάθει όμως να κάθομαι.Είναι βασανιστικό να κάθομαι.Να σπρώχνω την ώρα για να περάσει κι αυτή να μην περνάει.

Θέλω αλλαγές,να βγω έξω,να γνωρίσω κόσμο,να πω μια κουβέντα.Κάτι να αλλάξει.

Μετά,ανανεωμένη και πιο δυνατή,θα προχωρήσω.Θα προχωρήσουμε για την ακρίβεια.

Στην επόμενη φάση.

Για να γυρίσω.

Εκεί που ανήκω.


ΥΓ:Προσωρινά, για ένα πεντάμηνο, κατεβάζω ρολά. Εκτός αν καταφέρω και ξαναγράψω από ιντερνετ καφέ αλλά δεν το βλέπω.Τα λέμε.Με ανανεωμένη διάθεση και ανανεωμένα θέματα και νέα.

Καλό και κακό

Έρχεται κάποτε μια στιγμή που αν έχεις κάνει το καλό πάντα στη ζωή σου,το καλό θα σου επιστραφεί,θα γυρίσει σε σένα. Αν δεν έχεις βλάψει κανέναν, κάνοντας υπομονή,κάτι καλό θα σου έρθει.

Αντίθετα,αν έχεις βλάψει,αν έχεις αφήσει αβοήθητο κάποιον ενώ μπορούσες να τον σώσει,αν δεν δίνεις δεκάρα για το πως περνάει κάποιος,αν δείχνεις αιώνια αδιαφορία,μην περιμένεις να έχεις έλεος.Υπάρχει ισορροπία στη φύση.Το καλό καλό θα φέρει και το κακό κακό.Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί το καλό να φέρει κακό...Υπάρχουν και οι ατυχίες...Υπάρχουν και τα λάθη.Αλλά η τάξη των πραγμάτων θα αποκατασταθεί πάντα.Τίποτα δεν είναι τυχαίο και δεν γίνεται στην τύχη.Όλα βαδίζουν βάση σχεδιασμού.Βάση ισορροπίας.Μην παραπονιούνται κάποιοι για δυστυχίες όταν θα μπορούσαν να φέρουν ευτυχίες στη ζωή ανθρώπων που μπορούσαν να βοηθήσουν,αλλά αντίθετα τους φέρνουν δυστυχίες και τους αφήνουν στο έλεος του Θεού.

Η καλή στιγμή ήρθε για μένα.

Ανάμεσα σε συμβουλές,σε κουβέντες,σε χαρτιά και σημειώσεις,σε βαλίτσες,ρούχα και ετοιμασίες, ψάχνω τις ισορροπίες μου.

Σκέφτομαι πως θα είναι να γυρίσω πίσω στη βάση μου.

Για δουλειά, όχι για διασκέδαση.Για λίγο, όχι για πάντα.Προς το παρόν. Μέχρι το ''λίγο'' να γίνει ''πάντα''. Σύντομα θα γίνει.

Νέες εικόνες, νέοι άνθρωποι, θα προστεθούν.Νέες εμπειρίες.

Είμαι απ' τη φύση μου δραστήρια, δεν μπορώ πάνω από πέντε λεπτά να καθίσω χωρίς να κάνω κάτι,έστω να απασχολώ τα χέρια μου. Η απραξία τριών χρόνων με τσάκισε.

Καιρός να βγω απ' το καβούκι μου. Απ' το κουκούλι μου.Να γίνω πεταλούδα από κάμπια.

Όλα μοιάζουν νέα.Θα είναι νέα.Όχι απαραίτητα δύσκολα.Απλά καινούρια.

Θα υπάρχει μια έλλειψη....Μια απουσία....Είναι όμως για καλό.Είναι όμως για λίγο.

Μετά θα επιστρέψουμε.Μαζί.Εκεί που ανήκω.Εκεί που θα μάθει και εκείνος να ανήκει.

Ανήκουμε εκεί που μας αγαπάνε.Εμένα στην Αθήνα μ'αγαπάνε.Στην Αθήνα αγαπάω.Η Κατερίνη μια παρένθεση.Κακή παρένθεση.Τώρα το ξέρω.Τρια χρόνια πριν δεν το ήξερα.Μια νέα αρχή θα κάνουμε οι δυο μας,σε λίγους μήνες.Εκεί που υπάρχει αγάπη και για τους δυο μας.Που υπάρχουν άνθρωποι να μας νοιάζονται.

Όλα αλλάζουν με λίγη υπομονή.Θεωρώ ότι έκανα περισσότερη από όση μπορούσα.Είμαι στο ''παρα πέντε'' της διαδρομής.Σε πέντε μήνες θα είμαι στο ''παρα ένα''.Ένα βήμα και είμαστε στο σημείο μηδέν.Μηδενίζουμε και ξαναρχίζουμε.Με νέες εικόνες,νέες εμπειρίες.Με συντροφους στο ταξίδι όμως,στον ωκεανό.Γιατί εδώ είμαστε μόνοι σε μια βάρκα,στον ωκεανό,έχουμε χάσει τα κουπιά και γύρω καρχαρίες.Όταν θα πάψουμε να είμαστε εδώ,το τοπίο θα ξεκαθαρίσει.Σύντομα.

Μια νέα αρχή θα ανατέλλει.

Μέχρι τότε υπομονή.Στο παρα πέντε της διαδρομής.Λίγους μήνες και το κοντερ θα μηδενίσει για να ξεκινήσει να γράφει.Με καλύτερες διαθέσεις,με καλύτερες προθέσεις,με καλύτερες προοπτικές,με καλύτερη παρέα,με συμπαράσταση,με αγάπη,με συντροφικότητα.Πάντα οι δυο μας.

Ξεκλείδωμα

Ξεκλείδωσα χαμόγελα που είχα κρυμμένα από καιρό.Άγνωστο που ήταν,αλλά βγήκαν στην επιφάνεια.

Κράτησα την κιθάρα και έπαιξα μελωδίες.Χαρούμενες,λυπημένες,δεν έχει σημασία.Έπαιξα.Αυτό έχει σημασία.Πέρασαν τρια χρόνια κι ο ενισχυτής έπιανε σκόνη,δεν είχα αγγίξει ενισχυτή,καλώδιο,ηλεκτρική κιθάρα κι η ζώνη της,σαν να με εκδικείται,τώρα βρήκε να κοπεί.

Ξεκλείδωσα κι εγώ η ίδια.Η διάθεση. Μόνο που όσο πιο ηλιόλουστη γίνεται τόσο πιο πολύ με πιάνει η διάθεση να φύγω,να γυρίσω εκεί που ανήκω,εκεί που πάντα ήμουν,εκεί που άφησα τις στιγμές μου.Γιατί δεν τις πήρα μαζί,τις άφησα πίσω,κι αυτές είναι που ξεκλείδωσαν τώρα και βγήκαν στην επιφάνεια.

Θυμήθηκα τα παλιά.

Πέρασαν κιόλας δεκατρία χρόνια.Πως πέρασαν;

Θυμάμαι την πρώτη φορά,τις πρώτες μελωδίες,τα πρώτα τραγούδια,τα πρώτα χαμόγελα.

Φωτεινά μάτια,σχεδόν παιδικά,που κοιτούσαν με ειλικρίνεια.Μελωδίες από κιθάρα που έμοιαζε να είναι προέκταση του χεριού που την κρατούσε.Και μια φωνή,εκεί, δίπλα, να χαιδεύει τις νότες.

Δεν άλλαξε τίποτα κι άλλαξαν όλα.

Αλλάξαμε εμείς...Αναρωτιέμαι.Μπορεί και όχι.Μπορεί να μην αλλάξαμε.Μεγαλώσαμε.Αυτό ναι.Σίγουρα.

Δεν είμαι πια 24.Τότε ήμουν.Αλλά ίδια τα βλέπω όλα.Πολύχρωμα.

Τι έμεινε την επόμενη μέρα από το πολύχρωμο σκηνικό;

Ξέμειναν κάποια χρώματα,λίγο πιο ξεθωριασμένα,σαν να έπεσε νερό πάνω στο χαρτί.

Μια περίεργη διάθεση με πιάνει.Μια λυπημένη χαρά.Τι είναι αυτό;Δεν μπορώ να το ορίσω.Μια χαρά μάλλον πέρα από όρια,μια χαρά που καταλήγει σε γλυκόπικρο χαμόγελο ανθρώπου που θυμάται και αναπολεί.

Άφησα πίσω στιγμές και με περιμένουν.Να πάω να δημιουργήσω κι άλλες.

Θα πάω πάλι πίσω.Μπορεί να μην είμαι ο ίδιος άνθρωπος,μπορεί να είμαι πιο κουρασμένη.Η καθημερινότητα κουράζει.

Θέλω όμως να πάω πίσω.Να βρω τις στιγμές μου.Να βρω όσα άφησα.Εκεί είναι.Περιμένουν.Εγώ έφυγα.Εκείνα πάντα εκεί ειναι,όλα και περιμένουν.Οι ίδιοι άνθρωποι.Οι φίλοι.Οι δικοί μου άνθρωποι.Όλοι εκεί,το ίδιο αγαπημένοι και ίσως πιο πολύ.Γιατί ενώ έφυγα,δεν με ξέχασαν ποτέ όπως δεν τους ξέχασα κι εγώ.

Πιο αγαπημένα όλα κάθε φορά.Όλο και πιο αγαπημένα.Πάντα θα είναι εκεί.Όλα και θα περιμένουν.

Χαρούμενες στιγμές και λόγια που βγαίνουν από ζεστές καρδιές.Βλέμματα που σε κοιτάζουν με αλήθεια και χαμόγελα που φωτίζουν,γιατί απ' τα χείλη ανεβαίνουν στα μάτια.


Δεν θα πω ευχαριστώ.Χαζό θα ακουστεί.Αλλά και μόνο η θετική ενέργεια που στέλνω..Θα την έχετε παρέα,να σας προσέχει. Ξέρετε εσείς.


ΥΓ: Για όλους τους φίλους,για όλες τις φίλες μου,στην Αθήνα,που είναι πάντα εκεί,κι ας έφυγα εγώ,δεν με ξέχασαν,όπως δεν τους ξέχασα κι εγώ,και θα πάω να τους βρω σύντομα.Ιδιαίτερα για κάποιους,ξέρουν εκείνοι.

Μια γυναίκα χωρίς όνομα/Ούτε έρωτας υπάρχει(2 βιβλία)

Διάβασα δύο βιβλία από την ίδια συγγραφέα,από την Τουρκία,της Ντουιγκού Ασένα. Από εκείνα τα βιβλία που έχουν να σε διδάξουν κάτι.Το πρώτο μάλιστα το είχαν απαγορεύσει στην Τουρκία ως ''επιβλαβές'' ανάγνωσμα για παιδιά και εφήβους. Στην ουσία το δεύτερο βιβλίο αποτελεί συνέχεια του πρώτου.

Ο λόγος φυσικά της απαγόρευσης είναι ότι η γυναίκα που περιγράφεται,τόσο στο πρώτο,όσο και στο δεύτερο βιβλίο,η ίδια γυναίκα,που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε(γι'αυτό και δεν αναφέρεται όνομα), είναι μια γυναίκα που τολμάει και δεν υποτάσεται στην θέληση των αντρών.Μια γυναίκα με τη δική της προσωπικότητα.Μια γυναίκα με δύναμη ψυχής.


Γενικά τολμάει.Να σηκώσει ανάστημα σε μια κοινωνία από άντρες για άντρες.Τολμάει να πει τη γνώμη της.Τολμάει πρώτα από όλα να έχει γνώμη.Να μην υιοθετεί τη γνώμη των αντρών,αλλά να διαμορφώνει δική της.Τολμάει να φεύγει όταν ο έρωτας τελειώνει,όταν η συμβίωση είναι αφόρητη.Τολμάει να είναι ο εαυτός της και όχι κάτι άλλο που της επιβάλλουν. Τολμάει να στέκεται στα πόδια της.

Αυτή η γυναίκα που προέρχεται από ένα πιο αυστηρό κοινωνικό πλαίσιο από αυτό που έχουμε συνηθίσει στις δυτικές κοινωνίες,σκανδαλίζει συχνά τους άντρες με την συμπεριφορά της.Όχι επειδή η συμπεριφορά της είναι προκλητική.Απλά επειδή εκείνοι,συνηθισμένοι από γυναίκες που σκύβουν το κεφάλι και κάνουν ό,τι τους πουν εκείνοι,αυτή η γυναίκα, η τόσο ανεξάρτητη και δυναμική,τους κάθεται στο στομάχι,σαν γροθιά. Δεν μπορούν να την υποτάξουν και αυτό τους ενοχλεί.

Αυτή η κοπέλα μεγαλώνει σε ένα αυστηρό σπίτι, με μια μητέρα όπως όλες,στη χώρα της,θύμα, και έναν πατέρα, όπως όλοι στη χώρα της,αφέντης, που κατα βάθος δεν ήταν και τόσο κακός, αλλά κι αυτός θύμα μιας κοινωνίας που του επέβαλε να είναι αφέντης.

Προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, να προβάλει τις απόψεις της,να ακουστεί η φωνή της,σε μια κοινωνία που δεν έχει συνηθίσει να ακούει τα θέλω των γυναικών.Και τα καταφέρνει πολύ καλά.Ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνει σε κάτι,τουλάχιστον έχει προσπαθήσει με όλες της τις δυνάμεις.

Μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε.Σε οποιαδήποτε κοινωνία,προοδευτική ή αυστηρή.Γι'αυτό και ήταν σωστή η επιλογή να μην έχει όνομα.Θα μπορούσε να είναι μια φίλη μας,μια γνωστή μας.Θα μπορούσε να είναι ο εαυτός μας.Εμείς οι ίδιες.


Φράσεις και απόψεις της ηρωίδας θεωρούνται πολύ προοδευτικές:


''Πρέπει να ορθώνεσαι,να μην λυγίζεις μπροστά σ'αυτούς που σιχαίνεσαι,να μην γίνεσαι σαν κι αυτούς,να μην κουβαλάς τη δική τους κακία.Πρέπει να πιστέψεις ότι είσαι δυνατή''.

''Δεν θέλω να ζήσω μια ζωή ήρεμη(μονότονη),σίγουρη(ψόφια), ήσυχη(εξαρτημένη).Θέλω μια ζωή διαφορετική, ζωντανή,ανεξάρτητη''.

''Δεν μπορεί να γίνει ζωή χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους;''

''Πηγαίνω αντίθετα στο ρεύμα;Δεν πειράζει,ας πηγαίνω.Δεν θα δείξω αγνωμοσύνη στον εαυτό μου, δεν θα μπω στα καλούπια που θέλουν''.

''Αν μ'αγαπάς, να με θέλεις,μη με καταδυναστεύεις,μη με υποτιμάς, είμαστε ίσοι, αν δεν με θεωρείς ίση, φεύγω''.

''Δεν σπατάλησα ούτε μια στιγμή της ζωής μου. Από όλα κάτι κέρδισα, κάτι έμαθα''.

''Είμαι ευτυχισμένη γυναίκα,απέκτησα όλα όσα ήθελα.Πόσο όμως αγωνίστηκα,πόσο αντιστάθηκα''.

''Περισσότερο από κάθε τι άλλο στη ζωή μου έχω μετανιώσει για τα πράγματα που δεν έκανα και δεν άγγιξα για να μην μετανιώσω''.

''Το θέλω είναι το μισό του κάνω''.

''Όταν ο άνθρωπος έχει εξωτερικά την εμφάνιση ώριμου,έξυπνου,όταν οι κουβέντες του,η συμπεριφορά του έχουν λογική,κάθε αδικαιολόγητη πράξη του χρωματίζεται έντονα,γίνεται εμφανέστατη''.

''Εμείς οι γυναίκες είμαστε μόνες.Μόνες όταν είμαστε άρρωστες,μόνες όταν πονάμε,μόνες όταν κλαίμε,μόνες όταν κουβαλάμε το μωρό στα σπλάχνα μας,όταν υποψιαζόμαστε,όταν ζηλεύουμε,όταν μας απατάνε. Μήπως πρέπει να σκεφτόμαστε ότι οι άνθρωποι, όπως και τα γεράκια, όταν μας κρατούν το χέρι, το κάνουν για τον εαυτό τους, για να αποδείξουν πόσο μεγαλόψυχοι είναι;'

''Γιατί όλα είναι ελεύθερα για το ένα φύλο και όλα απαγορεύονται για το άλλο;''

Μωβ/ροζ

Μωβ...

Η διάθεση,κάτι μέρες όπως αυτή.Που σηκώνεσαι και έξω βρέχει κι εσύ, ανέκαθεν, δεν συμπαθείς τη βροχή.

Μωβ...

Η διάθεση,κάτι μέρες που δεν σου φταίει τίποτα και σου φταίνε τα πάντα.

Μωβ...

Όταν οι σκέψεις γίνονται περισσότερες από τις λέξεις και δεν ανατέλει κανένα χαμόγελο.

Μωβ...

Όταν το χαμόγελο γίνεται είδος προς εξαφάνιση.

Μωβ...

Όταν η πραγματικότητα σε ξεπερνάει.

Μωβ...

Όταν όλα αυτά που για άλλους είναι καθημερινότητα,είναι δεδομένα,για σένα είναι κάτι που ονειρεύεσαι να έρθει και αργεί.

Μωβ...

Όταν θέλεις τόσο λίγα και καταλήγεις με το τίποτα.



Ροζ.

Όταν ελπίζεις.

Ροζ.

Όταν μετά τη βροχή ο καιρός ανοίγει και χαμογελάει.

Ροζ.

Όταν κι εσύ χαμογελάς.

Ροζ.

Όταν οι βαριές σκέψεις ξεφορτώνουν λίγο από το βάρος τους και γίνονται λίγο πιο φωτεινές.

Ροζ.

Γιατί η ζωή τελικά είναι μια αιώνια εναλλαγή.



Ροζ/Μωβ, Άσπρο/Μαύρο, Κίτρινο/Πορτοκαλί.


Γιατί η ζωή παίρνει το χρώμα που θέλεις εσύ.

Εγώ θέλω να την βάφω ροζ-μωβ. 


Την μια μέρα είμαι πιο χαρούμενη και προσθέτω στο κόκκινο άσπρο και την κάνω ροζ.

Την άλλη μέρα είμαι πιο λυπημένη και προσθέτω μπλε στο κόκκινο και την κάνω μωβ.


Θέλω να μπορώ να είμαι χαρούμενη. Θέλω να μπορώ να είμαι λυπημένη.

Θέλω να μπορώ να γελάω. Θέλω να μπορώ να κλαίω.

Όποτε το νιώθω. Να μην λογοκρίνονται οι διαθέσεις και τα συναισθήματα.



Κανείς δεν είναι πάντα χαρούμενος αλλά και κανείς δεν είναι πάντα λυπημένος.


Όλα ορίζονται από το αντίθετο τους.


Κι εγώ παίρνω το πινέλο και προσθέτω. Πότε άσπρο,πότε μπλέ.


Και ξανά απ' την αρχή. Δικό μου το πινέλο, δικό μου και το χρώμα, δική μου και η επιλογή.

Κάποιες σκέψεις

Κάποιες φορές τα γεγονότα σε ξεπερνούν.Οι σκέψεις ακόμα περισσότερο.Αυτά που συμβαίνουν γύρω σου κι αυτά που συμβαίνουν μέσα σου.Όσα θέλεις να κάνεις και όσα πρέπει να κάνεις.

Σκέφτεσαι...Σκέφτεσαι...Άκρη δεν βγάζεις.

Έχω ένα ελάττωμα.Σκέφτομαι πολύ.Το μεγαλύτερο ελάτωμα είναι ότι δεν δουλεύω.Όταν δεν δουλεύεις νιώθεις ελατωματικός έτσι κι αλλιώς,νιώθεις λίγο.Οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν δούλευα.Οι πιο ευτυχισμένες μου μέρες ήταν αυτοί οι 10 μήνες στη Νέα Σμύρνη.

Θα έρθει η ώρα που οι δέκα αυτοί μήνες θα γίνουν η υπόλοιπη ζωή μου.Εκεί ανήκω τελικά.Εδώ είμαι περαστική.

Τελικά πρέπει να πάθεις για να μάθεις.Έπρεπε να το ζήσω όλο αυτό.Αυτά τα τρια χρόνια που αγκομαχώ στην ανηφόρα,ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν μπορώ να συνενοηθώ.

Η υπόλοιπη ζωή μου θα ξεκινήσει τη μέρα που θα ξαναγυρίσω στο αγαπημένο μου σπιτάκι στη Νέα Σμύρνη.

Πρέπει να πάθεις για να καταλάβεις...Για να κατανοήσω τι σπρώχνει τον κόσμο να στοιβάζεται στην Αθήνα.Τώρα τους καταλαβαίνω.

Ώρες ώρες σε πιάνει απογοήτευση...Όταν βλέπεις πόσο λίγο μπορείς να συννενοηθείς...Νομίζεις ότι μιλάς άλλη γλώσσα.Βλέπεις να βασιλέυει η αγένεια και η δουλειά που θέλει ελάχιστο χρόνο να γίνει εδώ να είναι Γολγοθάς.

Και βλέπεις αδιάκριτα βλέμματα.Και βλέπεις ακόμα πιο αδιάκριτες ψυχές.Και εσύ καλείσαι να επιβιώσεις.

Αλλά τελικά κατάλαβα ότι επιβιώνω.Τα καταφέρνω.

Τώρα όσον αφορά το γύρω κόσμο...Όσα συμβαίνουν...Τι να σχολιάσω...Δεν θέλω να σχολιάσω και δεν έχω πολλά να πω.

Ζούμε σε κοινωνίες βασισμένες στην τρέλα και στην υπερβολή.Το απλό έχουμε την τάση να το κάνουμε σύνθετο.Κάποιοι δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης αν κάποιοι άλλοι έκαναν σωστά την δουλειά τους.Όλα φαινόμενα των καιρών.Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια θλιβερή πραγματικότητα,δεν ψάχνεις έξω από σένα τη λύση αλλά μέσα σου.Αν κανείς δεν κάνει ποτέ την αυτοκριτική του και όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι και πετάνε αλλού το μπαλάκι της ευθύνης,ποτέ και τίποτα δεν θα φτιάξει.Σε κοινωνικό επίπεδο τι αισιοδοξία να έχεις;Την λέξη αυτοκριτική δεν την ξέρουν.Πως θα αλλάξουν τα πράγματα;Παραδέχεται κανείς κάποτε έστω και μια ευθύνη;

Αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει.Εμείς κάνουμε τίποτα,ο καθένας ξεχωριστά,να αλλάξει τον εαυτό του;Αν δέκα εκατομύρια(σχηματικά) ο καθένας έκανε τις δικές του προσπάθειες,να αλλάξει τον εαυτό του,να γίνει πιο ευγενικός,πιο σοβαρός,πιο ανεκτικός,πιο υπέυθυνος και με λιγότερη κακία,κακεντρέχεια,ζήλεια και φθόνο,θα ζούσαμε στην ιδανική κοινωνία.Γίνεται;Ναι,γίνεται.

Αλλά για να γίνει θέλει τεράστια θέληση και ελάχιστη την διαθέτουν.Εγώ την διαθέτω και το λέω υπεύθυνα.Όσο με αφορά,θέλω και προσπαθώ να διορθώσω όσα πρέπει να διορθώσω.Αν ο καθένας το έκανε αυτό,θα ζούσαμε όλοι πολύ πιο όμορφα.Αλλά δυστυχώς,κάθε μέρα έχεις να ξεπεράσεις ένα βουνό εμπόδια που σου χαλάνε τη διάθεση και ένα κράτος-τέρας που σε βλέπει σαν αριθμό και ακόμα χειρότερα,σαν ευρώ που πρέπει να σου ρουφήξει.

Αν όλοι όσοι αποτελούν την κοινωνία την Ελληνική σκέφτονταν πέντε απλά πραγματάκια θα ήταν πολύ καλύτερα όλα.Απλά,πολύ απλά πραγματάκια που και ένα πεντάχρονο θα μπορούσε να τα σκεφτεί.

Αν όλοι αυτοί πχ που κάνουν απεργία για ψύλλου πήδημα και ταλαιπωρούν τον συνάνθρωπο τους,επειδή πχ τους έκαναν περικοπές στο μισθό ή ό,τι άλλο,σκέφτονταν ότι υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος,δεν θα ταλαιπωρούσαν κανέναν.Ταλαιπωρούν τον αδελφό τους,το φίλο,τον πατέρα,τον γείτονα.Όχι τον βο(υ)λευτή ή τον υπουργό στον οποίο ζητάνε κάτι και διαμαρτύρονται.Αυτοί οι άνθρωποι ''πονάνε'' μόνο σε ένα πράγμα.Στην τσέπη.Αν όλοι αυτοί που απεργούν-δικαίως,ναι μεν,αλλά-αν αυτοί είχαν αλληλεγγύη και δεν ήταν ο καθένας μόνος του,θα είχαν συνεννοηθεί και κάθε νέο χαράτσι,οποιασδήποτε μορφής δεν θα πάει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ-το τονίζω-ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ,να το πληρώσει.Δεν μπορούν ούτε να συλλάβουν,ούτε να κόψουν τις παροχές από 10 εκατομύρια κόσμο,αλλά από 2-3 που δεν θα πληρώσουν,μπορούν.

Αυτό μας λείπει.Η ομόνοια,η αλληλεγγύη.Να συννενοηθούμε.

Αν λοιπόν όλοι έκαναν ένα μπουκοτάζ όλων των ειδών,στα ταμεία,στα μαγαζιά,στις αγορές,στα πάντα,θα υπήρχε η απειλή να καταρεύσει όλο το σύστημα.Θα σου έλεγα μετά αν ο εκάστοτε υπουργός δεν τα έκανε πάνω του και απέσυρε τις αντιλαικές ρυθμίσεις του.

Αλλά εγώ μιλάω για μια κοινωνία σκεπτόμενων όχι αποβλακωμένων άρα δεν γίνεται.

Έχω κι εγώ κάτι απαιτήσεις ώρες ώρες...Ο Έλληνας να είναι με τον άλλο Έλληνα αδελφωμένος...Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου.Η κακία κι ο κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Αναγκάζεσαι να πορευτείς με ελάχιστα άτομα.Αλλά όλα έχουν το σκοπό τους που συμβαίνουν.

Αλλάζω θέμα.

Δεν ξέρω γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι δεν είμαι αισιόδοξη.Θα ήμουν εδώ αν δεν ήμουν αισιόδοξη;Θα είχα σαλτάρει.Έλα ζήσε με τον τρόπο που ζω,με τα ανύπαρκτα εισοδήματα,με δυο άνεργους μες το σπίτι,να μην ξέρεις αν θα έχεις για το νοικι ή θα μεινεις στο δρόμο και μετά πες με απαισιόδοξη.Αν ένα πράγμα με χαρακτηρίζει είναι η αισιοδοξία.Γιαυτό αντέχω.

Αλλά αυτό που όχι μόνο με χαρακτηρίζει αλλά με κατακλύζει είναι σίγουρα ο ρεαλισμός.Ωμός.Δεν βλέπω ροζ συννεφάκια.Δεν εθελοτυφλώ ότι ζω σε έναν ρομαντικό,ιδανικό κόσμο όπου ο άλλος θα νοιαστεί να σε βοηθήσει.Ξέρω ότι κολυμπάω στον ωκεανό και αν οι άλλοι μπορούσαν να με βουλιάξουν,θα το έκαναν.Δεν τρέφω αυταπάτες ότι οι άλλοι,αν μπορούσαν,θα με έβγαζαν στην ακτή.Ωμός ρεαλισμός.Ξέρω που πατάω.Ξέρω που βρίσκομαι.Ξέρω τι να περιμένω.Καχύποπτη γιατί με έκανε η ζωή.Η επαφή με ανθρώπους που δεν αξίζουν.Γιαυτό βλέπω στους άλλους πρώτα έναν εχθρό,μέχρι να με κερδίσουν και να δω σε αυτούς έναν φίλο.Γιαυτό και λίγους ανθρώπους μπορώ να θεωρήσω φίλους αλλά γιαυτούς νοιάζομαι και θέλω να είμαι εκεί.

ΥΓ:Φωτογραφία άσχετη με όσα λέω.Αν και όχι και τόσο.Αυτό που λέω γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζωα.Αυτή τη γλυκειά φατσούλα πως να μην την αγαπάς;Ήταν τρια γατάκια,στη γειτονιά,προφανώς κάποιος τα πήρε.Αυτές τις λίγες μέρες που έμειναν,τους πηγαίναμε κάθε μέρα γάλα και μας αναγνωρίζανε.Αυτό το γατάκι μας έκανε χαρές και μας έπαιρνε από πίσω.Αυτά τα αθώα ματάκια μου έδιναν χαρά και όλα τα ζωάκια,μου βγάζουν τρυφερότητα.

Κωμωδίες

Τον τελευταίο καιρό, μπορεί να έχω χάσει τη μουσική μου, να παίζω ελάχιστα κιθάρα, αλλά βλέπω αρκετές ταινίες, όποτε και όποτε βρω κάποια να μου αρέσει. Η θεωρία μου είναι ότι εφόσον η ζωή μας είναι ένα δράμα, καλό είναι να βλέπουμε και καμία κωμωδία να σκάει και κανένα χαμόγελο το χειλάκι μας. Λέγοντας ότι η ζωή είναι δράμα δεν το λέω με την έννοια της μιζέριας, αλλά ότι γενικά, πλεον, λίγοι άνθρωποι μπορούν να ισχυριστούν ότι περνάνε πολύ ευτυχισμένα, χωρίς ίχνος ανασφάλειας. Άλλη μια θεωρία μου είναι ότι οι κοινωνικές τάξεις στην Ελλάδα είναι κλειστές σαν κάστες, αν γεννηθείς φτωχός, πεθαίνεις φτωχός...

Μάλλον έχω μεγάλη ανάγκη το γέλιο γιατί πλέον πολύ δύσκολα το βρίσκω στη ζωή μου...Πολύ δύσκολα συμβαίνουν γεγονότα ευχάριστα, να τα μαθαίνω και να χαίρομαι και πολύ δύσκολα συμβαίνουν και σε μένα, στη δική μου ζωή, γεγονότα ευχάριστα για να μπορώ να χαίρομαι. Έτσι πρέπει να έχω βοήθεια για να γελάσω και αυτή η βοήθεια είναι συνήθως οι κωμωδίες ή τα ανέκδοτα.

Έτσι μια ευχάριστη δραστηριότητα για μένα είναι να παρακολουθώ κωμωδίες.

Στο σινεμά(πιο σπάνια δυστυχώς), στην τηλεόραση και περισσότερο στα δορυφορικά κανάλια παρά στα δικά μας που βάζουν όλο βλακείες. Παρακολουθώ όμως και στο ιντερνετ βίντεο από παλιές εκπομπές και σειρές.Βλέπω και αρκετές επαναλήψεις,κάποιες σειρές όσο κι αν τις βλέπω,δεν με χαλάνε, πάντα τις βλέπω ευχάριστα όπως πχ τα ''Εγκλήματα'' που βάζει τα απογεύματα ο ANT1. Βλέπω και ιντερνετικώς το ''σ'αγαπώ, μ'αγαπάς'' και αν και το έχω δει χιλιάδες φορές γελάω συνέχεια.Λες να έχω alzheimer και για αυτό γελάω με τα ίδια αστεία;

Βλέπω επίσης τα Σαββατοκύριακα τον Mister Bean.Και μ'αυτόν γελάω παρα πολύ! Τις καθημερινές βλέπω κάθε βράδυ ''Γιάννης ο όμορφος'' και γελάω με τη γιαγιά Δωροθέα.

Εχθές παρακολουθούσα στρουμφάκια!!Έχω κι έναν παλιμπαιδισμό!!Παρακολουθούσα και το αγαπημένο μου παιδικό μικρή,τον Νίλς Χόλγκερσον! Όταν τα παιδικά ήταν παιδικά και δεν εμπεριείχαν βία όπως τα σημερινά ''παιδικά''.

Μια κωμωδία που είδα στην Αθήνα,σε θερινό σινεμά στο Αττικό Άλσος, ήταν η ''οικογένεια Μίλερ''.Στο ίδιο σινεμά,πριν από μήνες, είχα δει το Hangover.

Παρακολουθώ πολλές κωμωδίες και στα Ιταλικά κανάλια, στο Rai1,Rai2,Rai3.Το Σάββατο είχε μια που την είχα ξαναδεί αλλά μ'άρεσε, Ιταλικές κωμωδίες έχουν γέλιο άλλωστε.

Μ'αρέσουν όμως και οι σειρές της Rai, με τον Τσάρλι, τον Χιμπαντζή και την Robbie την φώκια.Τελευταία βλέπω και μια σειρά Βραζιλιάνικη,μια ιστορία περασμένης εποχής, πριν 100-200 χρόνια,πολύ ωραία!Δραματική βέβαια αλλά αξίζει.

Βλέπω επίσης το Affari tuoi, που είναι το αντίστοιχο deal που είχαμε παλιότερα και εδώ,με τον Φερεντίνο,είχαμε πάει και στο στουντιο εμείς, εγώ κι ο Στέλιος με τη μάνα μου.Κάποιες φορές βλέπω και κάποια τηλεπαιχνίδια,στο rai1, και το καλοκαίρι έβλεπα και μια ωραία εκπομπή με παλιά βίντεο,έδειχνε κάτι αρχαία, του 1958,1962,1973 και τέτοια.

Κάπως έτσι προσπαθώ να περάσω τον καιρό.Τις βαρετές μέρες που όλα είναι ίδια και δεν συμβαίνει τίποτα παρά ελάχιστα μικρά διαλείμματα από τη βαρεμάρα, πότε πότε, όταν πάμε, πολύ σπάνια, κάποια βόλτα.

Τα Σαββατοκύριακα δεν τα συμπαθούσα ποτέ και τώρα δεν τα συμπαθώ ακόμα πιο πολύ...Με βγάζουν από το πρόγραμμα μου.Ξέρω τις καθημερινές,έχω ένα πρόγραμμα που ακολουθώ.Αυτό με βοηθάει και στον υπνο και στο φαγητό.Τα Σαββατοκύριακα γίνεται κουρέλι το πρόγραμμα μου και γιαυτό δεν τα συμπαθώ με τίποτα!Χώρια που όλο βλακείες έχει να δεις,ξεθαβουν τις βιντεοκασέτες και στις πασάρουν ή τα διάφορα που αντιπαθώ στυλ Χαρι Πότερ.

Απόψε πάλι καλά, πως το έπαθε το Star και έχει κωμωδία αλλά την ίδια ώρα έχει και στο rai1, αρχίζει νέα σειρά...Θα δω πως θα τα συνδυάσω.

Ευτυχώς έχω και μάθημα σε λίγο και θα περάσει το απόγευμα.

Μακάρι να είχα μια δουλειά να περνούσαν οι μέρες μου.Αγαπώ τη δουλειά και την στερούμε, την στιγμή που άλλοι την έχουν και βαριούνται να πάνε και όλο γκρινιάζουν.Εντάξει,κατανοώ ότι όλοι δουλεύουν για ψίχουλα, αλλά ας δούλευα κι ας μου έδιναν και 100 ευρώ το μήνα.Πάλι ευχαριστημένη θα ήμουν.Όλοι όσοι δεν εκτιμούν τη δουλειά ας έρθουν για λίγο να αλλάξουμε θέσεις κι αν δεν θέλουν να κλείσουν σουίτα στο Δαφνί, να έρθουν να μου πουν.Μάλλον οι κωμωδίες με κρατάνε και η ελπίδα ότι κάποτε θα δουλέψω.Μόνο έτσι ισορροπώ εγώ.Να αλλάζω παραστάσεις και ως άνεργη δεν πρόκειται να συμβεί εύκολα.Το κάνω εγώ να συμβαίνει, αλλά και πάλι δεν είναι εύκολο.

Έτσι οι κωμωδίες είναι εδώ,για να ξεχνιέμαι, για να γελάω γιατί το γέλιο μου πλέον είναι δυσέρευτο...

Το παιδί της αγάπης(βιβλίο)

Διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο,βασισμένο σε αληθινή ιστορία.

''Το παιδί της αγάπης'' της Μαρίας Τζιριτα.

Μιλάει για ένα παιδί που από τη μέρα που γεννήθηκε,ένιωθε-και δυστυχώς,ήταν- ανεπιθύμητο.Ήταν καρπός μιας κοπέλας μειωμένης διανοητικής ικανότητας και του θείου της,που μεθυσμένος,ασέλγησε στην κοπέλα. Όταν το αγοράκι γεννήθηκε, η μητέρα της κοπέλας, για να αποφύγει το σκάνδαλο στη μικρή κοινωνία ενός χωριού της Κέρκυρας, σκαρφίστηκε ένα σωρό ψέματα για την πατρότητα του παιδιού, στιγματίζοντας έτσι τον γιό της ως πατέρα του παιδιού,εκτός γάμου.

Το παιδί κατέληξε σε ίδρυμα,βαπτίστηκε Στέλιος και έμεινε στο ίδρυμα.Κάποια στιγμή κατέληξε ξανά,σε ηλικία 2 χρονών,πάλι στην φυσική του οικογένεια,για να αποκτήσει περισσότερες πληγές... Έγινε μάρτυρας στο θάνατο της γιαγιάς του,όταν η κόρη της και μητέρα του την χτύπησε.

Η μητέρα του Στέλιου κατέληξε σε ψυχιατρική κλινική και εκείνος ξανά πίσω στο ίδρυμα,μετά από δύο πολύ άσχημα και καθοριστικά χρόνια. Η μόνη που έβλεπε με αγάπη το μικρό παιδί ήταν η θεία του,η αδελφή της μητέρας του,η Ελένη.

Κάποια στιγμή κατέληξε σε ανάδοχη οικογένεια,μια δυσλειτουργική οικογένεια,μιας δεσποτικής γυναίκας και ενός άβολου άντρα.Ο γιός της οικογένειας έμελλε να παίξει ρόλο στη ζωή του Στέλιου στο μέλλον.

Τελικά η γυναίκα αυτή,η τόσο δεσποτική και πλούσια,δεν ανέχτηκε τα καμώματα του,που όλα έγιναν επίτηδες,επειδή κατά βάθος εκείνος ήθελε να επιστρέψει στο ίδρυμα και στη μόνη γυναίκα που αναγνώριζε σαν μάνα του,την κοινωνική λειτουργό που δούλευε εκεί,την Μαρίνα.

Η Μαρίνα είχε μεγάλη αδυναμία στο Στέλιο από τότε που ήταν μικρό παιδί,κάτι που προκαλούσε ζηλεια στο δικό της παιδί,τον Άγγελο.Η Μαρίνα ήταν πάντα κοντά στον Στέλιο και τον βοηθούσε στα πάντα,πολλές φορές εις βάρος της δουλειάς,με κίνδυνο να την επιπλήξουν που ασχολείται τόσο μαζί του.

Μεγαλώνοντας ο Στέλιος έγινε ένας καταθλιπτικός νέος άντρας που κουβαλούσε πολλά μέσα του.

Συναντήθηκε με τον Χάρη,τον ομοφυλόφιλο γιό της πλούσιας οικογένειας που είχε αναλάβει την φροντίδα του,πολλά χρόνια πριν.

Ο Χάρης τον βόηθησε οικονομικά,ανοίγοντας του ένα εργαστήριο κεραμικής,ένας τομέας στον οποίο ο Στέλιος είχε μεγάλο ταλέντο.

Ο Χάρης αρρώστησε και πέθανε αργότερα. Ο Στέλιος δεν συνειδητοποίησε-ή μάλλον δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει- ότι ο Χάρης πέθανε από AIDS και ότι πιθανόν είχε κολλήσει και εκείνος, ερχόμενος σε επαφή μαζί του.

Αργότερα ο Στέλιος γνώρισε μια κοπέλα αλλά σύντομα χώρισε μαζί της, φεύγοντας σαν κυνηγημένος.

Παράλληλα, η ζωή της Μαρίνας πέρασε από πολλά στάδια. Χώρισε τελικά από τον άντρα της,που ζούσε χρόνια στη Γαλλία και ο γιός της, τελειώνοντας το σχολείο, πήγε κι αυτός εκεί. Ο Άγγελος παντρεύτηκε μια Γαλλίδα και απέκτησε έναν γιό. Η Μαρίνα πάντα μόνη της, έδιωξε με τον τρόπο της τον μόνο άντρα που την αγάπησε, τον Αλέκο,που έφυγε στη Θεσσαλονίκη, για να χαθούν περίπου 20 χρόνια.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Στέλιος ζούσε μια ζωή με καταχρήσεις, μια ζωή μοναχική. Δεν δεχόταν βοήθεια από κανέναν και δεν εμπιστευόταν κανέναν. Δεν άκουγε πλέον ούτε τη Μαρίνα, η οποία έπαψε πια να τον επισκέπτεται,κάποια στιγμή.

Ωσπου μια μέρα,εκείνη συνειδητοποίησε ότι έχει πολύ καιρό να μάθει νέα του και τον αναζήτησε.

Η αστυνομία, μπαίνοντας στο διαμέρισμα του, τον βρήκε νεκρό στο κρεβάτι του.

Η Μαρίνα ένιωσε υπεύθυνη που δεν ήταν κοντά του για να αποτρέψει το θάνατο του. Έμοιαζε να τα έχει χαμένα και να κρατάει μέσα της τον πόνο της, να μην ξεσπάει.

Την κατάλληλη στιγμή ήρθε ο γιός της από την Γαλλία μαζί με τον πρώην άντρα της και της συμπαραστάθηκαν. Την κατάλληλη στιγμή ξαναμπήκε στη ζωή της και ο Αλέκος,μετά από 20 χρόνια,πάντα ερωτευμένος μαζί της.

Ένα γράμμα έριξε φως στις συνθήκες θανάτου του Στέλιου. Έπασχε από AIDS κι αυτός και δεν ήθελε να φύγει άρρωστος. Ευχαρίστησε τη Μαρίνα για όσα είχε κάνει και της είπε,έστω και αργά,πόσο πολύ την αγαπούσε και ότι για εκείνον ήταν η μόνη μάνα που γνώρισε.

Γιαυτό και το βιβλίο λέγεται παιδί της αγάπης.Γιατί τα παιδιά δεν ανήκουν σε κανέναν, αλλά μόνο σε όσους τα αγαπούν.Και ο Στέλιος αγαπήθηκε από τη Μαρίνα σαν να ήταν δικό της παιδί και πολύ παραπάνω...


Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό,με μεγάλες αλήθειες και διδάγματα.Για τη δύναμη της αγάπης,για την οικογένεια και την έλλειψη της και για όσα κουβαλάμε στη ζωή μας.Αξίζει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη!

Τρεις τόποι

Χρόνια πολλά σε όλους!Χρόνια καλά!Υγεία πρώτα από όλα.Να μας δίνει δύναμη η Παναγία γιατί μας περιμένουν δύσκολες μέρες.Όλους μας.Αλλά θα το παλέψουμε.Αμαχητί θα πέσουμε;Όχι βέβαια.

Ας ταξιδέψει ο νούς...Αυτόν διαθέτω μόνο φέτος για ταξίδια.Δεν διαθέτω κάτι άλλο.Καρφωμένη εγώ.Χωρίς διακοπές.Χωρίς μπάνια.

Στην βεράντα να αγναντεύω τον Όλυμπο.Να κοιτάζω το παρόν και να ρίχνω ματιές στο παρελθόν.Αυτό διαθέτω.Αναμνήσεις παλιών στιγμών.

Στιγμών παρέας, βόλτας, συναυλίας. Συντροφικότητας, πάρτι. Θεάτρου, κινηματογράφου, μουσικής. Χαράς,γέλιου,ξεγνοιασιάς.

Όταν παίρνεις απόσταση από τα γεγονότα,τότε τα καταλαβαίνεις.Τότε συνειδητοποιείς.Τι είχες,τι έχασες,τι σε περιμένει,τι άφησες,τι σε άφησε.

Αναμνήσεις.Σκέψεις.Εικόνες.


Τρείς τόπους έχει η ψυχή μου που περικλύουν τον εξής έναν: Το αγαπημένο μου νησί.

Η Νάξος...

Ο τόπος της ψυχής μου.

Θυμάμαι καλοκαίρια ξέγνοιαστα.Μαθήτρια πρωτοπήγα.Από τότε πάντα γυρίζω.Πάντα θα γυρίζω.Και στην άκρη του κόσμου να ήμουν,θα γύριζα πάντα εκεί.Είναι ο τόπος από τον οποίο ποτέ δεν φεύγω.Πάντα έρχομαι.Πάντα η κίνηση είναι μονόδρομη.Πάντα γυρισμός.Σαν τον Οδυσσέα,εμένα αυτή είναι η δική μου Ιθάκη και πάντα εκεί θα ταξιδεύω να βρεθώ.

Τώρα ταξιδεύω με το νου.Να πάω δεν μπορώ γιατί κάποιοι αποφασίζουν ότι θα αποκόψουν τα νησιά με τα παράλογα ακτοπλοικά.Αλλά δεν μπορούν να μου απαγορεύσουν να ταξιδεύω με το νου.Ήδη κάνω βόλτες στην παραλία.Ήδη εκεί είμαι.

Κι ύστερα,θυμάμαι τους 10 μήνες που προηγήθηκαν της αναχώρησης μου από την Αθήνα.Δεν λέω ''μόνιμης'' γιατί θα ξαναγυρίσω,κι όταν γυρίσω, η ''φωλιά'' μου θα έχει ένα όνομα.

Νέα Σμύρνη.

Είναι ίσως από τα λίγα μέρη που νοσταλγώ στην Αθήνα.Αυτοί οι 10 μήνες που έζησα εκεί, καθημερινά,ήταν οι καλύτεροι, μετά από 7 χρόνια που τα θεωρώ άσκοπα.Σε μια περιοχή που μίσησα και αναγκάζομαι να γυρνώ,επειδή οι γονείς μου και να θέλουν να φύγουν από εκεί,έχουν εγκλωβιστεί και καταδικαστεί να μένουν.

Θυμάμαι πόσες φορές έκανα βόλτες από το σπίτι στην πλατεία και πίσω.Από το σπίτι στο μετρό και πίσω.Και πολλές-πολλές ακόμα διαδρομές.Περπατούσα πολύ.Άγνωστη μεταξύ αγνώστων αλλά για έναν περίεργο λόγο,αυτό που εδώ με ρίχνει,εκεί δεν με στεναχωρούσε.Ίσως γιατί εκεί η απόσταση μου από όλους ήταν ένα τηλεφώνημα.Εδώ η απόσταση μου από όλους είναι 440 χιλιόμετρα...Όσοι μου λείπουν,δεν έχω τρόπο να τους δω...Όταν πάω Αθήνα,δεν προλαβαίνω να δω κανέναν, τις περισσότερες φορές...

Κοιτάζω φωτογραφίες.

Μια άλλη χώρα,ένα άλλο ταξίδι.Το μόνο μου στο εξωτερικό.

Ιταλία.

Πόλεις-υπαίθρια μουσεία.Σαν βγαλμένες από το παρελθόν.Δεν έχουν το δικό μας κόλλημα να ασπρίζουμε και να μεταμορφώνουμε,να τα κάνουμε όλα να μοιάζουν καινούρια.Το παλιό δεν κρύβει κάτι κακό...Έχουμε εμμονή να ξεχνάμε.Εκείνοι μοιάζουν να θέλουν να θυμούνται.Τα σπίτια τους πολύχρωμα και παλιά.Με μυρωδιά παρελθόντος.Άλλων αιώνων.Με βοηθάει αυτό.Να ταξιδεύω.Να νοσταλγώ.Εδώ δυσκολεύομαι.Εκεί όλα έχουν άλλη μυρωδιά.Φωνάζουν ''παρελθόν''.Εμείς θέλουμε να το ξεχάσουμε,αυτοί θέλουν να το κουβαλάνε.

Γιαυτό αγάπησα αυτή τη χώρα.Όπου να κοιτάξεις,αγκαλιάζεις το παρελθόν.Εδώ,θέλουμε τόσο και αγωνιούμε να θυμίζουμε μέλλον που τελικά θυμίζουμε μια ενδιάμεση κατάσταση.Μια ανισόρροπη κατάσταση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος που δεν μπορείς ούτε καν παρόν να την πεις.Δίπλα στην παράγκα η βίλα.Και όλα ασπρισμένα λες και με αυτό θα θυμίζουν μέλλον.Όπως όταν είχα μπει στο κάστρο,στο αγαπημένο μου νησί και μόνο που δεν έπεσα από τις σκάλες από το αποτρόπαιο θέαμα.Δίπλα στα παλιά κτίρια,αιώνων,ένα κάτασπρο,ολοκαίνουριο,που ήταν τόσο παράταιρο και κακόγουστο που δεν έπρεπε να υπάρχει καν εκεί...Μια απογοήτευση...

Το ταξίδι μου συνεχίζεται.Μπορεί να μην φεύγω από το σπίτι αλλά το μυαλό μου δεν σταματάει να ταξιδεύει...Είναι το μόνο που μπορώ,σε ένα καλοκαίρι που η διάθεση μου δεν μπορεί να ανέβει με άλλο τρόπο παρά μόνο με το ταξίδι του μυαλού....

Μετά τη συναυλία

Μετά τη συναυλία, όλα μοιάζουν πιο όμορφα...Η μουσική ενώνει.Ενώνονται οι φωνές και τραγουδούν αγαπημένα τραγούδια.

Από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά πήγα σε άπειρες συναυλίες.Αν τις έβαζα στη σειρά,αν υποθετικά, μέσα σε ένα χρόνο πήγαινα και σε μια, δηλαδή 365 συναυλίες, σίγουρα αυτές που πήγα καλύπτουν το ελάχιστο 2 χρόνια.

Πλέον ελάχιστους τραγουδιστές δεν έχω δει live.

Υπάρχουν όμως και οι αδυναμίες...

Υπάρχουν και οι γνωριμίες...

Υπάρχουν και οι προσωπικές σχέσεις, οι ανταλλαγές απόψεων περι τέχνης, τα χαμόγελα, τα λόγια, οι αγκαλιές...

Τόπος συνάντησης κάποιες φορές.Με παιδιά που ήταν πάνω στη σκηνή, με παιδιά κάτω από αυτή.

Κοινό σημείο η αγάπη για τη μουσική.

Έχω παραμελήσει την κιθάρα μου και σκοπέυω να επανορθώσω.Ίσως και σήμερα.

Σήμερα,μετά τη συναυλία,έβγαλα το ακκορντεόν από την βαλίτσα και έπαιξα αρκετή ώρα.Σε αυτό το σπίτι δεν είχα παίξει, εδώ και ένα χρόνο...Ξέρω, απαράδεκτο.Πρώτη εγώ το λέω.

Η κιθάρα με περιμένει...

Κάποτε η μουσική ήταν τρόπος ζωής για μένα.Από τότε που ήρθα σε αυτή την πόλη, έχασα τη μουσική μου.Έχασα την επαφή γιατί δεν έβρισκα ακροατή.Για όσα παίζω και τραγουδώ εγώ στην κιθάρα.Γιατί, ακόμα κι εχθές, δεν περίμενα ότι θα γέμιζε το μικρό θεατράκι..Πίστευα ότι όλοι εδώ είναι του βλαχο-τσιφτετελιού.Χαίρομαι που υπάρχουν όμως και άνθρωποι με ποιότητα και ας μην τους γνωρίζω.Δεν πειράζει.Φτάνει που δεν ξεχωρίζω σαν την μύγα μες το γάλα, η μόνη που ακούω ποιοτική μουσική.

Μπορεί να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους και να μην πιστεύω ότι ό, τι λέω, πιστεύω ή ακούω είναι σωστό, αλλά στη μουσική, ναι, εκεί και μόνο ,είμαι απόλυτη. Επίσης, είμαι αυστηρή και δύσκολα θα πω για κάποιον ότι είναι καλός μουσικός ή τραγουδάει καλά, αν όντως δεν ισχύει.Εχθές, και το τοπικό σχήμα που βγήκε πριν από τους δυο αγαπημένους τραγουδιστές, ήταν πραγματικά καλοί και με ξάφνιασαν ευχάριστα.

Και το μυαλό μου γυρίζει πίσω... Νοσταλγώ και αναπολώ...Λες και είμαι γιαγιά, ώρες ώρες αναπολώ...Λες και ο χρόνος σταμάτησε, για κάποια θέματα, όπως πχ την μουσική, όταν ήρθα σ'αυτή την πόλη.

1994.Σε μια μικρή, υπόγεια,μουσική σκηνή.Καφεθέατρο.Κυψέλη.

Συναντήσεις που έμελλαν να γίνουν ευχάριστες επαφές.

Άνθρωποι που είχαν λίγα χρόνια μουσικής καριέρας πίσω τους τότε.Στην πορεία όλο και ανέβαιναν.

Απλοί, προσιτοί και ευχάριστοι.Κάποιοι όχι πολύ μεγαλύτεροι μου,κάποιοι κοντά στην ηλικία των γονιών μου.

Κι όμως,με αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο έδεσα πιο πολύ και τώρα που ''έφυγε'', μου λείπει...Γιατί άνθρωποι σαν και εκείνον μια φορά στα χίλια χρόνια εμφανίζονται.Βοηθούσε τους πάντες και δεν δεχόταν ούτε ευχαριστώ.Περήφανος και δυνατός, εξωτερικά, αλλά ευαίσθητος, εσωτερικά. Ο, τι ζητούσα, το έκανε.Με πήρε στο στουντιο, με άκουσε σε κάποια τραγούδια που είχα γράψει, μια άλλη φορά. Και πολλές μικρές και μεγάλες στιγμές που με βόηθησε όσο ελάχιστοι άνθρωποι.Σαν κόρη ίσως και να με έβλεπε,η κόρη του ήταν στην ηλικία μου.

Έμεινε το τραγούδι... Ένα τραγούδι...

Και όλα τα άλλα...Αλλά αυτό ειδικά.

Ένα μυστικό τραγούδι.

Ακόμα κι εγώ δεν ήξερα...Αρχικά.

Και το χαμόγελο έγινε πιο πλατύ.Όταν έμαθα.

Κανείς δεν είχε κάνει κάτι τόσο καλό για μένα και εξακολουθεί αυτό να ισχύει.

Και ύστερα κι άλλες παρέες, και άλλες μελωδίες, και άλλα λόγια, και άλλες βραδιές...

Χαμόγελα και μουσικές.

Συναυλίες και τραγούδια να ψιθυρίζω. Να με αγκαλιάζουν οι μελωδίες και τα μάτια μου να γυαλίζουν από τα δάκρυα που δεν κυλούσαν. Κάποια τραγούδια μιλάνε μέσα μας. Λες και μας γνωρίζουν. Όταν γεννιούνται, λες και γεννιούνται για να περιγράψουν όσα ζήσαμε.

Και έμειναν τα τραγούδια.Οι αναμνήσεις. Κάποιες φωτογραφίες.

Ακόμα και να χαθούν τα τραγούδια και οι φωτογραφίες, οι αναμνήσεις δεν χάνονται.Πίστεύω ότι κάποια πράγματα, όσο χρονών και να φτάσω, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μόνο αν πάθω ολική απώλεια μνήμης, ίσως τότε να τα ξεχάσω.

Μέσα μου υπάρχουν.Όλες οι φορές που ένιωθα όμορφα και αυτό γινόταν επειδή κάποιοι άνθρωποι, που όλοι νόμιζαν σνομπ και απλησίαστους, εμένα με πλησίασαν και με αγκάλιασαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Σε αντίθεση με ανθρώπους, που δεν είχαν τίποτα να επιδείξουν, και αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς, αυτοί έκαναν τους ''κάποιους'', περιφέροντας το ''τίποτα'' που είχαν για ψυχή.Γιατί υπήρχαν και τέτοιοι, που σε απόρριπταν χωρίς να σε γνωρίσουν.

Κι όμως...Αυτοί που θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν έτσι,ήταν στην ακριβώς αντίθετη όχθη...Ευγενικοί και δοτικοί.

Η μουσική και οι μουσικοί ποτέ δεν με απογοήτευσαν. Μόνο χαρές πήρα από αυτά τα 15 και πλέον χρόνια που πήγαινα στο ωδείο, πήγαινα σε συναυλίες, τραγουδούσα και έπαιζα κιθάρα.Μόνο χαρές.Ίσως να ήταν το μόνο πράγμα που μου έδωσε μόνο χαρά.Καμία απογοήτευση, να εξαιρέσεις την μέρα που αποχαιρέτησα τον φίλο μου στην τελευταία του κατοικία...Η μόνη απογοητευτική στιγμή.

Αγκαλιά με την κιθάρα και το ακκορντεόν, ύστερα και το μαντολίνο.Περνούσα τις μέρες, χαρούμενη.Τραγουδούσα κάθε μέρα, από την ώρα που σηκωνόμουνα.Τώρα ούτε αυτό δεν κάνω.Ίσως και αυτό να είναι μια πηγή στεναχώριας για μένα.Το ότι έχασα το τραγούδι μου.

Κι ύστερα...Πέρασαν τα χρόνια. Εγώ μακριά και όχι μόνο σε απόσταση. Πήρα απόσταση από την μουσική κι αυτό είναι κάτι για το οποίο κατηγορώ τον εαυτό μου.

Αλλά οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο... Η μουσική για μένα είναι ισόβια αγάπη.Παντοτινή.Δεν θα την τελειώσει τίποτα.Δεν θα την φθείρει.Που θα πάει.Θα συναντηθούμε κάπου, ξανά.Με την μουσική μου...Αυτή που μόνο χαρές μου έδινε και πάλι θα μου δώσει χαρές.

Πρόσεξε τι εύχεσαι...

... γιατί θα πραγματοποιηθεί...

Δεν βγαίνουν τυχαία κάποιες φράσεις...

Εύχεσαι κάτι.Προσεύχεσαι για κάτι.Το ζητάς με αγωνία.Το θέλεις πολύ.Το γουστάρεις.

Κι ύστερα...

Ρωτάς τον εαυτό σου..Μήπως τελικά πίστευα μάταια ότι κάτι θα αλλάξει;Μήπως εκεί είναι η θέση μου;Μήπως κατά λάθος κι από λάθος,βρέθηκα εδώ;Να νιώθω ξένη...Να νιώθω εξωγήινη.Να νιώθω περιττή...Ότι ξεχωρίζω και όλοι με κοιτάζουν επειδή μοιάζω τόσο παράταιρη,τόσο από άλλο κόσμο...Ακόμα κι από την ομιλία ξέρουν ότι δεν ανήκω εδώ.Δεν μπορώ να μιλάω σε αιτιατική και να καταργώ τη γενική...Εδώ την έχουν καταργήσει.Από ονομαστική σε αιτιατική και ξανά σε αιτιατική.


Μήπως δεν ανήκω εδώ;


Ρητορική ερώτηση...

Μέσα μου την ξέρω την απάντηση.

Όταν ανήκεις κάπου,εκεί έχεις ανθρώπους που σ'αγαπούν κι αγαπάς.Κι εδώ έχω.Μόνο έναν.Μόνο τον άντρα μου και κανέναν άλλο.

Γνώρισα κι ανθρώπους που αξίζουν.Ελάχιστους.Τους κατάλαβα με την πρώτη ματιά.Έχουν καθαρά μάτια.Τι ειρωνεία...Είναι άνθρωποι που συναντώ ευκαιριακά.Δεν θα μπορούσαν να γίνουν παρέα,αλλά και μόνο μια ζεστή κουβέντα να ανταλλάξεις,φτάνει.Οι ζεστές κουβέντες μου λείπουν.Ακόμα κι αν διαρκούν ένα λεπτό ή δυο ή πέντε.Φτάνει να υπάρχουν.

Στην Αθήνα άφησα το παρελθόν,34 χρόνια έμενα εκεί, μόνο 3 εδώ,εκεί γεννήθηκα,εκεί περπάτησα,εκεί έζησα όμορφα και άσχημα.Συχνά τα σκέφτομαι,όσα πέρασα.

Η ζυγαριά πάντα κλείνει προς τα όμορφα.Όταν παίρνεις απόσταση από κάτι,το ωραιοποιείς στη σκέψη σου.


Έχω πράγματα να θυμάμαι.

Εκεί άφησα τις παρέες μου.Τους γονείς μου.Μου λείπουν.Βασανιστικά πολύ.Νόμιζα ότι θα είμαι άνετη,αλλά αποδείχτηκα πολύ λίγη...Πολύ κατώτερη των περιστάσεων...

Τον εαυτό μου κατηγορώ,κανέναν άλλο.

Όταν έρχονται και φεύγουν οι γονείς μου,στις γιορτές,πάντα με δακρυσμένα μάτια μένω...

Εδώ πόσα θυμάμαι στα 3 χρόνια;Λίγα...Ελάχιστα... Δεν ξέρω όταν φύγω,αν θα ωραιοποιώ κι από δω στιγμές...Πάντως θα φύγω.Θα φύγουμε.Κι ελπίζω σύντομα.

Σημειώνω γραμμές στον τοίχο.Θα ήθελα να σβήνω.Σαν τους φυλακισμένους.Σβήνω στο ημερολόγιο.Μέχρι να αποφυλακιστώ από τον τόπο που με πνίγει.

Όλοι λένε ότι εδώ ζεις με ποιότητα...

Ναι,ποιότητα υπάρχει.Δεν υπάρχει άγχος.Συμφωνώ.Όλα είναι πιο κοντά.Συμφωνώ.Υπάρχουν και τα καλά σημεία.

Δουλειά όμως υπάρχει;Στιγμές μπορούμε να χτίσουμε;Παρέες;Υπάρχουν;Όταν δεν σέβονται την επιλογή του φίλου τους.Ότι είμαι επιλογή του.Σε αντίθεση με τους δικούς μου φίλους που αποδέχονται ΠΛΗΡΩΣ και τον συμπαθούν γιατί ξέρουν ότι με κάνει ευτυχισμένοι.Εδώ,εγώ τους φταίω-άγνωστο γιατί-ο άντρας μου την πληρώνει-επίσης άγνωστο γιατί.Πληρώνουμε για κάτι που δεν έχουμε κάνει.Επειδή αποφάσισαν ότι εγώ είμαι ξένο σώμα.

Ευτυχώς που μπήκε στο σπίτι και ο μάστορας για τον υπολογιστή γιατί έχει μήνες να μπει άνθρωπος.

Ποιότητα υπάρχει για αυτούς που έχουν εδώ ανθρώπους που αγαπάνε.Που έχουν παρέα.Που έχουν να πουν μια κουβέντα.Εγώ ψαρεύω την κουβέντα όπου πάω.Όταν ο απέναντι μου είναι ομιλητικός,θα μιλήσω μέχρι τελικής πτώσης.Θέλω να βρίσκω ευγενικούς ανθρώπους αλλά ψάχνω ψύλλους στα άχυρα...

Αλλά πόση ποιότητα να έχεις όταν έχεις χάσει τον εαυτό σου;Όταν λαχταράς πράγματα που έχεις χάσει κι εδώ δεν υπάρχουν ή συμβαίνουν όπου δεν μπορείς να είσαι;Κυνηγάμε με το δίκανο μια συναυλία,ένα σινεμά,μια εκδρομή.Ένα μπάνιο...Όπως σήμερα που βούτηξα,πρώτη φορά για φέτος,και σε τρια σημεία είχε τσούχτρες...Είμαστε 7 χιλιόμετρα από τη θάλασσα και δεν έχουμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε ένα μπάνιο....Άλλη πληγή τα πανάκριβα εισιτήρια.Δυσανάλογα πανάκριβα.Να δίνεις 1,5 ευρώ για μια μονή διαδρομή στην παραλία το θεωρώ ξεφτίλα.Όπως και το να δίνεις 1,10 για 3-4 στάσεις ως την πλατεία,όπου μπορεί να έχεις πάει για δουλειά 10 λεπτών και να μην αντέχεις μες τη ζέστη να περπατάς 20 λεπτά,περίπου τόσο κάνουμε ως την πλατεία.Λοιπόν,για να πας πχ για έναν λογαριασμό στην πλατεία και να γυρίσεις,θέλεις 2,20!Αν αυτό δεν το λες κλεψιά,πως να το πεις δηλαδή;Ή για να πας για ανανέωση κάρτας στον ΟΑΕΔ,άνεργος υποτίθεται,και θες 2,20 σε εισιτήρια.Ο ΟΑΕΔ είναι τέρμα Θεού,αρχές Αλλάχ,στην άλλη άκρη.

Εγώ έχω μόνο τον άντρα μου και κανέναν άλλο.Είμαστε αυτοκόλλητοι γιατί αν δεν είμαστε,θα είμαι σαν ψάρι έξω από το νερό.

Κι όλο μιλάω με τα ζωάκια στο δρόμο...Χαιδεύω τα σκυλάκια.Το αλογάκι εχθές.Από μικρή είχα λατρεία στα άλογα.Πόσο με ηρέμησε το χάδι αυτό...Κι ας έδωσα μόνο και δεν πήρα.Πήρα ένα βλέμμα όμως που τα έλεγε όλα.Με γέμισε χαρά.Γιατί το είδα στα ματάκια του,πόσο το χάρηκε το χάδι.

Όσο απομακρύνομαι από τους ανθρώπους,τόσο δένομαι με τα ζώα.Τα λατρεύω.

Τρια πράγματα με ηρεμούν.Η επαφή με τα ζώα,η επαφή με τη θάλασσα και η επαφή με ανθρώπους που διαθέτουν ευγένεια,χαμόγελο,επίπεδο,δημιουργικότητα.Τους ανθρώπους-λιακάδα.Που μπορείς να πεις μια κουβέντα και να την καταλάβουν.Τους γνωρίζω με τη μια.

Όλοι οι υπόλοιποι;Αγενείς και αδιάκριτοι.Θορυβώδεις και επιφανειακοί.Δήθεν και τάχα μου ''κουλ'' και στη μόδα.Στα μπαρ και στις περιττές,χαζές διασκεδάσεις.Αν τα νομίζουν αυτά ζωή,εμένα μου περισσεύει.

Κοιτάνε όλοι,και κυρίως οι μεγαλύτερης ηλικίας, με τόση αδιακρισία που καταντάει γελοίο...Ώρες ώρες κοιτάζω τα ρούχα μου μην έχω κανένα λεκέ,κοιτάζω το κεφάλι μου,μην με κουτσούλησε κανένα πουλί,και άλλα τέτοια.Αν δεν έχω κάτι στραβό ή παράξενο,γιατί κοιτάνε σαν να μην έχουν δει άνθρωπο;

Ας μείνουν στην επιφάνεια όλοι αυτοί.Εγώ δεν συχνάζω στον αφρό αλλά στον πάτο.Αν θέλουν να με βρουν,εκεί θα με βρουν.Ας ψάξουν.Δεν δίνω μασημένη τροφή.Αν θέλουν μασημένη τροφή,ας πάνε σε όσους είναι ''της μόδας''.

''Με τον καιρό να 'ναι κόντρα'' έμαθα 37 χρόνια.Δεν θα αλλάξω στα γεράματα.Για κανέναν.Το λέω με βεβαιότητα.Κι ας έχει τιμή να είσαι ακροβάτης στο αντίθετο ρεύμα.Την πληρώνω και την ξαναπληρώνω αν χρειαστεί.

Ουφ...Με πιάνουν οι κλειστές μου πότε πότε.Δεν κατηγορώ κανέναν.Όλα υπάρχουν κι όλα πρέπει να υπάρχουν.Πως θα ξεχωρίσεις την ομορφιά αν δεν ξέρεις πως μοιάζει η ασχήμια;

Κι η ομορφιά είναι λουλούδι δύσκολο.Δεν το βλέπουν όλοι...Κρύβεται βαθιά.Μες σε μάτια,μες σε ψυχές...


ΥΓ:Μόνο στην άσπρη οθόνη μπορώ να τα πω...Σε ποιόν να μιλήσεις και να σε καταλάβει;Δεν με νοιάζει.Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.Τα θάβω όλα μέσα μου και τα μοιράζομαι με την άσπρη οθόνη.Ποιος να καταλάβει;Όταν πεις τον πόνο σου, αυτομάτως γίνεσαι γκρινιάρης...Νομίζουν ότι ζεις σε ένα ροζ συννεφάκι και δεν σ'αγγίζει τίποτα.Έλα μου όμως που πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν...Δεν ξέρω αν παντού και για όλους είναι το ίδιο,αν η επαρχία μοιάζει και οι άνθρωποι της όπου βρίσκονται,αλλά όσοι νομίζουν ότι στη Βόρεια Ελλάδα οι άνθρωποι είναι ζεστοί,μάλλον σε μια πλάνη ζουν...Εκτός αν εγώ μόνο έχω γνωρίσει την εξαίρεση του κανόνα και η πόλη αυτή είναι αγγελικά πλασμένη και δεν το βλέπω.Ουφ,πολύ προβληματισμός για μεσημέρι.Ό,τι κι αν πως,ούτε άκρη θα βγάλω,ούτε θα αλλάξει κάτι.Πάω να τσιμπήσω τίποτα.

Κάτι κινείται

Κάτι κινείται τον τελευταίο καιρό.. Αργά αλλά σταθερά...

Βαρετό καλοκαίρι... Ως τώρα ούτε ένα μπάνιο...Και λατρεύω τη θάλασσα...

Αλλά τουλάχιστον, μετά από 3 χρόνια,πήγα ξανά συναυλία!

Στο Ελατοχώρι,στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Πολύ ωραία! Τραγούδησα,κλασικά...Όλα τα αγαπημένα τραγούδια. Σε μια τοποθεσία μες τα δέντρα. Δεν είχα ξαναπάει.Αν εξαιρέσεις ότι ψοφήσαμε στο κρύο,ήταν όλα άψογα.Βλέπεις αν είσαι από το Νότο δεν ξέρεις τον καιρό του Βορρά.

Επιτέλους λύσαμε και τα θέματα του υπολογιστή!Βρήκαμε έναν καλό μάστορα και τώρα ο υπολογιστής, μετά την αλλαγή του σκληρού δίσκου,πετάει!

Πήγα και μια μέρα στο παζάρι στην παραλία Κατερίνης,σε ένα μπαράκι. Οι τρεις μέρες τελικά ναυάγησαν και έμεινε μόνο η μια μέρα.Δεν πειράζει,όμορφα ήταν έστω και η μια μέρα.

Τα μαθήματα κινούνται κανονικά κι αυτά αν και πλησιάζουν στο τέλος τους σιγά σιγά.

Πήγαμε και 1-2 βόλτες,θα πάμε και για μπάνιο σε 1-2 μέρες.

Η διάθεση μου; Καλή σε γενικές γραμμές.Δεν πετάω αλλά δεν σέρνομαι κιόλας.Νορμαλ πράγματα.

Περιμένω να βουτήξω στη θάλασσα.Πρωί πρωί πάμε,9 η ώρα ήδη κολυμπούσαμε πέρυσι.

Από διακοπές; Χλωμό ως αόρατο αλλά τουλάχιστον να μπορέσουμε να βγάλουμε το χρόνο ως το Δεκέμβρη οικονομικά και μετά βλέπουμε.

Το βιβλίο-το δεύτερο-που έγραψα, μένει να διορθωθεί.Μου αρέσει πολύ!Ας είναι απλά ένα αρχείο word και τίποτα άλλο. Ποτέ δεν ξέρεις.Μπορεί κάποια μέρα να βγουν στο φως,να βαρεθούν την κλεισούρα του υπολογιστή.Μακάρι να έρθει αυτή η μέρα,την περιμένω,όσο κι αν αργήσει,αυτό αξίζει να το περιμένω.

Κατά τ'άλλα,ηρεμία...Κινείται και περνάει η μέρα,ήρεμα,ελαφρώς βαρετά,αλλά,στην πραγματικότητα,με αρκετές ασχολίες.

Αν είχα χρήματα...

Ήρθα πάλι μετά από περίπου ένα μήνα. Δηλαδή εδώ ήμουν, δεν έφυγα, απλά δεν είχα και κάτι αξιοσημείωτο να πω... Τον τελευταίο καιρό όμως όλο και κάτι κινείται....Αλλά για αυτά θα μιλήσω στο επόμενο post, με περισσότερες πληροφορίες.

Σήμερα με απασχολεί το ερώτημα ή μάλλον η υποθετική φράση ''αν είχα χρήματα''. Λέω ''αν'' γιατί με την δεδομένη κατάσταση στη χώρα και στο σπίτι μου ακόμα περισσότερο, πιο εύκολα πάει κάποιος στο φεγγάρι ή βρίσκει κοιτάσματα πετρελαίου στον κήπο του παρά να υποθέσει ότι εγώ κάποτε υπάρχει έστω και μια περίπτωση στο ένα εκατομμύριο, να πλουτίσω.

Απλά σκέφτομαι ότι σε αυτή την απίθανη περίπτωση, τρία πράγματα θα ήθελα να κάνω, όχι απαραίτητα με τη σειρά που θα τα αναφέρω.

1.Ταξίδια,ταξίδια,ταξίδια
2.Τα χόμπι μου επάγγελμα.
3.Να βοηθήσω όποιον έχει ανάγκη, είτε είναι άρρωστος είτε όχι, είτε άνθρωπος,είτε ζώο.

Μόνο αυτά ήθελα να κάνω, τίποτα υλικό δεν θα με συγκινούσε, μόνο ίσως ένα μικρό αμάξι να έπαιρνα, για να μπορώ να πηγαίνω κοντινές εκδρομές, αποδράσεις, συναυλίες και παραστάσεις, που τώρα είναι απαγορευτικές για εμάς λόγω απόστασης και οικονομικών.

Αν λοιπόν είχα χρήματα...

1.Θα ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι.Μέρη να πάω;Άπειρα. Όνειρα για τόπους που δεν έχω δει;Πάρα πολλά. Πρώτα από όλα το ταξίδι- όνειρο. Κούβα. Και στην αγαπημένη μου Ιταλία που δεν χορταίνω, έχω πάει 2 φορές αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές για τόσα πράγματα που έχει να κάνεις και να δεις. Ύστερα Αμερική. ΗΠΑ. Και Αργεντινή. Και Βραζιλία. Και Αυστραλία να δω τα καγκουρώ, Λονδίνο και Παρίσι. Και Βαρκελώνη. Και Ελβετία, που είναι η χώρα που μου εξάπτει πολύ την περιέργεια, γιατί δεν ξέρουμε και πολλά για αυτή.  Μάλλον ας αρχίσω αντίστροφα. Που δεν θέλω να πάω.Μόνο η Ασία δεν με ελκύει. Αλλιώς οπουδήποτε αλλού το συζητώ. Και κάποιοι προορισμοί στην Ευρώπη δεν με ελκύουν, και είναι μόνο αυτοί που έχουν γίνει μόδα πχ Πράγα.

Αλλά φυσικά δεν θα άφηνα απογοητευμένα τα υπέροχα νησιά μας που με τις ηλίθιες πολιτικές τους δεν μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε. Όταν δυο άτομα για να πάμε στη Νάξο θέλουμε 134 ευρώ σε εισιτήρια πήγαινε- έλα, πως να μην απομακρύνεται το όνειρο για το λατρεμένο μου νησί; Καλά, δεν συζητάμε για άλλα νησιά πχ Μήλος, που έχουν κόψει όλα τα καράβια και πάνε μόνο ταχύπλοα... Εκεί δυο άτομα θέλουν 216 ευρώ!!Ναι, δεν κάνουν πουλάκια τα μάτια σας. Σωστά είδατε! 54 ευρώ το ταχύπλοο και άλλα τόσα στο γυρισμό. Τα πιο ωραία μέρη μας τα έχουν αποκλείσει. Και φυσικά ούτε τολμώ να κοιτάξω τι γίνεται στα Δωδεκάνησα. Τα Επτάνησα είναι πιο δύσκολα προσβάσιμα αν δεν έχεις αμάξι, πως να φτάσεις εκεί που πρέπει για να περάσεις απέναντι;

Αλλά αν είχα χρήματα, όλα τα νησιά θα έβλεπα. Θα κολυμπούσα παντού, σε όλες τις παραλίες. Ε,καλά, σχεδόν όλα. Σίγουρα ΔΕΝ θα πήγαινα Μύκονο, Πάρο και Κέα. Τα δυο πρώτα γιατί μου την σπάνε οι lifestyle καταστάσεις και η πολυκοσμία και το τρίτο γιατί δεν μου άρεσε καθόλου. Όλα τα υπόλοιπα το συζητούσα.

2. Όταν λέω ότι θα έκανα το χόμπι μου επάγγελμα εννοώ ότι θα ήθελα να έχω μια δουλειά που να μπορώ να διαθέτω ό, τι φτιάχνω με τα χέρια μου. Τις κατασκευές που κάνω. Εκτός όμως από τις κατασκευές που θα ήθελα να μπορώ να διαθέτω με κάποιον τρόπο χωρίς να φοβάμαι την εφιαλτική λέξη ''εφορία'' που σε κανέναν δεν φέρνει ''ευφορία'' όταν ακούει, θα ήθελα επίσης να μπορέσω να εκδόσω τα δυο βιβλία που βρίσκονται σε αντίστοιχους φακέλους στον υπολογιστή μου.

 Το ένα βιβλίο είναι εντελώς τελειωμένο και το άλλο είναι μισο- τελειωμένο. Είμαι στις διορθώσεις για την ακρίβεια. Πιστεύω ότι αξίζουν σαν ιστορίες, όχι επειδή είμαι ψώνιο και επειδή τα έγραψα εγώ τα πιστεύω αλλά επειδή διαβάζω από μικρό παιδί και έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, αυτοί οι ήρωες που έπλασα από τη φαντασία μου, έζησα μαζί τους όσο έγραφα και τους αγάπησα. Αν ήμουν αναγνώστρια και ερχόμουνα σε επαφή μαζί τους σε βιβλίο, θα τους ένιωθα φίλους μου. Γιαυτό νομίζω ότι αξίζει να βγει στο φως και το πρώτο βιβλίο και το δεύτερο που σύντομα θα έχω τελειώσει. Μόνο πρόβλημα προσωρινά ότι ενώ το έχω τελειώσει δεν μπορώ να καταλήξω σε έναν τίτλο που να το χαρακτηρίζει, ενώ έχω αρκετούς στο μυαλό μου.

3.Θα ήθελα να μπορώ να βοηθήσω σε κάθε περίπτωση ανάγκης που μαθαίνω. Σε παιδάκια που χρειάζονται βοήθεια, σε ανθρώπους που είναι άρρωστοι,να μπορώ κάθε φορά να διαθέτω μεγάλα ποσά για να γίνουν καλά. Και φυσικά να μπορώ να βοηθήσω και όσα ζωάκια χρειάζονται βοήθεια και να έχω και στο σπίτι μου ζωάκια.

Όταν ποτέ σου δεν έχεις τίποτα, και έχεις μεγαλώσει με αυτό, ακόμα κι αν κάποτε αλλάξει, ξέρεις πως είναι να είσαι στο τίποτα... Αν όμως πάντα είσαι μες στις ανέσεις,πως να καταλάβεις τους άλλους; Γενικά όταν κάποιος δεν βιώνει κάτι, δεν μπορεί να καταλάβει αυτόν που το βιώνει.

Πάντως τα όνειρα δεν κοστίζουν, εμένα το μυαλό μου ταξίδεψε και μάλιστα χωρίς να ξοδέψω τίποτα.

ΥΓ:Φωτογραφία άσχετη και άκυρη, η πίτα που έκανα σήμερα σε ρολά, τρια με  σπανάκι και τρια με τυρί.

Βαρέθηκα...

Βαρέθηκα...Μια λέξη που κάθε μέρα όχι απλά την λέω,με κατακλύζει.

Όταν είσαι 3 χρόνια στο σπίτι άνεργος,κι ακόμα παραπάνω,αυτή η λέξη σου γίνεται βίωμα.

Ο ελεύθερος χρόνος όταν είναι απεριόριστος τείνει να γίνει θηλιά στο λαιμό...Όσοι δουλεύουν ή απλά είναι πολυάσχολοι με διάφορα,παιδιά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο,δεν μπορούν να καταλάβουν το δράμα του άνεργου.Και λέω δράμα γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν έχεις λεφτά.Αυτό μπορώ να το υποφέρω.Είναι όλες αυτές οι εκατοντάδες ώρες κάθε εβδομάδα που δεν ξέρεις πως να σκοτώσεις και σου έρχεται να βαρέσεις το κεφάλι σου στο τοίχο.

Ό,τι και να κάνεις,όταν είσαι άνεργος,η ανία,η πλήξη,η βαρεμάρα και η ματαιότητα των πραγμάτων θα σε συντροφεύουν.Πόσες φορές ευχήθηκα να δούλευα κι ας μου έδιναν και 100 ευρώ το μήνα.Μόνο να δουλέυω,τίποτα άλλο.Να βγαίνω από το σπίτι και να συναναστρέφομαι κόσμο και ας ξέρω ότι οι 9 στους 10 θα είναι σπαστικοί.Τουλάχιστον θα στη σπάσουν,κάτι θα αισθανθείς.Όταν είσαι άνεργος στο σπίτι είναι σαν να είσαι σε άγρυπνο κώμα..Οι αισθήσεις ναρκωμένες και είναι σαν να είσαι ζωντανός νεκρός.Και μην αρχίσουν διαμαρτυρίες ορισμένοι ότι δεν προλαβαίνουν μπλα,μπλα μπλα.Αν θέλουν,αλλάζουμε!Δουλεύω και 24 ώρες,φτάνει να ΔΟΥΛΕΥΩ. Τελεία.

Εκτός όμως από αυτές τις ατέλειωτες και εξοντωτικές ώρες που δεν έχεις τίποτα να κάνεις,γιατί και οι δουλειές του σπιτιού,το μαγείρεμα και τα ψώνια δεν μπορεί να διαρκούν πάνω από 2-3 ώρες την ημέρα,στην καλύτερη 4-5,τις υπόλοιπες ώρες τι γίνεται;Αλλά δεν βαριέμαι μόνο αυτό.

Βαρέθηκα και όλα αυτά που συμβαίνουν.Τους προδότες της χώρας μας.Τους δήθεν σωτήρες.Τους λύκους που θέλουν να πείσουν τα πρόβατα ότι είναι κι αυτοί πρόβατα και στην πρώτη ευκαιρία ψάχνουν να τραφούν με το αίμα μας.

Βαρέθηκα να ελπίζεις σε κάτι που ξέρεις ότι απ'την αρχή είναι καταδικασμένο να μην γίνει.

Βαρέθηκα να τρως τα νιάτα σου στα θρανία και στο τέλος των χρόνων αυτών το μόνο που μένει είναι μια κορνίζα να θυμίζει ότι κάτι έμαθες.

Βαρέθηκα την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πάντα.Κανένας σχεδιασμός,καμία προνοητικότητα.Καμία μέριμνα για τις γενιές που έρχονται,καμία προειδοποίηση ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ο μόνος δρόμος.Παράγουμε επιστήμονες που δεν μπορούμε να τους απορροφήσουμε πουθενά γιατί οι περισσότεροι Έλληνες γονείς σνομπάρουν τα τεχνικά επαγγέλματα για τα παιδιά τους ή τα αγροτικά επαγγέλματα...Ξεχνούν ότι μεγάλωσαν στα χωράφια και παίρνουν το σνομπ ύφος του στυλ ''α,ο γιός μου δεν θα πάει να γίνει αγρότης,γιατρός θα γίνει,είναι για μεγάλα πράγματα'' όπου ''γιός'' ένα ρεμάλι που μόνο απόφοιτος των μπαρ μπορεί να γίνει.

Βαρέθηκα ο Έλληνας να θέλει να βγάλει το μάτι του Έλληνα.Τόση κακία και ζήλεια που βρέθηκε;Δεν ήμασταν ποτέ τόσο κανίβαλλοι...Με τρομάζει και με θλίβει η κατάντια μας γιατί μόνο αυτή η λέξη μπορεί να μας χαρακτηρίσει..Κατάντια.Πόσο θα 'θελα να ήμασταν αγαπημένοι...Όλοι μαζί.Κάποτε ήμασταν.Αυτές οι εποχές μου λείπουν...

Βαρέθηκα να βασιλεύει ο φόβος.Να βλέπεις τον διπλανό σου σαν απειλή.Να διπλοκλειδώνεις ακόμα και για να πας μέχρι τη γωνία στο περίπτερο.

Βαρέθηκα να σου ζητάνε τα πάντα και να μην σου δίνουν τα ανάλογα πίσω.Να τρέχεις για μια θέση στον ήλιο,με 10 χαρτιά στο χέρι για μια θέση εργασίας που φυσικά στο τέλος κάποιος αλλος θα στην πάρει μέσα απ'τα χέρια σου.Και φυσικά όταν περάσεις τα 35 πας για απόσυρση,οι ελπίδες σου για δουλειά είναι από ελάχιστες ως καθόλου.

Βαρέθηκα να πιάνεις λεφτά και να γίνονται ατμός.Να μην μπορεί να σου μείνει τίποτα στην άκρη.Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι αυτοί που μας κυβερνούν και μη.Κατάφεραν να πιάνουμε λεφτά και να εξατμίζονται,να μην έχουν καμία αξία.Το χρήμα ξεφτιλίστηκε σαν αξία στην Ελλάδα πιο γρήγορα κι από τη δική τους ξεφτίλα,αν υποθέσουμε ότι η δική τους ξεφτίλα έχει ταίρι παγκόσμια.

Βαρέθηκα πια να βαριέμαι.Με κουράσαν όλα και όλοι.Τι ήθελα αυτή τη στιγμή;Να μπορώ να ονειρεύομαι ταξίδια.Τα ονειρεύομαι.Αλλά ξέρω ότι μόνο σαν όνειρα μπορούν να σταθούν.Η μίζερη πραγματικότητα με προσγειώνει ανώμαλα,σαν να ήμουν με αλεξίπτωτο και δεν άνοιξε και για καλή μου τύχη έπεσα στο δέντρο.Θα μπορούσα να έχω πέσει στο έδαφος.

Το δικό μου αλεξίπτωτο είναι τα όνειρα...Κι εκεί,δεν έχω σταθεί καθόλου...Έχω γυρίσει όλη τη γη.Γιατί τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ από το να ταξιδεύω.Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Κάθε πέρυσι και καλύτερα;

Το ερωτηματικό στον τίτλο είναι μόνο επειδή θέλω να είμαι αισιόδοξη.Αλλιώς,πιστεύω ότι όντως κάθε πέρυσι και καλύτερα. Πέστε με παλιομοδίτισσα που συνέχεια νοσταλγώ άλλες εποχές,αλλά δεν ξέρω πλέον πόσοι στην ηλικία μου δεν το κάνουν...Να πηγαίνει πίσω το μυαλό τους σε άλλες,παλιότερες εποχές,πιο απλές,που μπορεί να μην τα είχαμε όλα,μπορεί να είχαμε άλλες συνήθειες, αλλά ήταν πιο απλά τα πράγματα.Αυτό το ''σύνθετο'' μας έφαγε.Θέλουμε τα μεγάλα πράγματα,τα υπερσύγχρονα και ξεχάσαμε ότι η χαρά,η ευτυχία,η ικανοποίηση, συνήθως αντλείται από τα απλά,τα μικρά,τα παλιά, ενδεχομένως.

Είμαι σε μια γενιά μεταίχμιο.Ανάμεσα σε δυο εποχές.Στην εποχή του απόλυτου ''ολα και την εποχή του απόλυτου ''τίποτα''. Έζησα την εποχή που τα είχαμε όλα πλουσιοπάροχα,και αρκετοί τότε ξιπάστηκαν με ακριβά αμάξια,εξοχικά κλπ.Τώρα είναι η εποχή του απόλυτου ''τίποτα''.

Δυστυχώς το απόλυτο ''τίποτα'' δεν είναι μόνο στα χρήματα.Μακάρι να ήταν μόνο εκεί.Πολύ χαρούμενη θα ήμουν...Το ''τίποτα'' μεταφράζεται σε πάτο στην παιδεία,στον πολιτισμό,στις αξίες.Αυτά είναι τα χειρότερα.Έχουμε γίνει πιο απολίτιστοι,αγενείς,βάρβαροι,βίαοι.Τα παιδιά δεν παίζουν μεταξύ τους αλλά μόνα και αποξενωμένα.Στο σχολείο φέρονται σαν μικρομέγαλα. Βιάζονται να μεγαλώσουν.Μεγαλώνουν με γονείς που έχουν χιλιάδες προβλήματα.Κουβαλάνε μέσα τους χιλιάδες προβλήματα.

Ποτέ άλλοτε ο φόβος κι η ανασφάλεια δεν ήταν τόσο έντονα φαινόμενα,γύρω μας και μέσα μας.

Γίνεται πόλεμος ενάντια σε κάθε πολιτισμικό και πολιτιστικό.Κάποιους(ονόματα μην λέμε,ούτε ιδιότητες,ο νοών νοείτο) θέλουν οι νέες γενιές να είναι ανιστόρητες.Να μην έχουν παιδεία.Εξαθλιώνουν το σύστημα παιδείας και τους ίδιους τους καθηγητές,να μην έχουν το νου τους να κάνουν σωστό μάθημα.Διορίζουν τους πιο πουλημένους.Να γράφουν βιβλία με ιστορικές ανακρίβειες για συνωστισμούς σε αποβάθρες και κακούς Έλληνες που έπρεπε πάντα να είναι υπό...Τα παιδιά αδιαφορούν γιατί οι μεγάλοι το θέλησαν έτσι.

Θυμάμαι τα χρόνια που ήμουνα μικρή.Που πήγαινα και έπαιζα μπάσκετ με τα αγόρια και η μάνα μου δεν ανησυχούσε γιατί οι γειτονιές τότε ήταν ήσυχες.Που πήγαινα μόνη μου βόλτες και γύριζα.Που έπαιζα στο δρόμο.

Στην τηλεόραση υπήρχαν δυο κανάλια,που τώρα τα καταργήσανε.Ολόκληρη η παιδική μας ηλικία καταργήθηκε,όχι δυο κανάλια.Ο πολιτισμός ο ίδιος.Τα ιδιωτικά παράγουν πολιτισμό;Ναι,βέβαια.Τούρκικα σίριαλ,εκπομπές μαγειρικής,πακέτων,reality και διαφημίσεις.Κόβουν τις διαφημίσεις για να βάλουν εκπομπές.

Κάθε χρόνο που περνάει η βαρεμάρα μου φτάνει στο θεό...Προσπαθώ να κυλήσω τις ώρες κι αυτές αντιστέκονται πεισματικά να περάσουν.

Μας κατάντησαν άφραγκους,με ελάχιστες επιλογές.Με μια τηλεόραση κατευθυνόμενη να βάζει ό,τι αυτοί κρίνουν ανώδυνο...Ειδήσεις που σε ρίχνουν στην κατάθλιψη,να βλέπεις τα χάλια μας.Εκπομπές lifestyle να βλέπεις τι ζωή κάνουν οι ''επώνυμοι'' και καλά,με τις άδειες ζωές, να περιφέρονται στα κοσμικά γεγονότα,για να νομίζεις τη δική σου ζωή άδεια,που σαφώς είναι πολύ πιο γεμάτη.

Σπρώχνουν έναν λαό στο δήθεν και στο lifestyle.Ο άλλος δεν έχει φράγκα να πάρει ούτε βρακί κι αυτοί του προτείνουν μάρκες, beach bar να παίζει Πάολα και Παντελίδη και άλλες βλαχο-ποπ-σαβούρες ,ξαπλώστρες και φραπεδιές,και πασαρέλα να μοστράρουμε τα νέα μας μαγιώ.

Σπρώχνουν έναν λαό μακριά από τη φύση.Τον φυσικό τρόπο ζωής.Τη φυσική διατροφή.Την παραλία όπου είσαι ένα με τη φύση,χωρίς ξαπλώστρες,ρακέτες και ενοχλητικούς.Με την πετσέτα σου,το αντηλιακό σου,εσύ και το νερό.Προωθούν τα άψογα κορμιά και οδηγούν στην ανορεξία κάτι χαζά κοριτσάκια που θέλουν να μοιάσουν στα μοντέλα.Ξεχνώντας ότι είμαστε τέλειοι όλοι ακριβώς επειδή είμαστε ατελείς και οφείλουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι.

Προωθούν την έλλειψη παιδείας,την έλλειψη πολιτισμού, το δήθεν,την γκλαμουριά,την ανορεξία, την εμμονή στην τελειότητα,την αγένεια,την χαζομάρα,την αθεεία.Να μην είσαι σε τίποτα αληθινός.Απ'την κορφή ως τα νύχια ένα δήθεν.Δήθεν άνθρωπος,δήθεν πολίτης,δήθεν στα πάντα.

Τελικά η μεγαλύτερη αντίσταση γίνεται μέσα μας.Να μην γίνουμε αριθμοί, όπως μας θέλει το σύστημα.Να είμαστε αυτοί που είμαστε.Με τα λάθη,τα σωστά μας.Τις αναμνήσεις μας.Τα θέλω μας και τις ανάγκες μας.Θέλουν να μας μετατρέψουν σε καθάρματα;Σε αγενείς παραρτάκηδες;Ε,τότε εμείς να γινόμαστε οι πιο ευγενικοί.Έτσι,να τους τη σπάμε.Κανείς δεν θα μας υπαγορεύσει πως θα ζούμε.Είμαστε άνθρωποι,με τα σωστά μας,τα λάθη,τα πάθη,τα θέλω,τις ανάγκες.Με όσα μας κάνουν αυτό που είμαστε.Δεν θα μας κάνουν ούτε ρομποτ,ούτε προιόντα που βγήκαμε όλοι από το ίδιο μηχάνημα και όλη η παρτίδα είναι ολόιδια και ελλατωματική.

Αντίσταση σε όσους θέλουν να μας κάνουν αριθμό.Να είμαστε ίδιοι σε έναν κόσμο που φοβάται το διαφορετικό.Εκεί θέλει να είμαστε όσο πιο διαφορετικοί μπορούμε.Θέλουν να πάψουμε να γελάμε;Ε,τότε είναι που πρέπει να σκάμε τα πιο πολλά και πιο πλατιά χαμόγελα.Έτσι...Για σπάσιμο....

ΥΓ:Δεν ξέρω αν θα ήθελα να ζω σε αυτή την παλιά Αθήνα του 1920,της φωτογραφίας,αλλά άνετα ήθελα να γύρισα στη δεκαετία του 1980 ή έστω του 1990.Όχι μόνο επειδή ήμουν παιδί τότε, αλλά για όλα όσα προλάβαμε σαν γενιά να ζήσουμε.

Λάθη...

...κι άλλα τόσα υπαρξιακά...

Είναι φορές που το μυαλό μου,μίξερ,επεξεργάζεται σκέψεις τόσο πολύ,σαν να τις κάνει όλα ένα.Ένα κουβάρι σκέψεις.

Δεν λένε ''πρόσεξε τι εύχεσαι γιατί θα πραγματοποιηθεί;''

Ευχήθηκα να φύγω απ'την Αθήνα.Πραγματοποιήθηκε.Σωστό ήταν;Αναρωτιέμαι.

Νόμιζα ότι μου έφταιγε η πόλη,οι γρήγοροι ρυθμοί της που μας είχαν όλους αποξενώσει.Σωστό ήταν;Αναρωτιέμαι.

Πως μπορεί να φταίει μια πόλη;Δεν φταίνε οι άνθρωποι που την αποτελούν;Κι αυτό παίζεται...Σίγουρο δεν είναι.Πολλές φορές κανείς δεν φταίει και φταίνε όλοι μαζί.

Νόμιζα ότι οι άνθρωποι στην επαρχία είναι άνθρωποι και τελικά βρήκα άγρια θηρία.Σωστό ήταν αυτό που πίστευα ή αυτό που πιστεύω τώρα;Αναρωτιέμαι αν βρήκα ανθρώπους ή θηρία.

Νόμιζα ότι εδώ οι άνθρωποι θα είναι πιο δεκτικοί,θα σου λένε καλημέρα και ότι θα κάνω φίλους.Σωστό ήταν;Σωστό ήταν όταν το νόμιζα,λάθος αποδείχτηκε.

Νόμιζα ότι η κατάσταση θα βελτιώνεται με τα χρόνια,σε επίπεδο χώρας,όσο περνάνε τα χρόνια η ζωή καλυτερεύει ή έτσι πρέπει τουλάχιστον.Σωστό ήταν;Σωστά το νόμιζα αλλά λάθος αποδείχτηκε.Αντί να πηγαίνουμε μπροστά από άποψη πολιτισμού όλο και πιο ανθρωποφάγοι γινόμαστε.

Νόμιζα ότι ζούσα σε μια όμορφη χώρα με ευγενικούς κατοίκους.Σωστό ήταν;Κάποτε ναι.Τώρα εξακολουθώ να ζω σε μια όμορφη χώρα με αγενέστατους κατοίκους.

Νόμιζα ότι θα ήμουν άνετη όταν θα έφευγα από την Αθήνα,ότι δεν θα μου έλειπαν οι δικοί μου άνθρωποι.Σωστό ήταν;Τότε έτσι νόμιζα,αλλά έκανα ένα τεράστιο λάθος...Μου λείπουν βασανιστικά πολύ...Όσες φορές ήρθαν οι γονείς μου και έφυγαν,δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου...Πριν ακόμα φύγουν,ένιωθα να μου λείπουν...Το ίδιο νοσταλγώ και τις όμορφες στιγμές που πέρασα με φίλους.

Νόμιζα ότι εδώ που ο χρόνος θα είναι περισσότερος,θα έχουμε και περισσότερες δραστηριότητες;Σωστό ήταν;Εν μέρει ναι,έχουμε περισσότερο χρόνο,όλα είναι πιο κοντά,περπατάμε περισσότερο αλλά από δραστηριότητες...Υπό του μηδενός....Η βόλτα μου είναι το σουπερ μαρκετ...Κι ένα σινεμά που σε διάστημα 3 χρόνων έχουμε πάει 3 φορές...Με μια καλή ταινία κάθε 2-3 μήνες κι αν...Και στανταρ 3-4 παιδικές κάθε φορά...Ας μην μιλήσω για συναυλίες που έχω ήδη ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη...Όσοι καλοί τραγουδιστές έρχονται ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ έρχονται στην παραλία...Που σημαίνει ότι δεν μπορούμε τη νύχτα να γυρίσουμε χωρίς να μας φύγει ένα 10 ευρω σε ταξί...Θέατρο;Άλλη μια μουσειακού είδους λέξη....Όσα θέατρα ήρθαν είτε ήταν μακριά είτε ήταν ακριβά...

Νόμιζα ότι εδώ θα είχα ανθρώπους γύρω μου,συμπαράσταση,κάποιον να μιλήσω.Σωστό ήταν;Έτσι νόμιζα αλλά στην ουσία είμαι εγώ κι ο άντρας μου.Ναι μεν δυο είναι καλύτερα από έναν αλλά...Όταν κουβαλάω σαν την τρελή τις τσάντες στα λεωφορεία,όταν κάπου θέλω να πάω και δεν μπορώ γιατί είναι μακριά,όταν μια συναυλία αγαπημένου καλλιτέχνη έρχεται,όταν θέλω να κάνω μια αγορά και το μόνο μαγαζί που έχει το συγκεκριμένο πράγμα είναι στην άλλη άκρη,όταν τα εισιτήρια του λεωφορείου είναι ακριβά κι ένα μπάνιο για δυο άτομα μας στοιχίζει 6 ευρώ πήγαινε-έλα, θυμάμαι όλες αυτές τις φορές που ο πατέρας μου με έβγαλε από τη δύσκολη θέση,με το να με πάει.Τόσο απλά, τόσο ανθρώπινα και τόσο δύσκολα σ'αυτή την πόλη... Απλά αν θες να πας κάπου που το λεωφορείο δεν πάει,απλά δεν πας κι εσύ ή ξοδεύεις ένα σωρό λεφτά σε ταξί...

Σε αυτή την πόλη συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν πάμε οι δυο μας πχ από δω που μένουμε ως το ΚΤΕΛ με τα πόδια και θέλουμε να γυρίσουμε με ταξί,συμφέρει περισσότερο από το να πάμε και να έρθουμε οι δυο μας με λωφορείο!!!Γιατί 1,10+1,10=2,20 και άλλα τόσα γυρισμός και με το ταξί δίνεις ακριβώς τα ίδια!!Το έχουμε κάνει άπειρες φορές γιατί τυχαίνει εκεί να έχει 2 φτηνά σουπερ μαρκετ και δίπλα μας ένα πανάκριβο που πάμε μόνο για 2-3 πράγματα ή όταν βιαζόμαστε ή έχει κακοκαιρία το χειμώνα.

''Πήραμε τη ζωή μας λάθος,κι αλλάξαμε ζωή....''

Τι γίνεται όταν και τη δεύτερη ευκαιρία σου την πάρεις λάθος εξαρχής;Υπάρχει και τρίτη ευκαιρία;Στις πόσες καίγεσαι;Έχω άλλη μετά από τόσα λάθη;Αν τα έβαζα στη σειρά θα φτάνανε Αθήνα-Κατερίνη άνετα.Μήπως όμως τελικά είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου;Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι είναι λάθος και τι σωστό...

Λάθος δεν είναι να δυσκολεύουμε οι ίδιοι τις ζωές μας;Δεν θα ήταν πιο απλό να ήμασταν όλοι αγαπημένοι;Να υπήρχε κατανόηση στις ανθρώπινες σχέσεις;Να μην νιώθεις μοναξιά και να χρειάζεται να φύγεις για να καταλάβεις ότι τελικά βρήκες μεγαλύτερη μοναξιά;Τελικά μήπως νομίζεις ότι βρήκες μοναξιά μεγαλύτερη και στην ουσία η ζυγαριά είναι στα ίσα της,δεν κλείνει ούτε αριστερά ούτε δεξιά;

Λάθος είναι να είμαι διακριτική;Να μην ενοχλώ τους άλλους,να μην ρωτάω,να μην τηλεφωνώ συνεχώς;Αναρωτιέμαι...Μήπως η διακριτικότητα μοιάζει στους άλλους και μεταφράζεται ως ''μη ενδιαφέρον;

Λάθος δεν είναι να αγαπάς τόσο πολύ τη δουλειά που θα δούλευες 7 μέρες την εβδομάδα και να μην το εκτιμάει κανείς και να σου προσφέρει δουλειά;Μήπως τελικά αυτό είναι η πηγή της όλης μου στεναχώριας;Θυμάμαι όλα τα διαστήματα που δούλευα, πόσο χαρούμενη και πλήρης ένιωθα ακόμα κι όταν δούλευα για 300 ευρώ,ακόμα κι όταν δούλευα 12ωρα. Ήμουνα πλήρης.Μήπως τελικά αυτή και μόνο η πληρότητα μου λείπει;

Μήπως έχω κορεστεί σε αυτή τη χώρα και ήθελα να δοκιμάσω νέες εμπειρίες;Μήπως ένα πουλί που θέλει να πετάξει δεν μπορεί να είναι φτιαγμένο να περπατάει στη γη;Κάπως έτσι νιώθω,σαν πουλί που το ανάγκασαν να ζει σε κλουβί κι αυτό ονειρεύεται καθαρούς ουρανούς.Λατρεύω τα ταξίδια τόσο πολύ και το μόνο όνειρο που έχω και ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιηθεί-αλλά τελικά μήπως ποτέ δεν ξέρεις;- είναι να είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι και να ταξιδεύω από χώρα σε χώρα.

Είναι τελικά λάθος να ονειρεύεσαι ή το πιο σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις;Μάλλον της δεύτερης άποψης είμαι.Ονειρεύεσαι όσο παίρνει και τα όνειρα δεν κοστίζουν τίποτα.Αλήθεια είναι αυτό ή κοστίζουν τελικά πολύ γιατί ξέρεις ότι όσο κι αν απλώσεις τα χέρια τον ουρανό δεν τον φτάνεις;Τελικά όμως κι αυτό λάθος είναι.Στη σκέψη και στο όνειρο όλα τα μπορείς....

Μια παρτίδα scrabble

Μια παρτίδα scrabble η ζωή...

Λέξεις μικρές και μεγάλες.Επίθετα,ουσιαστικά,αντωνυμίες,προθέσεις,επιρρήματα.

Ερωτήσεις,απαντήσεις,διάλογοι.

Συνομιλίες με τους άλλους.Συνομιλίες με τον εαυτό μας.

Λέξεις που δεν είπαμε.Λέξεις που είπαμε και πλήγωσαν.Λέξεις που δεν είπαμε και μας έπνιξαν.Λέξεις που είπαμε και μετανιώσαμε.Λέξεις που είπαμε και παραπλανήσαμε.Λέξεις που είπαμε και δώσαμε χαρά.Λέξεις που είπαμε και φέραμε θλίψη.Λέξεις που είπαμε και δώσαμε ελπίδα.Λέξεις που είπαμε και διδάξαμε. Λέξεις που φωνάξαμε και λέξεις που ψιθυρίσαμε.

Τι χρειάζεται στη ζωή;Κάποιες λέξεις που γίνονται αξίες.Που γίνονται συνήθεια,που γίνονται καθημερινότητα,που γίνονται ασφάλεια.Που βελτιώνουν την καθημερινότητα και μας κάνουν να νιώθουμε ωραία.

Αγάπη.
Υγεία.
Αλήθεια.
Όνειρο.
Ελπίδα.
Εμπιστοσύνη.
Πίστη.
Χαρά.
Χαμόγελο.
Γέλιο.
Χιούμορ.
Συντροφικότητα.
Διάλογος.
Μοίρασμα.

Κι η παρτίδα δεν τελειώνει όσο διαρκεί κι η ζωή.Χωρίς χαμένους αλλά με νικητές όταν αυτές οι λέξεις γίνονται πράξεις...

Για ένα φίλο που έφυγε νωρίς...

Πόσα θυμάμαι και πόσα θέλω να πω...Για έναν φίλο που έφυγε νωρίς...

Είναι φορές που το ξεχνάω,το απωθώ στη μνήμη ότι έχει φύγει.Είχε ακόμα χρόνια να ζήσει,είχε να προσφέρει.Όπως εκείνος ήξερε.Αθόρυβα αλλά ουσιαστικά.Αφανής ήρωας χωρίς να θέλει να το φωνάζει.Προστατευτικός με όλους.Όταν μπορούσε να βοηθήσει,το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Σου έσφιγγε το χέρι και σου έδινε δύναμη.Με βλέμμα έντονο,σε κοιτούσε και σου έδινε ενέργεια.Δυνατός αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητος άνθρωπος.Πονόψυχος.

Όταν τον γνώρισα ήμουνα 18.Εκείνος 41.Λίγο μικρότερος απ'τον πατέρα μου.Ιδιαίτερος άνθρωπος.Ξεχωριστός κι ας μην ήθελε να ξεχωρίζει.

Είχαμε ένα περίεργο δέσιμο.Ίσως επειδή κι η κόρη του είναι συνομήλικη μου.Ίσως κι όχι.Απλά υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια.Καταλαβαινόμασταν.Λάτρευε την μουσική κι εγώ λάτρευα τα τραγούδια που έγραφε και επειδή έπαιζα κιθάρα,τα αγαπούσα ακόμα πιο πολύ,κι ας έλεγε εκείνος ότι δεν αξίζουν.

Όταν έλεγα κάτι,με προθυμία το έκανε,όπως τότε που ήθελα να με πάρει στο στούντιο.Με πήρε.Δυνατή εμπειρία.

Μου στάθηκε σε ένα σοβαρό πρόβλημα που είχα.

Είμαι σίγουρη ότι θα ήταν πολύ χαρούμενος αν είχε μάθει ότι παντρεύτηκα,αλλά την τελευταία φορά που τον είδα,δεν είχα καν γνωρίσει τον άντρα μου.

Κρατώ δύο δώρα του.Ένα βιβλίο κι ένα τραγούδι.Το δεύτερο έχει μεγάλη ιστορία...Αλλά αυτό είναι ένα μυστικό που λίγοι ξέρουν,για ένα τραγούδι που πολλοί έχουν ακούσει.Μάλλον η πιο θετική κίνηση -και η πιο συγκινητική- που έχει κάνει κάποιος για μένα,κάποιος πέρα από την οικογένεια μου δηλαδή.

Κι όταν του ζήτησα να μου παίξουν κάποια τραγούδια,κούρδισε την κιθάρα και τραγούδησε,με την παρέα του.

Τώρα έχουν μείνει τα τραγούδια...Και οι στιγμές.Κι όσα έμαθα.Κι όσα έζησα.Με μια παρέα ανθρώπων απόλυτα θετικών,που με ειλικρίνεια στέκονταν απέναντι σου,που τους πλησίαζα και τους ένιωθα κοντά μου.Κάθε συναυλία ήταν συνάντηση μας.

Τώρα η παρέα σκόρπισε,αλλά έμειναν στη μνήμη μου οι στιγμές.Πλέον συναντιέμαι σπάνια με τον καθένα ξεχωριστά κι είναι μια έλλειψη αυτό.Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι κάποια στιγμή θα τους ξαναδώ,αν το φέρει η ώρα,ενώ εκείνος λείπει...

Αθήνα 1994.Το πρώτο ''γειά''.

Αθήνα 2010.Το τελευταίο...

ΥΓ:Φωτο:Ο τόπος καταγωγής του.Το όμορφο νησί της Μήλου.

Τα Σαββατοκύριακα από παιδί τα σιχαινόμουνα...

Για να παραφράσω το τραγούδι των Κατσιμίχα...Τουλάχιστον αυτοί επικεντρώνονται στην Κυριακή.Εμένα ούτε το Σάββατο μ'αρέσει.Πως να μ'αρέσουν;Δώστε μου επιχειρήματα να μου αρέσουν...

Πως να μ'αρέσουν δυο μέρες που με βγάζουν απ' τη σειρά μου;Τις καθημερινές ξέρω,θα σηκωθώ συγκεκριμένη ώρα,έχω δουλειές στο σπίτι,μαγείρεμα,ψώνια.Θα μου πεις,τα Σάββατα δεν τα έχεις ή τις Κυριακές;Φυσικά και τα έχω.Αλλά τις δουλειές τις συνοδεύω και με κάτι σαν ηχητική και οπτική υπόκρουση,έχει και κάτι να δεις,έστω ένα ντοκιμαντέρ,ένα κάτι...Τελικά αγαπώ τη ρουτίνα.Να ξέρω την τάδε ώρα έχω να δω αυτό,την άλλη ώρα έχω να δω εκείνο,αυτή την ώρα βάζω το φαγητό κλπ.Δεν μπορώ το χύμα πλέον.

Τα Σαββατοκύριακα είναι οι δύο μέρες που οι άνθρωποι της τηλεόρασης εκδικούνται όσους δεν μπορούν να βγούν απ'το σπίτι...Όσους δεν έχουν το μέσο ή τα χρήματα,όπως πχ εγώ κι ο άντρας μου,που και να θέλουμε να πάμε κάπου εδώ που ζούμε οι επιλογές είναι μηδαμινές και αμάξι δεν διαθέτουμε για πιο μακριά...Έτσι κοπανάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο να μας έρθει καμιά ιδέα πως να περάσει η ώρα.Εγώ κυρίως γιατί ο άντρας μου όλη μέρα με τα αθλητικά.Κάπως την βγάζει.Εγώ η καημένη τι να δω;

Μιλάμε αν δεν είχα τη δορυφορική δεν ξέρω τι θα έκανα...Τρομερή παρηγοριά όχι αστεία!Τον υπολογιστή τον ψιλοβαριέμαι,μπαίνω μεν αλλά όχι και για κάτι ιδιαίτερο.Αν δεν ήταν η δορυφορική,απόψε θα ήμουνα με κατάθλιψη...Αλλά ευτυχώς έχει μια ταινιούλα το Rai1,συν ότι έχουμε κάθε μέρα σταθερά μια εκπομπή.Αλλά πάντα κάτι έχουν τα δορυφορικά και σε συνδυασμό ότι πλέον καταλαβαίνω αρκετά καλά Ιταλικά,μπορώ και βλέπω ταινίες και σειρές.

Το φατσοβιβλίο το βαριέμαι απίστευτα,μόνο για παιχνίδια μπαίνω πλέον.

Την κιθάρα την έχω ψιλοεγκαταλείψει.Στην Αθήνα έπαιζα σαφώς περισσότερο.Ίσως επειδή βαριέμαι να κοπανιέμαι και ο άντρας μου να μην ακούει,να ασχολείται με άλλα.Βαριέμαι να μην έχω ακροατήριο.

Για να πάμε κάπου από χλωμό ως αόρατο...Περιμένουμε σαν μάνα εξ ουρανού να γίνει καμιά εκδρομή και να έχουμε και money επίσης εξ ουρανού.

Σινεμά;Ένα υπάρχει κι αυτό έχει κάνει συλλογή από μπούρδες...Ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον εαυτό για το ποια εβδομάδα θα βάλει τις χειρότερες ταινίες.

Με πιάνει ένα ψυχοπλάκωμα κάθε Σαββατοκύριακο...Δεν υπάρχει...Μετράω σαν τους φυλακισμένους να έρθει η Δευτέρα.

Και μην νομίζετε ότι σαν μαθήτρια,φοιτήτρια ή εργαζόμενη ήταν αλλιώς τα πράγματα.Μάλλον είμαι αλλεργική στο Σαββατοκύριακο.Δεν εξηγείται αλλιώς.Μιλάμε για μίσος,όχι αστεία.

Τις πιο βλακείες ταινίες έχει πάλι.Ευτυχώς που θα με ξελασπώσει πάλι το Rai Uno και απόψε και αύριο που έχει μια από τις μινι σειρές τους,η αυριανή είναι πολύ αγαπημένη μου!

Όταν δεν έχεις παρέες κάπου αυτά τραβάς...Σ'αυτή την πόλη και 200 χρόνια να ζούσα και να έμενα,δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω παρέες...Μπορεί να κάνω μερικές γνωριμίες αλλά για φιλίες...Από χλωμό ως αόρατο για να μην πω ουτοπικό...

Τουλάχιστον στην Αθήνα το να βγω από το σπίτι δεν σήμαινε πάντα ότι θα χαλάσω λεφτά.Εδώ είναι 1000% σίγουρο ότι θα χαλάσεις.Πρώτα τα εισιτήρια και μετά όλο και κάπου θα κάτσεις.Να περπατάς σαν την άδικη κατάρα;

Στην Αθήνα είχα κι ένα Μοναστηράκι να πηγαίνω να περνάω την ώρα μου.Βιβλιοπωλεία και δισκάδικα να μπαίνω και να βγαίνω μετά από 3 ώρες.Πολυκαταστήματα και μεγάλα σουπερ μαρκετ.Το Mall.Και πολλά πολλά άλλα που μπορούσες χωρίς ένα ευρώ να περάσεις την ώρα σου.Ενώ εδώ βγήκες απ'το σπίτι;Θα χαλάσεις λεφτά.Δεν έχει άλλη προοπτική.

Αλλά κι όταν πήγαινα σχολείο,Πανεπιστήμιο ή μετά που δούλευα,πάλι περίμενα πως και πως τη Δευτέρα.Μου την έσπαγε στο σπίτι.Ποτέ δεν έβγαινα πολύ αλλά επίσης δεν είμαι ο τύπος που του αρέσει να συνωστίζεται το Σαββατόβραδο μόνο σε χώρους διασκέδασης.Όλες οι μέρες είναι κατάλληλες για ψυχαγωγία,γιατί μόνο το Σάββατο πρέπει να είναι;

Όταν δούλευα έλεγα πότε θα έρθει η Δευτέρα.Μάλλον είμαι μοναδική περίπτωση.Μ'αρέσει η δουλειά και θεωρώ τουλάχιστον άδικο κάποιος που αγαπά τόσο τη δουλειά,να είναι άνεργος.

Τέλος πάντων.Βαρέθηκα.Δεν θα πω άλλα.

Βαριέμαι και να βαρεθώ απόψε.

ΥΓ:Μου τη δίνουν τα Σαββατοκύριακα(στρουμφάκι γκρινιάρης είμαι κάθε Σαββατοκύριακο).

Απόψεις- τροφή για σκέψη και όχι απαντήσεις

Χριστός Ανέστη!Χρόνια πολλά σε όλους!Πιστεύω να περάσατε όμορφα.Εγώ πέρασα όμορφα,όπως ακριβώς ήθελα.Προτιμώ το Πάσχα-αλλά και τα Χριστούγεννα- να μην μένω σπίτι και να κάνω εκδρομές.Από παλιά έτσι κάναμε με τους γονείς μου,πηγαίναμε και τρώγαμε έξω,σε κοντινούς προορισμούς,το ίδιο κάναμε και φέτος,με τον άντρα μου και τους γονείς μου, το ίδιο κάναμε και με τον άντρα μου πριν από μήνες τα Χριστούγεννα.Το θεωρώ πολύ καλύτερο από αυτά που κάνουν άλλοι,αλλά είναι θέμα γούστου,αν έχεις παρέα για παράδειγμα, μπορεί και σπίτι να είναι όμορφα.Άλλωστε τα αρνάκια και κατσικάκια τα συμπαθώ μόνο ζωντανά...Μου τη σπάει αυτή όλη η γενοκτονία τους το Πάσχα,αν και Χριστιανή Ορθόδοξη,(και το φωνάζω γιατί σε λίγα χρόνια μπορεί να απαγορεύεται ή να φοβόμαστε να το πούμε,ως αποτέλεσμα των αλλαγών που μας ετοιμάζουν)αυτό το έθιμο δεν το συμπαθώ καθόλου...Βασικά πολύ θα ήθελα να μην ξαναφάω κρέας,με το ζόρι τρώω και το αποφεύγω,κάποια είδη δεν τα τρώω ποτέ πχ κουνέλι...

Αν και πέρασε το Πάσχα,έχω κάποιες απόψεις και προβληματισμούς,άσχετους με την εποχή, και θέλω να τους μοιραστώ.Τροφή για σκέψη για όποιον θέλει να σκεφτεί,όχι απαντήσεις.

Καιρός να αναστήσουμε κι εμείς τις χαμένες αξίες.Θέλω να πιστεύω ότι περνάμε μια φάση.Δεν μπορώ να αισιοδοξήσω αν σκεφτώ ότι από δω και πέρα θα πρέπει να συμπορεύομαι με έναν κόσμο όπως είναι αυτή τη στιγμή...Ένα μάτσο αγενείς,άξεστοι,''κανίβαλοι'',ξερόλες,μίζεροι,που έχουν άποψη για όλους και όλα,βρίζουν,κατηγορούν,και πάντα τους φταίνε οι άλλοι και ποτέ ο ίδιος τους ο εαυτός.

Ιδιαίτερα μου τη σπάνε οι μάγκες του πληκτρολογίου,που πίσω από μια απρόσωπη οθόνη γίνονται κριτές των πάντων,βρίζουν και κατηγορούν, με χυδαίες εκφράσεις συχνά, και νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα.Διαβάζω τόσα πολλά τον τελευταίο καιρό που έχω πια αρχίσει να απομακρύνομαι από τον υπολογιστή.Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τσακωμούς να στήνονται από το τίποτα.Λες και μερικοί από την ώρα που ξυπνάνε το μόνο που τους νοιάζει είναι να βρουν ''σάκους του μποξ'' να βρίσουν γιατί δεν θα τους πάει καλά η μέρα διαφορετικά.Μου τη σπάει η αντιπαράθεση για την αντιπαράθεση,να βρίζουν και να κατηγορούν κάτι επειδή νομίζουν ότι έτσι θα δείξουν ανώτεροι ή ότι είναι σύμφωνοι μ το πνεύμα της εποχής.Πχ αυτή η προσπάθεια να το παίξουν όλοι άθεοι και να κοροιδεύουν ή να βρίζουν τα θεία,δεν την βρίσκω απλά απαράδεκτη.Την βρίσκω επικίνδυνη.Κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους που πέτυχαν το στόχο τους.Να μην πιστεύουμε τίποτα και να μην ελπίζουμε τίποτα.Εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν.Να μην έχουμε καμία ελπίδα.

Γιαυτό εύχομαι αυτό το φετινό Πάσχα,να αναστήθηκαν μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου,και οι χαμένες αξίες.Θέλω να ελπίζω γιατί τελευταία όλα αυτά που συντελούνται δίπλα μας δεν με κάνουν να αισιοδοξώ και πολύ...

Αλλά πάλι όλοι μπορούμε να βελτιώνουμε τη ζωή σε σύνολο με το να αποτελούμε παράδειγμα.Αν κάνεις το καλό,μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί άλλος ένας να κάνει το καλό και ύστερα άλλος ένας,κι άλλος,κι άλλος και μετά μια ομάδα ανθρώπων να κάνει το καλό.Σιγά σιγά οι ομάδες να πληθαίνουν και να αρχίσει η αλλαγή.Θέλω να το πιστεύω γιατί δεν γίνεται αλλιώς...Δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι άλλοτε φιλότιμοι Έλληνες έγιναν τόσο ανήθικοι σε όλα τα επίπεδα,τόσο κακοί και ζηλόφθονοι...

Πάνω από όλα να συνεχίσουμε να αγαπάμε και να προστατεύουμε το μέλλον αυτής της χώρας που κινδυνεύει...Να το δούμε-βγάζοντας τις παρωπίδες-από ποιόν και γιατί κινδυνεύει.Γιατί ξέρω πολύ καλά τους λόγους.Είναι τόσο φανεροί που βγάζουν μάτι αλλά αμφιβάλλω αν υπάρχουν έστω και 10 ή 100 άνθρωποι να τους έχουν καταλάβει και δεν το παίζω ξερόλας,ούτε ήμουνα ούτε θα γίνω ποτέ.

Να δούμε ποιος και γιατί έχει όφελος με το να διαλύσει το μέλλον των επόμενων γενιών,με το να διαλύσει την παιδεία(να μην μορφώνονται), να προωθεί την ανεργία και την φτώχεια(να μην διαπαιδαγωγούν τα παιδιά οι γονείς τους που τρέχουν να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογένειας).Ποιος θέλει την διάλυση της οικογένειας,την υπογεννητικότητα.Κάποιοι θέλουν να μας μειώσουν.Αριθμητικά.Να μας αποβλακώσουν.Να παράγουν γενιές αμόρφωτες,όχι από άποψη γνώσης πάντα.Γενιές που διαπαιδαγωγεί η κατευθυνόμενη, από τους ίδιους,τηλεόραση.Γενιές που θα πιστεύουν όσα οι ίδιοι θεωρούν ''ακίνδυνο'' να πιστεύουν.Γενιές που δεν σκέφτονται αλλά θέλουν σκέψη μασημένη.Και το χειρότερο από ανθρώπους που ''μασάνε αυτή τη σκέψη'' ώστε να συμφέρει τα σχέδια τους, όταν θα την σερβίρουν...

Χάνουμε το δάσος με το να ασχολούμαστε με τα δέντρα...Και κάποια γεγονότα που απλά μας γαργαλούν τα πόδια και τα νιώθουμε άσχετα ή ασήμαντα και σπεύδουμε σαν τυφλοί να υπερασπιστούμε τα πιόνια που παίζουν το παιχνίδι άλλων,στο μέλλον αυτά τα ''πιόνια'' θα έχουν βάλει ένα λιθαράκι στην ταφόπλακα που έχουν αρχίσει να μας χτίζουν πάνω από τη χώρα.Αυτά τα ''πιόνια'' που κάποιοι χρησιμοποιούν εναντίον μας κι εμείς κοιτάμε με συμπάθεια(το πρώτο πληθυντικό για λόγους ευγένειας) αυτά που κουνάν άλλοι σαν μαριονέτες, θα έπρεπε να έχουμε ήδη βγάλει από το παιχνίδι εμείς...Με το να τα στείλουμε σε άλλες παρτίδες για να μην διαλύσουν τη δική μας...

Αλλά εμείς ξαφνικά,οι ίδιοι που κάνουμε ό,τι μπορούμε εναντίον στο ίδιο μας το αίμα,να βγάλουμε το μάτι του φίλου,του αδελφού,του γείτονα,ξεσπάει φωτιά στο σπίτι μας και το αφήνουμε να καεί για να σβήσουμε τη φωτιά στο σπίτι ενός άλλου,που από την αρχή εκείνος ήταν ο εμπρηστής του δικού μας σπιτιού...Με τον φόβο της απεχθούς ταμπέλας.Να πω τη λέξη;Δεν θα την πω.

Μιλώ με γρίφους ίσως πιστεύετε.Ίσως.Αλλά έχω βαρεθεί να βλέπω να επικρατεί μια χαζομάρα και μια τυφλότητα,τολμώ να πω...Άνθρωποι που φέρονται με απίστευτη κακία,ζήλεια και φθόνο πχ προς τον γείτονα τους που αγόρασε ένα καινούριο αυτοκίνητο, τον ζηλεύουν για αυτό και εύχονται να του χαλάσει, οι ίδιοι ξαφνικά  θυμούνται πως είναι άνθρωποι όταν πρόκειται για κάποιον που με την συμπεριφορά τους έχουν αναγάγει σε κατώτερο και τον λυπούνται και αυτόν τον βοηθάνε,μόνο που αυτός εκ των πραγμάτων ποτέ δεν θα τρέξει να τους βοηθήσει,και είναι κατά βάση αχάριστος,γιατί στην πραγματικότητα ξέρει το ρόλο που παίζει στο παιχνίδι της καταστροφής μας, ενώ ο γείτονας που τόσο ζηλεύουν,σε περίπτωση ανάγκης, είναι πολύ πιο πιθανό(όχι σίγουρο) να τρέξει να τους βοηθήσει,γιατί κι αυτός έχει κοινό παρελθόν και κοινό-δύσκολο- μέλλον.

Ας ανοίξουμε τα μάτια και τις καρδιές.Το να εχθρεύεσαι το ίδιο σου το αίμα και να τρέχεις να συνδράμεις οτιδήποτε ξενόφερτο,δεν το βρίσκω και τόσο νορμαλ,ή όλους ή κανέναν....Είμαι στην πλευρά του ''όλους'' όχι του ''κανέναν''...Αλλά όπως και να το κάνεις,σε μια φωτιά θα σώσεις την οικογένεια σου πρώτα και μετά θα το παίξεις ήρωας. Και δεν είναι εγωισμός....Δεν θα παρακολουθείς το παιδί σου να καίγεται και θα φεύγεις να σώσεις το παιδί το ξένο...Όλη αυτή η εμμονή με καθετί ξένο,που μας την έχουν εμποτίσει,νορμάλ είναι;Δεν είμαι υπέρ του μίσους, ούτε τής βίας.Αλλά ας ανοίξουμε λίγο τα μάτια κι ας δούμε τι παιχνίδι παίζεται όσο εμείς είμαστε σίγουροι για τις αγνές προθέσεις...Η σιγουριά θα μας φάει.

Βαρέθηκα να βλέπω να πετροβολούν κάποιον που λέει την αλήθεια επειδή φοβούνται μην τους βάλουν ταμπέλα.Μια συγκεκριμένη ταμπέλα που πλέον είναι ο φόβος και ο τρόμος όλων και κανείς δεν λέει την αλήθεια.Πόσο δυσφορία σου φέρνουν κάποια γεγονότα....Άνθρωποι να κατηγορούνται επειδή τόλμησαν να πουν δυνατά όσα οι άλλοι ψιθυρίζουν.

Κι αν εγώ δεν μιλάω ανοιχτά δεν είναι από φόβο,εγώ ξέρω την αλήθεια,τουλάχιστον για τον εαυτό μου,τι είμαι, τι πιστεύω,τι θέλω.Αλλά βαρέθηκα να εξηγώ σε άσχετους ή όσους δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν.Γιαυτό ας ψάξουν να καταλάβουν.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους.Θα ήθελα πολύ να έλεγα κατάμουτρα όσα πιστεύω και να βγάλω από τον ύπνο όσους κοιμούνται.Αλλά βαρέθηκα τις βλακείες.Ας ξυπνήσουν μόνοι.Δεν είμαι ξυπνητήρι....

Απλά ήθελα να πω ορισμένα πράγματα που με έχουν εκνευρίσει το τελευταίο διάστημα,και με κάνουν να κλείνω όλο και περισσότερες ώρες τον υπολογιστή και να χαίρομαι πάρα πολύ που έχω δορυφορική τηλεόραση στο σπίτι γιατί η δική μας-μέρος του γενικού σχεδίου και αυτή-βάζει όλο μπούρδες και Τούρκικα,για να συνηθίζουμε τη γλώσσα.Ποιο γενικό σχέδιο;Είπαμε σήμερα δίνω τροφή για σκέψη όχι απαντήσεις.