Κάποιες σκέψεις

Κάποιες φορές τα γεγονότα σε ξεπερνούν.Οι σκέψεις ακόμα περισσότερο.Αυτά που συμβαίνουν γύρω σου κι αυτά που συμβαίνουν μέσα σου.Όσα θέλεις να κάνεις και όσα πρέπει να κάνεις.

Σκέφτεσαι...Σκέφτεσαι...Άκρη δεν βγάζεις.

Έχω ένα ελάττωμα.Σκέφτομαι πολύ.Το μεγαλύτερο ελάτωμα είναι ότι δεν δουλεύω.Όταν δεν δουλεύεις νιώθεις ελατωματικός έτσι κι αλλιώς,νιώθεις λίγο.Οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν δούλευα.Οι πιο ευτυχισμένες μου μέρες ήταν αυτοί οι 10 μήνες στη Νέα Σμύρνη.

Θα έρθει η ώρα που οι δέκα αυτοί μήνες θα γίνουν η υπόλοιπη ζωή μου.Εκεί ανήκω τελικά.Εδώ είμαι περαστική.

Τελικά πρέπει να πάθεις για να μάθεις.Έπρεπε να το ζήσω όλο αυτό.Αυτά τα τρια χρόνια που αγκομαχώ στην ανηφόρα,ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν μπορώ να συνενοηθώ.

Η υπόλοιπη ζωή μου θα ξεκινήσει τη μέρα που θα ξαναγυρίσω στο αγαπημένο μου σπιτάκι στη Νέα Σμύρνη.

Πρέπει να πάθεις για να καταλάβεις...Για να κατανοήσω τι σπρώχνει τον κόσμο να στοιβάζεται στην Αθήνα.Τώρα τους καταλαβαίνω.

Ώρες ώρες σε πιάνει απογοήτευση...Όταν βλέπεις πόσο λίγο μπορείς να συννενοηθείς...Νομίζεις ότι μιλάς άλλη γλώσσα.Βλέπεις να βασιλέυει η αγένεια και η δουλειά που θέλει ελάχιστο χρόνο να γίνει εδώ να είναι Γολγοθάς.

Και βλέπεις αδιάκριτα βλέμματα.Και βλέπεις ακόμα πιο αδιάκριτες ψυχές.Και εσύ καλείσαι να επιβιώσεις.

Αλλά τελικά κατάλαβα ότι επιβιώνω.Τα καταφέρνω.

Τώρα όσον αφορά το γύρω κόσμο...Όσα συμβαίνουν...Τι να σχολιάσω...Δεν θέλω να σχολιάσω και δεν έχω πολλά να πω.

Ζούμε σε κοινωνίες βασισμένες στην τρέλα και στην υπερβολή.Το απλό έχουμε την τάση να το κάνουμε σύνθετο.Κάποιοι δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης αν κάποιοι άλλοι έκαναν σωστά την δουλειά τους.Όλα φαινόμενα των καιρών.Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια θλιβερή πραγματικότητα,δεν ψάχνεις έξω από σένα τη λύση αλλά μέσα σου.Αν κανείς δεν κάνει ποτέ την αυτοκριτική του και όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι και πετάνε αλλού το μπαλάκι της ευθύνης,ποτέ και τίποτα δεν θα φτιάξει.Σε κοινωνικό επίπεδο τι αισιοδοξία να έχεις;Την λέξη αυτοκριτική δεν την ξέρουν.Πως θα αλλάξουν τα πράγματα;Παραδέχεται κανείς κάποτε έστω και μια ευθύνη;

Αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει.Εμείς κάνουμε τίποτα,ο καθένας ξεχωριστά,να αλλάξει τον εαυτό του;Αν δέκα εκατομύρια(σχηματικά) ο καθένας έκανε τις δικές του προσπάθειες,να αλλάξει τον εαυτό του,να γίνει πιο ευγενικός,πιο σοβαρός,πιο ανεκτικός,πιο υπέυθυνος και με λιγότερη κακία,κακεντρέχεια,ζήλεια και φθόνο,θα ζούσαμε στην ιδανική κοινωνία.Γίνεται;Ναι,γίνεται.

Αλλά για να γίνει θέλει τεράστια θέληση και ελάχιστη την διαθέτουν.Εγώ την διαθέτω και το λέω υπεύθυνα.Όσο με αφορά,θέλω και προσπαθώ να διορθώσω όσα πρέπει να διορθώσω.Αν ο καθένας το έκανε αυτό,θα ζούσαμε όλοι πολύ πιο όμορφα.Αλλά δυστυχώς,κάθε μέρα έχεις να ξεπεράσεις ένα βουνό εμπόδια που σου χαλάνε τη διάθεση και ένα κράτος-τέρας που σε βλέπει σαν αριθμό και ακόμα χειρότερα,σαν ευρώ που πρέπει να σου ρουφήξει.

Αν όλοι όσοι αποτελούν την κοινωνία την Ελληνική σκέφτονταν πέντε απλά πραγματάκια θα ήταν πολύ καλύτερα όλα.Απλά,πολύ απλά πραγματάκια που και ένα πεντάχρονο θα μπορούσε να τα σκεφτεί.

Αν όλοι αυτοί πχ που κάνουν απεργία για ψύλλου πήδημα και ταλαιπωρούν τον συνάνθρωπο τους,επειδή πχ τους έκαναν περικοπές στο μισθό ή ό,τι άλλο,σκέφτονταν ότι υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος,δεν θα ταλαιπωρούσαν κανέναν.Ταλαιπωρούν τον αδελφό τους,το φίλο,τον πατέρα,τον γείτονα.Όχι τον βο(υ)λευτή ή τον υπουργό στον οποίο ζητάνε κάτι και διαμαρτύρονται.Αυτοί οι άνθρωποι ''πονάνε'' μόνο σε ένα πράγμα.Στην τσέπη.Αν όλοι αυτοί που απεργούν-δικαίως,ναι μεν,αλλά-αν αυτοί είχαν αλληλεγγύη και δεν ήταν ο καθένας μόνος του,θα είχαν συνεννοηθεί και κάθε νέο χαράτσι,οποιασδήποτε μορφής δεν θα πάει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ-το τονίζω-ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ,να το πληρώσει.Δεν μπορούν ούτε να συλλάβουν,ούτε να κόψουν τις παροχές από 10 εκατομύρια κόσμο,αλλά από 2-3 που δεν θα πληρώσουν,μπορούν.

Αυτό μας λείπει.Η ομόνοια,η αλληλεγγύη.Να συννενοηθούμε.

Αν λοιπόν όλοι έκαναν ένα μπουκοτάζ όλων των ειδών,στα ταμεία,στα μαγαζιά,στις αγορές,στα πάντα,θα υπήρχε η απειλή να καταρεύσει όλο το σύστημα.Θα σου έλεγα μετά αν ο εκάστοτε υπουργός δεν τα έκανε πάνω του και απέσυρε τις αντιλαικές ρυθμίσεις του.

Αλλά εγώ μιλάω για μια κοινωνία σκεπτόμενων όχι αποβλακωμένων άρα δεν γίνεται.

Έχω κι εγώ κάτι απαιτήσεις ώρες ώρες...Ο Έλληνας να είναι με τον άλλο Έλληνα αδελφωμένος...Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου.Η κακία κι ο κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Αναγκάζεσαι να πορευτείς με ελάχιστα άτομα.Αλλά όλα έχουν το σκοπό τους που συμβαίνουν.

Αλλάζω θέμα.

Δεν ξέρω γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι δεν είμαι αισιόδοξη.Θα ήμουν εδώ αν δεν ήμουν αισιόδοξη;Θα είχα σαλτάρει.Έλα ζήσε με τον τρόπο που ζω,με τα ανύπαρκτα εισοδήματα,με δυο άνεργους μες το σπίτι,να μην ξέρεις αν θα έχεις για το νοικι ή θα μεινεις στο δρόμο και μετά πες με απαισιόδοξη.Αν ένα πράγμα με χαρακτηρίζει είναι η αισιοδοξία.Γιαυτό αντέχω.

Αλλά αυτό που όχι μόνο με χαρακτηρίζει αλλά με κατακλύζει είναι σίγουρα ο ρεαλισμός.Ωμός.Δεν βλέπω ροζ συννεφάκια.Δεν εθελοτυφλώ ότι ζω σε έναν ρομαντικό,ιδανικό κόσμο όπου ο άλλος θα νοιαστεί να σε βοηθήσει.Ξέρω ότι κολυμπάω στον ωκεανό και αν οι άλλοι μπορούσαν να με βουλιάξουν,θα το έκαναν.Δεν τρέφω αυταπάτες ότι οι άλλοι,αν μπορούσαν,θα με έβγαζαν στην ακτή.Ωμός ρεαλισμός.Ξέρω που πατάω.Ξέρω που βρίσκομαι.Ξέρω τι να περιμένω.Καχύποπτη γιατί με έκανε η ζωή.Η επαφή με ανθρώπους που δεν αξίζουν.Γιαυτό βλέπω στους άλλους πρώτα έναν εχθρό,μέχρι να με κερδίσουν και να δω σε αυτούς έναν φίλο.Γιαυτό και λίγους ανθρώπους μπορώ να θεωρήσω φίλους αλλά γιαυτούς νοιάζομαι και θέλω να είμαι εκεί.

ΥΓ:Φωτογραφία άσχετη με όσα λέω.Αν και όχι και τόσο.Αυτό που λέω γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζωα.Αυτή τη γλυκειά φατσούλα πως να μην την αγαπάς;Ήταν τρια γατάκια,στη γειτονιά,προφανώς κάποιος τα πήρε.Αυτές τις λίγες μέρες που έμειναν,τους πηγαίναμε κάθε μέρα γάλα και μας αναγνωρίζανε.Αυτό το γατάκι μας έκανε χαρές και μας έπαιρνε από πίσω.Αυτά τα αθώα ματάκια μου έδιναν χαρά και όλα τα ζωάκια,μου βγάζουν τρυφερότητα.