Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Κάποια συμπεράσματα


Διαβάζοντας το ημερολόγιο του παππού μου- που όπως ανέφερα πριν από λίγο καιρό, ανέλαβα να γράψω στον υπολογιστή για να δούμε αν θα καταφέρουμε να το εκδώσουμε- αλλά και παρατηρώντας χρόνια τους ανθρώπους και από προσωπική πείρα από φιλικές, κοινωνικές και κάθε είδους επαφές μαζί τους, παρατήρησα πολλά για την ανθρώπινη φύση,γενικότερα, και την φύση του Έλληνα, ειδικότερα, μια και ζούμε σε αυτό το σημείο του πλανήτη.

Σ'αυτό το σημείο του πλανήτη λοιπόν κάποια χαρακτηριστικά μας κατατρέχουν αιώνες... Έχουν περάσει πλέον στο DNA μας ως λαός, μας χαρακτηρίζουν.

Πολλές φορές μας κακοφαίνεται όταν οι άλλοι λαοί της Ευρώπης-και όχι μόνο-λένε κακά λόγια για τους Έλληνες, μας βρίζουν ή μας κατηγορούν ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, μίζεροι, φωνακλάδες και πολλά πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα.

Δεν ξέρω αν και κατά πόσο έχουν ή όχι δίκιο. Δυστυχώς, πολλές φορές, αρκεί να έχεις γνωρίσει πχ 2-3 μίζερους ή τεμπέληδες από ένα μέρος, για να βγάλεις συμπέρασμα ότι όλοι από αυτό το μέρος είναι μίζεροι ή τεμπέληδες. Ομοίως και με άλλα χαρακτηριστικά. Κοινώς, ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να τσουβαλιάζει. Το κακό είναι ότι φτάνει μια μικρή μειοψηφία να χαρακτηρίσει ολόκληρη την κοινωνία.

Όμως πολλές φορές, με μερικούς ανθρώπους που ανήκουν σε μερικά Έθνη, όταν η πλειοψηφία έχει ένα χαρακτηριστικό, ε, όπως και να το κάνουμε χαρακτηρίζει αυτό το χαρακτηριστικό το λαό του. Όταν πχ οι 99 στους 100 άντρες σε κάποια κράτη(δεν χρειάζεται νομίζω να κατονομάσω) δεν σέβονται τις γυναίκες, άρα όλοι δεν τις σέβονται.Δυστυχώς, αυτός ο δύσμοιρος ένας, που μπορεί να μεγάλωσε διαφορετικά και να σέβεται, δεν μπορεί να φέρει την Άνοιξη...

Έτσι, και με τον δικό μας λαό, μπορεί ανάμεσα μας να υπάρχουν ικανότατοι άνθρωποι, ευγενικοί, χαμογελαστοί, αισιόδοξοι, πρόθυμοι να βοηθήσουν, εργατικοί, τίμιοι, αλλά είναι δυστυχώς, σταγόνα στον ωκεανό που κολυμπάνε ένα σωρό άλλοι, αγενείς, αγέλαστοι, απαισιόδοξοι, τεμπέληδες, βολεψάκηδες, διεφθαρμένοι. Κοινώς, έχουμε τόσο αποκτηνωθεί που όσα καθημερινά διαβάζω με κάνουν να ντρέπομαι για το ότι ανήκω στο ανθρώπινο είδος και στην Ελληνική φυλή.

Όσα διαβάζω στο ημερολόγιο μου δείχνουν ότι ο άνθρωπος από τη μια είναι ικανός για μεγάλα έργα, κι από την άλλη είναι ικανός για τις μεγαλύτερες κτηνωδίες. Ο πόλεμος είναι μια απόδειξη αυτού. Από τη μια βλέπεις μια φτωχή κοινωνία που με πενιχρά μέσα κουτσά στραβά τα βγάζει πέρα και έρχεται από το πουθενά κάποιος με αξιώσεις πάνω στα λιγοστά της ζωής αυτών των ανθρώπων. Δηλαδή ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα.

Παλιότερα ο κόσμος εδώ στη χώρα μας ήταν απείρως πιο αγαπημένος. Υπήρχε η έννοια της γειτονιάς, του χωριού, που όλοι θα σε συντρέχαν όταν θα υπήρχε ανάγκη. Σήμερα, ακόμα και στις μικρές πόλεις(ζω σε μικρή πόλη και το βλέπω) δεν ξέρεις ποιος μένει δίπλα, αν μένει παπάς, αν μένει δολοφόνος, αν μένει μοναχικός ή αν μένει φτωχή πολύτεκνη οικογένεια.

Τότε όλοι είχαν κοινούς εχθρούς και τους ξέρανε. Η φτώχεια ήταν ο ένας, η πείνα, και αργότερα ο Γερμανός, ο Ιταλός. Σήμερα τους ξέρουμε τους εχθρούς μας στην πραγματικότητα; Είναι πολλοί και ανάμεσα μας.

Τότε η κάθε μητέρα άφηνε τα παιδιά της και παίζανε μόνα στις γειτονιές, ματώνανε τα γόνατα τους, τσακώνονταν, νηστικά, ξυπόλυτα. Κινητά δεν υπήρχαν να τα ψάξουν. Όμως δεν φοβόταν ούτε ότι κινδυνεύουν από αυτοκίνητο που μπορεί να τα χτυπήσει. Ούτε από ανώμαλους να τα αποπλανήσουν. Ούτε από ληστές να τους κλέψουν το κινητό, το χαρτζιλίκι τους. Ο πολύς πολιτισμός αντί να μας προάγει μας οπισθοδρομεί στην πραγματικότητα. Μας κλείνει σε κλουβιά και γυάλες και παράγει νέες γενιές δυστυχισμένες, εικόνες παιδιών που παίζουν με ηλεκτρονικά και υπολογιστές στη μοναξιά των δωματίων τους, ολομόναχα, γιατί πλέον και οι μεγάλες οικογένειες όλο και λιγοστεύουν και έχουμε περάσει στην κοινωνία του μοναχογιού και της μοναχοκόρης. Εγώ τουλάχιστον όσες φίλες έχω ή συγγενείς με παιδιά, οι 8 στους 10 έχουν μόνο ένα παιδί.

Το χειρότερο όμως χαρακτηριστικό του Έλληνα και αυτό που μας προξενεί όλα μα όλα τα δεινά-κατά τη γνώμη μου πάντα- είναι η έλλειψη συναδελφικότητας, αλληλεγγύης και αδελφικότητας μεταξύ μας. Είμαστε πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να βγάλουμε το μάτι του γείτονα, του συγγενή, του φίλου, του συνάδελφου, του αγνώστου στο δρόμο κλπ, κλπ, αν αυτό μας συμφέρει ή έτσι απλά επειδή αυτός έχει καλύτερη δουλειά ή αυτός έχει δουλειά ενώ εμείς όχι ή αυτός έχει καλύτερο αμάξι ή αυτός έχει δικό του σπίτι ενώ εμείς όχι ή αυτός έχει κοπέλα ενώ εμείς όχι ή αυτός έχει φράγκα ενώ εμείς κυκλοφορούμε άφραγκοι και ο κατάλογος ατέλειωτος. Κοινώς, ζήλια, φθόνος, κακία μας κάνουν κουμάντο, δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε καθαρά και να δούμε πόσο ψεύτικα είναι όλα αυτά. Τι μένει στο τέλος; Εμείς θα φύγουμε και τα υλικά όλα θα μείνουν εδώ να τα χαίρονται οι απόγονοι μας και αυτοί με τη σειρά τους να τρώγονται και να μας μουτζώνουν.

Γράφοντας στον υπολογιστή αυτό το ημερολόγιο, περνάει μπροστά μου σχεδόν ένας αιώνας Ελληνικής ιστορίας. Αυτή η έλλειψη αλληλεγγύης μας αντιπροσώπευε πάντα. Ο Έλληνας γουστάρει τρελά τον εμφύλιο στην καθημερινότητα. Να φάει τον διπλανό του και να φανεί αυτός μάγκας και ξύπνιος.Λες και αυτό θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ακόμα και στην κατοχή, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, δεν δίσταζαν να πουλάνε το αίμα τους στους κατακτητές, τόσο άδικα... Να προδίδουν τους δικούς μας οι ίδιοι στους Ιταλούς, μέσα σ'ενα χωράφι που πήγαν να πάρουν λίγα χόρτα για την επιβίωση τους... Αντί να πουν ότι αν περάσουν οι Ιταλοί θα σας καλύψουμε, οι ίδιοι πήγαν να τους καλέσουν...

Ύστερα από αυτό ,όταν στην πιο κρίσιμη εποχή, στην πιο μεγάλη πείνα, στην πιο μεγάλη δοκιμασία, ο Έλληνας πουλάει τον Έλληνα στον ξένο, τώρα που περνάμε πάλι μεγάλες δοκιμασίες, πείνες και κρίσεις, τι να περιμένουμε από το αίμα μας;Θα αλλάξει κάτι όταν αιώνες τα ίδια λάθη κάνουμε και τα ίδια σφάλματα πληρώνουν όλες οι γενιές;

Ρητορικά ερωτήματα....


Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Οι άνθρωποι...


Οι άνθρωποι...

Πληγώνουν...

Απογοητεύουν...

Λένε ψέματα...

Αδικούν...

Δεν εκτιμούν...

Ζηλεύουν...

Φέρονται με εγωισμό...

Φέρονται αλαζονικά...

Φέρονται με κακία...

Ερχόμαστε για λίγο και φεύγουμε...Στο μέσο της γιορτής φτάνουμε,στο μέσο της πάλι φεύγουμε. Ούτε την έναρξη προλαβαίνουμε,ούτε τη λήξη...

Στροβιλιζόμαστε σαν φύλλα στον αέρα, μας παρασέρνει και μας βγάζει όπου θέλει.Το κύμα μας αναλαμβάνει και μας αλλάζει πάλι ακτή.Όπου θέλει θα μας ταξιδέψει.

Άλλοι δεν τους ταξιδεύει ποτέ ο αέρας.Άλλους τους πάει ταξίδια συνεχώς.

Άλλων το μυαλό δεν ταξιδέυει και άλλων δεν έχει σταματήσει ποτέ τις διαδρομές.

Άλλοι αγαπούν τα ταξίδια της γνώσης και άλλοι κλείνουν τις πόρτες της νωρίς. Η γνώση δεν τελειώνει ποτέ.Τα μάτια της ψυχής μένουν ανοιχτά.Όσο εμείς φροντίζουμε να τα αφήνουμε ανοιχτά.

Στο τέλος τι μένει;

Εμπειρίες.Αυτό μένει.Συλλογή εμπειριών.Να έχεις να θυμάσαι.Έστω κι αν δεν θυμάσαι πάντα τα ευχάριστα μόνο.

Σημασία έχει να θυμάσαι...

Σημασία έχει να αφήνεσαι...

Σημασία έχει να είσαι ανοιχτός σε εμπειρίες...

Σημασία έχει να έχεις ανοιχτά τα μάτια του νου,της γνώσης,της ψυχής...

Κάποτε όλοι θα σ'αφήσουν μόνο με τον εαυτό σου.Άλλωστε απ'την αρχή μόνο αυτόν είχες,και στο τέλος με αυτόν πάλι θα είσαι.Στην πορεία της διαδρομής,σε κάθε στάση,μπορεί να μπαίνουν στη ζωή διάφοροι,αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν και πόσο θα μείνουν.

Αν η ζωή ήταν λεωφορείο ποτέ δεν ξέρεις πότε θα μπει κάποιος, αν θα μείνει μέχρι το τέλος, αν θα κατέβει σε λίγο.Το κυριότερο; Δεν ξέρεις κι εσύ αν θα μείνεις για πολύ, πότε και πόσο.Σε μια κατάσταση,σε μια σχέση,σε μια φιλία.Σε οτιδήποτε.Όλα στη ζωή έχουν την αίσθηση του προσωρινού.

Η λέξη ''πάντα'' είναι μια καραμέλα των ερωτευμένων και των μεθυσμένων.

Μπορεί να τα λέω τόσο ωμά,αλλά η ζωή μου τα δίδαξε.Και δεν φταίνε πάντα οι άλλοι.Μπορεί να μένουν εκείνοι και να φεύγουμε εμείς.Με την διαφορά ότι για να φεύγουμε κάτι θα έχει προηγηθεί.Κάθε δράση φέρνει αντίδραση,στην απόλυτη ηρεμία δεν σου καρφώνει να τα διαλύσεις όλα.

Όλα μα όλα γεννούν εμπειρίες.Γεννούν εικόνες.Μπορεί όχι πάντα ευχάριστες.Αλλά είπαμε:στον απολογισμό όλα μετρούν.

Ευχάριστα,δυσάρεστα,λάθη,σωστά,χαρές,λύπες,καταστροφές,ευτυχία,δυστυχία,δάκρυ,
χαμόγελο,γέλιο,ταξίδι,παρέα,μοναξιά,συντροφικότητα,έρωτας,αγάπη,απομόνωση,
απογοήτευση,ψέμα,αλήθεια,γνώση,θύμηση,λήθη.

Όλα αυτά είναι με μια λέξη: ΖΩΗ.

Κάθε τι από το αντίθετο ορίζεται και όλα σφιχταγκαλιασμένα πορεύονται.Λύπη χωρίς χαρά δεν στέκεται και το αντίθετο.

Άνθρωποι...

Σ'απογοητεύουν...

Αλλά είμαστε κοινωνικά όντα...Δεν ζούμε μόνοι...Μόνος ζει ο Θεός...Εμείς σαν ημιτελή όντα μας συμπληρώνουν οι άλλοι.




Μόνο αυτά τα αθώα ματάκια δεν πληγώνουν...

Γιατί σε αντίθεση με τον άνθρωπο,το ζώο ΘΥΜΑΤΑΙ.

Θυμάται το καλό που του έκανες και στο ανταποδίδει κάθε στιγμή.




Η σκυλίτσα αυτή έκανε 7 μωρά.Είναι στη γειτονιά μας,σε ένα στενό,αδιέξοδο,πριν την πολυκατοικία,την έχουν κάποιοι,που δεν τους ξέρουμε,έτσι έχω την εντύπωση τουλάχιστον.Μας αφήνει και τα πλησιάζουμε γιατί την έχουμε επανειλημμένα ταίσει,την έχουμε επανειλημμένα χαιδέψει και της έχουμε δείξει αγάπη.