Λάθη...

...κι άλλα τόσα υπαρξιακά...

Είναι φορές που το μυαλό μου,μίξερ,επεξεργάζεται σκέψεις τόσο πολύ,σαν να τις κάνει όλα ένα.Ένα κουβάρι σκέψεις.

Δεν λένε ''πρόσεξε τι εύχεσαι γιατί θα πραγματοποιηθεί;''

Ευχήθηκα να φύγω απ'την Αθήνα.Πραγματοποιήθηκε.Σωστό ήταν;Αναρωτιέμαι.

Νόμιζα ότι μου έφταιγε η πόλη,οι γρήγοροι ρυθμοί της που μας είχαν όλους αποξενώσει.Σωστό ήταν;Αναρωτιέμαι.

Πως μπορεί να φταίει μια πόλη;Δεν φταίνε οι άνθρωποι που την αποτελούν;Κι αυτό παίζεται...Σίγουρο δεν είναι.Πολλές φορές κανείς δεν φταίει και φταίνε όλοι μαζί.

Νόμιζα ότι οι άνθρωποι στην επαρχία είναι άνθρωποι και τελικά βρήκα άγρια θηρία.Σωστό ήταν αυτό που πίστευα ή αυτό που πιστεύω τώρα;Αναρωτιέμαι αν βρήκα ανθρώπους ή θηρία.

Νόμιζα ότι εδώ οι άνθρωποι θα είναι πιο δεκτικοί,θα σου λένε καλημέρα και ότι θα κάνω φίλους.Σωστό ήταν;Σωστό ήταν όταν το νόμιζα,λάθος αποδείχτηκε.

Νόμιζα ότι η κατάσταση θα βελτιώνεται με τα χρόνια,σε επίπεδο χώρας,όσο περνάνε τα χρόνια η ζωή καλυτερεύει ή έτσι πρέπει τουλάχιστον.Σωστό ήταν;Σωστά το νόμιζα αλλά λάθος αποδείχτηκε.Αντί να πηγαίνουμε μπροστά από άποψη πολιτισμού όλο και πιο ανθρωποφάγοι γινόμαστε.

Νόμιζα ότι ζούσα σε μια όμορφη χώρα με ευγενικούς κατοίκους.Σωστό ήταν;Κάποτε ναι.Τώρα εξακολουθώ να ζω σε μια όμορφη χώρα με αγενέστατους κατοίκους.

Νόμιζα ότι θα ήμουν άνετη όταν θα έφευγα από την Αθήνα,ότι δεν θα μου έλειπαν οι δικοί μου άνθρωποι.Σωστό ήταν;Τότε έτσι νόμιζα,αλλά έκανα ένα τεράστιο λάθος...Μου λείπουν βασανιστικά πολύ...Όσες φορές ήρθαν οι γονείς μου και έφυγαν,δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου...Πριν ακόμα φύγουν,ένιωθα να μου λείπουν...Το ίδιο νοσταλγώ και τις όμορφες στιγμές που πέρασα με φίλους.

Νόμιζα ότι εδώ που ο χρόνος θα είναι περισσότερος,θα έχουμε και περισσότερες δραστηριότητες;Σωστό ήταν;Εν μέρει ναι,έχουμε περισσότερο χρόνο,όλα είναι πιο κοντά,περπατάμε περισσότερο αλλά από δραστηριότητες...Υπό του μηδενός....Η βόλτα μου είναι το σουπερ μαρκετ...Κι ένα σινεμά που σε διάστημα 3 χρόνων έχουμε πάει 3 φορές...Με μια καλή ταινία κάθε 2-3 μήνες κι αν...Και στανταρ 3-4 παιδικές κάθε φορά...Ας μην μιλήσω για συναυλίες που έχω ήδη ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη...Όσοι καλοί τραγουδιστές έρχονται ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ έρχονται στην παραλία...Που σημαίνει ότι δεν μπορούμε τη νύχτα να γυρίσουμε χωρίς να μας φύγει ένα 10 ευρω σε ταξί...Θέατρο;Άλλη μια μουσειακού είδους λέξη....Όσα θέατρα ήρθαν είτε ήταν μακριά είτε ήταν ακριβά...

Νόμιζα ότι εδώ θα είχα ανθρώπους γύρω μου,συμπαράσταση,κάποιον να μιλήσω.Σωστό ήταν;Έτσι νόμιζα αλλά στην ουσία είμαι εγώ κι ο άντρας μου.Ναι μεν δυο είναι καλύτερα από έναν αλλά...Όταν κουβαλάω σαν την τρελή τις τσάντες στα λεωφορεία,όταν κάπου θέλω να πάω και δεν μπορώ γιατί είναι μακριά,όταν μια συναυλία αγαπημένου καλλιτέχνη έρχεται,όταν θέλω να κάνω μια αγορά και το μόνο μαγαζί που έχει το συγκεκριμένο πράγμα είναι στην άλλη άκρη,όταν τα εισιτήρια του λεωφορείου είναι ακριβά κι ένα μπάνιο για δυο άτομα μας στοιχίζει 6 ευρώ πήγαινε-έλα, θυμάμαι όλες αυτές τις φορές που ο πατέρας μου με έβγαλε από τη δύσκολη θέση,με το να με πάει.Τόσο απλά, τόσο ανθρώπινα και τόσο δύσκολα σ'αυτή την πόλη... Απλά αν θες να πας κάπου που το λεωφορείο δεν πάει,απλά δεν πας κι εσύ ή ξοδεύεις ένα σωρό λεφτά σε ταξί...

Σε αυτή την πόλη συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν πάμε οι δυο μας πχ από δω που μένουμε ως το ΚΤΕΛ με τα πόδια και θέλουμε να γυρίσουμε με ταξί,συμφέρει περισσότερο από το να πάμε και να έρθουμε οι δυο μας με λωφορείο!!!Γιατί 1,10+1,10=2,20 και άλλα τόσα γυρισμός και με το ταξί δίνεις ακριβώς τα ίδια!!Το έχουμε κάνει άπειρες φορές γιατί τυχαίνει εκεί να έχει 2 φτηνά σουπερ μαρκετ και δίπλα μας ένα πανάκριβο που πάμε μόνο για 2-3 πράγματα ή όταν βιαζόμαστε ή έχει κακοκαιρία το χειμώνα.

''Πήραμε τη ζωή μας λάθος,κι αλλάξαμε ζωή....''

Τι γίνεται όταν και τη δεύτερη ευκαιρία σου την πάρεις λάθος εξαρχής;Υπάρχει και τρίτη ευκαιρία;Στις πόσες καίγεσαι;Έχω άλλη μετά από τόσα λάθη;Αν τα έβαζα στη σειρά θα φτάνανε Αθήνα-Κατερίνη άνετα.Μήπως όμως τελικά είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου;Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι είναι λάθος και τι σωστό...

Λάθος δεν είναι να δυσκολεύουμε οι ίδιοι τις ζωές μας;Δεν θα ήταν πιο απλό να ήμασταν όλοι αγαπημένοι;Να υπήρχε κατανόηση στις ανθρώπινες σχέσεις;Να μην νιώθεις μοναξιά και να χρειάζεται να φύγεις για να καταλάβεις ότι τελικά βρήκες μεγαλύτερη μοναξιά;Τελικά μήπως νομίζεις ότι βρήκες μοναξιά μεγαλύτερη και στην ουσία η ζυγαριά είναι στα ίσα της,δεν κλείνει ούτε αριστερά ούτε δεξιά;

Λάθος είναι να είμαι διακριτική;Να μην ενοχλώ τους άλλους,να μην ρωτάω,να μην τηλεφωνώ συνεχώς;Αναρωτιέμαι...Μήπως η διακριτικότητα μοιάζει στους άλλους και μεταφράζεται ως ''μη ενδιαφέρον;

Λάθος δεν είναι να αγαπάς τόσο πολύ τη δουλειά που θα δούλευες 7 μέρες την εβδομάδα και να μην το εκτιμάει κανείς και να σου προσφέρει δουλειά;Μήπως τελικά αυτό είναι η πηγή της όλης μου στεναχώριας;Θυμάμαι όλα τα διαστήματα που δούλευα, πόσο χαρούμενη και πλήρης ένιωθα ακόμα κι όταν δούλευα για 300 ευρώ,ακόμα κι όταν δούλευα 12ωρα. Ήμουνα πλήρης.Μήπως τελικά αυτή και μόνο η πληρότητα μου λείπει;

Μήπως έχω κορεστεί σε αυτή τη χώρα και ήθελα να δοκιμάσω νέες εμπειρίες;Μήπως ένα πουλί που θέλει να πετάξει δεν μπορεί να είναι φτιαγμένο να περπατάει στη γη;Κάπως έτσι νιώθω,σαν πουλί που το ανάγκασαν να ζει σε κλουβί κι αυτό ονειρεύεται καθαρούς ουρανούς.Λατρεύω τα ταξίδια τόσο πολύ και το μόνο όνειρο που έχω και ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιηθεί-αλλά τελικά μήπως ποτέ δεν ξέρεις;- είναι να είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι και να ταξιδεύω από χώρα σε χώρα.

Είναι τελικά λάθος να ονειρεύεσαι ή το πιο σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις;Μάλλον της δεύτερης άποψης είμαι.Ονειρεύεσαι όσο παίρνει και τα όνειρα δεν κοστίζουν τίποτα.Αλήθεια είναι αυτό ή κοστίζουν τελικά πολύ γιατί ξέρεις ότι όσο κι αν απλώσεις τα χέρια τον ουρανό δεν τον φτάνεις;Τελικά όμως κι αυτό λάθος είναι.Στη σκέψη και στο όνειρο όλα τα μπορείς....

Μια παρτίδα scrabble

Μια παρτίδα scrabble η ζωή...

Λέξεις μικρές και μεγάλες.Επίθετα,ουσιαστικά,αντωνυμίες,προθέσεις,επιρρήματα.

Ερωτήσεις,απαντήσεις,διάλογοι.

Συνομιλίες με τους άλλους.Συνομιλίες με τον εαυτό μας.

Λέξεις που δεν είπαμε.Λέξεις που είπαμε και πλήγωσαν.Λέξεις που δεν είπαμε και μας έπνιξαν.Λέξεις που είπαμε και μετανιώσαμε.Λέξεις που είπαμε και παραπλανήσαμε.Λέξεις που είπαμε και δώσαμε χαρά.Λέξεις που είπαμε και φέραμε θλίψη.Λέξεις που είπαμε και δώσαμε ελπίδα.Λέξεις που είπαμε και διδάξαμε. Λέξεις που φωνάξαμε και λέξεις που ψιθυρίσαμε.

Τι χρειάζεται στη ζωή;Κάποιες λέξεις που γίνονται αξίες.Που γίνονται συνήθεια,που γίνονται καθημερινότητα,που γίνονται ασφάλεια.Που βελτιώνουν την καθημερινότητα και μας κάνουν να νιώθουμε ωραία.

Αγάπη.
Υγεία.
Αλήθεια.
Όνειρο.
Ελπίδα.
Εμπιστοσύνη.
Πίστη.
Χαρά.
Χαμόγελο.
Γέλιο.
Χιούμορ.
Συντροφικότητα.
Διάλογος.
Μοίρασμα.

Κι η παρτίδα δεν τελειώνει όσο διαρκεί κι η ζωή.Χωρίς χαμένους αλλά με νικητές όταν αυτές οι λέξεις γίνονται πράξεις...

Για ένα φίλο που έφυγε νωρίς...

Πόσα θυμάμαι και πόσα θέλω να πω...Για έναν φίλο που έφυγε νωρίς...

Είναι φορές που το ξεχνάω,το απωθώ στη μνήμη ότι έχει φύγει.Είχε ακόμα χρόνια να ζήσει,είχε να προσφέρει.Όπως εκείνος ήξερε.Αθόρυβα αλλά ουσιαστικά.Αφανής ήρωας χωρίς να θέλει να το φωνάζει.Προστατευτικός με όλους.Όταν μπορούσε να βοηθήσει,το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Σου έσφιγγε το χέρι και σου έδινε δύναμη.Με βλέμμα έντονο,σε κοιτούσε και σου έδινε ενέργεια.Δυνατός αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητος άνθρωπος.Πονόψυχος.

Όταν τον γνώρισα ήμουνα 18.Εκείνος 41.Λίγο μικρότερος απ'τον πατέρα μου.Ιδιαίτερος άνθρωπος.Ξεχωριστός κι ας μην ήθελε να ξεχωρίζει.

Είχαμε ένα περίεργο δέσιμο.Ίσως επειδή κι η κόρη του είναι συνομήλικη μου.Ίσως κι όχι.Απλά υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια.Καταλαβαινόμασταν.Λάτρευε την μουσική κι εγώ λάτρευα τα τραγούδια που έγραφε και επειδή έπαιζα κιθάρα,τα αγαπούσα ακόμα πιο πολύ,κι ας έλεγε εκείνος ότι δεν αξίζουν.

Όταν έλεγα κάτι,με προθυμία το έκανε,όπως τότε που ήθελα να με πάρει στο στούντιο.Με πήρε.Δυνατή εμπειρία.

Μου στάθηκε σε ένα σοβαρό πρόβλημα που είχα.

Είμαι σίγουρη ότι θα ήταν πολύ χαρούμενος αν είχε μάθει ότι παντρεύτηκα,αλλά την τελευταία φορά που τον είδα,δεν είχα καν γνωρίσει τον άντρα μου.

Κρατώ δύο δώρα του.Ένα βιβλίο κι ένα τραγούδι.Το δεύτερο έχει μεγάλη ιστορία...Αλλά αυτό είναι ένα μυστικό που λίγοι ξέρουν,για ένα τραγούδι που πολλοί έχουν ακούσει.Μάλλον η πιο θετική κίνηση -και η πιο συγκινητική- που έχει κάνει κάποιος για μένα,κάποιος πέρα από την οικογένεια μου δηλαδή.

Κι όταν του ζήτησα να μου παίξουν κάποια τραγούδια,κούρδισε την κιθάρα και τραγούδησε,με την παρέα του.

Τώρα έχουν μείνει τα τραγούδια...Και οι στιγμές.Κι όσα έμαθα.Κι όσα έζησα.Με μια παρέα ανθρώπων απόλυτα θετικών,που με ειλικρίνεια στέκονταν απέναντι σου,που τους πλησίαζα και τους ένιωθα κοντά μου.Κάθε συναυλία ήταν συνάντηση μας.

Τώρα η παρέα σκόρπισε,αλλά έμειναν στη μνήμη μου οι στιγμές.Πλέον συναντιέμαι σπάνια με τον καθένα ξεχωριστά κι είναι μια έλλειψη αυτό.Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι κάποια στιγμή θα τους ξαναδώ,αν το φέρει η ώρα,ενώ εκείνος λείπει...

Αθήνα 1994.Το πρώτο ''γειά''.

Αθήνα 2010.Το τελευταίο...

ΥΓ:Φωτο:Ο τόπος καταγωγής του.Το όμορφο νησί της Μήλου.

Τα Σαββατοκύριακα από παιδί τα σιχαινόμουνα...

Για να παραφράσω το τραγούδι των Κατσιμίχα...Τουλάχιστον αυτοί επικεντρώνονται στην Κυριακή.Εμένα ούτε το Σάββατο μ'αρέσει.Πως να μ'αρέσουν;Δώστε μου επιχειρήματα να μου αρέσουν...

Πως να μ'αρέσουν δυο μέρες που με βγάζουν απ' τη σειρά μου;Τις καθημερινές ξέρω,θα σηκωθώ συγκεκριμένη ώρα,έχω δουλειές στο σπίτι,μαγείρεμα,ψώνια.Θα μου πεις,τα Σάββατα δεν τα έχεις ή τις Κυριακές;Φυσικά και τα έχω.Αλλά τις δουλειές τις συνοδεύω και με κάτι σαν ηχητική και οπτική υπόκρουση,έχει και κάτι να δεις,έστω ένα ντοκιμαντέρ,ένα κάτι...Τελικά αγαπώ τη ρουτίνα.Να ξέρω την τάδε ώρα έχω να δω αυτό,την άλλη ώρα έχω να δω εκείνο,αυτή την ώρα βάζω το φαγητό κλπ.Δεν μπορώ το χύμα πλέον.

Τα Σαββατοκύριακα είναι οι δύο μέρες που οι άνθρωποι της τηλεόρασης εκδικούνται όσους δεν μπορούν να βγούν απ'το σπίτι...Όσους δεν έχουν το μέσο ή τα χρήματα,όπως πχ εγώ κι ο άντρας μου,που και να θέλουμε να πάμε κάπου εδώ που ζούμε οι επιλογές είναι μηδαμινές και αμάξι δεν διαθέτουμε για πιο μακριά...Έτσι κοπανάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο να μας έρθει καμιά ιδέα πως να περάσει η ώρα.Εγώ κυρίως γιατί ο άντρας μου όλη μέρα με τα αθλητικά.Κάπως την βγάζει.Εγώ η καημένη τι να δω;

Μιλάμε αν δεν είχα τη δορυφορική δεν ξέρω τι θα έκανα...Τρομερή παρηγοριά όχι αστεία!Τον υπολογιστή τον ψιλοβαριέμαι,μπαίνω μεν αλλά όχι και για κάτι ιδιαίτερο.Αν δεν ήταν η δορυφορική,απόψε θα ήμουνα με κατάθλιψη...Αλλά ευτυχώς έχει μια ταινιούλα το Rai1,συν ότι έχουμε κάθε μέρα σταθερά μια εκπομπή.Αλλά πάντα κάτι έχουν τα δορυφορικά και σε συνδυασμό ότι πλέον καταλαβαίνω αρκετά καλά Ιταλικά,μπορώ και βλέπω ταινίες και σειρές.

Το φατσοβιβλίο το βαριέμαι απίστευτα,μόνο για παιχνίδια μπαίνω πλέον.

Την κιθάρα την έχω ψιλοεγκαταλείψει.Στην Αθήνα έπαιζα σαφώς περισσότερο.Ίσως επειδή βαριέμαι να κοπανιέμαι και ο άντρας μου να μην ακούει,να ασχολείται με άλλα.Βαριέμαι να μην έχω ακροατήριο.

Για να πάμε κάπου από χλωμό ως αόρατο...Περιμένουμε σαν μάνα εξ ουρανού να γίνει καμιά εκδρομή και να έχουμε και money επίσης εξ ουρανού.

Σινεμά;Ένα υπάρχει κι αυτό έχει κάνει συλλογή από μπούρδες...Ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον εαυτό για το ποια εβδομάδα θα βάλει τις χειρότερες ταινίες.

Με πιάνει ένα ψυχοπλάκωμα κάθε Σαββατοκύριακο...Δεν υπάρχει...Μετράω σαν τους φυλακισμένους να έρθει η Δευτέρα.

Και μην νομίζετε ότι σαν μαθήτρια,φοιτήτρια ή εργαζόμενη ήταν αλλιώς τα πράγματα.Μάλλον είμαι αλλεργική στο Σαββατοκύριακο.Δεν εξηγείται αλλιώς.Μιλάμε για μίσος,όχι αστεία.

Τις πιο βλακείες ταινίες έχει πάλι.Ευτυχώς που θα με ξελασπώσει πάλι το Rai Uno και απόψε και αύριο που έχει μια από τις μινι σειρές τους,η αυριανή είναι πολύ αγαπημένη μου!

Όταν δεν έχεις παρέες κάπου αυτά τραβάς...Σ'αυτή την πόλη και 200 χρόνια να ζούσα και να έμενα,δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω παρέες...Μπορεί να κάνω μερικές γνωριμίες αλλά για φιλίες...Από χλωμό ως αόρατο για να μην πω ουτοπικό...

Τουλάχιστον στην Αθήνα το να βγω από το σπίτι δεν σήμαινε πάντα ότι θα χαλάσω λεφτά.Εδώ είναι 1000% σίγουρο ότι θα χαλάσεις.Πρώτα τα εισιτήρια και μετά όλο και κάπου θα κάτσεις.Να περπατάς σαν την άδικη κατάρα;

Στην Αθήνα είχα κι ένα Μοναστηράκι να πηγαίνω να περνάω την ώρα μου.Βιβλιοπωλεία και δισκάδικα να μπαίνω και να βγαίνω μετά από 3 ώρες.Πολυκαταστήματα και μεγάλα σουπερ μαρκετ.Το Mall.Και πολλά πολλά άλλα που μπορούσες χωρίς ένα ευρώ να περάσεις την ώρα σου.Ενώ εδώ βγήκες απ'το σπίτι;Θα χαλάσεις λεφτά.Δεν έχει άλλη προοπτική.

Αλλά κι όταν πήγαινα σχολείο,Πανεπιστήμιο ή μετά που δούλευα,πάλι περίμενα πως και πως τη Δευτέρα.Μου την έσπαγε στο σπίτι.Ποτέ δεν έβγαινα πολύ αλλά επίσης δεν είμαι ο τύπος που του αρέσει να συνωστίζεται το Σαββατόβραδο μόνο σε χώρους διασκέδασης.Όλες οι μέρες είναι κατάλληλες για ψυχαγωγία,γιατί μόνο το Σάββατο πρέπει να είναι;

Όταν δούλευα έλεγα πότε θα έρθει η Δευτέρα.Μάλλον είμαι μοναδική περίπτωση.Μ'αρέσει η δουλειά και θεωρώ τουλάχιστον άδικο κάποιος που αγαπά τόσο τη δουλειά,να είναι άνεργος.

Τέλος πάντων.Βαρέθηκα.Δεν θα πω άλλα.

Βαριέμαι και να βαρεθώ απόψε.

ΥΓ:Μου τη δίνουν τα Σαββατοκύριακα(στρουμφάκι γκρινιάρης είμαι κάθε Σαββατοκύριακο).

Απόψεις- τροφή για σκέψη και όχι απαντήσεις

Χριστός Ανέστη!Χρόνια πολλά σε όλους!Πιστεύω να περάσατε όμορφα.Εγώ πέρασα όμορφα,όπως ακριβώς ήθελα.Προτιμώ το Πάσχα-αλλά και τα Χριστούγεννα- να μην μένω σπίτι και να κάνω εκδρομές.Από παλιά έτσι κάναμε με τους γονείς μου,πηγαίναμε και τρώγαμε έξω,σε κοντινούς προορισμούς,το ίδιο κάναμε και φέτος,με τον άντρα μου και τους γονείς μου, το ίδιο κάναμε και με τον άντρα μου πριν από μήνες τα Χριστούγεννα.Το θεωρώ πολύ καλύτερο από αυτά που κάνουν άλλοι,αλλά είναι θέμα γούστου,αν έχεις παρέα για παράδειγμα, μπορεί και σπίτι να είναι όμορφα.Άλλωστε τα αρνάκια και κατσικάκια τα συμπαθώ μόνο ζωντανά...Μου τη σπάει αυτή όλη η γενοκτονία τους το Πάσχα,αν και Χριστιανή Ορθόδοξη,(και το φωνάζω γιατί σε λίγα χρόνια μπορεί να απαγορεύεται ή να φοβόμαστε να το πούμε,ως αποτέλεσμα των αλλαγών που μας ετοιμάζουν)αυτό το έθιμο δεν το συμπαθώ καθόλου...Βασικά πολύ θα ήθελα να μην ξαναφάω κρέας,με το ζόρι τρώω και το αποφεύγω,κάποια είδη δεν τα τρώω ποτέ πχ κουνέλι...

Αν και πέρασε το Πάσχα,έχω κάποιες απόψεις και προβληματισμούς,άσχετους με την εποχή, και θέλω να τους μοιραστώ.Τροφή για σκέψη για όποιον θέλει να σκεφτεί,όχι απαντήσεις.

Καιρός να αναστήσουμε κι εμείς τις χαμένες αξίες.Θέλω να πιστεύω ότι περνάμε μια φάση.Δεν μπορώ να αισιοδοξήσω αν σκεφτώ ότι από δω και πέρα θα πρέπει να συμπορεύομαι με έναν κόσμο όπως είναι αυτή τη στιγμή...Ένα μάτσο αγενείς,άξεστοι,''κανίβαλοι'',ξερόλες,μίζεροι,που έχουν άποψη για όλους και όλα,βρίζουν,κατηγορούν,και πάντα τους φταίνε οι άλλοι και ποτέ ο ίδιος τους ο εαυτός.

Ιδιαίτερα μου τη σπάνε οι μάγκες του πληκτρολογίου,που πίσω από μια απρόσωπη οθόνη γίνονται κριτές των πάντων,βρίζουν και κατηγορούν, με χυδαίες εκφράσεις συχνά, και νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα.Διαβάζω τόσα πολλά τον τελευταίο καιρό που έχω πια αρχίσει να απομακρύνομαι από τον υπολογιστή.Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τσακωμούς να στήνονται από το τίποτα.Λες και μερικοί από την ώρα που ξυπνάνε το μόνο που τους νοιάζει είναι να βρουν ''σάκους του μποξ'' να βρίσουν γιατί δεν θα τους πάει καλά η μέρα διαφορετικά.Μου τη σπάει η αντιπαράθεση για την αντιπαράθεση,να βρίζουν και να κατηγορούν κάτι επειδή νομίζουν ότι έτσι θα δείξουν ανώτεροι ή ότι είναι σύμφωνοι μ το πνεύμα της εποχής.Πχ αυτή η προσπάθεια να το παίξουν όλοι άθεοι και να κοροιδεύουν ή να βρίζουν τα θεία,δεν την βρίσκω απλά απαράδεκτη.Την βρίσκω επικίνδυνη.Κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους που πέτυχαν το στόχο τους.Να μην πιστεύουμε τίποτα και να μην ελπίζουμε τίποτα.Εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν.Να μην έχουμε καμία ελπίδα.

Γιαυτό εύχομαι αυτό το φετινό Πάσχα,να αναστήθηκαν μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου,και οι χαμένες αξίες.Θέλω να ελπίζω γιατί τελευταία όλα αυτά που συντελούνται δίπλα μας δεν με κάνουν να αισιοδοξώ και πολύ...

Αλλά πάλι όλοι μπορούμε να βελτιώνουμε τη ζωή σε σύνολο με το να αποτελούμε παράδειγμα.Αν κάνεις το καλό,μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί άλλος ένας να κάνει το καλό και ύστερα άλλος ένας,κι άλλος,κι άλλος και μετά μια ομάδα ανθρώπων να κάνει το καλό.Σιγά σιγά οι ομάδες να πληθαίνουν και να αρχίσει η αλλαγή.Θέλω να το πιστεύω γιατί δεν γίνεται αλλιώς...Δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι άλλοτε φιλότιμοι Έλληνες έγιναν τόσο ανήθικοι σε όλα τα επίπεδα,τόσο κακοί και ζηλόφθονοι...

Πάνω από όλα να συνεχίσουμε να αγαπάμε και να προστατεύουμε το μέλλον αυτής της χώρας που κινδυνεύει...Να το δούμε-βγάζοντας τις παρωπίδες-από ποιόν και γιατί κινδυνεύει.Γιατί ξέρω πολύ καλά τους λόγους.Είναι τόσο φανεροί που βγάζουν μάτι αλλά αμφιβάλλω αν υπάρχουν έστω και 10 ή 100 άνθρωποι να τους έχουν καταλάβει και δεν το παίζω ξερόλας,ούτε ήμουνα ούτε θα γίνω ποτέ.

Να δούμε ποιος και γιατί έχει όφελος με το να διαλύσει το μέλλον των επόμενων γενιών,με το να διαλύσει την παιδεία(να μην μορφώνονται), να προωθεί την ανεργία και την φτώχεια(να μην διαπαιδαγωγούν τα παιδιά οι γονείς τους που τρέχουν να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογένειας).Ποιος θέλει την διάλυση της οικογένειας,την υπογεννητικότητα.Κάποιοι θέλουν να μας μειώσουν.Αριθμητικά.Να μας αποβλακώσουν.Να παράγουν γενιές αμόρφωτες,όχι από άποψη γνώσης πάντα.Γενιές που διαπαιδαγωγεί η κατευθυνόμενη, από τους ίδιους,τηλεόραση.Γενιές που θα πιστεύουν όσα οι ίδιοι θεωρούν ''ακίνδυνο'' να πιστεύουν.Γενιές που δεν σκέφτονται αλλά θέλουν σκέψη μασημένη.Και το χειρότερο από ανθρώπους που ''μασάνε αυτή τη σκέψη'' ώστε να συμφέρει τα σχέδια τους, όταν θα την σερβίρουν...

Χάνουμε το δάσος με το να ασχολούμαστε με τα δέντρα...Και κάποια γεγονότα που απλά μας γαργαλούν τα πόδια και τα νιώθουμε άσχετα ή ασήμαντα και σπεύδουμε σαν τυφλοί να υπερασπιστούμε τα πιόνια που παίζουν το παιχνίδι άλλων,στο μέλλον αυτά τα ''πιόνια'' θα έχουν βάλει ένα λιθαράκι στην ταφόπλακα που έχουν αρχίσει να μας χτίζουν πάνω από τη χώρα.Αυτά τα ''πιόνια'' που κάποιοι χρησιμοποιούν εναντίον μας κι εμείς κοιτάμε με συμπάθεια(το πρώτο πληθυντικό για λόγους ευγένειας) αυτά που κουνάν άλλοι σαν μαριονέτες, θα έπρεπε να έχουμε ήδη βγάλει από το παιχνίδι εμείς...Με το να τα στείλουμε σε άλλες παρτίδες για να μην διαλύσουν τη δική μας...

Αλλά εμείς ξαφνικά,οι ίδιοι που κάνουμε ό,τι μπορούμε εναντίον στο ίδιο μας το αίμα,να βγάλουμε το μάτι του φίλου,του αδελφού,του γείτονα,ξεσπάει φωτιά στο σπίτι μας και το αφήνουμε να καεί για να σβήσουμε τη φωτιά στο σπίτι ενός άλλου,που από την αρχή εκείνος ήταν ο εμπρηστής του δικού μας σπιτιού...Με τον φόβο της απεχθούς ταμπέλας.Να πω τη λέξη;Δεν θα την πω.

Μιλώ με γρίφους ίσως πιστεύετε.Ίσως.Αλλά έχω βαρεθεί να βλέπω να επικρατεί μια χαζομάρα και μια τυφλότητα,τολμώ να πω...Άνθρωποι που φέρονται με απίστευτη κακία,ζήλεια και φθόνο πχ προς τον γείτονα τους που αγόρασε ένα καινούριο αυτοκίνητο, τον ζηλεύουν για αυτό και εύχονται να του χαλάσει, οι ίδιοι ξαφνικά  θυμούνται πως είναι άνθρωποι όταν πρόκειται για κάποιον που με την συμπεριφορά τους έχουν αναγάγει σε κατώτερο και τον λυπούνται και αυτόν τον βοηθάνε,μόνο που αυτός εκ των πραγμάτων ποτέ δεν θα τρέξει να τους βοηθήσει,και είναι κατά βάση αχάριστος,γιατί στην πραγματικότητα ξέρει το ρόλο που παίζει στο παιχνίδι της καταστροφής μας, ενώ ο γείτονας που τόσο ζηλεύουν,σε περίπτωση ανάγκης, είναι πολύ πιο πιθανό(όχι σίγουρο) να τρέξει να τους βοηθήσει,γιατί κι αυτός έχει κοινό παρελθόν και κοινό-δύσκολο- μέλλον.

Ας ανοίξουμε τα μάτια και τις καρδιές.Το να εχθρεύεσαι το ίδιο σου το αίμα και να τρέχεις να συνδράμεις οτιδήποτε ξενόφερτο,δεν το βρίσκω και τόσο νορμαλ,ή όλους ή κανέναν....Είμαι στην πλευρά του ''όλους'' όχι του ''κανέναν''...Αλλά όπως και να το κάνεις,σε μια φωτιά θα σώσεις την οικογένεια σου πρώτα και μετά θα το παίξεις ήρωας. Και δεν είναι εγωισμός....Δεν θα παρακολουθείς το παιδί σου να καίγεται και θα φεύγεις να σώσεις το παιδί το ξένο...Όλη αυτή η εμμονή με καθετί ξένο,που μας την έχουν εμποτίσει,νορμάλ είναι;Δεν είμαι υπέρ του μίσους, ούτε τής βίας.Αλλά ας ανοίξουμε λίγο τα μάτια κι ας δούμε τι παιχνίδι παίζεται όσο εμείς είμαστε σίγουροι για τις αγνές προθέσεις...Η σιγουριά θα μας φάει.

Βαρέθηκα να βλέπω να πετροβολούν κάποιον που λέει την αλήθεια επειδή φοβούνται μην τους βάλουν ταμπέλα.Μια συγκεκριμένη ταμπέλα που πλέον είναι ο φόβος και ο τρόμος όλων και κανείς δεν λέει την αλήθεια.Πόσο δυσφορία σου φέρνουν κάποια γεγονότα....Άνθρωποι να κατηγορούνται επειδή τόλμησαν να πουν δυνατά όσα οι άλλοι ψιθυρίζουν.

Κι αν εγώ δεν μιλάω ανοιχτά δεν είναι από φόβο,εγώ ξέρω την αλήθεια,τουλάχιστον για τον εαυτό μου,τι είμαι, τι πιστεύω,τι θέλω.Αλλά βαρέθηκα να εξηγώ σε άσχετους ή όσους δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν.Γιαυτό ας ψάξουν να καταλάβουν.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους.Θα ήθελα πολύ να έλεγα κατάμουτρα όσα πιστεύω και να βγάλω από τον ύπνο όσους κοιμούνται.Αλλά βαρέθηκα τις βλακείες.Ας ξυπνήσουν μόνοι.Δεν είμαι ξυπνητήρι....

Απλά ήθελα να πω ορισμένα πράγματα που με έχουν εκνευρίσει το τελευταίο διάστημα,και με κάνουν να κλείνω όλο και περισσότερες ώρες τον υπολογιστή και να χαίρομαι πάρα πολύ που έχω δορυφορική τηλεόραση στο σπίτι γιατί η δική μας-μέρος του γενικού σχεδίου και αυτή-βάζει όλο μπούρδες και Τούρκικα,για να συνηθίζουμε τη γλώσσα.Ποιο γενικό σχέδιο;Είπαμε σήμερα δίνω τροφή για σκέψη όχι απαντήσεις.

Το παζάρι χειροποίητων

Με λίγες μέρες καθυστέρηση, λόγω διάφορων υποχρεώσεων, είπα να γράψω τις εμπειρίες μου και το πως πέρασα στο παζάρι χειροποίητων που έγινε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.

Ήταν πολύ όμορφα! Όλοι ευγενέστατοι, κανείς δεν δημιούργησε πρόβλημα.Γνώρισα κοπέλες με παρόμοια ενδιαφέροντα και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Είδα κόσμο, αντάλλαξα απόψεις, χαμογέλασα, πέρασα ευχάριστα.

Μαζί μου κι ο άντρας μου που καθόταν στο τραπέζι με τις δημιουργίες μου όταν εγώ πήγαινα λίγο στον ίσκιο, γιατί το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω σε αυτή την εμπειρία της έκθεσης των δημιουργιών μας ήταν ο δυνατός ήλιος που μας κοκκίνησε... Γενικά αγαπώ πολύ τη λιακάδα, τον ήλιο αλλά δεν θέλω να με χτυπάει και παίρνω πάντα τα απαραίτητα μέτρα, γυαλιά, καπέλο κλπ. Κι εδώ τα είχα όλα αυτά και επιπλέον μια ομπρέλα(βροχής) αλλά και πάλι η ζέστη ήταν Ιουνίου, όχι Απριλίου.

Από πωλήσεις δεν έκανα και σπουδαία πράγματα αλλά χωρίς να είναι αμελητέα.Έδωσα μια κάρτα, δύο σημειωματάρια, τέσσερις καμβάδες και τα δύο κεραμίδια.Το Σάββατο ο κόσμος ήταν ελάχιστος αλλά την Κυριακή ήταν ελαφρώς καλύτερα τα πράγματα.

Γενικά τις Κυριακές δεν τις συμπαθώ και αυτή η εκδήλωση με έβγαλε πολύ ευχάριστα από τη ρουτίνα μιας απίστευτα βαρετής μέρας.Και μόνο για αυτό, αξίζει.Αλλά ήταν πολύ ευχάριστο το όλο κλίμα,δεν υπήρχαν εντάσεις,ήταν ευχάριστα τα πράγματα.Πέρασε και η ώρα γιατί γνωρίστηκα και με μια πολύ συμπαθητική κοπέλα δίπλα και πιάσαμε κάτι ατέλειωτες κουβέντες και ήταν ευχάριστα έτσι.

Όλες οι κοπέλες είχαν πολύ ωραία πραγματάκια! Μακάρι τα οικονομικά μου να το επέτρεπαν να μπορούσα να πάρω κάτι από όλες να τις ενισχύσω.Πήρα μόνο κάτι γλυκάκια από μια κοπέλα και τα φάγαμε εκεί,με τον άντρα μου και την κοπέλα δίπλα.

Ήταν δύο ευχάριστες μέρες,ένα ευχάριστο διάλειμμα στη ρουτίνα της καθημερινότητας και την βαρεμάρα που έχω κάθε μέρα,ειδικά τα Σαββατοκύριακα με πιάνει στεναχώρια από την ανία...

Θα έχω τις κεραίες μου ανοιχτές να μάθω για επόμενες παρόμοιες διοργανώσεις, θα φορτωθώ την πραμάτεια και θα πάω!