Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Δορυφορική


Κόντρα στην τηλεοπτική ξεραίλα του καλοκαιριού και κυρίως του Σαββατοκύριακου,που η μια μπούρδα διαδέχεται την άλλη,βάλαμε το μηχάνημα που πιάνει τα δορυφορικά κανάλια.Είμαστε τυχεροί που εδώ στην πολυκατοικία,υπάρχει ήδη δορυφορικό πιάτο,οπότε με ένα μηχάνημα και δύο καλώδια,βλέπουμε κανάλια πολλών χωρών!!

Τα μόνα που δεν μου αρέσουν είναι τα Αραβικά,αλλά έχει τόσες άλλες επιλογές!!Ιταλικά κυρίως βλέπω,για να κάνω εξάσκηση την γλώσσα. Βλέπω όμως και άλλα, Ισπανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ρώσικα,Ρουμάνικα.


Μερικά κανάλια έχουν γίνει ήδη αγαπημένα μου!!Κυρίως αυτά που δείχνουν ντοκιμαντερ και τοπία.


Απ'το Μιλάνο πετάγομαι στα βουνά του Βορρά.Από τις πλατείες,τα μουσεία της,τα συντριβάνια,σε λιβάδια και βουνά.






Βιβλιοθήκες,συντριβάνια,βιβλία του μεσαίωνα,αγάλματα,γλυπτά,κάνουν παρέλαση μπροστά στα μάτια μου.





Λίμνες,ποτάμια και παλάτια με υπέροχη διακόσμηση,στη συνέχεια.Όμορφα τοπία,μεγαλεία άλλων εποχών.



Γιορτές,αναπαραστάσεις παλιών εθίμων,ιππότες,σπαθιά,εκθέσεις αλλά και φαγητά,ζυμαρικά και νοστιμότατα γλυκά και παγωτά.




Τυροκομεία,τυριά και καταπράσινα λιβάδια,με αγελάδες,κατσίκες.

Όμορφες εικόνες εναλλάσονται.




Οι ατέλειωτες ώρες βαρεμάρας είναι παρελθόν!!
Όμορφες εικόνες,τοπία, εναλάσσονται μπροστά μου.Κουλτούρες άλλων λαών, ήθη, έθιμα, γιορτές, συνεντεύξεις,νέα,θάλασσες,βουνά,πολιτική,μουσική.Άπειρα θέματα να διαλέξεις!

Νιώθω όμορφα,οι ατέλειωτες ώρες βαρετού ζάπινγκ,στα Ελληνικά κανάλια,τέλειωσαν!!

Αφού τα ταξίδια είναι δύσκολα,στην καθημερινότητα που ζούμε,τουλάχιστον ας ταξιδεύει το μυαλό,ας ταξιδεύει το μάτι μας!!

Αγαπώ τόσο τα ταξίδια!!Ας είναι και του μυαλού!!











Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα,χωρίς εμένα...


Απογοήτευση...

Ποια άλλη λέξη να βρω,να εκφράζει αυτά που νιώθω τελευταία,βλέποντας το τέλμα που βυθίζεται η χώρα μας;

Απ'τη μια,ανίκανοι και παρτάκηδες πολιτικοί,διοικούντες και λοιποί που κατέχουν εξουσία.Από την άλλη,ο λαός,που μια μεγάλη μερίδα του,το μόνο που ζητάει είναι να ''βολευτεί''.Λέξη κακή,όταν αυτό το βόλεμα συνεπάγεται παράκαμψη των νόμιμων διαδικασιών και πάτημα πάνω στους άλλους για να ανέβει ο ''εκλεκτός''.Όπου εκλεκτός είναι το άτομο με τις καλύτερες ''διασυνδέσεις''.Όπου διασυνδέσεις,το λεγόμενο ''μέσο''.Όπου μέσο,τα άτομα μέσα στο σύστημα που προωθούν αιτήματα βολέματος,δηλαδή βοήθεια για δουλειά,για προώθηση άλλων αιτήσεων,για χτίσιμο σπιτιού,για παροχές,για οτιδήποτε μπορεί να απασχολεί το κάθε άτομο που χτυπάει την πόρτα του ''μέσου''.

Όλο αυτό δημιουργεί κοινωνική αδικία,αναξιοκρατία,πόλωση,γιατί με αυτόν τον τρόπο,αντί να είναι στην κατάλληλη θέση τα κατάλληλα άτομα,τα πιο ικανά,αντίθετα,βρίσκονται τα άτομα που έχουν τις καλύτερες διασυνδέσεις.Έτσι ακυρώνονται τα πτυχία,οι γνώσεις,οι ικανότητες,ο κόπος ενός ανθρώπου στα θρανία,τα έξοδα που έκαναν οι γονείς του για να τον σπουδάσουν,ο κόπος του να διαβάζει,αφού όλα αυτά δεν πιάνουν μια μπροστά στη σαρωτική ικανότητα ενός ''μέσου''.

Από την άλλη,η χώρα κάθε μέρα ξεπουλάει τα όνειρα μας.Μας βυθίζει στην απόγνωση.

Ανεργία.Ένα μεγάλο κομμάτι.Μια έννοια μπερδεμένη με πολύ πόνο...Μπλεγμένη με δάκρυ,απόγνωση.Κάθε μήνα,μετράς τις δυνάμεις σου,αν θα αντέξεις και τον επόμενο.Το κομπιουτεράκι στα χέρια απαραίτητο εργαλείο,ακόμα και στο περίπτερο να πας.Κρατάς ένα χαρτονόμισμα που πρέπει να σου φτάσει για τα απαραίτητα.Όχι για περιττά.Για τα απαραίτητα,για να φας,αρχικά,αλλά όχι μόνο.Ένα σπίτι δεν έχει ανάγκη μόνο το φαγητό,οι ένοικοι του.Χρειάζονται και τα χαρτικά,τα απορρυπαντικά.Χώρια πόσα άλλα έξοδα έχει ένα σπίτι.Ενοίκιο,κοινόχρηστα,λογαριασμοί.Όντας άνεργος,η ζωή σου είναι ένας ατέλειωτος λογαριασμός στο κομπιουτεράκι.Πας στο σουπερ μάρκετ μ'αυτό.Κολλητός σου φίλος το κομπιουτεράκι.Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να υπερβαίνεις το ποσό που έχεις στην τσέπη,και φροντίζεις να βγάζεις το μήνα,όχι ότι τα καταφέρνεις.Αν τα καταφέρεις,σημαίνει δύο πράγματα:1.Θεού βοήθεια,2.Γονιών βοήθεια.

Κάθε μέρα νέες στρατιές ανέργων προστίθενται.Νέα απογοήτευση.Αλλά και όσοι δεν έχουν χάσει τη δουλειά τους,κάθε μέρα βλέπουν το μισθό τους να μειώνεται και η ανασφάλεια τους να αυξάνεται.Θα έχουν και αύριο δουλειά;Θα έχουν και αύριο μισθό ή θα αρχίσει το αφεντικό να μην τους πληρώνει;Σε πολλές περιπτώσεις,ακόμα και οι επιχειρηματίες-και δεν μιλάμε για επιχειρήσεις κολοσούς που έτσι κι αλλιώς στο 90% των περιπτώσεων έχουν κέρδος,αλλά μιλάμε για μικρές επιχειρήσεις-ακόμα κι αυτοί,χτυπημένοι από τους φόρους και τα συναφή,το κέρδος τους έχει μειωθεί ή και εξαφανιστεί και πλέον κινδυνεύουν να κλείσουν εντελώς την επιχείρηση,να μην μπορούν καν να πληρώσουν τους εργαζόμενους και αντί να έχουν κέρδος,να βάζουν κι από την τσέπη τους.

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι κυβερνώντες και μη,ή μάλλον αυτό που έχουν καταλάβει αλλά αγνοούν επιδεικτικά γιατί δεν τους αφορά άμεσα,είναι ότι η ανεργία του ενός,επηρεάζει τον άλλο.Αλυσίδα είναι.Σε μια κοινωνία που το μισό εργατικό δυναμικό στην καλύτερη του ηλικία μένει άνεργο,σημαίνει ότι το εισόδημα του σχεδόν μηδενίζει.Πως θα ψωνίζει για να τονώνει την αγορά;Μοιραία τα μαγαζιά θα υπολειτουργούν όταν ελάχιστοι πλέον θα μπορούν να ψωνίζουν.Μοιραία τα μισά από τα μαγαζιά θα έχουν ζημιά και θα κλείσουν.Σιγά σιγά το ''λουκέτο'' του ενός,θα γίνει ''λουκέτο'' για τον διπλανό του και ''λουκέτο'' για όλη τη γειτονιά,για όλη την περιοχή,για όλη την πόλη.

Αλλά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα σε όλα τα υπόλοιπα που γίνονται παρασκηνιακά και λίγοι άνθρωποι τα έχουν ψυχανεμισθεί ότι γίνονται και κυρίως όσα πρόκειται να γίνουν...

Η χώρα έχει αρχίσει να ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι σε ξένες δυνάμεις.Οργανισμοί που μέχρι πριν λίγα χρόνια δουλεύαν ρολόι κυρήσσονται προβληματικοί για να πωλούνται σε χαμηλή τιμή.Κομμάτια της χώρας σιγά σιγά παραχωρούνται για εκμετάλλευση στις γείτονες χώρες.Σε λίγα χρόνια σε αυτά τα μέρη θα θες διαβατήριο...Στρατιές λαθρομεταναστών από χώρες κυρίως μουσουλμανικές,έρχονται και όλοι στοιβάζονται σε γκέτο στο κέντρο της Αθήνας.Σε καμία άλλη πρωτεύουσα δεν υπάρχουν στο κέντρο γκέτο λαθρομεταναστών,που δρουν ανενόχλητοι,κλέβουν,σκοτώνουν,βιάζουν,εκδίδονται,κάνουν χρήση ναρκωτικών,παρέα με τα δικά μας ''μπουμπούκια''...Σε κάθε φανάρι 10-10 στην πέφτουν να καθαρίσουν τζάμια,να πουλήσουν χαρτομάντηλα,να ζητιανέψουν,άλλος με κομμένο χέρι,άλλος με κομμένο πόδι,άλλος με λουλούδια στο χέρι,άλλος με ρολόγια,κινητά,φακούς και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Αυτές οι στρατιές εξαθλιωμένων ανθρώπων δεν έρχονται τυχαία.Οργανωμένο σχέδιο κρύβεται πίσω τους.Σκόπιμα στέλνουν ανθρώπους από Μουσουλμανικές ΄χωρες,σε τόσο μεγάλο αριθμό.Σε λίγα χρόνια το να λες ότι είσαι Χριστιανός Ορθόδοξος θα συνιστά κάτι επικίνδυνο και θα είσαι μειοψηφία.Ήδη οι Έλληνες μειώνονται.Στα σχολεία τα Ελληνάκια είναι μειοψηφία σε σχέση με τα Αλλοδαπάκια,γιατί οι αλλοδαποί σπάνια περιορίζονται,σε αντίθεση με τους Έλληνες,στο ένα παιδί,και επίσης εκείνοι δεν παντρεύονται στα 30 ή στα 40,αλλά πολύ μικρότεροι και μπορεί να κάνουν 3-4 ή και παραπάνω παιδιά.

Αυτοκτονίες.Νέο μέσο για τη μείωση του πληθυσμού.Απόγνωση των ανθρώπων,των μέχρι χθές αξιοπρεπέστατων ανθρώπων,που δεν αντέχουν να βλέπουν το εισόδημα τους να εκμηδενίζεται και να μην μπορούν να είναι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις τους,να ζήσουν την οικογένεια τους.

Το θεωρώ εντελώς χαζό.Γιατί να τους περάσει;Αυτό θέλουν!!!Τρίβουν τα χέρια τους με τόσες αυτοκτονίες!!Οι σκοποί τους θα επιτευχθούν και με μεγάλη ευκολία...Βγάζουν απ'τη μέση όσους τους είναι έτσι κι αλλιώς εμπόδιο.Αυτοί που δεν τους ψηφίζουν και πάνε ''με το σταυρό στο χέρι''.Τους τίμιους.Κανένας άτιμος ή κανένας βαμμένος κομματικά δεν υπάρχει περίπτωση να αυτοκτονήσει.

Ναρκωτικά.Μεγάλο θέμα από μόνο του.Τα υγιή κομμάτια του πληθυσμού,τη νεολαία,τη στέλνουν εκεί,με την ελπίδα ότι λίγοι θα γλιτώσουν.Μαζική εξόντωση κι αυτός ο τρόπος.

Τι μένει;Λίγοι παππούδες που είναι πλέον του χεριού τους.Μείωση,μείωση,μείωση στη σύνταξη,καταστροφή του συστήματος υγείας,των φαρμάκων,και ακόμα ένα εμπόδιο πέφτει για αυτούς.

Παιδεία.Τι να πεις για αυτή;Από εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα.Είναι και ένα μεγάλο εμπόδιο για αυτούς.Δεν είναι τυχαία η επιλογή υπουργών που τοποθετούνται εκεί.Καθόλου τυχαία.Σκοπός η καταστροφή της παιδείας,αλλά και της γλώσσας.Κυρίως της γλώσσας.Οι νέες γενιές σπρώχνονται στο να μαθαίνουν όλο και λιγότερο τη γλώσσα.Τα greeklish...Είναι πολύ μεγαλύτερη καταστροφή από όσο νομίζουν όλοι και δεν είναι η μόνη.Το ίδιο το σύστημα παράγει κοινωνικά αναλφάβητους νέους.Το ίδιο το σύστημα προωθεί την παπαγαλία,την απαξίωση από την εκμάθηση γνώσεων που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.

Παιδεία όμως δεν είναι μόνο οι γνώσεις.Οι ίδιοι οι καθηγητές,οι οποίοι φτύνουν αίμα να βρεθούν σ'αυτή τη θέση,δεν έχουν άλλο κουράγιο να αντιμετωπίσουν μια νέα γενιά,απείρως πιο υποψιασμένη από τη δική τους.Είναι η γενιά που μεγαλώνει με την τηλεόραση και τον υπολογιστή,την ξένη νταντά και τα dvd.Είναι η γενιά των προβληματισμένων και εξαθλιωμένων γονέων και των αδιάφορων για τα παιδιά τους.Νομίζουν ότι τα παιδιά χαίρονται όταν έχουν χρήματα να τους αγοράζουν.Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι τα παιδιά χαίρονται περισσότερο από το παιχνίδι μαζί τους παρά από το άψυχο παιχνίδι που θα τους αγοράσουν.Παιδιά μεγαλώνουν στα κλουβιά των πολυκατοικιών,χωρίς παιχνίδι με συνομίληκους τους.Όλη μέρα μόνα τους-γιατί στο μεγαλύτερο ποσοστό δεν έχουν καν αδέλφια-δεν μπορούν να βγουν στο δρόμο για παιχνίδι γιατί είναι τρομερά επικίνδυνο.

Έτσι με τις ευλογίες των πολιτικών μας,έχουμε χάσει σαν Έλληνες πολίτες κάθε δικαίωμα.

Χάσαμε την εργασία μας.Χάσαμε το μισθό μας.Φορολογούμαστε και πληρώνουμε το ίδιο μας το σπίτι.Πληρώνουμε για την υγεία,για την παιδεία.Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα.Βλέπουμε τους μετανάστες να υπερδιπλασιάζονται σε σχέση με εμάς και να απολαμβάνουν δικαιώματα ΔΩΡΕΑΝ εκεί που εμείς πρέπει να πληρώσουμε,για τη μάθηση και την υγεία.Θεωρούμαστε ρατσιστές και μας εμποτίζουν ενοχές όταν διεκδικούμε το δίκιο μας που μας στερούν για να το δώσουν σε όσους λαθραία βρίσκονται εδώ.Όταν οι Έλληνες πάνε μετανάστες στο εξωτερικό,πάνε με νόμιμα χαρτιά,με το αεροπλάνο,το καράβι,το λεωφορείο.Δεν στοιβάζονται χίλιοι σε μια βάρκα,δεν περνάνε νύχτα κρυφά τα σύνορα και δεν πάνε στη χώρα για να ζητιανεύουν στα φανάρια.Ανεχόμαστε κάθε σκάρτη συμπεριφορά με την μόνη έννοια μην μας πουν ρατσιστές αυτοί οι ίδιοι που είναι οι χειρότεροι ρατσιστές και στη χώρα τους δεν σου μιλάνε σε άλλη γλώσσα πλήν της δικής τους.Όταν ένας Έλληνας χτυπήσει μετανάστη,γίνεται θέμα για εβδομάδες στα κανάλια.Κάθε μέρα που μετανάστες χτυπάνε Έλληνες,κυρίως Ελληνίδες,για να τους κλέψουν τις τσάντες και ό,τι άλλο,αυτό περνάει στα ψιλά γράμματα.

Θέλουν να μας πείσουν για κάτι που δεν είμαστε.Να μας ποτίσουν ενοχή.Να μας στερήσουν το μέλλον μας για να το πουλήσουν σε ξένους.Από όπου κι αν είναι,και όπου και αν βρίσκονται.Το μέλλον μας έχει ήδη πουληθεί και εμάς μας απασχολεί το πόσο ρατσιστές είμαστε,όχι ότι σε λίγα χρόνια,γλώσσα,θρησκεία,ήθη έθιμα,θα είναι όλα εξαφανισμένα και θα επικρατούν τα ξενόφερτα.

Σε λίγα χρόνια θα ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι Έλληνας,Ορθόδοξος,ότι μιλάς την Ελληνική γλώσσα.Δεν είναι μόνο ότι θα ντρέπεσαι...Το χειρότερο είναι ότι θα φοβάσαι να πεις σε μια χώρα που θα είναι πουλημένοι σε ξένες δυνάμεις,που θα πιστεύει σε άλλο Θεό από αυτό που πιστεύεις,θα φοβάσαι να κάνεις το σταυρό σου,να σε γλιτώσει ο Θεός και η Παναγία από όσα έρχονται..

Ο κόσμος δεν θα καταστραφεί το 2012...Ο κόσμος καταστρέφεται κάθε μέρα.Εμείς οι ίδιοι τον καταστρέφουμε...Ο ένας βγάζει το μάτι του άλλου.Σκόπιμα μας ποτίζουν μίσος.Μας ποτίζουν ενοχές.Μας ποτίζουν αρνητισμό,μιζέρια.Μας στρέφουν ενάντια στο αίμα μας.Η νέα τάξη πραγμάτων έρχεται και εκεί,η παγκόσμια κυβέρνηση,θέλει σκλάβους να την υπηρετούν.Με τους Έλληνες τα βρήκαν σκούρα,γιαυτό μας έπληξαν αυτά που μας ενώνουν,γλώσσα,θρησκεία,ήθη,έθιμα,παραδόσεις,συνήθειες.Ξέρουν ότι μόνο έτσι θα μας λυγίζουν και το πετυχαίνουν,χωρίς εμάς,για εμάς....

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Όσο αντέχει η ψυχή

Εγκαινιάζω μια ενότητα που αφορά βιβλία που διάβασα και μου άρεσαν.Κάποια βιβλία σε ταξιδεύουν τόσο πολύ που νιώθεις κομμάτι τους.

Τα περισσότερα βιβλία-αν όχι όλα-της Λ.Μαντά,πάντα μ'αφήνουν με μια όμορφη αίσθηση.

''Όσο αντέχει η ψυχή''

Ένα κορίτσι,η Ηρώ.Μια γυναίκα.''Ηρωίδα, έπρεπε να σε βγάλει ο νονός σου'',της λένε όλοι.

Πόσα πέρασε...Μικρό κορίτσι,δέκα χρονών,αναγκάστηκε να φύγει τρέχοντας απ'το χωριό της,για να ξεφύγει από τα βρώμικα χέρια του Γρηγόρη,του αγαπητικού της μητέρας της.Άφησε πίσω τα δύο μικρότερα αδέλφια της,την Μαρία και τον Σταύρο.

Περιπλάνηση και καταφύγιο σε οικογένειες τσιγγάνων που την βόηθησαν και της πρόσφεραν φαγητό και στέγη.

Αρρώστια και μεγάλωμα από έναν καλόκαρδο-σχεδόν Άγιο-παπά και τη γυναίκα του.

Το παρελθόν πάντα να τη στοιχειώνει.

Ο Γρηγόρης πάλι ήταν αυτός που την ανάγκασε να φύγει από το οικείο,φιλόξενο σπίτι του παπά που την μεγάλωσε καλύτερα κι από παιδί του.Ο Γρηγόρης που ακόμα και νεκρός την καταδίωκε..

Δρόμος προς την Αθήνα.

Νοσοκόμα στην Αθήνα και ευνοούμενη από μια γριά,άρρωστη που της άφησε την περιουσία της,χάρη στην καλοσύνη και την ανθρωπιά με την οποία την αγκάλιασε η Ηρώ.

Ξεκίνημα για την Ηρώ.Γνωριμία-σταθμός,με τον φύλακα-άγγελο της,την Αλεξάνδρα.Μια μυστηριώδη γυναίκα που της στάθηκε καλύτερα κι από μάνα.

Γνωριμία και γάμος με τον Ιάκωβο.Γέννηση των δυο κοριτσιών της.

Διαζύγιο με τον Ιάκωβο μετά από την απαράδεκτη,βίαιη συμπεριφορά του.

Γνωριμία με τον Μίλτο,το δεύτερο και μεγαλύτερο λάθος της.

Χρεωμένη μέχρι το λαιμό,κυνηγημένη,φεύγει για την Κύπρο.Παράξενα παιχνίδια της μοίρας την σμίγουν με την αδελφή της,η οποία αρχικά ήταν εχθρική αλλά στην πορεία την αγκάλιασε με αγάπη,μετά τα γεγονότα του 1974.

Γυρισμός στην Αθήνα.Αποξένωση από τις κόρες της,που της χρεώνουν ό,τι στραβό υπάρχει στη ζωή τους.

Τραγωδία στο βενζινάδικο που δούλευε ο Ιάκωβος και θάνατος δικός του και της μεγαλύτερης κόρης τους,της Άννας.

Δύσκολες ώρες για μάνα και κόρη.Εχθρική στάση Χρυσάνθης απέναντι στη μάνα της.Φιλική στην πορεία.

Μπλέξιμο Χρυσάνθης με Αλέκο και με τον κόσμο των ναρκωτικών.Ξέμπλεξε με τη βοήθεια της μάνας της,της Αλεξάνδρας και του Μίλτου,ενός προσώπου από το παρελθόν της Αλεξάνδρας.

Και φτάνουμε στο τέλος με τις δυο γυναίκες παντρεμένες και ευτυχισμένες,αφού περάσουν από ένα σωρό λάθη,πάθη,συμφορές.


Ηρώ.Αμέτοχη στη ζωή της πολλές φορές,αλλά δυνατή όταν χρειάστηκε,για να σώσει το παιδί της.Εθελοτυφλούσε για χάρη του έρωτα και το πλήρωσε πολύ ακριβά.Είχε μεγάλη ανάγκη να πάρει και να δώσει αγάπη,είχε μεγάλα αποθέματα μέσα της.Αρχικά μόνο έδινε.Στην πορεία πήρε κι εκείνη το κομμάτι που της αναλογούσε.Θύμα των καταστάσεων και των άσχημων παιδικών της χρόνων.Δεν ένιωσε μητρικό χάδι,και πάντα ήταν το θύμα όλων.Βία από τη μητέρα της,βία στο γάμο της.Πόσα πέρασε και τελικά τα κατάφερε.Έθραυστη αλλά και με μεγάλα αποθέματα ψυχής όταν χρειαζόταν.

Κοντά της ο φύλακας άγγελος της,η Αλεξάνδρα.Πολύτιμη η βοήθεια της,σε όλα τα στάδια της ζωής της.Αναπλήρωνε τη δύναμη που έλειπε από την Ηρώ και ήταν πάντα η φωνή της λογικής.

Πόσο ανάγκη είχε η Ηρώ να αγαπηθεί...Γιαυτό πίστευε στο κάθε φιλί,στο κάθε χάδι.Το είχε ανάγκη...Είχε ανάγκη να πιστέψει στην καλοσύνη των ανθρώπων,γιατί μεγάλωσε μέσα σε καλοσύνη,όταν πια βρέθηκε στη φιλόξενη αγκαλιά του παπά και της παπαδιάς,στο μικρό χωριό που την έφερε η τύχη.

Η πίστη της στο Θεό την συνόδευε σε όλες τις φάσεις της ζωής της.Μια πίστη που από την μια την έκανε δυνατή για να αντέχει αλλά από την άλλη την έκανε παθητική.Πολλές φορές απλά παρακολουθούσε τη συμφορά να έρχεται χωρίς να την εμποδίζει.

Φιλία,αγάπη,ανιδιοτέλεια,διέπουν όλο το βιβλίο.Η ζωή είναι αγώνας και χρειάζεται να έχουμε υπομονή.Αυτό το μήνυμα μας περνάει η συγγραφέας.Χρειάζεται όμως και να παρεμβαίνουμε στην ζωή μας,να μην την κοιτάμε να περνάει χωρίς εμάς.Η ζωή είναι ένα τρένο που πρέπει να το προλαβαίνουμε,να μπαίνουμε μέσα και όχι να το κοιτάμε να φεύγει και εμείς να είμαστε στο σταθμό.

Συγκίνηση μου προκαλούν τόσο όμορφα βιβλία!

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Φυγή


Πόσες φορές ευχήθηκα να ήμουν πουλί...Να έφευγα συνεχώς,από κλαδί σε κλαδί και να τα έβλεπα όλα από ψηλά...

Ίσως τότε η κακία των ανθρώπων,η ζήλεια,και όλα τα μικροπρεπή ένστικτα που έχει φυλαγμένα ο ένας σαν όπλο εναντίον του άλλου,να μην με άγγιζαν...

Κάτω στη γη,και να μην θέλεις,λίγες σταγόνες καλοσύνης για ποιόν να πρωτοφτάσουν;Διψάς...Διψάς...Πάλι διψάς...

Διψάς για μια κοινωνία που ο καθένας θα κοιτάζει τη δουλειά του,όχι με τον εγωιστικό τρόπο,αλλά με την έννοια ότι δεν θα ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι,με διάθεση κουτσομπολιού.

Διψάς για μια κοινωνία όπου θα έχεις ευκαιρίες.Για να μπορέσεις αν όχι να πραγματοποιείς όνειρα,έστω να έχεις μια θέση στην ουρά για τον παράδεισο...Τώρα ούτε απ'εξω δεν περνάς,όχι να σταθείς και την ουρά..Όπου ''Παράδεισος'' είναι ο τόπος που υπάρχει ευημερία.''Τόπος'' σχηματικά.Απλά σε μια κοινωνία άλλα κομμάτια της τα καταφέρνουν μια χαρά και άλλα με μεγάλη δυσκολία.Εμείς είμαστε στη δεύτερη ομάδα και δεν υπάρχει φως για να πάμε στην πρώτη...

Δυστυχώς ζούμε σε πολωμένη κοινωνία...Μέσες καταστάσεις δεν υπάρχουν.Θα είσαι ή ''άρχοντας'' ή ''ζητιάνος'' σε αυτή τη ζωή.Και ναι μεν,αν είσαι άρχοντας,καλά είναι.Αν είσαι όμως ζητιάνος;

Και με πιάνει μια τάση φυγής.Δεν ξέρω για που.Δεν ξέρω αν με χωράει ένας τόπος.Με χωράνε πολλοί και κανένας.Σίγουρα όχι αυτός που βρίσκομαι.Νόμιζα ότι θα με χωρούσε.Μάλλον λάθος έκανα...Νόμιζα ότι θα βρω ανθρώπους εδώ,με αγνά συναισθήματα...Έπεσα έξω.Πιο έξω δεν έχει.

Λίγοι ξεχωρίζουν και οι πολλοί;Αδιακρισία στο φουλ,χαιρέκακοι και ξερόλες.Παντού έτσι είναι θα μου πεις,αλλά νόμιζα ότι όλη η κακία της Ελλάδας ήταν συγκεντρωμένη στην Αθήνα.Μεγάλο λάθος να το νομίζω...

Φέτος βιώνω ένα εξαιρετικά δύσκολο καλοκαίρι.Το πρώτο-στα 36 χρόνια ζωής-που δεν θα πάω διακοπές.Μου έχει στοιχίσει.Περισσότερο από όσο αφήνω να φανεί.Τι να πω;Να γκρινιάζω όλη μέρα;Ποιός ο λόγος;Θα αλλάξει κάτι;Έτσι επιλέγω τη σιωπή.

Κάθομαι στη βεράντα και αγναντεύω και ταξιδεύει το μυαλό.Τα όνειρα δεν κοστίζουν.Υλικά δεν κοστίζουν...

Ψυχικά,κοστίζουν...Γιατί μετά θυμάμαι ότι ακόμα εδώ είμαι.Τη θάλασσα την βλέπω μια φορά την εβδομάδα,στην καλύτερη δύο φορές κι αυτό με δυσκολία.Στις διακοπές όμως γυρίζω σπίτι και δεν έχω ούτε μαγείρεμα,ούτε πλύσιμο,ούτε ένα βουνό σιδέρο να με περιμένει...Εκεί αδειάζει το μυαλό...Ούτε έχω στο μυαλό λέξεις όπως ΔΕΗ,ΔΕΥΑΚ,HOL,Κοινόχρηστα,ενοίκιο, και κολυμπάω σε πεντακάθαρες θάλασσες...Εδω;Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι,που λένε...Δεν με ενθουσιάζει.

Είναι προφανές πόσο διαφορετικό τρόπο σκέψης και ζωής έχω.Με το που ανοίγω το στόμα,από την πρώτη λέξη που θα πω,ξέρουν ότι δεν είμαι από δω,κυρίως γιατί αν ρωτήσω πχ ''τι μου είπες'' δεν θα πω ''τι με είπες;''.Αλλά κι από άλλα.Πχ πηγαίναμε τότε για ντουλάπες να αγοράσουμε και μόλις εκφράσαμε,εγώ και οι γονείς μου την απορία, ''γιατί τα σπίτια δεν έχουν ντουλάπες'' ο υπάλληλος-που ήταν και παλιός συμμαθητής του άντρα μου-λέει ''από Αθήνα είστε;Έχουμε κι εκεί μαγαζί και δεν πουλάμε ούτε μια ντουλάπα''.

Ταξιδεύει ο νούς..Και τι άλλο να κάνω;Είναι η δική μου άμυνα,για να την βγάλω καθαρή..

Τη Νάξο θυμάμαι πρώτα πρώτα...Ύστερα ό,τι άλλο μου έρθει στο νου...

Είναι ειρωνεία να λατρεύεις το ταξίδι και τα πόδια σου να είναι καρφωμένα κάτω.Να είναι δύσκολο ακόμα και 7 χιλιόμετρα να πας,με το λεωφορείο,γιατί είναι τα εισιτήρια ακριβά και δεν έχεις αμάξι.Να προκύπτουν εκδρομές που ακυρώνονται όταν μπορείς να πας και έχεις χρήματα και να γίνονται όταν δεν έχεις δεκάρα...

Ποιός είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;Δεν είναι.Δεν παίρνει πάντα κάποιος ό,τι αξίζει.Το παίρνει όποιος παίξει βρώμικα.Γιατί με καθαρό παιχνίδι πάντα θα είσαι χαμένος.

Αλλά μόνο καθαρά έχω μάθει να παίζω.

Μετά όμως έχω το χαμόγελο του χαμένου και μπορώ να κοιτάζω τον καθρέπτη και να βλέπω αυτό το χαμόγελο...Έχασα αλλά έχω την αξιοπρέπεια μου και αυτό δεν το κερδίζεις έτσι απλά...

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Φωτιά

Κάθε καλοκαίρι,με πιάνει θυμός...

Όταν κοιτάζω αυτές τις αποτρόπαιες εικόνες των καρβουνιασμένων τοπίων.Όταν ακούω αυτές τις αποτρόπαιες ειδήσεις,των χωριών,των πόλεων,που καίγονται.

Σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της.Κάθε που φυσάει,εύχεσαι να σταματήσει ο αέρας κι ας ψήνεσαι.Γιατί ξέρεις ότι θα αποβεί μοιραίο αυτό το λίγο,το ελάχιστο αεράκι...

Καίγεται το δάσος...Καίγεται η ζωή...Καίγεται το μέλλον...

Σε λίγα χρόνια θα πληρώνουμε ΟΛΟΙ τα ολέθρια ''κατορθώματα'' των λίγων ανεγκέφαλων,που καμιά ποινή δεν είναι αρκετή για να τιμωρήσει το έγκλημα που κάνουν κατά της ανθρωπότητας.

Θλίψη..Θυμός..Οργή...

Μερικά από τα συναισθήματα που νιώθω όταν βλέπω αυτές τις καταστροφές.

Αβεβαιότητα..

Αυτό που νιώθω,για το μέλλον που μας περιμένει...

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Θάλασσα




Θάλασσα.Πηγή ζωής.

Λατρεύω να την κοιτάζω,λατρεύω να κολυμπώ.

Αν μπω μέσα,ξεχνάω να βγω.Προτιμώ να είμαι στο νερό,παρά στην παραλία,να με ψήνει ο ήλιος.

Σήμερα έμεινα μέσα σχεδόν μια ώρα.Το καλύτερο μπάνιο είναι το πρωινό,πολύ πρωί.

Αν είχα αμάξι,θα πήγαινα ακόμα πιο πρωί,αλλά μέχρι να περάσει το λεωφορείο και να πάμε...

Πάλι καλά είμαστε κοντά.

7 χιλιόμετρα μας χωρίζουν από το υγρό στοιχείο.




Θάλασσα,χιλιοτραγουδισμένη θάλασσα.


Στην αγκαλιά σου πάντα ανυπομονώ να βρίσκομαι.





Θάλασσα.Ζωή.Φως.Χαρά.Ελπίδα.

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Al forno...


Κοινώς,στο φούρνο.

Με τόση ζέστη νιώθω σαν να με έχουν κλείσει στο φούρνο και να με μαγειρεύουν...

Al forno λέγεται και το πολύ ωραίο μαγαζί που φάγαμε απόψε.Ε,πότε πότε χρειάζεται να βγαίνουμε και λίγο.Το ότι είμαστε άνεργοι δεν σημαίνει ότι θα κλαίμε τη μοίρα μας κιόλας...Βασικά,δεν θα τους αφήσω να τους περάσει.Να μας λυγίσουν.Σιγά.

Με λυγίζει η ζέστη προς το παρόν...Δύο ανεμιστηράκια δουλεύουν τις περισσότερες ώρες της μέρας.Το ένα στο σαλόνι και το άλλο δουλεύει τη νύχτα στην κρεβατοκάμαρα.

Νυστάζω και δεν μπορώ να κοιμηθώ.Έκανα ένα κρύο μπάνιο και περιμένω μέχρι να κλείνουν τα μάτια μου ώστε να ξεχάσω, 1. ότι ζεσταίνομαι και 2. ότι φέτος έχω προβλήματα με το δέρμα μου,βγάζω πάρα πολλά μικρά μικρά σπυράκια και δεν ξέρω αν όντως είναι από τον ιδρώτα ή κάτι με πειράζει.Απόψε ήταν σαν να έχω βελόνες στο σώμα...

Θα είναι από το ψήσιμο στο φούρνο.

Πάντως χωρίς τα ανεμιστηράκια δεν την βγάζαμε φέτος καθαρή.Κλιματιστικό δεν έχουμε,αλλά και στο άλλο σπίτι που είχαμε,ήταν χαλασμένο,γιατί όταν γίνεται κακή συντήρηση από άσχετους ψυκτικούς και αυτοί που το έχουν,αφήνουν για χρόνια τις μπαταρίες του τηλεχειριστήριου μέσα,αργά ή γρήγορα θα χαλάσει.Έχω κλιματιστικά εδώ και μια δεκαετία,στην Αθήνα και ποτέ δεν παρουσίασαν το παραμικρό πρόβλημα,γιατί τηρώ ευλαβικά αυτούς τους δυο κανόνες 1.Καλή συντήρηση 2.ΠΟΤΕ δεν αφήνουμε τις μπαταρίες μέσα,πχ το χειμώνα που δεν χρησιμοποιείται το μηχάνημα.

Νιώθω να ψήνομαι στο φούρνο με πατάτες..Σιγοβράσιμο..

Al forno...

ΥΓ:Φωτογραφία άσχετη,όχι δική μου.Να είχαμε ένα καρπουζάκι τώρα,τι δροσιά..Φέτος δεν καταφέραμε να πάρουμε γιατί 2 άτομα πόσο να φάμε,θα μείνει μέρες στο ψυγείο..Φάγαμε όμως ωραιότατα πεπόνια,ένα από αυτά σήμερα.Χτύπησα στο μπλέντερ πεπόνι,μπανάνα και αχλάδι(κοντούλες) και το έβαλα κατάψυξη.Αύριο θα το πιώ.Στην υγειά μας και στην υγειά σας!

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Νέο σπίτι


Είμαστε πια στο νέο σπίτι.Έχω και σύνδεση ίντερνετ και σταθερό τηλέφωνο από χθές,δεν είχα για μια εβδομάδα.Όχι ότι μου έλειψαν δηλαδή..Σε αυτό το σπίτι είμαι συνέχεια απασχολημένη.Αρχικά να αδειάζω τις κούτες μαζί με τον άντρα μου,να τοποθετούμε πράγματα στη θέση τους.Να καθαρίζουμε,να σκεφτόμαστε που θα πάει το καθετί.

Ήταν και οι γονείς μου εδώ μέχρι την Κυριακή.Ήταν οι μόνοι που μας βοήθησαν. Στα πάντα.Πρακτικά,ηθικά,υλικά. Μας βοήθησαν στη μετακόμιση,στο να ξεστήσουμε και να στήσουμε εδώ. Οικονομικά,να αγοράσουμε τις ντουλάπες(που δεν είχε εδώ,άλλη βλακεία των σπιτιών στην Κατερίνη).Μας ψώνιζαν από το πιο μικρό πράγμα που ήθελε το σπίτι μέχρι τα φρούτα και λαχανικά που τρώγαμε.Έφυγαν και μας άφησαν γεμάτο ψυγείο.Μας βοήθησαν με τα φωτιστικά,με τα κουρτινόξυλα.Μας στήριξαν σε όλα.

Νιώθω πολύ τυχερή που έχω αυτούς τους γονείς...Ώρες ώρες που πέφτω ψυχολογικά,σκέφτομαι ότι άλλα παιδιά δεν έχουν στήριξη από τους γονείς τους.Οι δικοί μου είναι εκεί.Σε όλα.Ακόμα και σε όσα κατα βάθος δεν συμφωνούν.Αν είναι δική μου επιλογή,την σέβονται.

Έτσι πρέπει να είναι πάντα.Αλλά δεν είναι.Υπάρχουν άνθρωποι-γονείς δηλαδή-που αν το παιδί δεν κάνει το χατήρι τους, ό, τι αυτοί θεωρούν σωστό και ότι πρέπει να κάνουν, το ξεγράφουν,σταδιακά,σιωπηρά και με τον τρόπο τους.Το αφήνουν στη μοίρα του,στη μέση του ωκεανού,να παλεύει με τα κύματα.Θυμούνται όποτε τους συμφέρει, ότι το παιδί τους μεγάλωσε-όταν πρέπει να αναλάβει ευθύνες- αλλά τον υπόλοιπο καιρό, που κάνουν υποδείξεις στο παιδί τους πως να ζει και τι να κάνει,κατά τη γνώμη τους,το παιδί είναι μικρό και δεν ξέρει,γιαυτό θα του λένε αυτοί τι να κάνει.

Αγάπη που είναι με όρους και προυποθέσεις,που υπάρχει μόνο αν ο άλλος κάνει τα χατήρια μας και όσα του υποδείξουμε εμείς να κάνει και όχι όσα εκείνος θεωρεί σωστά για τη ζωή του,δεν είναι αγάπη.Είναι εγωισμός.Αγαπάς τον άλλο,κυρίως το παιδί σου,με τα σωστά,τα λάθη του,τα θέλω του,τις ικανότητες του.Δεν αγαπάς με όρο να κάνει αυτά που εσύ θέλεις.Δεν αγαπάς μόνο αν κάνει το σωστό,κατά τη δική σου γνώμη και όχι τη δική του.Δεν βάζεις τον εγωισμό πάνω από το παιδί σου.Δεν το αφήνεις όταν σε έχει ανάγκη.Κυρίως δεν ξεχωρίζεις τα παιδιά σου.

Πάνω σ'αυτό,θα πω ένα πράγμα:Έχεις πέντε δάχτυλα στο χέρι.Σε όποιο κι αν κοπείς,το ίδιο αίμα θα βγει και ο ίδιος πόνος θα σε τρυπήσει.Δεν πονάει περισσότερο ο δείχτης και λιγότερο ο αντίχειρας ή περισσότερο ο μέσος και λιγότερο το μικρό δαχτυλάκι.Όλα πονάνε το ίδιο και το ίδιο αίμα βγαίνει.Όταν έχεις δυο ή τρια ή πέντε ή δεκαπέντε παιδιά,οφείλεις να είσαι σε όλα δίπλα,όχι μόνο στο ένα.Μπορεί να μην έχω γίνει μάνα,αλλά αν ήμουν,και δέκα παιδιά να είχα,το ίδιο θα πόναγα για όλα,το ίδιο θα τα αγαπούσα όλα,το ίδιο θα τα βοηθούσα όλα,και το ίδιο θα τα καμάρωνα.

Τέλος πάντων...Ας επανέλθω στο σπίτι, το καινούριο.



Είναι τόσο όμορφα εδώ...Ξεφύγαμε από το κέντρο και τώρα όταν πάμε προς το κέντρο,αναγκαστικά γιατί εκεί είναι μαζεμένες οι τράπεζες,το ταχυδρομείο,η ΔΕΗ,τα μαγαζιά,μου φαίνεται ακόμα πιο χάλια το κέντρο...Εδώ γύρω έχει βέβαια λίγα μαγαζιά,έχει και σουπερ μαρκετ στα 200 μέτρα,αλλά για όλα τα υπόλοιπα,να πληρώσεις πχ ένα λογαριασμό,πρέπει να πας πλατεία.Όσο φτάνεις πλατεία,ο μέσος όρος ηλικίας ανεβαίνει και πλησιάζει το όριο συνταξιοδότησης...Δεν κάνω πλάκα.Εδώ γύρω,στην πολυκατοικία μας και στις γυρω,όλο νεολαία μένει.Μου αρέσει αυτό!!Γιατί οι παππούδες πάνε μαζί με το κουτσομπολιό.

Το σπίτι,εκτός από καινούριο,είναι πολύ ωραίο μέσα,προσεγμένη και η κάθε λεπτομέρεια.Μέχρι τα ταβάνια, έχει κάνει με σκαλίσματα και του δίνουν αέρα νεοκλασικού.Έξω έχει κολώνες,του δίνει αέρα αρχαιότητας.Τα ντουλάπια σύγχρονα,το μπάνιο σύγχρονο,με πλακάκι κάτω.Καλά είπε ο πατέρας μου σαν πεντάστερο ξενοδοχείο είναι το σπίτι.



Αλλά περισσότερο από όλα,αξίζει η βεράντα.Η απίστευτη θέα της και η απίστευτη δροσιά, πρωί και βράδυ.Μόνο το μεσημέρι καθόμαστε μέσα,επειδή πέφτει ήλιος,έχει πολύ ζέστη.Όλες τις άλλες ώρες στη βεράντα είμαστε.Κάθε ώρα έχει τα χρώματα της.

Νιώθω ήδη τη θετική ενέργεια.Το άλλο σπίτι ήταν ποτισμένο αρνητική γιατί και αυτοί που το είχαν ήταν αρνητικοί άνθρωποι.Κάθε άνθρωπος έχει την αύρα του.

Αυτό το σπίτι έχει θετική ενέργεια.Αυτός που το έχει είναι από τους ανθρώπους που συμπαθώ.Γελαστός,και άνθρωπος που συνεννοείσαι. Ακριβοδίκαιος. Θέλει να έχει καλούς λογαριασμούς με όλους και να εξηγεί τα πράγματα.Σοβαρός άνθρωπος,μορφωμένος.Το ακριβώς αντίθετο με τους προηγούμενους ιδιοκτήτες.Καμιά φορά λέμε ότι η μόρφωση δεν κάνει τον άνθρωπο,αλλά τελικά,υπάρχουν και φορές που τον κάνει...Τον κάνει να σκέφτεται και να μιλάει με ηρεμία και να έχει επίπεδο και όχι να είναι αγριάνθρωπος.Σε αυτή την πόλη,οι περισσότεροι που έχω γνωρίσει ανήκουν στην κατηγορία ''αγριάνθρωπος'',κυρίως οι άνθρωποι της γενιάς των γονιών μου.Λίγοι διαφέρουν.Άνθρωποι της δικής μας γενιάς,όσοι έχω γνωρίσει,είναι λίγο καλύτεροι.Περίπου μοιρασμένοι.Οι μισοί ψιλονορμάλ αλλά οι υπόλοιποι-κυρίως κοπέλες-ψηλομύτες ''μοντέλες''.Υπάρχουν και λίγοι που υπο άλλες συνθήκες,θα έκανα παρέα,είναι πολύ συμπαθητικοί.

Έτσι σε αυτό το σπίτι, ξυπνάω πρωί πρωί,από τις 6 και είμαι στη βεράντα.Δεν ξέρω γιατί αλλά ξυπνάω πολύ εύκολα,από μόνη,κάθε μέρα 6 ώρα.Κάθε ώρα έχει τα χρώματα της.Το απόγευμα βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα.


Είμαι ήρεμη.Νιώθω θετική ενέργεια.Αισιοδοξία.Ότι όλα θα πάνε καλά.Είμαστε στη μέση του ωκεανού και γύρω κανείς να βοηθήσει.Η βοήθεια είναι μακριά.Γύρω μας καρχαρίες,στη μέση του ωκεανού,και εμείς έχουμε 2 κουπιά,στο μικρό βαρκάκι για να διασχίσουμε πολλά μίλια θάλασσας.Αλλά ξέρω ότι θα φτάσουμε στην ακτή.Θα βρούμε τον τρόπο.Το ξέρω πιο σίγουρα από ποτέ.Θα τα καταφέρουμε.Τώρα που εμείς οι ίδιοι το πιστεύουμε,θα γίνει πραγματικότητα....