Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Η έκπληξη(αποκάλυψη)


Ήρθε η ώρα να αποκαλύψω την έκπληξη που έλεγα.

Θα λάβω μέρος σε παζάρι χειροποίητων, εδώ στην Κατερίνη, το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται!

Πήρα ,διστακτικά ομολογώ, τηλέφωνο και δήλωσα συμμετοχή.Το έμαθα 10 μέρες πριν και φαντάστηκα ότι θα έχουν όλοι δηλώσει αλλά έκανα λάθος,ευτυχώς.

Έτσι θα έχω κι εγώ ένα τραπέζι με τις δημιουργίες μου κι αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη!

Όταν λέω ότι αυτό το σπίτι έχει θετική ενέργεια...Αλήθεια είναι!



Λες και το ήξερα τόσο καιρό και δούλευα πυρετωδώς...Με είχε υποψιάσει βέβαια μια κοπέλα από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, αλλά αυτό έγινε πριν περίπου ένα μήνα, εγώ ήδη είχα φτιάξει μέχρι τότε πολλά πράγματα.


Έχω και τιμοκατάλογο.


Και τσάντες δώρου.


Και διακοσμητικά σημαιάκια.


 Και μανταλάκια δώρο.













Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Δυνατές στιγμές


Σε στιγμές αισιοδοξίας,σκέψης και μίνι-ανασκόπησης -χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη αφορμή- σκέφτομαι πόσα έχω ζήσει,πόσες δυνατές στιγμές,σε αυτά τα 36 χρόνια ζωής. Το έχω το βίτσιο της νοσταλγίας...Να θυμάμαι παλιές στιγμές.Να εξιδανικεύω ίσως.Γιατί ο χρόνος απαλύνει τις γωνίες και τις στρογγυλεύει,έτσι οι παλιές αιχμηρές γωνίες γίνονται πλέον στρογγυλά που δεν πονάνε και να σκοντάψεις πάνω τους.Δεν λέει τυχαία ο λαός ότι ''ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός''.

Έτσι δεν μπορώ να μην θυμηθώ κάποιες στιγμές αληθινά δυνατές.Κάποια ταξίδια, κάποιες εμπειρίες ζωής.

Μπορεί κάποιοι να νομίζουν,κατά τη γνώμη τους,ότι ζωή είναι να βγαίνεις κάθε Σάββατο,να γυρίζεις τα μπαρ και να πίνεις,κάνοντας επίδειξη πόσο μπορείς να πιείς,πόσο μπορείς να χορέψεις,να καπνίσεις και να κάνεις φιγούρα.Όχι ότι κατηγορώ όσους τα κάνουν.Κατά την δική τους άποψη,αυτά τους αρέσουν και αυτά κάνουν.Εμένα δεν μου αρέσουν.Όχι ότι είμαι και καλόγρια κλεισμένη στο σπίτι.Κι εγώ,χρόνια πριν έπαιρνα σβάρνα τις συναυλίες και τα μπαρ με live.Αλλά ο τρόπος ζωής αυτός, του στυλ ''στέκομαι με ένα ποτό στο χέρι,στριμωγμένος,μέσα σε καπνούς και γύρω μου ημίγυμνες να καρφώνουν ποιον θα πέσει στα δίχτυα τους'' δεν με αφορά.

Μπορεί λοιπόν θεωρητικά να βγαίνω πολύ λιγότερο από άλλους αλλά έχω κάνει πράγματα που άλλοι πιθανόν δεν έχουν δοκιμάσει.

Έχω γυρίσει όλους σχεδόν-με ελάχιστες εξαιρέσεις- τους συναυλιακούς χώρους της Αθήνας.Θέατρα,μπαρ,μουσικές σκηνές.

Έχω γνωρίσει σε αυτές τις νύχτες ανθρώπους που άξιζε να γνωρίσω.Καλλιτέχνες με την έννοια του όρου.Που σέβονται αυτό που κάνουν και τον άνθρωπο που έχουν απέναντι τους.Που ξέρουν να δείχνουν την συμπάθεια τους και την φιλία τους.Άνθρωποι με μεγάλη επιτυχία τότε σαν ομάδα και πορεία πλέον σαν μονάδα,με μικρότερη ίσως επιτυχία αλλά ακόμα στα μουσικά δρώμενα.Αν πω τώρα τα ονόματα,τους ξέρουν και οι πέτρες,ακόμα κι ένα παιδάκι που δεν τους γνώρισε όταν έπαιζαν,ξέρει να γνωρίζει τα τραγούδια τους,ο βασικός τραγουδιστής τους έχει την πιο απίστευτη φωνή.Γνώρισα όμως κι άλλα παιδιά,που παίζουν και λατρεύουν τη μουσική και έγιναν φίλοι κι αυτοί.Πιο κοντά στην ηλικία μου,έζησα ωραίες στιγμές μαζί τους και με παρέες που γνώρισα χάρη σε αυτούς,στις συναυλίες τους.

Έχω παρακολουθήσει έστω και μια φορά ηχογράφηση,σε μικρό στούντιο,με μουσικούς,με όργανα,με κονσόλες και ηχολήπτες.Με έναν φίλο που πλέον δεν είναι κοντά μας,μου λείπει και τον σκέφτομαι πολύ συχνά...Που μπορεί να είχε την ηλικία του πατέρα μου αλλά ήταν ένας από τους ανθρώπους που νιώθω απίστευτα τυχερή που γνώρισα και μου έδειχνε με τρόπους-γιατί με τα λόγια δεν τα πήγαινε πολύ καλά,αν και έγραφε πολύ καλούς στίχους- πόσο με συμπαθούσε.

Έχω συμμετάσχει κι εγώ σε συναυλίες,με το ωδείο,παίζοντας κιθάρα,κλασικά κομμάτια.

Έχω ηχογραφήσει,έστω και πρόχειρα,με κιθάρα,φωνή και ένα μικρόφωνο,να παίζω,μαζί με μια φίλη.

Έχω περάσει στιγμές παρέας,με κιθάρα,τραγούδι,συνοδεία και δεύτερης κιθάρας και φίλους γύρω μου.Σε πάρτυ στο σπίτι μου,με μεζεδάκια απ'τα χεράκια μου.

Έχω περάσει στιγμές παρέας,με παιδιά που ναι μεν ήξερα λίγο,αλλά σύντομα έγιναν παρέα και αυτοί,και κάποιοι καλοί φίλοι αργότερα.Σε ταβέρνες,σε μπαρ,σε beach party,σε μουσικές σκηνές.

Έχω πιάσει κι εγώ το μικρόφωνο και έχω τραγουδήσει με την κιθάρα,μπροστά σε κόσμο,2 φορές.Μια φορά ένα τραγούδι και μια άλλη τρία.Δυνατή εμπειρία.

Έχω κάνει ένα σωρό σεμινάρια,έχω μάθει να φτιάχνω ψηφιδωτό,να εικονογραφώ παιδικό βιβλίο-παραμύθι,να ζωγραφική,φωτογραφία.

Έχω πάει σε εκθέσεις φωτογραφίας,ζωγραφικής,βιβλίων.Σε παζάρια όπου χαρίζεις και σου χαρίζουν πράγματα,σε παζάρια γενικώς.



Έχω ταξιδέψει και γνωρίσει πολλά μέρη και κυρίως νησιά.Αρχικά με τους γονείς μου,μετά μόνη,κάποιες-ελάχιστες- φορές με παρέα και τώρα πια με τον άντρα μου.Μέρη που λίγοι έχουν σε σύνολο δει.

Έχω πάει και εξωτερικό,στην Ιταλία,δύο φορές.Έριξα το νόμισμα μου στην fontana di Trevi,και ξαναγύρισα στη Ρώμη.Έχω δει το μπαλκονάκι της Ιουλιέτας,το Κολοσσαίο,το ponte vecchio,τα κανάλια της Βενετίας,τα Murano,την Πομπηία, την Σιένα,την Νάπολη.Έχω φάει σε όλες τις πόλεις αυτές τα πιο ωραία παγωτά.Έχω φάει πίτσα και έχω πιεί cappucino.Έχω γνωρίσει κόσμο διαφορετικό.Έχω γελάσει και αστειευτεί με τον συμπαθέστατο και φιλόξενο Αργεντινό,όπως μάθαμε μετά(γιατί τον νομίζαμε Ιταλό) στον εστιατόριο του ξενοδοχείου της Ρώμης.Ο signore gatto,όπως τον βγάλαμε,από τη θεική ατάκα που είπε στον πατέρα μου.Και αγάπησα αυτή τη χώρα.Την αγάπησα πολύ.

Έχω συμμετάσχει σε θεατρική παράσταση.Μη έχοντας εμπειρία,σε μια ομάδα από παιδιά που έγιναν τελικά πολύ καλοί φίλοι και αγαπημένοι.Δυνατή εμπειρία η θεατρική παράσταση.Γνώρισα ανθρώπους καλλιεργημένους,με ενδιαφέροντα.Χάρηκα και αγχώθηκα.Δυνατά συναισθήματα κάθε βράδυ.

Έχω δουλέψει λίγο,αλλά σε δουλειές που,σε γενικές γραμμές,με ικανοποιούσαν.Ειδικά η μια εταιρεία όπου δούλεψα και το περισσότερο,το προσωπικό μου ρεκόρ,ενάμιση χρόνο,εκεί κάθε πρωί πήγαινα με χαρά,σαν να πηγαίνω εκδρομή.Γιατί ένιωθα ότι είχα παρέα,ανταλλάζαμε και ακούγαμε cd,γελούσαμε και υπήρχε παρείστικο στυλ.

Έχω την εμπειρία πως είναι να ζεις στην Αθήνα και μετά στην επαρχία,με όλα τα καλά και τα άσχημα που έχει αυτή η εμπειρία.Μπορώ να κάνω τις συγκρίσεις.

Θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα.Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να πω.Αλλά βάζω μια άνω τελεία και θα συνεχίσω με νέες εμπειρίες.Μια από αυτές θα ακολουθήσει σύντομα.

ΥΓ: Με απλά υλικά,χαρτόνι κούτας,καπάκι από μπουκάλι,λίγη κορδέλα,χαρτόνι και χρώματα,φτιάχνεις ένα καδράκι-κορνίζα με καπελάκια και λουλούδια.(φωτο 1). Με κουτί που ανοίγεις με κοπιδάκι, με λουλουδάκια,μανταλάκι,χαρτόνι από χαρτί υγείας,χαρτοπετσέτα, φτιάχνεις μια λιμνούλα με νούφαρα(φωτο 3).Και φυσικά(φωτο 2) ένας μικρός καμβάς με χαρτοπετσέτα.



Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Ετοιμάζω έκπληξη!


Τελικά ισχύει ότι '' ο τολμών νικά''. Όλα γίνονται σ'αυτόν τον κόσμο. Κάτι για το σύμπαν που συνωμοτεί είχε πει κι ο Coelho.Δίκιο έχει.Όταν κάτι το πιστεύεις,θα έρθει η ώρα του,θα έρθει η ώρα που θα γίνει.

Όταν τα ψάχνεις όλα γενικά,ψάχνεις και ψάχνεσαι, καλό αποτέλεσμα θα έχεις στη ζωή σου.

Ετοιμάζω έκπληξη!Κάτι καλό που με χαροποιεί!Σε 10 μέρες περίπου.

Περισσότερες πληροφορίες την άλλη εβδομάδα.

ΥΓ: Σας αρέσει ο ανεμόμυλος μου;Μέρος της έκπληξης και πολλά-πολλά άλλα!

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Συμπεράσματα μετά το τέλος του ημερολογίου


Εχθές τέλειωσα το ημερολόγιο του παππού μου.Είχα ξεκινήσει να το γράφω, σ' ένα word αρχείο στον υπολογιστή.Είχα δύο τετράδια,χειρόγραφο, περίπου 215 σελίδες, αν και υποψιάζομαι ότι υπήρχε κι άλλο τετράδιο ή και άλλα,γιατί η διήγηση σταματάει στο 1974.Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που θυμόταν λεπτομερώς τα πάντα να σταματάει τη διήγηση στο 1974,από τη στιγμή που τότε ήταν μόνο 55 χρονών,εργαζόμενος ακόμα και με 3 από τα 4 παιδιά του ακόμα ανύπαντρα.

Γράφοντας το ημερολόγιο τους τελευταίους 2 μήνες πέρασε από μπροστά μου ολόκληρη η Ελληνική ιστορία του περασμένου αιώνα.

Ο παππούς γεννήθηκε στη Νάξο όπου και μεγάλωσε αλλά οι συνθήκες της ζωής και ο πόλεμος τον πήγαν σε πολλά μέρη. Αρχικά στην Αθήνα,με τα αδέλφια του, για να μπορέσει να επιβιώσει.Κατά τη διάρκεια του πολέμου σε πολλά μέρη.Στον εμφύλιο έφτασε μέχρι Αλβανία,Σερβία,Σκόπια. Αιχμάλωτος αρχικά, τραυματίας αργότερα. Έπεσε σε δύσκολη εποχή, σε δύσκολες συγκυρίες...Σε ηλικία στράτευσης στον πόλεμο και στον εμφύλιο, ντύθηκε στρατιώτης 3 φορές... Αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω,δεν λύγισε,με προσευχή και πίστη στο Θεό πορεύτηκε και τα κατάφερε... Πέθανε πέρυσι, στα 93 του χρόνια...

Γράφοντας αυτή την κατάθεση ψυχής και ταυτόχρονα ιστορικό κείμενο,διάφορες σκέψεις μου γεννήθηκαν.

Πρώτα από όλα, πόσο μεγάλη δύναμη έχει ο άνθρωπος και αντέχει.Πολλές φορές ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε πόσο αντέχουμε.Ας μην μας δίνει ο Θεός συμφορές και να μας φτάνει στα όρια μας. Αν και συχνά, ακόμα και τα άσχημα γεγονότα δεν συμβαίνουν τυχαία,κάτι έχουν να μας διδάξουν.

Όλα αυτά που πέρασαν μπροστά στα μάτια μου διαβάζοντας και γράφοντας, μου έδειξαν πόσο αντέχει ο άνθρωπος,απ'τη μια, και πόσο εφευρετικός μπορεί να γίνει,από την άλλη.Σήμερα έχουμε μάθει να τα αγοράζουμε όλα έτοιμα.Τότε,πολλά από αυτά που χρησιμοποιούσαν σε ένα σπίτι ή φορούσαν, τα έφτιαχναν μόνοι, εξαιτίας της φτώχειας.

Ένα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι από παλιά ο Έλληνας ήθελε να βλάψει το ίδιο του το αίμα, τον φίλο,τον συγγενή, το συγχωριανό, τον συμπατριώτη.Όταν ο παππούς και άλλοι έψαχναν στην κατοχή να φάνε σε ένα χωράφι στη Νάξο και αυτοί που το είχαν κάλεσαν τον Ιταλό κατακτητή,αντί να τους δώσουν οι ίδιοι χόρτα να μην πεθάνουν,αυτό όλο εμένα μου λέει ότι ο Έλληνας, και με το ένα πόδι στον τάφο, που λέει ο κόσμος,θα έβγαζε ευχαρίστως το μάτι στον άλλο Έλληνα, αν ήξερε ότι θα την γλιτώσει...Τραγική αλήθεια...

Ένα τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι ανέκαθεν η πολιτική κατάσταση του τόπου ήταν δύσκολη και διαταραγμένη.Οι πολιτικοί αδιάφοροι και η κατάσταση ασταθής.Για πολλά χρόνια, οι πρωθυπουργοί εναλλάσονταν με ταχύτητα αστραπής...Σήμερα μπορεί να μην εναλλάσονται τόσο γρήγορα, αλλά και που υπάρχουν τι εξυπηρετούν πέρα από τον εαυτό τους;Όλοι οι υπόλοιποι αναστενάζουμε από αυτά που κάνουν...

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι ενώ υπήρχε πολύ φτώχεια τότε, ο παππούς- και φυσικά και όλοι οι υπόλοιποι τότε- έφευγε από τη μια δουλειά και την επόμενη μέρα ήταν σε άλλη.Η λέξη ''ανεργία'' τότε δεν υπήρχε.Όποιος δεν δούλευε η μόνη λέξη που τον χαρακτήριζε ήταν ''τεμπέλης''.Δεν ξέρανε τι σημαίνει ανεργία,οι δουλειές-αν και κακοπληρωμένες και εξαιρετικά σκληρές- ήταν πολύ εύκολο να βρεθούν.

Ένα άλλο συμπέρασμα, ο πόλεμος είναι ένα από τα πιο φρικτά πράγματα...Δεν έχει καμία μα καμία λογική...Δεν έχει κανέναν μα κανέναν λόγο ύπαρξης...Αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται και όλα αυτά γιατί;Για το δίκιο του ισχυρού...''Να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαί'',που λέει κι ο ποιητής...

Έβδομο συμπέρασμα. Αν ο πόλεμος δεν έχει καμία λογική, ο εμφύλιος πόλεμος είναι εξωπραγματικός...Να σκοτώνονται αδέλφια μεταξύ τους και φίλοι και συγγενείς και άγνωστοι και γνωστοί, που ζουν στον ίδιο τόπο.Για πιο λόγο;Δεν είμαι σίγουρη αν και στους ίδιους είναι ξεκάθαρο.

Όγδοο συμπέρασμα.Το φαγητό και το καθαρό νερό που έχουμε δεδομένο, τότε ήταν κάτι που μπορούσε κάποιος να χάσει τη ζωή του από την έλλειψη του.Το φαγητό ήταν από ελάχιστο ως καθόλου και με πολύ δυσκολία εξασφαλιζόταν.

Άλλο ένα συμπέρασμα, ο λαός περιμένει αλλαγή και ποντάρει στο πολιτικό σύστημα και σε όσους το υπηρετούν,αλλά συνήθως, αυτοί υπηρετούν μόνο δικά τους συμφέροντα και ο λαός τσάμπα περιμένει.Μπορεί κάποιοι να μοιάζουν σωτήρες, αμφίβολο αν είναι κιόλας.Το λιγότερο κακό δεν σημαίνει ότι είναι και καλό...

Ένα δέκατο συμπέρασμα, ανέκαθεν η Ελλάδα είχε σταθερούς εχθρούς.Γερμανία.Τουρκία.Ο λαός, σε κάθε περίπτωση δεν φταίει.Όλα είναι παιχνίδια των ''μεγάλων''.Έχοντες και κατέχοντες παίζουν στα χέρια τους τις τύχες των λαών.38 εκατομμύρια Τούρκοι εναντίων 500 χιλιάδων Κυπρίων. Όπλα αμυντικά σε επίθεση.Χάος και θρήνος...Μέχρι και τώρα χωρίς λύση...Η μανία για επέκταση δεν λογαριάζει τίποτα,ούτε αίμα αμάχων και αίμα αθώων...

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι οι λαοί κρέμονται συχνά και αιματοκυλίστηκαν, στα βάθη της ιστορίας, από την παρανοική μανία ορισμένων ισχυρών αντρών της κάθε εποχής και κάθε χώρας που ήθελαν να γίνουν μικροί Θεοί...

Ένα άλλο,βασικό, συμπέρασμα είναι ότι αν στον κόσμο κυβερνούσαν γυναίκες-και δεν το λέω με την έννοια την ακραία φεμινιστική- ο κόσμος δεν θα είχε πολέμους γιατί καμία μάνα, καμία αδελφή, και καμία γυναίκα γενικά,δεν θα έστελνε το γιό της, τον αδελφό, τον άντρα της, στη μάχη να σκοτωθεί...Απλά τα πράγματα.

Ένα άλλο, εξίσου βασικό,συμπέρασμα είναι ότι μπορεί τότε να μην υπήρχε ανεργία αλλά και οι άντρες ήταν πολύ πιο σκληραγωγημένοι.Δεν σνομπάρανε τις δουλειές αν ήταν δύσκολες.Ο παππούς μου δούλεψε στα μεταλλεία και στη Νάξο και στο Λαύριο.Δεν σνόμπαρε τη δουλειά επειδή ήταν πολύ δύσκολη και ανθυγιεινή.Ποιός νέος σήμερα πάει σε τέτοιες δουλειές;Οι περισσότεροι σνομπάρουν να πάνε να δουλέψουν κάπου επειδή δεν δίνει πολλά λεφτά, είναι δύσκολα ή είναι μόνο για 2 μήνες...Ο άντρας μου δούλεψε σε εργοστάσιο πέρυσι, 2 μήνες.Άλλοι σνόμπαραν να πάνε γιατί ήταν 2 μήνες.Κι όμως,και καλά λεφτά πήρε και ένσημα πήρε και ανανεώσαμε το βιβλιάριο του ΙΚΑ και μπορεί φέτος να τον ξαναπάρουν.Πέρυσι είχε μόνο 10 αιτήσεις σε μια πόλη που έχει τέραστιο ποσοστό ανεργίας.

Τελευταίο συμπέρασμα, για την ώρα, γιατί θα μπορούσα να γράψω εκατοντάδες, είναι ότι οι Έλληνες δεν διδασκόμαστε τίποτα από την πρόσφατη ιστορία...Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, δεν ξέρω κατά πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα...


Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Δουλειά-ανεργία


Τι ταμπέλα να βάλεις στο θυμό;Στη λύπη;Στην απόγνωση;Στην απογοήτευση;

Τι ταμπέλα να βάλεις στον ίδιο σου τον εαυτό;Να τον πεις αισιόδοξο;Απαισιόδοξο;Λυπημένο;Χαρούμενο;

Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω τι ταμπέλα να βάλω στον εαυτό μου...

Τη μια μέρα νιώθεις δύναμη...Ότι όλα τα μπορείς... Την άλλη νιώθεις να φεύγουν όλα απ' τα χέρια σου, σαν να κρατάς άμμο και την σκορπίζεις...

Ποτέ μου δεν νοιάστηκα για οικονομικά θέματα. Και όχι επειδή είχα.Τίποτα δεν είχα.Τα μεγαλύτερα διαστήματα άνεργη τα πέρασα. Συνολικά, πιο πολλά χρόνια πέρασα ως άνεργη παρά ως εργαζόμενη,αν βάλω στη σειρά τα διαστήματα που δούλεψα. Γιατί βγάζουν δεν βγάζουν σύνολο 4-5 χρόνια σε βάθος δεκαετίας και βάλε. Πότε 8 μήνες εδώ, πότε 3 εκεί, 4 παραπέρα, 5 σε άλλη δουλειά, και το μεγαλύτερο συνεχόμενο διάστημα που δούλεψα 1,5 χρόνο και το θεωρώ ρεκόρ.

Θυμώνω που άλλοι θεωρούν δεδομένη τη δουλειά.Που γκρινιάζουν επειδή σηκώνονται πρωί και επειδή βαριούνται να πάνε στη δουλειά.Γκρινιάζουν επειδή δουλεύουν Σάββατο. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι τη δουλειά που αυτοί σνομπάρουν, άλλοι την ονειρεύονται και δεν την έχουν...

Όταν δούλευα, ήμουνα-τολμώ να πω- ευτυχισμένη.Όσο πρωί και να σηκωνόμουν, το έκανα με χαρά.Υπήρχαν εποχές που δούλευα και Σάββατο. Καθόλου δεν με πείραζε.Προαιρετικό ήταν να πηγαίνουμε κι εγώ πήγαινα.Εντάξει, και για κάτι παραπάνω πήγαινα.Βλέπεις, ούτε ο μισθός δεν ήταν δεδομένος στην περίπτωση μου... Συμβάσεις έργου βλέπεις. Ό, τι παραγωγή έκανες, τόσα θα έπαιρνες.Κίνητρο να δουλεύεις απ' τη μια, κούραση και φθορά από την άλλη.Έχω δουλέψει και για 200- 300 ευρώ το μήνα σε κανονικά οκτάωρα και βάλε.

Ξέρω τι πάει να πει κόπος.Τι πάει να πει να κουράζεσαι και στο τέλος να αμείβεσαι με ψίχουλα.

Γιαυτό θυμώνω όταν κάποιοι απαξιούν τα έστω λίγα ομολογουμένως χρήματα που παίρνουν.Έχουν όμως να λάβουν..Εγώ κι ο άντρας μου τι έχουμε να λάβουμε;

Όταν δεν έχεις φτάσει στο τέλος του μήνα και να έχεις 0,20 του ευρώ,αφού ξόδεψες τα τελευταία σου χρήματα να πάρεις μόνο ένα γάλα και χαρτικά, αν μιλήσεις για κρίση και για δυσκολία, είσαι Αλαζόνας.Με ένα Α πιο τεράστιο από το μπόι σου.Συγνώμη,έτσι νιώθω, έτσι λέω.Λυπάμαι αν κατεβάζω κάποιους από τα ροζ συννεφάκια τους.

Όταν το πτυχίο σου είναι απλά μια κορνίζα και η αξία του κατώτερη και από χαρτί να σκουπίσεις τα χέρια-για να μην πω κάτι χειρότερο και πιο αισχρό-τότε ξέρεις...

Τι ξέρεις;Πολλά...Την ίδια τη ζωή.Πόσο δύσκολη είναι.Αλλά ξέρεις και κάτι άλλο...Να επιβιώνεις.Αυτό είναι ένα μάθημα στο οποίο έχεις αριστεύσει.

Έχω επανειλημμένα πάρει 10 στο μάθημα ''πως να επιβιώνετε''. Άλλοι πάλι, με το πρώτο χαστούκι, μηδενίστηκαν... Γιατί δεν έμαθαν...Δεν έχουν ζήσει την εφιαλτική κατάσταση με το όνομα ΑΝΕΡΓΙΑ.

Το χειρότερο όλων και το πιο ειρωνικό είναι να λατρεύεις τη δουλειά και να στην στερούν...Δεν γκρίνιαξα ποτέ για δουλειά.Έχω δουλέψει και 12ωρα και οικειοθελώς μάλιστα.Έβγαινα με χαμόγελο από το κτίριο.Στο τέλος του μήνα τα λεφτά ελάχιστα.Δεν με πείραζε. Έχω δουλέψει και 8ωρα σε σουπερ μαρκετ, χωρίς διάλειμμα, ασταμάτητα 8 ώρες, να κάνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ.Από ταμείο μέχρι σφουγγάρισμα και καθάρισμα ψαριών και ψαράδικου,μέχρι τοποθέτηση στα ράφια, ζυγίσματα στο μανάβικο και πολλά, πολλά, πολλά άλλα.Επέζησα. Χαρούμενη. Λίγο κουρασμένη μεν, αλλά χαρούμενη.

Αυτό που ζω τα τελευταία χρόνια με ξεπερνάει...

Ξέρω να επιβιώνω.Ναι μεν ξέρω αλλά κάπου φλερτάρω με τα όρια μου....

Παρηγοριές;Έχω...Εντάξει,είναι πιο εύκολο να περνάς το ποτάμι με παρέα παρά μόνος...

Τουλάχιστον έχεις κάποιον να μοιραστείς τον πόνο..Για να μην γίνει δάκρυ... Όταν είσαι μόνος, οι τοίχοι μπορεί να ακούνε αλλά δεν μπορούν να απαντήσουν...

Τίποτα δεν είναι δεδομένο και όταν έχεις κάτι οφείλεις να χαίρεσαι που το έχεις γιατί άλλοι δεν έχουν ούτε τα βασικά.

Αυτή τη συμβουλή θα δώσω,αν υποθέσουμε ότι είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές όταν όλα είναι μια τρικυμία γύρω μου και εντός μου...