Βαρέθηκα...

Βαρέθηκα...Μια λέξη που κάθε μέρα όχι απλά την λέω,με κατακλύζει.

Όταν είσαι 3 χρόνια στο σπίτι άνεργος,κι ακόμα παραπάνω,αυτή η λέξη σου γίνεται βίωμα.

Ο ελεύθερος χρόνος όταν είναι απεριόριστος τείνει να γίνει θηλιά στο λαιμό...Όσοι δουλεύουν ή απλά είναι πολυάσχολοι με διάφορα,παιδιά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο,δεν μπορούν να καταλάβουν το δράμα του άνεργου.Και λέω δράμα γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν έχεις λεφτά.Αυτό μπορώ να το υποφέρω.Είναι όλες αυτές οι εκατοντάδες ώρες κάθε εβδομάδα που δεν ξέρεις πως να σκοτώσεις και σου έρχεται να βαρέσεις το κεφάλι σου στο τοίχο.

Ό,τι και να κάνεις,όταν είσαι άνεργος,η ανία,η πλήξη,η βαρεμάρα και η ματαιότητα των πραγμάτων θα σε συντροφεύουν.Πόσες φορές ευχήθηκα να δούλευα κι ας μου έδιναν και 100 ευρώ το μήνα.Μόνο να δουλέυω,τίποτα άλλο.Να βγαίνω από το σπίτι και να συναναστρέφομαι κόσμο και ας ξέρω ότι οι 9 στους 10 θα είναι σπαστικοί.Τουλάχιστον θα στη σπάσουν,κάτι θα αισθανθείς.Όταν είσαι άνεργος στο σπίτι είναι σαν να είσαι σε άγρυπνο κώμα..Οι αισθήσεις ναρκωμένες και είναι σαν να είσαι ζωντανός νεκρός.Και μην αρχίσουν διαμαρτυρίες ορισμένοι ότι δεν προλαβαίνουν μπλα,μπλα μπλα.Αν θέλουν,αλλάζουμε!Δουλεύω και 24 ώρες,φτάνει να ΔΟΥΛΕΥΩ. Τελεία.

Εκτός όμως από αυτές τις ατέλειωτες και εξοντωτικές ώρες που δεν έχεις τίποτα να κάνεις,γιατί και οι δουλειές του σπιτιού,το μαγείρεμα και τα ψώνια δεν μπορεί να διαρκούν πάνω από 2-3 ώρες την ημέρα,στην καλύτερη 4-5,τις υπόλοιπες ώρες τι γίνεται;Αλλά δεν βαριέμαι μόνο αυτό.

Βαρέθηκα και όλα αυτά που συμβαίνουν.Τους προδότες της χώρας μας.Τους δήθεν σωτήρες.Τους λύκους που θέλουν να πείσουν τα πρόβατα ότι είναι κι αυτοί πρόβατα και στην πρώτη ευκαιρία ψάχνουν να τραφούν με το αίμα μας.

Βαρέθηκα να ελπίζεις σε κάτι που ξέρεις ότι απ'την αρχή είναι καταδικασμένο να μην γίνει.

Βαρέθηκα να τρως τα νιάτα σου στα θρανία και στο τέλος των χρόνων αυτών το μόνο που μένει είναι μια κορνίζα να θυμίζει ότι κάτι έμαθες.

Βαρέθηκα την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πάντα.Κανένας σχεδιασμός,καμία προνοητικότητα.Καμία μέριμνα για τις γενιές που έρχονται,καμία προειδοποίηση ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ο μόνος δρόμος.Παράγουμε επιστήμονες που δεν μπορούμε να τους απορροφήσουμε πουθενά γιατί οι περισσότεροι Έλληνες γονείς σνομπάρουν τα τεχνικά επαγγέλματα για τα παιδιά τους ή τα αγροτικά επαγγέλματα...Ξεχνούν ότι μεγάλωσαν στα χωράφια και παίρνουν το σνομπ ύφος του στυλ ''α,ο γιός μου δεν θα πάει να γίνει αγρότης,γιατρός θα γίνει,είναι για μεγάλα πράγματα'' όπου ''γιός'' ένα ρεμάλι που μόνο απόφοιτος των μπαρ μπορεί να γίνει.

Βαρέθηκα ο Έλληνας να θέλει να βγάλει το μάτι του Έλληνα.Τόση κακία και ζήλεια που βρέθηκε;Δεν ήμασταν ποτέ τόσο κανίβαλλοι...Με τρομάζει και με θλίβει η κατάντια μας γιατί μόνο αυτή η λέξη μπορεί να μας χαρακτηρίσει..Κατάντια.Πόσο θα 'θελα να ήμασταν αγαπημένοι...Όλοι μαζί.Κάποτε ήμασταν.Αυτές οι εποχές μου λείπουν...

Βαρέθηκα να βασιλεύει ο φόβος.Να βλέπεις τον διπλανό σου σαν απειλή.Να διπλοκλειδώνεις ακόμα και για να πας μέχρι τη γωνία στο περίπτερο.

Βαρέθηκα να σου ζητάνε τα πάντα και να μην σου δίνουν τα ανάλογα πίσω.Να τρέχεις για μια θέση στον ήλιο,με 10 χαρτιά στο χέρι για μια θέση εργασίας που φυσικά στο τέλος κάποιος αλλος θα στην πάρει μέσα απ'τα χέρια σου.Και φυσικά όταν περάσεις τα 35 πας για απόσυρση,οι ελπίδες σου για δουλειά είναι από ελάχιστες ως καθόλου.

Βαρέθηκα να πιάνεις λεφτά και να γίνονται ατμός.Να μην μπορεί να σου μείνει τίποτα στην άκρη.Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι αυτοί που μας κυβερνούν και μη.Κατάφεραν να πιάνουμε λεφτά και να εξατμίζονται,να μην έχουν καμία αξία.Το χρήμα ξεφτιλίστηκε σαν αξία στην Ελλάδα πιο γρήγορα κι από τη δική τους ξεφτίλα,αν υποθέσουμε ότι η δική τους ξεφτίλα έχει ταίρι παγκόσμια.

Βαρέθηκα πια να βαριέμαι.Με κουράσαν όλα και όλοι.Τι ήθελα αυτή τη στιγμή;Να μπορώ να ονειρεύομαι ταξίδια.Τα ονειρεύομαι.Αλλά ξέρω ότι μόνο σαν όνειρα μπορούν να σταθούν.Η μίζερη πραγματικότητα με προσγειώνει ανώμαλα,σαν να ήμουν με αλεξίπτωτο και δεν άνοιξε και για καλή μου τύχη έπεσα στο δέντρο.Θα μπορούσα να έχω πέσει στο έδαφος.

Το δικό μου αλεξίπτωτο είναι τα όνειρα...Κι εκεί,δεν έχω σταθεί καθόλου...Έχω γυρίσει όλη τη γη.Γιατί τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ από το να ταξιδεύω.Μεταφορικά και κυριολεκτικά.