Από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά πήγα σε άπειρες συναυλίες.Αν τις έβαζα στη σειρά,αν υποθετικά, μέσα σε ένα χρόνο πήγαινα και σε μια, δηλαδή 365 συναυλίες, σίγουρα αυτές που πήγα καλύπτουν το ελάχιστο 2 χρόνια.
Πλέον ελάχιστους τραγουδιστές δεν έχω δει live.
Υπάρχουν όμως και οι αδυναμίες...
Υπάρχουν και οι γνωριμίες...
Υπάρχουν και οι προσωπικές σχέσεις, οι ανταλλαγές απόψεων περι τέχνης, τα χαμόγελα, τα λόγια, οι αγκαλιές...
Τόπος συνάντησης κάποιες φορές.Με παιδιά που ήταν πάνω στη σκηνή, με παιδιά κάτω από αυτή.
Κοινό σημείο η αγάπη για τη μουσική.
Έχω παραμελήσει την κιθάρα μου και σκοπέυω να επανορθώσω.Ίσως και σήμερα.
Σήμερα,μετά τη συναυλία,έβγαλα το ακκορντεόν από την βαλίτσα και έπαιξα αρκετή ώρα.Σε αυτό το σπίτι δεν είχα παίξει, εδώ και ένα χρόνο...Ξέρω, απαράδεκτο.Πρώτη εγώ το λέω.
Η κιθάρα με περιμένει...
Κάποτε η μουσική ήταν τρόπος ζωής για μένα.Από τότε που ήρθα σε αυτή την πόλη, έχασα τη μουσική μου.Έχασα την επαφή γιατί δεν έβρισκα ακροατή.Για όσα παίζω και τραγουδώ εγώ στην κιθάρα.Γιατί, ακόμα κι εχθές, δεν περίμενα ότι θα γέμιζε το μικρό θεατράκι..Πίστευα ότι όλοι εδώ είναι του βλαχο-τσιφτετελιού.Χαίρομαι που υπάρχουν όμως και άνθρωποι με ποιότητα και ας μην τους γνωρίζω.Δεν πειράζει.Φτάνει που δεν ξεχωρίζω σαν την μύγα μες το γάλα, η μόνη που ακούω ποιοτική μουσική.
Μπορεί να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους και να μην πιστεύω ότι ό, τι λέω, πιστεύω ή ακούω είναι σωστό, αλλά στη μουσική, ναι, εκεί και μόνο ,είμαι απόλυτη. Επίσης, είμαι αυστηρή και δύσκολα θα πω για κάποιον ότι είναι καλός μουσικός ή τραγουδάει καλά, αν όντως δεν ισχύει.Εχθές, και το τοπικό σχήμα που βγήκε πριν από τους δυο αγαπημένους τραγουδιστές, ήταν πραγματικά καλοί και με ξάφνιασαν ευχάριστα.
Και το μυαλό μου γυρίζει πίσω... Νοσταλγώ και αναπολώ...Λες και είμαι γιαγιά, ώρες ώρες αναπολώ...Λες και ο χρόνος σταμάτησε, για κάποια θέματα, όπως πχ την μουσική, όταν ήρθα σ'αυτή την πόλη.
1994.Σε μια μικρή, υπόγεια,μουσική σκηνή.Καφεθέατρο.Κυψέλη.
Συναντήσεις που έμελλαν να γίνουν ευχάριστες επαφές.
Άνθρωποι που είχαν λίγα χρόνια μουσικής καριέρας πίσω τους τότε.Στην πορεία όλο και ανέβαιναν.
Απλοί, προσιτοί και ευχάριστοι.Κάποιοι όχι πολύ μεγαλύτεροι μου,κάποιοι κοντά στην ηλικία των γονιών μου.
Κι όμως,με αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο έδεσα πιο πολύ και τώρα που ''έφυγε'', μου λείπει...Γιατί άνθρωποι σαν και εκείνον μια φορά στα χίλια χρόνια εμφανίζονται.Βοηθούσε τους πάντες και δεν δεχόταν ούτε ευχαριστώ.Περήφανος και δυνατός, εξωτερικά, αλλά ευαίσθητος, εσωτερικά. Ο, τι ζητούσα, το έκανε.Με πήρε στο στουντιο, με άκουσε σε κάποια τραγούδια που είχα γράψει, μια άλλη φορά. Και πολλές μικρές και μεγάλες στιγμές που με βόηθησε όσο ελάχιστοι άνθρωποι.Σαν κόρη ίσως και να με έβλεπε,η κόρη του ήταν στην ηλικία μου.
Έμεινε το τραγούδι... Ένα τραγούδι...
Και όλα τα άλλα...Αλλά αυτό ειδικά.
Ένα μυστικό τραγούδι.
Ακόμα κι εγώ δεν ήξερα...Αρχικά.
Και το χαμόγελο έγινε πιο πλατύ.Όταν έμαθα.
Κανείς δεν είχε κάνει κάτι τόσο καλό για μένα και εξακολουθεί αυτό να ισχύει.
Και ύστερα κι άλλες παρέες, και άλλες μελωδίες, και άλλα λόγια, και άλλες βραδιές...
Χαμόγελα και μουσικές.
Συναυλίες και τραγούδια να ψιθυρίζω. Να με αγκαλιάζουν οι μελωδίες και τα μάτια μου να γυαλίζουν από τα δάκρυα που δεν κυλούσαν. Κάποια τραγούδια μιλάνε μέσα μας. Λες και μας γνωρίζουν. Όταν γεννιούνται, λες και γεννιούνται για να περιγράψουν όσα ζήσαμε.
Και έμειναν τα τραγούδια.Οι αναμνήσεις. Κάποιες φωτογραφίες.
Ακόμα και να χαθούν τα τραγούδια και οι φωτογραφίες, οι αναμνήσεις δεν χάνονται.Πίστεύω ότι κάποια πράγματα, όσο χρονών και να φτάσω, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μόνο αν πάθω ολική απώλεια μνήμης, ίσως τότε να τα ξεχάσω.
Μέσα μου υπάρχουν.Όλες οι φορές που ένιωθα όμορφα και αυτό γινόταν επειδή κάποιοι άνθρωποι, που όλοι νόμιζαν σνομπ και απλησίαστους, εμένα με πλησίασαν και με αγκάλιασαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Σε αντίθεση με ανθρώπους, που δεν είχαν τίποτα να επιδείξουν, και αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς, αυτοί έκαναν τους ''κάποιους'', περιφέροντας το ''τίποτα'' που είχαν για ψυχή.Γιατί υπήρχαν και τέτοιοι, που σε απόρριπταν χωρίς να σε γνωρίσουν.
Κι όμως...Αυτοί που θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν έτσι,ήταν στην ακριβώς αντίθετη όχθη...Ευγενικοί και δοτικοί.
Η μουσική και οι μουσικοί ποτέ δεν με απογοήτευσαν. Μόνο χαρές πήρα από αυτά τα 15 και πλέον χρόνια που πήγαινα στο ωδείο, πήγαινα σε συναυλίες, τραγουδούσα και έπαιζα κιθάρα.Μόνο χαρές.Ίσως να ήταν το μόνο πράγμα που μου έδωσε μόνο χαρά.Καμία απογοήτευση, να εξαιρέσεις την μέρα που αποχαιρέτησα τον φίλο μου στην τελευταία του κατοικία...Η μόνη απογοητευτική στιγμή.
Αγκαλιά με την κιθάρα και το ακκορντεόν, ύστερα και το μαντολίνο.Περνούσα τις μέρες, χαρούμενη.Τραγουδούσα κάθε μέρα, από την ώρα που σηκωνόμουνα.Τώρα ούτε αυτό δεν κάνω.Ίσως και αυτό να είναι μια πηγή στεναχώριας για μένα.Το ότι έχασα το τραγούδι μου.
Κι ύστερα...Πέρασαν τα χρόνια. Εγώ μακριά και όχι μόνο σε απόσταση. Πήρα απόσταση από την μουσική κι αυτό είναι κάτι για το οποίο κατηγορώ τον εαυτό μου.
Αλλά οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο... Η μουσική για μένα είναι ισόβια αγάπη.Παντοτινή.Δεν θα την τελειώσει τίποτα.Δεν θα την φθείρει.Που θα πάει.Θα συναντηθούμε κάπου, ξανά.Με την μουσική μου...Αυτή που μόνο χαρές μου έδινε και πάλι θα μου δώσει χαρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου