Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Καλό και κακό



Έρχεται κάποτε μια στιγμή που αν έχεις κάνει το καλό πάντα στη ζωή σου,το καλό θα σου επιστραφεί,θα γυρίσει σε σένα. Αν δεν έχεις βλάψει κανέναν, κάνοντας υπομονή,κάτι καλό θα σου έρθει.

Αντίθετα,αν έχεις βλάψει,αν έχεις αφήσει αβοήθητο κάποιον ενώ μπορούσες να τον σώσει,αν δεν δίνεις δεκάρα για το πως περνάει κάποιος,αν δείχνεις αιώνια αδιαφορία,μην περιμένεις να έχεις έλεος.Υπάρχει ισορροπία στη φύση.Το καλό καλό θα φέρει και το κακό κακό.Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί το καλό να φέρει κακό...Υπάρχουν και οι ατυχίες...Υπάρχουν και τα λάθη.Αλλά η τάξη των πραγμάτων θα αποκατασταθεί πάντα.Τίποτα δεν είναι τυχαίο και δεν γίνεται στην τύχη.Όλα βαδίζουν βάση σχεδιασμού.Βάση ισορροπίας.Μην παραπονιούνται κάποιοι για δυστυχίες όταν θα μπορούσαν να φέρουν ευτυχίες στη ζωή ανθρώπων που μπορούσαν να βοηθήσουν,αλλά αντίθετα τους φέρνουν δυστυχίες και τους αφήνουν στο έλεος του Θεού.

Η καλή στιγμή ήρθε για μένα.

Ανάμεσα σε συμβουλές,σε κουβέντες,σε χαρτιά και σημειώσεις,σε βαλίτσες,ρούχα και ετοιμασίες, ψάχνω τις ισορροπίες μου.

Σκέφτομαι πως θα είναι να γυρίσω πίσω στη βάση μου.

Για δουλειά, όχι για διασκέδαση.Για λίγο, όχι για πάντα.Προς το παρόν. Μέχρι το ''λίγο'' να γίνει ''πάντα''. Σύντομα θα γίνει.

Νέες εικόνες, νέοι άνθρωποι, θα προστεθούν.Νέες εμπειρίες.

Είμαι απ' τη φύση μου δραστήρια, δεν μπορώ πάνω από πέντε λεπτά να καθίσω χωρίς να κάνω κάτι,έστω να απασχολώ τα χέρια μου. Η απραξία τριών χρόνων με τσάκισε.

Καιρός να βγω απ' το καβούκι μου. Απ' το κουκούλι μου.Να γίνω πεταλούδα από κάμπια.

Όλα μοιάζουν νέα.Θα είναι νέα.Όχι απαραίτητα δύσκολα.Απλά καινούρια.

Θα υπάρχει μια έλλειψη....Μια απουσία....Είναι όμως για καλό.Είναι όμως για λίγο.

Μετά θα επιστρέψουμε.Μαζί.Εκεί που ανήκω.Εκεί που θα μάθει και εκείνος να ανήκει.

Ανήκουμε εκεί που μας αγαπάνε.Εμένα στην Αθήνα μ'αγαπάνε.Στην Αθήνα αγαπάω.Η Κατερίνη μια παρένθεση.Κακή παρένθεση.Τώρα το ξέρω.Τρια χρόνια πριν δεν το ήξερα.Μια νέα αρχή θα κάνουμε οι δυο μας,σε λίγους μήνες.Εκεί που υπάρχει αγάπη και για τους δυο μας.Που υπάρχουν άνθρωποι να μας νοιάζονται.

Όλα αλλάζουν με λίγη υπομονή.Θεωρώ ότι έκανα περισσότερη από όση μπορούσα.Είμαι στο ''παρα πέντε'' της διαδρομής.Σε πέντε μήνες θα είμαι στο ''παρα ένα''.Ένα βήμα και είμαστε στο σημείο μηδέν.Μηδενίζουμε και ξαναρχίζουμε.Με νέες εικόνες,νέες εμπειρίες.Με συντροφους στο ταξίδι όμως,στον ωκεανό.Γιατί εδώ είμαστε μόνοι σε μια βάρκα,στον ωκεανό,έχουμε χάσει τα κουπιά και γύρω καρχαρίες.Όταν θα πάψουμε να είμαστε εδώ,το τοπίο θα ξεκαθαρίσει.Σύντομα.

Μια νέα αρχή θα ανατέλλει.

Μέχρι τότε υπομονή.Στο παρα πέντε της διαδρομής.Λίγους μήνες και το κοντερ θα μηδενίσει για να ξεκινήσει να γράφει.Με καλύτερες διαθέσεις,με καλύτερες προθέσεις,με καλύτερες προοπτικές,με καλύτερη παρέα,με συμπαράσταση,με αγάπη,με συντροφικότητα.Πάντα οι δυο μας.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Ξεκλείδωμα



Ξεκλείδωσα χαμόγελα που είχα κρυμμένα από καιρό.Άγνωστο που ήταν,αλλά βγήκαν στην επιφάνεια.

Κράτησα την κιθάρα και έπαιξα μελωδίες.Χαρούμενες,λυπημένες,δεν έχει σημασία.Έπαιξα.Αυτό έχει σημασία.Πέρασαν τρια χρόνια κι ο ενισχυτής έπιανε σκόνη,δεν είχα αγγίξει ενισχυτή,καλώδιο,ηλεκτρική κιθάρα κι η ζώνη της,σαν να με εκδικείται,τώρα βρήκε να κοπεί.

Ξεκλείδωσα κι εγώ η ίδια.Η διάθεση. Μόνο που όσο πιο ηλιόλουστη γίνεται τόσο πιο πολύ με πιάνει η διάθεση να φύγω,να γυρίσω εκεί που ανήκω,εκεί που πάντα ήμουν,εκεί που άφησα τις στιγμές μου.Γιατί δεν τις πήρα μαζί,τις άφησα πίσω,κι αυτές είναι που ξεκλείδωσαν τώρα και βγήκαν στην επιφάνεια.

Θυμήθηκα τα παλιά.

Πέρασαν κιόλας δεκατρία χρόνια.Πως πέρασαν;

Θυμάμαι την πρώτη φορά,τις πρώτες μελωδίες,τα πρώτα τραγούδια,τα πρώτα χαμόγελα.

Φωτεινά μάτια,σχεδόν παιδικά,που κοιτούσαν με ειλικρίνεια.Μελωδίες από κιθάρα που έμοιαζε να είναι προέκταση του χεριού που την κρατούσε.Και μια φωνή,εκεί, δίπλα, να χαιδεύει τις νότες.

Δεν άλλαξε τίποτα κι άλλαξαν όλα.

Αλλάξαμε εμείς...Αναρωτιέμαι.Μπορεί και όχι.Μπορεί να μην αλλάξαμε.Μεγαλώσαμε.Αυτό ναι.Σίγουρα.

Δεν είμαι πια 24.Τότε ήμουν.Αλλά ίδια τα βλέπω όλα.Πολύχρωμα.

Τι έμεινε την επόμενη μέρα από το πολύχρωμο σκηνικό;

Ξέμειναν κάποια χρώματα,λίγο πιο ξεθωριασμένα,σαν να έπεσε νερό πάνω στο χαρτί.

Μια περίεργη διάθεση με πιάνει.Μια λυπημένη χαρά.Τι είναι αυτό;Δεν μπορώ να το ορίσω.Μια χαρά μάλλον πέρα από όρια,μια χαρά που καταλήγει σε γλυκόπικρο χαμόγελο ανθρώπου που θυμάται και αναπολεί.

Άφησα πίσω στιγμές και με περιμένουν.Να πάω να δημιουργήσω κι άλλες.

Θα πάω πάλι πίσω.Μπορεί να μην είμαι ο ίδιος άνθρωπος,μπορεί να είμαι πιο κουρασμένη.Η καθημερινότητα κουράζει.

Θέλω όμως να πάω πίσω.Να βρω τις στιγμές μου.Να βρω όσα άφησα.Εκεί είναι.Περιμένουν.Εγώ έφυγα.Εκείνα πάντα εκεί ειναι,όλα και περιμένουν.Οι ίδιοι άνθρωποι.Οι φίλοι.Οι δικοί μου άνθρωποι.Όλοι εκεί,το ίδιο αγαπημένοι και ίσως πιο πολύ.Γιατί ενώ έφυγα,δεν με ξέχασαν ποτέ όπως δεν τους ξέχασα κι εγώ.

Πιο αγαπημένα όλα κάθε φορά.Όλο και πιο αγαπημένα.Πάντα θα είναι εκεί.Όλα και θα περιμένουν.

Χαρούμενες στιγμές και λόγια που βγαίνουν από ζεστές καρδιές.Βλέμματα που σε κοιτάζουν με αλήθεια και χαμόγελα που φωτίζουν,γιατί απ' τα χείλη ανεβαίνουν στα μάτια.


Δεν θα πω ευχαριστώ.Χαζό θα ακουστεί.Αλλά και μόνο η θετική ενέργεια που στέλνω..Θα την έχετε παρέα,να σας προσέχει. Ξέρετε εσείς.


ΥΓ: Για όλους τους φίλους,για όλες τις φίλες μου,στην Αθήνα,που είναι πάντα εκεί,κι ας έφυγα εγώ,δεν με ξέχασαν,όπως δεν τους ξέχασα κι εγώ,και θα πάω να τους βρω σύντομα.Ιδιαίτερα για κάποιους,ξέρουν εκείνοι.