Κάθε πέρυσι και καλύτερα;

Το ερωτηματικό στον τίτλο είναι μόνο επειδή θέλω να είμαι αισιόδοξη.Αλλιώς,πιστεύω ότι όντως κάθε πέρυσι και καλύτερα. Πέστε με παλιομοδίτισσα που συνέχεια νοσταλγώ άλλες εποχές,αλλά δεν ξέρω πλέον πόσοι στην ηλικία μου δεν το κάνουν...Να πηγαίνει πίσω το μυαλό τους σε άλλες,παλιότερες εποχές,πιο απλές,που μπορεί να μην τα είχαμε όλα,μπορεί να είχαμε άλλες συνήθειες, αλλά ήταν πιο απλά τα πράγματα.Αυτό το ''σύνθετο'' μας έφαγε.Θέλουμε τα μεγάλα πράγματα,τα υπερσύγχρονα και ξεχάσαμε ότι η χαρά,η ευτυχία,η ικανοποίηση, συνήθως αντλείται από τα απλά,τα μικρά,τα παλιά, ενδεχομένως.

Είμαι σε μια γενιά μεταίχμιο.Ανάμεσα σε δυο εποχές.Στην εποχή του απόλυτου ''ολα και την εποχή του απόλυτου ''τίποτα''. Έζησα την εποχή που τα είχαμε όλα πλουσιοπάροχα,και αρκετοί τότε ξιπάστηκαν με ακριβά αμάξια,εξοχικά κλπ.Τώρα είναι η εποχή του απόλυτου ''τίποτα''.

Δυστυχώς το απόλυτο ''τίποτα'' δεν είναι μόνο στα χρήματα.Μακάρι να ήταν μόνο εκεί.Πολύ χαρούμενη θα ήμουν...Το ''τίποτα'' μεταφράζεται σε πάτο στην παιδεία,στον πολιτισμό,στις αξίες.Αυτά είναι τα χειρότερα.Έχουμε γίνει πιο απολίτιστοι,αγενείς,βάρβαροι,βίαοι.Τα παιδιά δεν παίζουν μεταξύ τους αλλά μόνα και αποξενωμένα.Στο σχολείο φέρονται σαν μικρομέγαλα. Βιάζονται να μεγαλώσουν.Μεγαλώνουν με γονείς που έχουν χιλιάδες προβλήματα.Κουβαλάνε μέσα τους χιλιάδες προβλήματα.

Ποτέ άλλοτε ο φόβος κι η ανασφάλεια δεν ήταν τόσο έντονα φαινόμενα,γύρω μας και μέσα μας.

Γίνεται πόλεμος ενάντια σε κάθε πολιτισμικό και πολιτιστικό.Κάποιους(ονόματα μην λέμε,ούτε ιδιότητες,ο νοών νοείτο) θέλουν οι νέες γενιές να είναι ανιστόρητες.Να μην έχουν παιδεία.Εξαθλιώνουν το σύστημα παιδείας και τους ίδιους τους καθηγητές,να μην έχουν το νου τους να κάνουν σωστό μάθημα.Διορίζουν τους πιο πουλημένους.Να γράφουν βιβλία με ιστορικές ανακρίβειες για συνωστισμούς σε αποβάθρες και κακούς Έλληνες που έπρεπε πάντα να είναι υπό...Τα παιδιά αδιαφορούν γιατί οι μεγάλοι το θέλησαν έτσι.

Θυμάμαι τα χρόνια που ήμουνα μικρή.Που πήγαινα και έπαιζα μπάσκετ με τα αγόρια και η μάνα μου δεν ανησυχούσε γιατί οι γειτονιές τότε ήταν ήσυχες.Που πήγαινα μόνη μου βόλτες και γύριζα.Που έπαιζα στο δρόμο.

Στην τηλεόραση υπήρχαν δυο κανάλια,που τώρα τα καταργήσανε.Ολόκληρη η παιδική μας ηλικία καταργήθηκε,όχι δυο κανάλια.Ο πολιτισμός ο ίδιος.Τα ιδιωτικά παράγουν πολιτισμό;Ναι,βέβαια.Τούρκικα σίριαλ,εκπομπές μαγειρικής,πακέτων,reality και διαφημίσεις.Κόβουν τις διαφημίσεις για να βάλουν εκπομπές.

Κάθε χρόνο που περνάει η βαρεμάρα μου φτάνει στο θεό...Προσπαθώ να κυλήσω τις ώρες κι αυτές αντιστέκονται πεισματικά να περάσουν.

Μας κατάντησαν άφραγκους,με ελάχιστες επιλογές.Με μια τηλεόραση κατευθυνόμενη να βάζει ό,τι αυτοί κρίνουν ανώδυνο...Ειδήσεις που σε ρίχνουν στην κατάθλιψη,να βλέπεις τα χάλια μας.Εκπομπές lifestyle να βλέπεις τι ζωή κάνουν οι ''επώνυμοι'' και καλά,με τις άδειες ζωές, να περιφέρονται στα κοσμικά γεγονότα,για να νομίζεις τη δική σου ζωή άδεια,που σαφώς είναι πολύ πιο γεμάτη.

Σπρώχνουν έναν λαό στο δήθεν και στο lifestyle.Ο άλλος δεν έχει φράγκα να πάρει ούτε βρακί κι αυτοί του προτείνουν μάρκες, beach bar να παίζει Πάολα και Παντελίδη και άλλες βλαχο-ποπ-σαβούρες ,ξαπλώστρες και φραπεδιές,και πασαρέλα να μοστράρουμε τα νέα μας μαγιώ.

Σπρώχνουν έναν λαό μακριά από τη φύση.Τον φυσικό τρόπο ζωής.Τη φυσική διατροφή.Την παραλία όπου είσαι ένα με τη φύση,χωρίς ξαπλώστρες,ρακέτες και ενοχλητικούς.Με την πετσέτα σου,το αντηλιακό σου,εσύ και το νερό.Προωθούν τα άψογα κορμιά και οδηγούν στην ανορεξία κάτι χαζά κοριτσάκια που θέλουν να μοιάσουν στα μοντέλα.Ξεχνώντας ότι είμαστε τέλειοι όλοι ακριβώς επειδή είμαστε ατελείς και οφείλουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι.

Προωθούν την έλλειψη παιδείας,την έλλειψη πολιτισμού, το δήθεν,την γκλαμουριά,την ανορεξία, την εμμονή στην τελειότητα,την αγένεια,την χαζομάρα,την αθεεία.Να μην είσαι σε τίποτα αληθινός.Απ'την κορφή ως τα νύχια ένα δήθεν.Δήθεν άνθρωπος,δήθεν πολίτης,δήθεν στα πάντα.

Τελικά η μεγαλύτερη αντίσταση γίνεται μέσα μας.Να μην γίνουμε αριθμοί, όπως μας θέλει το σύστημα.Να είμαστε αυτοί που είμαστε.Με τα λάθη,τα σωστά μας.Τις αναμνήσεις μας.Τα θέλω μας και τις ανάγκες μας.Θέλουν να μας μετατρέψουν σε καθάρματα;Σε αγενείς παραρτάκηδες;Ε,τότε εμείς να γινόμαστε οι πιο ευγενικοί.Έτσι,να τους τη σπάμε.Κανείς δεν θα μας υπαγορεύσει πως θα ζούμε.Είμαστε άνθρωποι,με τα σωστά μας,τα λάθη,τα πάθη,τα θέλω,τις ανάγκες.Με όσα μας κάνουν αυτό που είμαστε.Δεν θα μας κάνουν ούτε ρομποτ,ούτε προιόντα που βγήκαμε όλοι από το ίδιο μηχάνημα και όλη η παρτίδα είναι ολόιδια και ελλατωματική.

Αντίσταση σε όσους θέλουν να μας κάνουν αριθμό.Να είμαστε ίδιοι σε έναν κόσμο που φοβάται το διαφορετικό.Εκεί θέλει να είμαστε όσο πιο διαφορετικοί μπορούμε.Θέλουν να πάψουμε να γελάμε;Ε,τότε είναι που πρέπει να σκάμε τα πιο πολλά και πιο πλατιά χαμόγελα.Έτσι...Για σπάσιμο....

ΥΓ:Δεν ξέρω αν θα ήθελα να ζω σε αυτή την παλιά Αθήνα του 1920,της φωτογραφίας,αλλά άνετα ήθελα να γύρισα στη δεκαετία του 1980 ή έστω του 1990.Όχι μόνο επειδή ήμουν παιδί τότε, αλλά για όλα όσα προλάβαμε σαν γενιά να ζήσουμε.