Τρεις τόποι

Χρόνια πολλά σε όλους!Χρόνια καλά!Υγεία πρώτα από όλα.Να μας δίνει δύναμη η Παναγία γιατί μας περιμένουν δύσκολες μέρες.Όλους μας.Αλλά θα το παλέψουμε.Αμαχητί θα πέσουμε;Όχι βέβαια.

Ας ταξιδέψει ο νούς...Αυτόν διαθέτω μόνο φέτος για ταξίδια.Δεν διαθέτω κάτι άλλο.Καρφωμένη εγώ.Χωρίς διακοπές.Χωρίς μπάνια.

Στην βεράντα να αγναντεύω τον Όλυμπο.Να κοιτάζω το παρόν και να ρίχνω ματιές στο παρελθόν.Αυτό διαθέτω.Αναμνήσεις παλιών στιγμών.

Στιγμών παρέας, βόλτας, συναυλίας. Συντροφικότητας, πάρτι. Θεάτρου, κινηματογράφου, μουσικής. Χαράς,γέλιου,ξεγνοιασιάς.

Όταν παίρνεις απόσταση από τα γεγονότα,τότε τα καταλαβαίνεις.Τότε συνειδητοποιείς.Τι είχες,τι έχασες,τι σε περιμένει,τι άφησες,τι σε άφησε.

Αναμνήσεις.Σκέψεις.Εικόνες.


Τρείς τόπους έχει η ψυχή μου που περικλύουν τον εξής έναν: Το αγαπημένο μου νησί.

Η Νάξος...

Ο τόπος της ψυχής μου.

Θυμάμαι καλοκαίρια ξέγνοιαστα.Μαθήτρια πρωτοπήγα.Από τότε πάντα γυρίζω.Πάντα θα γυρίζω.Και στην άκρη του κόσμου να ήμουν,θα γύριζα πάντα εκεί.Είναι ο τόπος από τον οποίο ποτέ δεν φεύγω.Πάντα έρχομαι.Πάντα η κίνηση είναι μονόδρομη.Πάντα γυρισμός.Σαν τον Οδυσσέα,εμένα αυτή είναι η δική μου Ιθάκη και πάντα εκεί θα ταξιδεύω να βρεθώ.

Τώρα ταξιδεύω με το νου.Να πάω δεν μπορώ γιατί κάποιοι αποφασίζουν ότι θα αποκόψουν τα νησιά με τα παράλογα ακτοπλοικά.Αλλά δεν μπορούν να μου απαγορεύσουν να ταξιδεύω με το νου.Ήδη κάνω βόλτες στην παραλία.Ήδη εκεί είμαι.

Κι ύστερα,θυμάμαι τους 10 μήνες που προηγήθηκαν της αναχώρησης μου από την Αθήνα.Δεν λέω ''μόνιμης'' γιατί θα ξαναγυρίσω,κι όταν γυρίσω, η ''φωλιά'' μου θα έχει ένα όνομα.

Νέα Σμύρνη.

Είναι ίσως από τα λίγα μέρη που νοσταλγώ στην Αθήνα.Αυτοί οι 10 μήνες που έζησα εκεί, καθημερινά,ήταν οι καλύτεροι, μετά από 7 χρόνια που τα θεωρώ άσκοπα.Σε μια περιοχή που μίσησα και αναγκάζομαι να γυρνώ,επειδή οι γονείς μου και να θέλουν να φύγουν από εκεί,έχουν εγκλωβιστεί και καταδικαστεί να μένουν.

Θυμάμαι πόσες φορές έκανα βόλτες από το σπίτι στην πλατεία και πίσω.Από το σπίτι στο μετρό και πίσω.Και πολλές-πολλές ακόμα διαδρομές.Περπατούσα πολύ.Άγνωστη μεταξύ αγνώστων αλλά για έναν περίεργο λόγο,αυτό που εδώ με ρίχνει,εκεί δεν με στεναχωρούσε.Ίσως γιατί εκεί η απόσταση μου από όλους ήταν ένα τηλεφώνημα.Εδώ η απόσταση μου από όλους είναι 440 χιλιόμετρα...Όσοι μου λείπουν,δεν έχω τρόπο να τους δω...Όταν πάω Αθήνα,δεν προλαβαίνω να δω κανέναν, τις περισσότερες φορές...

Κοιτάζω φωτογραφίες.

Μια άλλη χώρα,ένα άλλο ταξίδι.Το μόνο μου στο εξωτερικό.

Ιταλία.

Πόλεις-υπαίθρια μουσεία.Σαν βγαλμένες από το παρελθόν.Δεν έχουν το δικό μας κόλλημα να ασπρίζουμε και να μεταμορφώνουμε,να τα κάνουμε όλα να μοιάζουν καινούρια.Το παλιό δεν κρύβει κάτι κακό...Έχουμε εμμονή να ξεχνάμε.Εκείνοι μοιάζουν να θέλουν να θυμούνται.Τα σπίτια τους πολύχρωμα και παλιά.Με μυρωδιά παρελθόντος.Άλλων αιώνων.Με βοηθάει αυτό.Να ταξιδεύω.Να νοσταλγώ.Εδώ δυσκολεύομαι.Εκεί όλα έχουν άλλη μυρωδιά.Φωνάζουν ''παρελθόν''.Εμείς θέλουμε να το ξεχάσουμε,αυτοί θέλουν να το κουβαλάνε.

Γιαυτό αγάπησα αυτή τη χώρα.Όπου να κοιτάξεις,αγκαλιάζεις το παρελθόν.Εδώ,θέλουμε τόσο και αγωνιούμε να θυμίζουμε μέλλον που τελικά θυμίζουμε μια ενδιάμεση κατάσταση.Μια ανισόρροπη κατάσταση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος που δεν μπορείς ούτε καν παρόν να την πεις.Δίπλα στην παράγκα η βίλα.Και όλα ασπρισμένα λες και με αυτό θα θυμίζουν μέλλον.Όπως όταν είχα μπει στο κάστρο,στο αγαπημένο μου νησί και μόνο που δεν έπεσα από τις σκάλες από το αποτρόπαιο θέαμα.Δίπλα στα παλιά κτίρια,αιώνων,ένα κάτασπρο,ολοκαίνουριο,που ήταν τόσο παράταιρο και κακόγουστο που δεν έπρεπε να υπάρχει καν εκεί...Μια απογοήτευση...

Το ταξίδι μου συνεχίζεται.Μπορεί να μην φεύγω από το σπίτι αλλά το μυαλό μου δεν σταματάει να ταξιδεύει...Είναι το μόνο που μπορώ,σε ένα καλοκαίρι που η διάθεση μου δεν μπορεί να ανέβει με άλλο τρόπο παρά μόνο με το ταξίδι του μυαλού....

Μετά τη συναυλία

Μετά τη συναυλία, όλα μοιάζουν πιο όμορφα...Η μουσική ενώνει.Ενώνονται οι φωνές και τραγουδούν αγαπημένα τραγούδια.

Από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά πήγα σε άπειρες συναυλίες.Αν τις έβαζα στη σειρά,αν υποθετικά, μέσα σε ένα χρόνο πήγαινα και σε μια, δηλαδή 365 συναυλίες, σίγουρα αυτές που πήγα καλύπτουν το ελάχιστο 2 χρόνια.

Πλέον ελάχιστους τραγουδιστές δεν έχω δει live.

Υπάρχουν όμως και οι αδυναμίες...

Υπάρχουν και οι γνωριμίες...

Υπάρχουν και οι προσωπικές σχέσεις, οι ανταλλαγές απόψεων περι τέχνης, τα χαμόγελα, τα λόγια, οι αγκαλιές...

Τόπος συνάντησης κάποιες φορές.Με παιδιά που ήταν πάνω στη σκηνή, με παιδιά κάτω από αυτή.

Κοινό σημείο η αγάπη για τη μουσική.

Έχω παραμελήσει την κιθάρα μου και σκοπέυω να επανορθώσω.Ίσως και σήμερα.

Σήμερα,μετά τη συναυλία,έβγαλα το ακκορντεόν από την βαλίτσα και έπαιξα αρκετή ώρα.Σε αυτό το σπίτι δεν είχα παίξει, εδώ και ένα χρόνο...Ξέρω, απαράδεκτο.Πρώτη εγώ το λέω.

Η κιθάρα με περιμένει...

Κάποτε η μουσική ήταν τρόπος ζωής για μένα.Από τότε που ήρθα σε αυτή την πόλη, έχασα τη μουσική μου.Έχασα την επαφή γιατί δεν έβρισκα ακροατή.Για όσα παίζω και τραγουδώ εγώ στην κιθάρα.Γιατί, ακόμα κι εχθές, δεν περίμενα ότι θα γέμιζε το μικρό θεατράκι..Πίστευα ότι όλοι εδώ είναι του βλαχο-τσιφτετελιού.Χαίρομαι που υπάρχουν όμως και άνθρωποι με ποιότητα και ας μην τους γνωρίζω.Δεν πειράζει.Φτάνει που δεν ξεχωρίζω σαν την μύγα μες το γάλα, η μόνη που ακούω ποιοτική μουσική.

Μπορεί να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους και να μην πιστεύω ότι ό, τι λέω, πιστεύω ή ακούω είναι σωστό, αλλά στη μουσική, ναι, εκεί και μόνο ,είμαι απόλυτη. Επίσης, είμαι αυστηρή και δύσκολα θα πω για κάποιον ότι είναι καλός μουσικός ή τραγουδάει καλά, αν όντως δεν ισχύει.Εχθές, και το τοπικό σχήμα που βγήκε πριν από τους δυο αγαπημένους τραγουδιστές, ήταν πραγματικά καλοί και με ξάφνιασαν ευχάριστα.

Και το μυαλό μου γυρίζει πίσω... Νοσταλγώ και αναπολώ...Λες και είμαι γιαγιά, ώρες ώρες αναπολώ...Λες και ο χρόνος σταμάτησε, για κάποια θέματα, όπως πχ την μουσική, όταν ήρθα σ'αυτή την πόλη.

1994.Σε μια μικρή, υπόγεια,μουσική σκηνή.Καφεθέατρο.Κυψέλη.

Συναντήσεις που έμελλαν να γίνουν ευχάριστες επαφές.

Άνθρωποι που είχαν λίγα χρόνια μουσικής καριέρας πίσω τους τότε.Στην πορεία όλο και ανέβαιναν.

Απλοί, προσιτοί και ευχάριστοι.Κάποιοι όχι πολύ μεγαλύτεροι μου,κάποιοι κοντά στην ηλικία των γονιών μου.

Κι όμως,με αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο έδεσα πιο πολύ και τώρα που ''έφυγε'', μου λείπει...Γιατί άνθρωποι σαν και εκείνον μια φορά στα χίλια χρόνια εμφανίζονται.Βοηθούσε τους πάντες και δεν δεχόταν ούτε ευχαριστώ.Περήφανος και δυνατός, εξωτερικά, αλλά ευαίσθητος, εσωτερικά. Ο, τι ζητούσα, το έκανε.Με πήρε στο στουντιο, με άκουσε σε κάποια τραγούδια που είχα γράψει, μια άλλη φορά. Και πολλές μικρές και μεγάλες στιγμές που με βόηθησε όσο ελάχιστοι άνθρωποι.Σαν κόρη ίσως και να με έβλεπε,η κόρη του ήταν στην ηλικία μου.

Έμεινε το τραγούδι... Ένα τραγούδι...

Και όλα τα άλλα...Αλλά αυτό ειδικά.

Ένα μυστικό τραγούδι.

Ακόμα κι εγώ δεν ήξερα...Αρχικά.

Και το χαμόγελο έγινε πιο πλατύ.Όταν έμαθα.

Κανείς δεν είχε κάνει κάτι τόσο καλό για μένα και εξακολουθεί αυτό να ισχύει.

Και ύστερα κι άλλες παρέες, και άλλες μελωδίες, και άλλα λόγια, και άλλες βραδιές...

Χαμόγελα και μουσικές.

Συναυλίες και τραγούδια να ψιθυρίζω. Να με αγκαλιάζουν οι μελωδίες και τα μάτια μου να γυαλίζουν από τα δάκρυα που δεν κυλούσαν. Κάποια τραγούδια μιλάνε μέσα μας. Λες και μας γνωρίζουν. Όταν γεννιούνται, λες και γεννιούνται για να περιγράψουν όσα ζήσαμε.

Και έμειναν τα τραγούδια.Οι αναμνήσεις. Κάποιες φωτογραφίες.

Ακόμα και να χαθούν τα τραγούδια και οι φωτογραφίες, οι αναμνήσεις δεν χάνονται.Πίστεύω ότι κάποια πράγματα, όσο χρονών και να φτάσω, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μόνο αν πάθω ολική απώλεια μνήμης, ίσως τότε να τα ξεχάσω.

Μέσα μου υπάρχουν.Όλες οι φορές που ένιωθα όμορφα και αυτό γινόταν επειδή κάποιοι άνθρωποι, που όλοι νόμιζαν σνομπ και απλησίαστους, εμένα με πλησίασαν και με αγκάλιασαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Σε αντίθεση με ανθρώπους, που δεν είχαν τίποτα να επιδείξουν, και αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς, αυτοί έκαναν τους ''κάποιους'', περιφέροντας το ''τίποτα'' που είχαν για ψυχή.Γιατί υπήρχαν και τέτοιοι, που σε απόρριπταν χωρίς να σε γνωρίσουν.

Κι όμως...Αυτοί που θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν έτσι,ήταν στην ακριβώς αντίθετη όχθη...Ευγενικοί και δοτικοί.

Η μουσική και οι μουσικοί ποτέ δεν με απογοήτευσαν. Μόνο χαρές πήρα από αυτά τα 15 και πλέον χρόνια που πήγαινα στο ωδείο, πήγαινα σε συναυλίες, τραγουδούσα και έπαιζα κιθάρα.Μόνο χαρές.Ίσως να ήταν το μόνο πράγμα που μου έδωσε μόνο χαρά.Καμία απογοήτευση, να εξαιρέσεις την μέρα που αποχαιρέτησα τον φίλο μου στην τελευταία του κατοικία...Η μόνη απογοητευτική στιγμή.

Αγκαλιά με την κιθάρα και το ακκορντεόν, ύστερα και το μαντολίνο.Περνούσα τις μέρες, χαρούμενη.Τραγουδούσα κάθε μέρα, από την ώρα που σηκωνόμουνα.Τώρα ούτε αυτό δεν κάνω.Ίσως και αυτό να είναι μια πηγή στεναχώριας για μένα.Το ότι έχασα το τραγούδι μου.

Κι ύστερα...Πέρασαν τα χρόνια. Εγώ μακριά και όχι μόνο σε απόσταση. Πήρα απόσταση από την μουσική κι αυτό είναι κάτι για το οποίο κατηγορώ τον εαυτό μου.

Αλλά οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο... Η μουσική για μένα είναι ισόβια αγάπη.Παντοτινή.Δεν θα την τελειώσει τίποτα.Δεν θα την φθείρει.Που θα πάει.Θα συναντηθούμε κάπου, ξανά.Με την μουσική μου...Αυτή που μόνο χαρές μου έδινε και πάλι θα μου δώσει χαρές.

Πρόσεξε τι εύχεσαι...

... γιατί θα πραγματοποιηθεί...

Δεν βγαίνουν τυχαία κάποιες φράσεις...

Εύχεσαι κάτι.Προσεύχεσαι για κάτι.Το ζητάς με αγωνία.Το θέλεις πολύ.Το γουστάρεις.

Κι ύστερα...

Ρωτάς τον εαυτό σου..Μήπως τελικά πίστευα μάταια ότι κάτι θα αλλάξει;Μήπως εκεί είναι η θέση μου;Μήπως κατά λάθος κι από λάθος,βρέθηκα εδώ;Να νιώθω ξένη...Να νιώθω εξωγήινη.Να νιώθω περιττή...Ότι ξεχωρίζω και όλοι με κοιτάζουν επειδή μοιάζω τόσο παράταιρη,τόσο από άλλο κόσμο...Ακόμα κι από την ομιλία ξέρουν ότι δεν ανήκω εδώ.Δεν μπορώ να μιλάω σε αιτιατική και να καταργώ τη γενική...Εδώ την έχουν καταργήσει.Από ονομαστική σε αιτιατική και ξανά σε αιτιατική.


Μήπως δεν ανήκω εδώ;


Ρητορική ερώτηση...

Μέσα μου την ξέρω την απάντηση.

Όταν ανήκεις κάπου,εκεί έχεις ανθρώπους που σ'αγαπούν κι αγαπάς.Κι εδώ έχω.Μόνο έναν.Μόνο τον άντρα μου και κανέναν άλλο.

Γνώρισα κι ανθρώπους που αξίζουν.Ελάχιστους.Τους κατάλαβα με την πρώτη ματιά.Έχουν καθαρά μάτια.Τι ειρωνεία...Είναι άνθρωποι που συναντώ ευκαιριακά.Δεν θα μπορούσαν να γίνουν παρέα,αλλά και μόνο μια ζεστή κουβέντα να ανταλλάξεις,φτάνει.Οι ζεστές κουβέντες μου λείπουν.Ακόμα κι αν διαρκούν ένα λεπτό ή δυο ή πέντε.Φτάνει να υπάρχουν.

Στην Αθήνα άφησα το παρελθόν,34 χρόνια έμενα εκεί, μόνο 3 εδώ,εκεί γεννήθηκα,εκεί περπάτησα,εκεί έζησα όμορφα και άσχημα.Συχνά τα σκέφτομαι,όσα πέρασα.

Η ζυγαριά πάντα κλείνει προς τα όμορφα.Όταν παίρνεις απόσταση από κάτι,το ωραιοποιείς στη σκέψη σου.


Έχω πράγματα να θυμάμαι.

Εκεί άφησα τις παρέες μου.Τους γονείς μου.Μου λείπουν.Βασανιστικά πολύ.Νόμιζα ότι θα είμαι άνετη,αλλά αποδείχτηκα πολύ λίγη...Πολύ κατώτερη των περιστάσεων...

Τον εαυτό μου κατηγορώ,κανέναν άλλο.

Όταν έρχονται και φεύγουν οι γονείς μου,στις γιορτές,πάντα με δακρυσμένα μάτια μένω...

Εδώ πόσα θυμάμαι στα 3 χρόνια;Λίγα...Ελάχιστα... Δεν ξέρω όταν φύγω,αν θα ωραιοποιώ κι από δω στιγμές...Πάντως θα φύγω.Θα φύγουμε.Κι ελπίζω σύντομα.

Σημειώνω γραμμές στον τοίχο.Θα ήθελα να σβήνω.Σαν τους φυλακισμένους.Σβήνω στο ημερολόγιο.Μέχρι να αποφυλακιστώ από τον τόπο που με πνίγει.

Όλοι λένε ότι εδώ ζεις με ποιότητα...

Ναι,ποιότητα υπάρχει.Δεν υπάρχει άγχος.Συμφωνώ.Όλα είναι πιο κοντά.Συμφωνώ.Υπάρχουν και τα καλά σημεία.

Δουλειά όμως υπάρχει;Στιγμές μπορούμε να χτίσουμε;Παρέες;Υπάρχουν;Όταν δεν σέβονται την επιλογή του φίλου τους.Ότι είμαι επιλογή του.Σε αντίθεση με τους δικούς μου φίλους που αποδέχονται ΠΛΗΡΩΣ και τον συμπαθούν γιατί ξέρουν ότι με κάνει ευτυχισμένοι.Εδώ,εγώ τους φταίω-άγνωστο γιατί-ο άντρας μου την πληρώνει-επίσης άγνωστο γιατί.Πληρώνουμε για κάτι που δεν έχουμε κάνει.Επειδή αποφάσισαν ότι εγώ είμαι ξένο σώμα.

Ευτυχώς που μπήκε στο σπίτι και ο μάστορας για τον υπολογιστή γιατί έχει μήνες να μπει άνθρωπος.

Ποιότητα υπάρχει για αυτούς που έχουν εδώ ανθρώπους που αγαπάνε.Που έχουν παρέα.Που έχουν να πουν μια κουβέντα.Εγώ ψαρεύω την κουβέντα όπου πάω.Όταν ο απέναντι μου είναι ομιλητικός,θα μιλήσω μέχρι τελικής πτώσης.Θέλω να βρίσκω ευγενικούς ανθρώπους αλλά ψάχνω ψύλλους στα άχυρα...

Αλλά πόση ποιότητα να έχεις όταν έχεις χάσει τον εαυτό σου;Όταν λαχταράς πράγματα που έχεις χάσει κι εδώ δεν υπάρχουν ή συμβαίνουν όπου δεν μπορείς να είσαι;Κυνηγάμε με το δίκανο μια συναυλία,ένα σινεμά,μια εκδρομή.Ένα μπάνιο...Όπως σήμερα που βούτηξα,πρώτη φορά για φέτος,και σε τρια σημεία είχε τσούχτρες...Είμαστε 7 χιλιόμετρα από τη θάλασσα και δεν έχουμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε ένα μπάνιο....Άλλη πληγή τα πανάκριβα εισιτήρια.Δυσανάλογα πανάκριβα.Να δίνεις 1,5 ευρώ για μια μονή διαδρομή στην παραλία το θεωρώ ξεφτίλα.Όπως και το να δίνεις 1,10 για 3-4 στάσεις ως την πλατεία,όπου μπορεί να έχεις πάει για δουλειά 10 λεπτών και να μην αντέχεις μες τη ζέστη να περπατάς 20 λεπτά,περίπου τόσο κάνουμε ως την πλατεία.Λοιπόν,για να πας πχ για έναν λογαριασμό στην πλατεία και να γυρίσεις,θέλεις 2,20!Αν αυτό δεν το λες κλεψιά,πως να το πεις δηλαδή;Ή για να πας για ανανέωση κάρτας στον ΟΑΕΔ,άνεργος υποτίθεται,και θες 2,20 σε εισιτήρια.Ο ΟΑΕΔ είναι τέρμα Θεού,αρχές Αλλάχ,στην άλλη άκρη.

Εγώ έχω μόνο τον άντρα μου και κανέναν άλλο.Είμαστε αυτοκόλλητοι γιατί αν δεν είμαστε,θα είμαι σαν ψάρι έξω από το νερό.

Κι όλο μιλάω με τα ζωάκια στο δρόμο...Χαιδεύω τα σκυλάκια.Το αλογάκι εχθές.Από μικρή είχα λατρεία στα άλογα.Πόσο με ηρέμησε το χάδι αυτό...Κι ας έδωσα μόνο και δεν πήρα.Πήρα ένα βλέμμα όμως που τα έλεγε όλα.Με γέμισε χαρά.Γιατί το είδα στα ματάκια του,πόσο το χάρηκε το χάδι.

Όσο απομακρύνομαι από τους ανθρώπους,τόσο δένομαι με τα ζώα.Τα λατρεύω.

Τρια πράγματα με ηρεμούν.Η επαφή με τα ζώα,η επαφή με τη θάλασσα και η επαφή με ανθρώπους που διαθέτουν ευγένεια,χαμόγελο,επίπεδο,δημιουργικότητα.Τους ανθρώπους-λιακάδα.Που μπορείς να πεις μια κουβέντα και να την καταλάβουν.Τους γνωρίζω με τη μια.

Όλοι οι υπόλοιποι;Αγενείς και αδιάκριτοι.Θορυβώδεις και επιφανειακοί.Δήθεν και τάχα μου ''κουλ'' και στη μόδα.Στα μπαρ και στις περιττές,χαζές διασκεδάσεις.Αν τα νομίζουν αυτά ζωή,εμένα μου περισσεύει.

Κοιτάνε όλοι,και κυρίως οι μεγαλύτερης ηλικίας, με τόση αδιακρισία που καταντάει γελοίο...Ώρες ώρες κοιτάζω τα ρούχα μου μην έχω κανένα λεκέ,κοιτάζω το κεφάλι μου,μην με κουτσούλησε κανένα πουλί,και άλλα τέτοια.Αν δεν έχω κάτι στραβό ή παράξενο,γιατί κοιτάνε σαν να μην έχουν δει άνθρωπο;

Ας μείνουν στην επιφάνεια όλοι αυτοί.Εγώ δεν συχνάζω στον αφρό αλλά στον πάτο.Αν θέλουν να με βρουν,εκεί θα με βρουν.Ας ψάξουν.Δεν δίνω μασημένη τροφή.Αν θέλουν μασημένη τροφή,ας πάνε σε όσους είναι ''της μόδας''.

''Με τον καιρό να 'ναι κόντρα'' έμαθα 37 χρόνια.Δεν θα αλλάξω στα γεράματα.Για κανέναν.Το λέω με βεβαιότητα.Κι ας έχει τιμή να είσαι ακροβάτης στο αντίθετο ρεύμα.Την πληρώνω και την ξαναπληρώνω αν χρειαστεί.

Ουφ...Με πιάνουν οι κλειστές μου πότε πότε.Δεν κατηγορώ κανέναν.Όλα υπάρχουν κι όλα πρέπει να υπάρχουν.Πως θα ξεχωρίσεις την ομορφιά αν δεν ξέρεις πως μοιάζει η ασχήμια;

Κι η ομορφιά είναι λουλούδι δύσκολο.Δεν το βλέπουν όλοι...Κρύβεται βαθιά.Μες σε μάτια,μες σε ψυχές...


ΥΓ:Μόνο στην άσπρη οθόνη μπορώ να τα πω...Σε ποιόν να μιλήσεις και να σε καταλάβει;Δεν με νοιάζει.Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.Τα θάβω όλα μέσα μου και τα μοιράζομαι με την άσπρη οθόνη.Ποιος να καταλάβει;Όταν πεις τον πόνο σου, αυτομάτως γίνεσαι γκρινιάρης...Νομίζουν ότι ζεις σε ένα ροζ συννεφάκι και δεν σ'αγγίζει τίποτα.Έλα μου όμως που πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν...Δεν ξέρω αν παντού και για όλους είναι το ίδιο,αν η επαρχία μοιάζει και οι άνθρωποι της όπου βρίσκονται,αλλά όσοι νομίζουν ότι στη Βόρεια Ελλάδα οι άνθρωποι είναι ζεστοί,μάλλον σε μια πλάνη ζουν...Εκτός αν εγώ μόνο έχω γνωρίσει την εξαίρεση του κανόνα και η πόλη αυτή είναι αγγελικά πλασμένη και δεν το βλέπω.Ουφ,πολύ προβληματισμός για μεσημέρι.Ό,τι κι αν πως,ούτε άκρη θα βγάλω,ούτε θα αλλάξει κάτι.Πάω να τσιμπήσω τίποτα.