Βαρέθηκα...

Βαρέθηκα...Μια λέξη που κάθε μέρα όχι απλά την λέω,με κατακλύζει.

Όταν είσαι 3 χρόνια στο σπίτι άνεργος,κι ακόμα παραπάνω,αυτή η λέξη σου γίνεται βίωμα.

Ο ελεύθερος χρόνος όταν είναι απεριόριστος τείνει να γίνει θηλιά στο λαιμό...Όσοι δουλεύουν ή απλά είναι πολυάσχολοι με διάφορα,παιδιά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο,δεν μπορούν να καταλάβουν το δράμα του άνεργου.Και λέω δράμα γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν έχεις λεφτά.Αυτό μπορώ να το υποφέρω.Είναι όλες αυτές οι εκατοντάδες ώρες κάθε εβδομάδα που δεν ξέρεις πως να σκοτώσεις και σου έρχεται να βαρέσεις το κεφάλι σου στο τοίχο.

Ό,τι και να κάνεις,όταν είσαι άνεργος,η ανία,η πλήξη,η βαρεμάρα και η ματαιότητα των πραγμάτων θα σε συντροφεύουν.Πόσες φορές ευχήθηκα να δούλευα κι ας μου έδιναν και 100 ευρώ το μήνα.Μόνο να δουλέυω,τίποτα άλλο.Να βγαίνω από το σπίτι και να συναναστρέφομαι κόσμο και ας ξέρω ότι οι 9 στους 10 θα είναι σπαστικοί.Τουλάχιστον θα στη σπάσουν,κάτι θα αισθανθείς.Όταν είσαι άνεργος στο σπίτι είναι σαν να είσαι σε άγρυπνο κώμα..Οι αισθήσεις ναρκωμένες και είναι σαν να είσαι ζωντανός νεκρός.Και μην αρχίσουν διαμαρτυρίες ορισμένοι ότι δεν προλαβαίνουν μπλα,μπλα μπλα.Αν θέλουν,αλλάζουμε!Δουλεύω και 24 ώρες,φτάνει να ΔΟΥΛΕΥΩ. Τελεία.

Εκτός όμως από αυτές τις ατέλειωτες και εξοντωτικές ώρες που δεν έχεις τίποτα να κάνεις,γιατί και οι δουλειές του σπιτιού,το μαγείρεμα και τα ψώνια δεν μπορεί να διαρκούν πάνω από 2-3 ώρες την ημέρα,στην καλύτερη 4-5,τις υπόλοιπες ώρες τι γίνεται;Αλλά δεν βαριέμαι μόνο αυτό.

Βαρέθηκα και όλα αυτά που συμβαίνουν.Τους προδότες της χώρας μας.Τους δήθεν σωτήρες.Τους λύκους που θέλουν να πείσουν τα πρόβατα ότι είναι κι αυτοί πρόβατα και στην πρώτη ευκαιρία ψάχνουν να τραφούν με το αίμα μας.

Βαρέθηκα να ελπίζεις σε κάτι που ξέρεις ότι απ'την αρχή είναι καταδικασμένο να μην γίνει.

Βαρέθηκα να τρως τα νιάτα σου στα θρανία και στο τέλος των χρόνων αυτών το μόνο που μένει είναι μια κορνίζα να θυμίζει ότι κάτι έμαθες.

Βαρέθηκα την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πάντα.Κανένας σχεδιασμός,καμία προνοητικότητα.Καμία μέριμνα για τις γενιές που έρχονται,καμία προειδοποίηση ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ο μόνος δρόμος.Παράγουμε επιστήμονες που δεν μπορούμε να τους απορροφήσουμε πουθενά γιατί οι περισσότεροι Έλληνες γονείς σνομπάρουν τα τεχνικά επαγγέλματα για τα παιδιά τους ή τα αγροτικά επαγγέλματα...Ξεχνούν ότι μεγάλωσαν στα χωράφια και παίρνουν το σνομπ ύφος του στυλ ''α,ο γιός μου δεν θα πάει να γίνει αγρότης,γιατρός θα γίνει,είναι για μεγάλα πράγματα'' όπου ''γιός'' ένα ρεμάλι που μόνο απόφοιτος των μπαρ μπορεί να γίνει.

Βαρέθηκα ο Έλληνας να θέλει να βγάλει το μάτι του Έλληνα.Τόση κακία και ζήλεια που βρέθηκε;Δεν ήμασταν ποτέ τόσο κανίβαλλοι...Με τρομάζει και με θλίβει η κατάντια μας γιατί μόνο αυτή η λέξη μπορεί να μας χαρακτηρίσει..Κατάντια.Πόσο θα 'θελα να ήμασταν αγαπημένοι...Όλοι μαζί.Κάποτε ήμασταν.Αυτές οι εποχές μου λείπουν...

Βαρέθηκα να βασιλεύει ο φόβος.Να βλέπεις τον διπλανό σου σαν απειλή.Να διπλοκλειδώνεις ακόμα και για να πας μέχρι τη γωνία στο περίπτερο.

Βαρέθηκα να σου ζητάνε τα πάντα και να μην σου δίνουν τα ανάλογα πίσω.Να τρέχεις για μια θέση στον ήλιο,με 10 χαρτιά στο χέρι για μια θέση εργασίας που φυσικά στο τέλος κάποιος αλλος θα στην πάρει μέσα απ'τα χέρια σου.Και φυσικά όταν περάσεις τα 35 πας για απόσυρση,οι ελπίδες σου για δουλειά είναι από ελάχιστες ως καθόλου.

Βαρέθηκα να πιάνεις λεφτά και να γίνονται ατμός.Να μην μπορεί να σου μείνει τίποτα στην άκρη.Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι αυτοί που μας κυβερνούν και μη.Κατάφεραν να πιάνουμε λεφτά και να εξατμίζονται,να μην έχουν καμία αξία.Το χρήμα ξεφτιλίστηκε σαν αξία στην Ελλάδα πιο γρήγορα κι από τη δική τους ξεφτίλα,αν υποθέσουμε ότι η δική τους ξεφτίλα έχει ταίρι παγκόσμια.

Βαρέθηκα πια να βαριέμαι.Με κουράσαν όλα και όλοι.Τι ήθελα αυτή τη στιγμή;Να μπορώ να ονειρεύομαι ταξίδια.Τα ονειρεύομαι.Αλλά ξέρω ότι μόνο σαν όνειρα μπορούν να σταθούν.Η μίζερη πραγματικότητα με προσγειώνει ανώμαλα,σαν να ήμουν με αλεξίπτωτο και δεν άνοιξε και για καλή μου τύχη έπεσα στο δέντρο.Θα μπορούσα να έχω πέσει στο έδαφος.

Το δικό μου αλεξίπτωτο είναι τα όνειρα...Κι εκεί,δεν έχω σταθεί καθόλου...Έχω γυρίσει όλη τη γη.Γιατί τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ από το να ταξιδεύω.Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Κάθε πέρυσι και καλύτερα;

Το ερωτηματικό στον τίτλο είναι μόνο επειδή θέλω να είμαι αισιόδοξη.Αλλιώς,πιστεύω ότι όντως κάθε πέρυσι και καλύτερα. Πέστε με παλιομοδίτισσα που συνέχεια νοσταλγώ άλλες εποχές,αλλά δεν ξέρω πλέον πόσοι στην ηλικία μου δεν το κάνουν...Να πηγαίνει πίσω το μυαλό τους σε άλλες,παλιότερες εποχές,πιο απλές,που μπορεί να μην τα είχαμε όλα,μπορεί να είχαμε άλλες συνήθειες, αλλά ήταν πιο απλά τα πράγματα.Αυτό το ''σύνθετο'' μας έφαγε.Θέλουμε τα μεγάλα πράγματα,τα υπερσύγχρονα και ξεχάσαμε ότι η χαρά,η ευτυχία,η ικανοποίηση, συνήθως αντλείται από τα απλά,τα μικρά,τα παλιά, ενδεχομένως.

Είμαι σε μια γενιά μεταίχμιο.Ανάμεσα σε δυο εποχές.Στην εποχή του απόλυτου ''ολα και την εποχή του απόλυτου ''τίποτα''. Έζησα την εποχή που τα είχαμε όλα πλουσιοπάροχα,και αρκετοί τότε ξιπάστηκαν με ακριβά αμάξια,εξοχικά κλπ.Τώρα είναι η εποχή του απόλυτου ''τίποτα''.

Δυστυχώς το απόλυτο ''τίποτα'' δεν είναι μόνο στα χρήματα.Μακάρι να ήταν μόνο εκεί.Πολύ χαρούμενη θα ήμουν...Το ''τίποτα'' μεταφράζεται σε πάτο στην παιδεία,στον πολιτισμό,στις αξίες.Αυτά είναι τα χειρότερα.Έχουμε γίνει πιο απολίτιστοι,αγενείς,βάρβαροι,βίαοι.Τα παιδιά δεν παίζουν μεταξύ τους αλλά μόνα και αποξενωμένα.Στο σχολείο φέρονται σαν μικρομέγαλα. Βιάζονται να μεγαλώσουν.Μεγαλώνουν με γονείς που έχουν χιλιάδες προβλήματα.Κουβαλάνε μέσα τους χιλιάδες προβλήματα.

Ποτέ άλλοτε ο φόβος κι η ανασφάλεια δεν ήταν τόσο έντονα φαινόμενα,γύρω μας και μέσα μας.

Γίνεται πόλεμος ενάντια σε κάθε πολιτισμικό και πολιτιστικό.Κάποιους(ονόματα μην λέμε,ούτε ιδιότητες,ο νοών νοείτο) θέλουν οι νέες γενιές να είναι ανιστόρητες.Να μην έχουν παιδεία.Εξαθλιώνουν το σύστημα παιδείας και τους ίδιους τους καθηγητές,να μην έχουν το νου τους να κάνουν σωστό μάθημα.Διορίζουν τους πιο πουλημένους.Να γράφουν βιβλία με ιστορικές ανακρίβειες για συνωστισμούς σε αποβάθρες και κακούς Έλληνες που έπρεπε πάντα να είναι υπό...Τα παιδιά αδιαφορούν γιατί οι μεγάλοι το θέλησαν έτσι.

Θυμάμαι τα χρόνια που ήμουνα μικρή.Που πήγαινα και έπαιζα μπάσκετ με τα αγόρια και η μάνα μου δεν ανησυχούσε γιατί οι γειτονιές τότε ήταν ήσυχες.Που πήγαινα μόνη μου βόλτες και γύριζα.Που έπαιζα στο δρόμο.

Στην τηλεόραση υπήρχαν δυο κανάλια,που τώρα τα καταργήσανε.Ολόκληρη η παιδική μας ηλικία καταργήθηκε,όχι δυο κανάλια.Ο πολιτισμός ο ίδιος.Τα ιδιωτικά παράγουν πολιτισμό;Ναι,βέβαια.Τούρκικα σίριαλ,εκπομπές μαγειρικής,πακέτων,reality και διαφημίσεις.Κόβουν τις διαφημίσεις για να βάλουν εκπομπές.

Κάθε χρόνο που περνάει η βαρεμάρα μου φτάνει στο θεό...Προσπαθώ να κυλήσω τις ώρες κι αυτές αντιστέκονται πεισματικά να περάσουν.

Μας κατάντησαν άφραγκους,με ελάχιστες επιλογές.Με μια τηλεόραση κατευθυνόμενη να βάζει ό,τι αυτοί κρίνουν ανώδυνο...Ειδήσεις που σε ρίχνουν στην κατάθλιψη,να βλέπεις τα χάλια μας.Εκπομπές lifestyle να βλέπεις τι ζωή κάνουν οι ''επώνυμοι'' και καλά,με τις άδειες ζωές, να περιφέρονται στα κοσμικά γεγονότα,για να νομίζεις τη δική σου ζωή άδεια,που σαφώς είναι πολύ πιο γεμάτη.

Σπρώχνουν έναν λαό στο δήθεν και στο lifestyle.Ο άλλος δεν έχει φράγκα να πάρει ούτε βρακί κι αυτοί του προτείνουν μάρκες, beach bar να παίζει Πάολα και Παντελίδη και άλλες βλαχο-ποπ-σαβούρες ,ξαπλώστρες και φραπεδιές,και πασαρέλα να μοστράρουμε τα νέα μας μαγιώ.

Σπρώχνουν έναν λαό μακριά από τη φύση.Τον φυσικό τρόπο ζωής.Τη φυσική διατροφή.Την παραλία όπου είσαι ένα με τη φύση,χωρίς ξαπλώστρες,ρακέτες και ενοχλητικούς.Με την πετσέτα σου,το αντηλιακό σου,εσύ και το νερό.Προωθούν τα άψογα κορμιά και οδηγούν στην ανορεξία κάτι χαζά κοριτσάκια που θέλουν να μοιάσουν στα μοντέλα.Ξεχνώντας ότι είμαστε τέλειοι όλοι ακριβώς επειδή είμαστε ατελείς και οφείλουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι.

Προωθούν την έλλειψη παιδείας,την έλλειψη πολιτισμού, το δήθεν,την γκλαμουριά,την ανορεξία, την εμμονή στην τελειότητα,την αγένεια,την χαζομάρα,την αθεεία.Να μην είσαι σε τίποτα αληθινός.Απ'την κορφή ως τα νύχια ένα δήθεν.Δήθεν άνθρωπος,δήθεν πολίτης,δήθεν στα πάντα.

Τελικά η μεγαλύτερη αντίσταση γίνεται μέσα μας.Να μην γίνουμε αριθμοί, όπως μας θέλει το σύστημα.Να είμαστε αυτοί που είμαστε.Με τα λάθη,τα σωστά μας.Τις αναμνήσεις μας.Τα θέλω μας και τις ανάγκες μας.Θέλουν να μας μετατρέψουν σε καθάρματα;Σε αγενείς παραρτάκηδες;Ε,τότε εμείς να γινόμαστε οι πιο ευγενικοί.Έτσι,να τους τη σπάμε.Κανείς δεν θα μας υπαγορεύσει πως θα ζούμε.Είμαστε άνθρωποι,με τα σωστά μας,τα λάθη,τα πάθη,τα θέλω,τις ανάγκες.Με όσα μας κάνουν αυτό που είμαστε.Δεν θα μας κάνουν ούτε ρομποτ,ούτε προιόντα που βγήκαμε όλοι από το ίδιο μηχάνημα και όλη η παρτίδα είναι ολόιδια και ελλατωματική.

Αντίσταση σε όσους θέλουν να μας κάνουν αριθμό.Να είμαστε ίδιοι σε έναν κόσμο που φοβάται το διαφορετικό.Εκεί θέλει να είμαστε όσο πιο διαφορετικοί μπορούμε.Θέλουν να πάψουμε να γελάμε;Ε,τότε είναι που πρέπει να σκάμε τα πιο πολλά και πιο πλατιά χαμόγελα.Έτσι...Για σπάσιμο....

ΥΓ:Δεν ξέρω αν θα ήθελα να ζω σε αυτή την παλιά Αθήνα του 1920,της φωτογραφίας,αλλά άνετα ήθελα να γύρισα στη δεκαετία του 1980 ή έστω του 1990.Όχι μόνο επειδή ήμουν παιδί τότε, αλλά για όλα όσα προλάβαμε σαν γενιά να ζήσουμε.