Κάποιες σκέψεις

Κάποιες φορές τα γεγονότα σε ξεπερνούν.Οι σκέψεις ακόμα περισσότερο.Αυτά που συμβαίνουν γύρω σου κι αυτά που συμβαίνουν μέσα σου.Όσα θέλεις να κάνεις και όσα πρέπει να κάνεις.

Σκέφτεσαι...Σκέφτεσαι...Άκρη δεν βγάζεις.

Έχω ένα ελάττωμα.Σκέφτομαι πολύ.Το μεγαλύτερο ελάτωμα είναι ότι δεν δουλεύω.Όταν δεν δουλεύεις νιώθεις ελατωματικός έτσι κι αλλιώς,νιώθεις λίγο.Οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν δούλευα.Οι πιο ευτυχισμένες μου μέρες ήταν αυτοί οι 10 μήνες στη Νέα Σμύρνη.

Θα έρθει η ώρα που οι δέκα αυτοί μήνες θα γίνουν η υπόλοιπη ζωή μου.Εκεί ανήκω τελικά.Εδώ είμαι περαστική.

Τελικά πρέπει να πάθεις για να μάθεις.Έπρεπε να το ζήσω όλο αυτό.Αυτά τα τρια χρόνια που αγκομαχώ στην ανηφόρα,ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν μπορώ να συνενοηθώ.

Η υπόλοιπη ζωή μου θα ξεκινήσει τη μέρα που θα ξαναγυρίσω στο αγαπημένο μου σπιτάκι στη Νέα Σμύρνη.

Πρέπει να πάθεις για να καταλάβεις...Για να κατανοήσω τι σπρώχνει τον κόσμο να στοιβάζεται στην Αθήνα.Τώρα τους καταλαβαίνω.

Ώρες ώρες σε πιάνει απογοήτευση...Όταν βλέπεις πόσο λίγο μπορείς να συννενοηθείς...Νομίζεις ότι μιλάς άλλη γλώσσα.Βλέπεις να βασιλέυει η αγένεια και η δουλειά που θέλει ελάχιστο χρόνο να γίνει εδώ να είναι Γολγοθάς.

Και βλέπεις αδιάκριτα βλέμματα.Και βλέπεις ακόμα πιο αδιάκριτες ψυχές.Και εσύ καλείσαι να επιβιώσεις.

Αλλά τελικά κατάλαβα ότι επιβιώνω.Τα καταφέρνω.

Τώρα όσον αφορά το γύρω κόσμο...Όσα συμβαίνουν...Τι να σχολιάσω...Δεν θέλω να σχολιάσω και δεν έχω πολλά να πω.

Ζούμε σε κοινωνίες βασισμένες στην τρέλα και στην υπερβολή.Το απλό έχουμε την τάση να το κάνουμε σύνθετο.Κάποιοι δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης αν κάποιοι άλλοι έκαναν σωστά την δουλειά τους.Όλα φαινόμενα των καιρών.Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια θλιβερή πραγματικότητα,δεν ψάχνεις έξω από σένα τη λύση αλλά μέσα σου.Αν κανείς δεν κάνει ποτέ την αυτοκριτική του και όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι και πετάνε αλλού το μπαλάκι της ευθύνης,ποτέ και τίποτα δεν θα φτιάξει.Σε κοινωνικό επίπεδο τι αισιοδοξία να έχεις;Την λέξη αυτοκριτική δεν την ξέρουν.Πως θα αλλάξουν τα πράγματα;Παραδέχεται κανείς κάποτε έστω και μια ευθύνη;

Αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει.Εμείς κάνουμε τίποτα,ο καθένας ξεχωριστά,να αλλάξει τον εαυτό του;Αν δέκα εκατομύρια(σχηματικά) ο καθένας έκανε τις δικές του προσπάθειες,να αλλάξει τον εαυτό του,να γίνει πιο ευγενικός,πιο σοβαρός,πιο ανεκτικός,πιο υπέυθυνος και με λιγότερη κακία,κακεντρέχεια,ζήλεια και φθόνο,θα ζούσαμε στην ιδανική κοινωνία.Γίνεται;Ναι,γίνεται.

Αλλά για να γίνει θέλει τεράστια θέληση και ελάχιστη την διαθέτουν.Εγώ την διαθέτω και το λέω υπεύθυνα.Όσο με αφορά,θέλω και προσπαθώ να διορθώσω όσα πρέπει να διορθώσω.Αν ο καθένας το έκανε αυτό,θα ζούσαμε όλοι πολύ πιο όμορφα.Αλλά δυστυχώς,κάθε μέρα έχεις να ξεπεράσεις ένα βουνό εμπόδια που σου χαλάνε τη διάθεση και ένα κράτος-τέρας που σε βλέπει σαν αριθμό και ακόμα χειρότερα,σαν ευρώ που πρέπει να σου ρουφήξει.

Αν όλοι όσοι αποτελούν την κοινωνία την Ελληνική σκέφτονταν πέντε απλά πραγματάκια θα ήταν πολύ καλύτερα όλα.Απλά,πολύ απλά πραγματάκια που και ένα πεντάχρονο θα μπορούσε να τα σκεφτεί.

Αν όλοι αυτοί πχ που κάνουν απεργία για ψύλλου πήδημα και ταλαιπωρούν τον συνάνθρωπο τους,επειδή πχ τους έκαναν περικοπές στο μισθό ή ό,τι άλλο,σκέφτονταν ότι υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος,δεν θα ταλαιπωρούσαν κανέναν.Ταλαιπωρούν τον αδελφό τους,το φίλο,τον πατέρα,τον γείτονα.Όχι τον βο(υ)λευτή ή τον υπουργό στον οποίο ζητάνε κάτι και διαμαρτύρονται.Αυτοί οι άνθρωποι ''πονάνε'' μόνο σε ένα πράγμα.Στην τσέπη.Αν όλοι αυτοί που απεργούν-δικαίως,ναι μεν,αλλά-αν αυτοί είχαν αλληλεγγύη και δεν ήταν ο καθένας μόνος του,θα είχαν συνεννοηθεί και κάθε νέο χαράτσι,οποιασδήποτε μορφής δεν θα πάει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ-το τονίζω-ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ,να το πληρώσει.Δεν μπορούν ούτε να συλλάβουν,ούτε να κόψουν τις παροχές από 10 εκατομύρια κόσμο,αλλά από 2-3 που δεν θα πληρώσουν,μπορούν.

Αυτό μας λείπει.Η ομόνοια,η αλληλεγγύη.Να συννενοηθούμε.

Αν λοιπόν όλοι έκαναν ένα μπουκοτάζ όλων των ειδών,στα ταμεία,στα μαγαζιά,στις αγορές,στα πάντα,θα υπήρχε η απειλή να καταρεύσει όλο το σύστημα.Θα σου έλεγα μετά αν ο εκάστοτε υπουργός δεν τα έκανε πάνω του και απέσυρε τις αντιλαικές ρυθμίσεις του.

Αλλά εγώ μιλάω για μια κοινωνία σκεπτόμενων όχι αποβλακωμένων άρα δεν γίνεται.

Έχω κι εγώ κάτι απαιτήσεις ώρες ώρες...Ο Έλληνας να είναι με τον άλλο Έλληνα αδελφωμένος...Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου.Η κακία κι ο κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Αναγκάζεσαι να πορευτείς με ελάχιστα άτομα.Αλλά όλα έχουν το σκοπό τους που συμβαίνουν.

Αλλάζω θέμα.

Δεν ξέρω γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι δεν είμαι αισιόδοξη.Θα ήμουν εδώ αν δεν ήμουν αισιόδοξη;Θα είχα σαλτάρει.Έλα ζήσε με τον τρόπο που ζω,με τα ανύπαρκτα εισοδήματα,με δυο άνεργους μες το σπίτι,να μην ξέρεις αν θα έχεις για το νοικι ή θα μεινεις στο δρόμο και μετά πες με απαισιόδοξη.Αν ένα πράγμα με χαρακτηρίζει είναι η αισιοδοξία.Γιαυτό αντέχω.

Αλλά αυτό που όχι μόνο με χαρακτηρίζει αλλά με κατακλύζει είναι σίγουρα ο ρεαλισμός.Ωμός.Δεν βλέπω ροζ συννεφάκια.Δεν εθελοτυφλώ ότι ζω σε έναν ρομαντικό,ιδανικό κόσμο όπου ο άλλος θα νοιαστεί να σε βοηθήσει.Ξέρω ότι κολυμπάω στον ωκεανό και αν οι άλλοι μπορούσαν να με βουλιάξουν,θα το έκαναν.Δεν τρέφω αυταπάτες ότι οι άλλοι,αν μπορούσαν,θα με έβγαζαν στην ακτή.Ωμός ρεαλισμός.Ξέρω που πατάω.Ξέρω που βρίσκομαι.Ξέρω τι να περιμένω.Καχύποπτη γιατί με έκανε η ζωή.Η επαφή με ανθρώπους που δεν αξίζουν.Γιαυτό βλέπω στους άλλους πρώτα έναν εχθρό,μέχρι να με κερδίσουν και να δω σε αυτούς έναν φίλο.Γιαυτό και λίγους ανθρώπους μπορώ να θεωρήσω φίλους αλλά γιαυτούς νοιάζομαι και θέλω να είμαι εκεί.

ΥΓ:Φωτογραφία άσχετη με όσα λέω.Αν και όχι και τόσο.Αυτό που λέω γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζωα.Αυτή τη γλυκειά φατσούλα πως να μην την αγαπάς;Ήταν τρια γατάκια,στη γειτονιά,προφανώς κάποιος τα πήρε.Αυτές τις λίγες μέρες που έμειναν,τους πηγαίναμε κάθε μέρα γάλα και μας αναγνωρίζανε.Αυτό το γατάκι μας έκανε χαρές και μας έπαιρνε από πίσω.Αυτά τα αθώα ματάκια μου έδιναν χαρά και όλα τα ζωάκια,μου βγάζουν τρυφερότητα.

Κωμωδίες

Τον τελευταίο καιρό, μπορεί να έχω χάσει τη μουσική μου, να παίζω ελάχιστα κιθάρα, αλλά βλέπω αρκετές ταινίες, όποτε και όποτε βρω κάποια να μου αρέσει. Η θεωρία μου είναι ότι εφόσον η ζωή μας είναι ένα δράμα, καλό είναι να βλέπουμε και καμία κωμωδία να σκάει και κανένα χαμόγελο το χειλάκι μας. Λέγοντας ότι η ζωή είναι δράμα δεν το λέω με την έννοια της μιζέριας, αλλά ότι γενικά, πλεον, λίγοι άνθρωποι μπορούν να ισχυριστούν ότι περνάνε πολύ ευτυχισμένα, χωρίς ίχνος ανασφάλειας. Άλλη μια θεωρία μου είναι ότι οι κοινωνικές τάξεις στην Ελλάδα είναι κλειστές σαν κάστες, αν γεννηθείς φτωχός, πεθαίνεις φτωχός...

Μάλλον έχω μεγάλη ανάγκη το γέλιο γιατί πλέον πολύ δύσκολα το βρίσκω στη ζωή μου...Πολύ δύσκολα συμβαίνουν γεγονότα ευχάριστα, να τα μαθαίνω και να χαίρομαι και πολύ δύσκολα συμβαίνουν και σε μένα, στη δική μου ζωή, γεγονότα ευχάριστα για να μπορώ να χαίρομαι. Έτσι πρέπει να έχω βοήθεια για να γελάσω και αυτή η βοήθεια είναι συνήθως οι κωμωδίες ή τα ανέκδοτα.

Έτσι μια ευχάριστη δραστηριότητα για μένα είναι να παρακολουθώ κωμωδίες.

Στο σινεμά(πιο σπάνια δυστυχώς), στην τηλεόραση και περισσότερο στα δορυφορικά κανάλια παρά στα δικά μας που βάζουν όλο βλακείες. Παρακολουθώ όμως και στο ιντερνετ βίντεο από παλιές εκπομπές και σειρές.Βλέπω και αρκετές επαναλήψεις,κάποιες σειρές όσο κι αν τις βλέπω,δεν με χαλάνε, πάντα τις βλέπω ευχάριστα όπως πχ τα ''Εγκλήματα'' που βάζει τα απογεύματα ο ANT1. Βλέπω και ιντερνετικώς το ''σ'αγαπώ, μ'αγαπάς'' και αν και το έχω δει χιλιάδες φορές γελάω συνέχεια.Λες να έχω alzheimer και για αυτό γελάω με τα ίδια αστεία;

Βλέπω επίσης τα Σαββατοκύριακα τον Mister Bean.Και μ'αυτόν γελάω παρα πολύ! Τις καθημερινές βλέπω κάθε βράδυ ''Γιάννης ο όμορφος'' και γελάω με τη γιαγιά Δωροθέα.

Εχθές παρακολουθούσα στρουμφάκια!!Έχω κι έναν παλιμπαιδισμό!!Παρακολουθούσα και το αγαπημένο μου παιδικό μικρή,τον Νίλς Χόλγκερσον! Όταν τα παιδικά ήταν παιδικά και δεν εμπεριείχαν βία όπως τα σημερινά ''παιδικά''.

Μια κωμωδία που είδα στην Αθήνα,σε θερινό σινεμά στο Αττικό Άλσος, ήταν η ''οικογένεια Μίλερ''.Στο ίδιο σινεμά,πριν από μήνες, είχα δει το Hangover.

Παρακολουθώ πολλές κωμωδίες και στα Ιταλικά κανάλια, στο Rai1,Rai2,Rai3.Το Σάββατο είχε μια που την είχα ξαναδεί αλλά μ'άρεσε, Ιταλικές κωμωδίες έχουν γέλιο άλλωστε.

Μ'αρέσουν όμως και οι σειρές της Rai, με τον Τσάρλι, τον Χιμπαντζή και την Robbie την φώκια.Τελευταία βλέπω και μια σειρά Βραζιλιάνικη,μια ιστορία περασμένης εποχής, πριν 100-200 χρόνια,πολύ ωραία!Δραματική βέβαια αλλά αξίζει.

Βλέπω επίσης το Affari tuoi, που είναι το αντίστοιχο deal που είχαμε παλιότερα και εδώ,με τον Φερεντίνο,είχαμε πάει και στο στουντιο εμείς, εγώ κι ο Στέλιος με τη μάνα μου.Κάποιες φορές βλέπω και κάποια τηλεπαιχνίδια,στο rai1, και το καλοκαίρι έβλεπα και μια ωραία εκπομπή με παλιά βίντεο,έδειχνε κάτι αρχαία, του 1958,1962,1973 και τέτοια.

Κάπως έτσι προσπαθώ να περάσω τον καιρό.Τις βαρετές μέρες που όλα είναι ίδια και δεν συμβαίνει τίποτα παρά ελάχιστα μικρά διαλείμματα από τη βαρεμάρα, πότε πότε, όταν πάμε, πολύ σπάνια, κάποια βόλτα.

Τα Σαββατοκύριακα δεν τα συμπαθούσα ποτέ και τώρα δεν τα συμπαθώ ακόμα πιο πολύ...Με βγάζουν από το πρόγραμμα μου.Ξέρω τις καθημερινές,έχω ένα πρόγραμμα που ακολουθώ.Αυτό με βοηθάει και στον υπνο και στο φαγητό.Τα Σαββατοκύριακα γίνεται κουρέλι το πρόγραμμα μου και γιαυτό δεν τα συμπαθώ με τίποτα!Χώρια που όλο βλακείες έχει να δεις,ξεθαβουν τις βιντεοκασέτες και στις πασάρουν ή τα διάφορα που αντιπαθώ στυλ Χαρι Πότερ.

Απόψε πάλι καλά, πως το έπαθε το Star και έχει κωμωδία αλλά την ίδια ώρα έχει και στο rai1, αρχίζει νέα σειρά...Θα δω πως θα τα συνδυάσω.

Ευτυχώς έχω και μάθημα σε λίγο και θα περάσει το απόγευμα.

Μακάρι να είχα μια δουλειά να περνούσαν οι μέρες μου.Αγαπώ τη δουλειά και την στερούμε, την στιγμή που άλλοι την έχουν και βαριούνται να πάνε και όλο γκρινιάζουν.Εντάξει,κατανοώ ότι όλοι δουλεύουν για ψίχουλα, αλλά ας δούλευα κι ας μου έδιναν και 100 ευρώ το μήνα.Πάλι ευχαριστημένη θα ήμουν.Όλοι όσοι δεν εκτιμούν τη δουλειά ας έρθουν για λίγο να αλλάξουμε θέσεις κι αν δεν θέλουν να κλείσουν σουίτα στο Δαφνί, να έρθουν να μου πουν.Μάλλον οι κωμωδίες με κρατάνε και η ελπίδα ότι κάποτε θα δουλέψω.Μόνο έτσι ισορροπώ εγώ.Να αλλάζω παραστάσεις και ως άνεργη δεν πρόκειται να συμβεί εύκολα.Το κάνω εγώ να συμβαίνει, αλλά και πάλι δεν είναι εύκολο.

Έτσι οι κωμωδίες είναι εδώ,για να ξεχνιέμαι, για να γελάω γιατί το γέλιο μου πλέον είναι δυσέρευτο...

Το παιδί της αγάπης(βιβλίο)

Διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο,βασισμένο σε αληθινή ιστορία.

''Το παιδί της αγάπης'' της Μαρίας Τζιριτα.

Μιλάει για ένα παιδί που από τη μέρα που γεννήθηκε,ένιωθε-και δυστυχώς,ήταν- ανεπιθύμητο.Ήταν καρπός μιας κοπέλας μειωμένης διανοητικής ικανότητας και του θείου της,που μεθυσμένος,ασέλγησε στην κοπέλα. Όταν το αγοράκι γεννήθηκε, η μητέρα της κοπέλας, για να αποφύγει το σκάνδαλο στη μικρή κοινωνία ενός χωριού της Κέρκυρας, σκαρφίστηκε ένα σωρό ψέματα για την πατρότητα του παιδιού, στιγματίζοντας έτσι τον γιό της ως πατέρα του παιδιού,εκτός γάμου.

Το παιδί κατέληξε σε ίδρυμα,βαπτίστηκε Στέλιος και έμεινε στο ίδρυμα.Κάποια στιγμή κατέληξε ξανά,σε ηλικία 2 χρονών,πάλι στην φυσική του οικογένεια,για να αποκτήσει περισσότερες πληγές... Έγινε μάρτυρας στο θάνατο της γιαγιάς του,όταν η κόρη της και μητέρα του την χτύπησε.

Η μητέρα του Στέλιου κατέληξε σε ψυχιατρική κλινική και εκείνος ξανά πίσω στο ίδρυμα,μετά από δύο πολύ άσχημα και καθοριστικά χρόνια. Η μόνη που έβλεπε με αγάπη το μικρό παιδί ήταν η θεία του,η αδελφή της μητέρας του,η Ελένη.

Κάποια στιγμή κατέληξε σε ανάδοχη οικογένεια,μια δυσλειτουργική οικογένεια,μιας δεσποτικής γυναίκας και ενός άβολου άντρα.Ο γιός της οικογένειας έμελλε να παίξει ρόλο στη ζωή του Στέλιου στο μέλλον.

Τελικά η γυναίκα αυτή,η τόσο δεσποτική και πλούσια,δεν ανέχτηκε τα καμώματα του,που όλα έγιναν επίτηδες,επειδή κατά βάθος εκείνος ήθελε να επιστρέψει στο ίδρυμα και στη μόνη γυναίκα που αναγνώριζε σαν μάνα του,την κοινωνική λειτουργό που δούλευε εκεί,την Μαρίνα.

Η Μαρίνα είχε μεγάλη αδυναμία στο Στέλιο από τότε που ήταν μικρό παιδί,κάτι που προκαλούσε ζηλεια στο δικό της παιδί,τον Άγγελο.Η Μαρίνα ήταν πάντα κοντά στον Στέλιο και τον βοηθούσε στα πάντα,πολλές φορές εις βάρος της δουλειάς,με κίνδυνο να την επιπλήξουν που ασχολείται τόσο μαζί του.

Μεγαλώνοντας ο Στέλιος έγινε ένας καταθλιπτικός νέος άντρας που κουβαλούσε πολλά μέσα του.

Συναντήθηκε με τον Χάρη,τον ομοφυλόφιλο γιό της πλούσιας οικογένειας που είχε αναλάβει την φροντίδα του,πολλά χρόνια πριν.

Ο Χάρης τον βόηθησε οικονομικά,ανοίγοντας του ένα εργαστήριο κεραμικής,ένας τομέας στον οποίο ο Στέλιος είχε μεγάλο ταλέντο.

Ο Χάρης αρρώστησε και πέθανε αργότερα. Ο Στέλιος δεν συνειδητοποίησε-ή μάλλον δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει- ότι ο Χάρης πέθανε από AIDS και ότι πιθανόν είχε κολλήσει και εκείνος, ερχόμενος σε επαφή μαζί του.

Αργότερα ο Στέλιος γνώρισε μια κοπέλα αλλά σύντομα χώρισε μαζί της, φεύγοντας σαν κυνηγημένος.

Παράλληλα, η ζωή της Μαρίνας πέρασε από πολλά στάδια. Χώρισε τελικά από τον άντρα της,που ζούσε χρόνια στη Γαλλία και ο γιός της, τελειώνοντας το σχολείο, πήγε κι αυτός εκεί. Ο Άγγελος παντρεύτηκε μια Γαλλίδα και απέκτησε έναν γιό. Η Μαρίνα πάντα μόνη της, έδιωξε με τον τρόπο της τον μόνο άντρα που την αγάπησε, τον Αλέκο,που έφυγε στη Θεσσαλονίκη, για να χαθούν περίπου 20 χρόνια.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Στέλιος ζούσε μια ζωή με καταχρήσεις, μια ζωή μοναχική. Δεν δεχόταν βοήθεια από κανέναν και δεν εμπιστευόταν κανέναν. Δεν άκουγε πλέον ούτε τη Μαρίνα, η οποία έπαψε πια να τον επισκέπτεται,κάποια στιγμή.

Ωσπου μια μέρα,εκείνη συνειδητοποίησε ότι έχει πολύ καιρό να μάθει νέα του και τον αναζήτησε.

Η αστυνομία, μπαίνοντας στο διαμέρισμα του, τον βρήκε νεκρό στο κρεβάτι του.

Η Μαρίνα ένιωσε υπεύθυνη που δεν ήταν κοντά του για να αποτρέψει το θάνατο του. Έμοιαζε να τα έχει χαμένα και να κρατάει μέσα της τον πόνο της, να μην ξεσπάει.

Την κατάλληλη στιγμή ήρθε ο γιός της από την Γαλλία μαζί με τον πρώην άντρα της και της συμπαραστάθηκαν. Την κατάλληλη στιγμή ξαναμπήκε στη ζωή της και ο Αλέκος,μετά από 20 χρόνια,πάντα ερωτευμένος μαζί της.

Ένα γράμμα έριξε φως στις συνθήκες θανάτου του Στέλιου. Έπασχε από AIDS κι αυτός και δεν ήθελε να φύγει άρρωστος. Ευχαρίστησε τη Μαρίνα για όσα είχε κάνει και της είπε,έστω και αργά,πόσο πολύ την αγαπούσε και ότι για εκείνον ήταν η μόνη μάνα που γνώρισε.

Γιαυτό και το βιβλίο λέγεται παιδί της αγάπης.Γιατί τα παιδιά δεν ανήκουν σε κανέναν, αλλά μόνο σε όσους τα αγαπούν.Και ο Στέλιος αγαπήθηκε από τη Μαρίνα σαν να ήταν δικό της παιδί και πολύ παραπάνω...


Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό,με μεγάλες αλήθειες και διδάγματα.Για τη δύναμη της αγάπης,για την οικογένεια και την έλλειψη της και για όσα κουβαλάμε στη ζωή μας.Αξίζει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη!