Μετακόμιση

Ήρθε η ώρα.Μετακομίζουμε.Όχι σήμερα,αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων,την Τρίτη.

Γέμισε το σπίτι κούτες,τσάντες,σακούλες.Όλα αναστατωμένα και όλα σε λάθος θέση.Όλα μαζεμένα.

Σε λίγες μέρες αυτό το σπίτι θα είναι παρελθόν,ένα παλιό σπίτι.Είχε και τα καλά του,αλλά τα ελαττώματα του ήταν σαφώς περισσότερα.Φέτος μπορώ να πω ότι ήταν καλή χρονιά,δεν μας έβγαλε πολλές ζημιές και τα έντομα τα είχαμε καταπολεμήσει.Όταν όμως σε μια πολυκατοικία που δεν έχει γίνει απολύμανση,προσπαθείς μες το σπίτι να τα καταπολεμήσεις,ο αγώνας είναι εξαιρετικά δύσκολος...Φέτος επειδή μες το σπίτι κάναμε πολύ νωρίς απολύμανση,τα καταφέραμε.Επίσης φέτος,δεν μας έβγαλε τις ατέλειωτες ζημιές που μας έβγαζε άλλη φορά.Στην αρχή που μπήκαμε,κάθε μέρα έπρεπε και από κάτι να διορθώσουμε.Ο πατέρας μου λέει ότι έπρεπε να έχουμε έναν μόνιμο μάστορα να τον έχουμε μόνο για μας,και να πιάνουν τα χέρια του από όλα,υδραυλικά,ηλεκτρολογικά,και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Το μόνο που σκέφτομαι σε αυτό το σπίτι που πάμε τώρα,εκτός ότι δεν έχει ντουλάπες,όπως εδώ που κάθε δωμάτιο έχει τη δική του,είναι ότι δεν θα έχω που να κάνω τις κατασκευές μου,αν αποφασίσω να κάνω και νέες. Λεπτομέρεια θα μου πεις,αλλά για μένα δεν είναι και τόσο λεπτομέρεια.Τώρα που το σκέφτομαι όμως,υπάρχει και το τραπέζι της βεράντας.Τραπέζι στην κουζίνα δεν θα έχουμε,αλλά μάλλον,όπως φαίνεται,θα τρώμε σε αυτό της τραπεζαρίας,γιατί το θεωρώ βλακεία,σε έναν ενιαίο,όχι πολύ μεγάλο χώρο,να υπάρχουν πολύ κοντά δύο τραπέζια.

Να πω την αλήθεια,ποτέ δεν θα καταλάβω πως γίνεται στις πολυκατοικίες,να μην γίνεται απολύμανση.Δεν κάνουν πουθενά.Ελπίζω εκεί να κάνουν,επειδή είναι καινούρια και καλεί συνεργείο,όπως είπε ο άνθρωπος,για καθαριότητα,σε αντίθεση με εδώ που είμαστε,που καθαρίζει η γυναίκα του διαχειριστή.Το θεωρώ μεγάλη βλακεία να μην γίνεται απολύμανση.Δηλαδή έχουν αγάπη για τις κατσαρίδες,μήπως θέλουν να τις κάνουν κατοικίδια ή η αδιαφορία τους είναι τόσο μεγάλη που και να τρέχουν στο σπίτι,αυτοί δίπλα κάθονται και τρώνε;Επίσης αυτό που μου τη σπάει είναι που όλα τα σπίτια σχεδόν δεν έχουν ντουλάπες και πρέπει εσύ να την αγοράσεις.Όλα αυτά στην Αθήνα φαίνονται εξωπραγματικά.Απολύμανση γίνεται συνήθως το Μάιο και κάθε σπίτι,ακόμα και μια μικρή γκαρσονιέρα,έχει τη ντουλάπα της.Εδώ που μένουμε έχει ντουλάπες γιατί τις έφτιαξαν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες,επειδή μένανε.Εκεί που πάμε δεν υπάρχει.

Γενικά,τα τελευταία δύο χρόνια,κάθε μέρα,εξωγήινη αισθάνομαι.Όταν βλέπω κάτι τέτοιες βλακείες...Για όλους εδώ θεωρούνται αυτονόητα,δεν τους κάνουν εντύπωση,εμένα μου φαίνονται εξωφρενικά.Όπως μου φαίνεται εξωφρενικό να ανάβουν ατέλειωτες ώρες το χειμώνα το καλοριφέρ επειδή θέλουν να κυκλοφορούν μέσα σε σάουνα.Το θεωρώ ανθυγιεινό και αντι-οικολογικό,χώρια τη ζημιά στην τσέπη σου.Ίσως εδώ να είναι πλούσιοι,τι να πω...Σίγουρα,αν εδώ κάνεις σωστό κουμάντο,τα έξοδα είναι απείρως λιγότερα,κυρίως όταν είσαι τσιγκούνης και την βγάζεις με ένα γιαούρτι και λαχανικά απ'την λαική,που είναι απείρως φτηνότερη από της Αθήνας,σε όλες τις περιοχές.Επίσης αρκετοί έχουν τα χωραφάκια τους στα χωριά,που κι από εκεί έχουν τα προιόντα τους,φρέσκα και τσάμπα.Οι αποστάσεις είναι μικρές,το αμάξι το κινούν λιγότερο,λιγότερη βενζίνη.Έτσι τα έξοδα είναι πολύ πολύ χαμηλότερα.Δεν τους φεύγουν χρήματα σε ταξί,λεωφορεία,κάρτες λεωφορείου.Τα ενοίκια είναι χαμηλότερα,αλλά οι περισσότεροι έχουν δικά τους σπίτια.Η κρίση είναι στις μεγάλες πόλεις,εκείνες έχει τσακίσει πολύ,Αθήνα,Θεσσαλονίκη,Πάτρα,Λάρισα,Ηράκλειο,υποθέτω και σε αρκετές ακόμα.Εκεί είναι τα μεγάλα προβλήματα.Η Κατερίνη,αν και πόλη,η συμπεριφορά και η νοοτροπία όλων είναι χωριάτικη.

Τέλος πάντων...Μάλλον εδώ ισχύει το ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε...Όλοι αυτοί που είναι απέναντι μου, εμένα θα λένε παράξενη την ίδια ώρα που εγώ λέω αυτούς..Άρα άκρη δεν βγάζεις...Δεν μιλάω και τελειώνει η υπόθεση, μήπως θα καταλάβει κανείς ή θα αλλάξει κάτι;Δεν υπάρχει περίπτωση άρα γιατί να χαλιέμαι; Ό, τι και να πω,ούτε τίποτα θα αλλάξει, ούτε θα αποκτήσω παρέες.Κυρίως αυτό...Οι παρέες μου θα είναι πάντα στην Αθήνα,οι άνθρωποι που αγαπώ και εκείνοι αποδεδειγμένα με αγαπάνε,όχι με λόγια,αλλά με πράξεις,και όταν πάω είναι αγκαλιά για μένα και δεν ξέρω ποιόν να πρωτοσυναντήσω.

Μετακόμιση λοιπόν...

Αλλαγή...Μου αρέσουν οι αλλαγές...

Η διάθεση ανεβαίνει.Μου αρέσει αυτό.

Ποτέ δεν με φόβισαν οι μετακομίσεις,μέχρι τα 26,στην Αθήνα,στο ενοίκιο μέναμε.Στην ουσία,μόνο από το 2002 μέχρι το 2010,δεν πλήρωσα ενοίκιο.

Δεν με ενοχλεί.Πάντα μια μετακόμιση φέρει το στοιχείο του καινούριου.Σαν άνθρωπος,βαριέμαι εύκολα.Μου αρέσει να μετακομίζω.

Αγαπώ τις αλλαγές...

ΥΓ:Σαν ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα,είναι κι η μετακόμιση,και οι αλλαγές γενικά...

Κατερίνη:2 χρόνια εδώ

Έκλεισα αισίως(??) δύο χρόνια σε αυτή την πόλη.

Έφυγα απ'την Αθήνα που με έπνιγε.Εδώ και χρόνια.

Αυτός που είπε ότι ''πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί'',είχε απόλυτο δίκιο,να μην πω ότι είναι και σοφός...

Εύχεσαι κάτι να έρθει να σε βγάλει από το βάλτο,από το αδιέξοδο και τελικά καταλήγει αυτό που νόμιζες ότι θα σε σώσει,να σε ρίξει σε χειρότερο βάλτο,σε κινούμενη άμμο που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις.

Θα κάνω έναν απολογισμό,πρόχειρο,για τα θετικά και τα αρνητικά των 2 αυτών χρόνων.

Άφησα τους γονείς μου που με στηρίζουν στα πάντα.

Στήριξη εδώ;Καμία...

Βοήθεια;Επίσης,καμία...

Παρέες;Καμία...

Κοινωνική ζωή και βόλτες;Ελάχιστες ως καθόλου,έχει καταλήξει η βόλτα μου να είναι το σουπερ μαρκετ.

Δουλειά;Καμία...

Προοπτική;Καμία...Αν δεν ξέρεις τον γνωστό του γνωστού,ΠΑΝΤΑ θα σου παίρνουν το φαι μέσα απ'το στόμα...


Κοινόχρηστα το χειμώνα;Δυσβάστακτα..Στο σπίτι εδώ που μένουμε,φεύγουμε για αυτό το λόγο,το χειμώνα πληρώναμε ίδια κοινόχρηστα με το ενοίκιο,σαν να δίνεις 2 ενοίκια...


Συνενόηση με τον κόσμο;Τρομερά δύσκολη,πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων...Σαν να μιλάει ένας Κινέζος,με έναν Γάλλο,έναν Ιταλό,έναν Ινδό,έναν Γερμανό,έναν Μεξικάνο,έναν Σουηδό κλπ,κλπ,βάλτε όποια άλλη χώρα σας έρθει,ο καθένας στη γλώσσα του και να περιμένουν να συννενοηθούν...Εγώ εδώ είμαι σαν να προσγειώθηκα από τον Άρη...


Κουτσομπολιό;Το εθνικό τους σπορ. Αυτό βασικά δεν με νοιάζει και τόσο,είναι παντού το φαινόμενο.Όταν δεν έχεις με τι να ασχοληθείς,περιφέρεις τη μιζέρια σου και ασχολείσαι με τους άλλους.Δεν με αφορά η κάθε κυρά Κατίνα,ούτε τι λέει,ούτε τι κάνει.


Επίπεδο κόσμου και επίπεδο διασκέδασης;Τσιφτετέλι,Ποντιακά,Βλαχοκλαρίνα.Σοβαροί καλλιτέχνες έρχονται σπανιότατα,γιατί και να έρθουν ποιος θα πάει να τους δει;Αμφιβάλλω αν θα τους ξέρουν δηλαδή...Θα έρθει ο Στόκας το Σάββατο,όχι εδώ,κάπου έξω,τέλος πάντων,αμφιβάλλω αν ο άνθρωπος θα βγάλει τα έξοδα του,να πληρώσει τους μουσικούς..


Ένα άλλο που μου τη σπάει τρομερά όμως,είναι ότι αν πεις για το καλοριφέρ το χειμώνα,ότι το ανάβουν πάρα πολλές ώρες(στη δική μας πολυκατοικία,3 φορές την ημέρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!) σου λένε ''εδώ κάνει κρύο''.Λέω κι εγώ ''παντού κάνει κρύο,στην Αθήνα μόνο βράδυ ανάβουν''.Και έρχεται η κορυφαία απάντηση:'' Έ,στην Αθήνα δεν έχει κρύο''. Φυσικά,όταν εδώ έχει χειμώνα,στην Αθήνα φοράνε μαγιώ και βατραχοπέδιλα και πάνε για μπάνιο,γιατί έχει καύσωνα.Γύρω γύρω καλοκαίρι και στη μέση η Κατερίνη και έχει χειμώνα,μοναδικό,παγκόσμιο φαινόμενο...

Λειτουργία δημόσιων φορέων,ΔΕΚΟ,νοσοκομείου,ΙΚΑ, κλπ,κλπ,κλπ: ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.

Στο ταχυδρομείο,σήμερα ο άντρας μου πήρε το 618 νούμερο και ήταν εκείνη την ώρα το 425...Ευτυχώς που παίρνουν τουλάχιστον τα γράμματα και τα συστημένα,σε ένα βιβλιοπωλείο-ταχυδρομικό πρακτορείο,απέναντι,γιατί θα ήθελε 2 ώρες για σχεδόν 200 νούμερα.

Η ΔΕΗ;ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ με κεφαλαία γράμματα και διπλή υπογράμμιση!!!!!!Το μεγαλύτερο μπάχαλο που υπάρχει στην πόλη.Δεύτερη συνεχή μέρα,είχαν τελειώσει τα νούμερα!!!!!!Σε πεντάχρονο να το πεις,δεν θα το πιστέψει,ας πούνε ότι βαριούνται να δουλέψουν..Βασικά,δεν τα έχω με τον υπάλληλο,που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες,ένα άτομο να εξυπηρετήσει 100-200.Τα έχω με τους ανώτερους του.

Το νοσοκομείο;'Ήταν μες την πόλη και το πήγανε 7-8 έξω.Εμείς που δεν έχουμε αυτοκίνητο,κάνουμε την προσευχή μας κάθε μέρα,μην πάθουμε τίποτα,γιατί η επόμενη κατοικία μας θα είναι μόνιμη..Κάτω απ'τα ραδίκια,που θα τα κοιτάμε ανάποδα..Για να πας με ταξί θέλεις 24 ευρώ..Υπάρχουν μέρες που έχουμε στο σπίτι 10-20 λεπτά,στην καλύτερη 1 ευρώ.Αν αρρωστήσουμε,ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μας προλαβαίνει...Γιατί για να έρθει ασθενοφόρο,είναι σύντομο ανέκδοτο,ένα υπάρχει για όλη την πόλη...

Φωτεινή εξαίρεση ταχείας εξυπηρέτησης,για να μην λέω μόνο τα άσχημα,είναι ο ΟΑΕΔ και η ΕΥΔΑΠ(ΔΕΥΑΚ λέγεται εδώ) που εχθές μας εξυπηρέτησαν αμέσως.Βέβαια κι αυτοί μας σπάνε τα νεύρα κατά καιρους,κόβουν το νερό χωρίς προειδοποίηση,αλλά έχουμε μόνιμα μπουκάλια γεμάτα,έστω για χρήση,στο μπάνιο,στην κουζίνα,να πλύνουμε τα χέρια μας και τέτοια.

Έκανα ποδαρικό σε αυτή την πόλη,με 40 πυρετό,στο παλιό νοσοκομείο,όπου μου φέρθηκαν σαν να είμαι σκουπίδι,όχι φυσικά όλοι,αλλά μια νοσοκόμα,προισταμένη,τι στο καλό ήταν δεν ξέρω,που δεν αξίζει να βρίσκεται εκεί.Από τα άτομα που σε κάνουν να ντρέπεσαι για το ανθρώπινο είδος.

Απ'την άλλη,έχει και τα καλά της η ζωή εδώ.Υπάρχουν και άνθρωποι ευγενικοί.Υπάρχουν και άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν,όχι επειδή τους το επέβαλε κανείς,αλλά επειδή έχουν καλοσύνη.

Οι αποστάσεις είναι κοντινές,προσφέρεται για ποδαρόδρομο.Δεν έχει ανηφόρες,κατηφόρες.Πολύ καλό κι αυτό,γιαυτό έχει και πολλά ποδήλατα.

Περπατάς στο δρόμο και δεν κοιτάς πίσω μην στην πέσουν να σε κλέψουν.

Πάντα ένα νόμισμα έχει 2 όψεις.Δεν είναι και όλα μαύρα.

Νιώθω πολύ κουρασμένη...

Περιμένω να πάμε στο καινούριο σπίτι,να ανοίξει-ελπίζω-η διάθεση μου.

Εγώ με τις ιδέες μου...

...για να δανειστώ τον τίτλο από το τραγούδι του συγχωρεμένου,που είναι η απόδειξη ότι ακόμα και πεθαμένους θα μας κυνηγάει το κράτος για να πληρώσουμε.

Κι εγώ,ομοίως,με τις ιδέες μου πορεύομαι. Δεν θέλω να τις προδώσω.Ούτε νεροπίστολο δεν έχω,ούτε τίποτα.

Ιδέες.

Αξίες.

Ειλικρίνεια.

Αξιοπρέπεια.

Θάρρος.

Αίσθηση δικαιοσύνης.

Δεν θέλω να μου στερούν το δίκιο μου.Ούτε εγώ να στερώ από τους άλλους.Αν μου κάνεις ένα καλό,θα σου κάνω δέκα.Μπορεί όχι αμέσως,αλλά με την πρώτη ευκαιρία,σίγουρα.Αν όμως μου παίξεις την παρτίδα μπαμπέσικα,βρες καράβι να κρυφτείς,αεροπλάνο,ή ό,τι άλλο πρόχειρο έχεις.

''Άγγελος με τους αγγέλους,σκυλί με τα σκυλιά'', όπως λέει το έτερο άσμα.

Θέλω να αντιμετωπίζω κατάματα την αλήθεια.Να μην ονειροβατώ.Μπορεί να το έκανα παλιά,τώρα όμως πατάω γερά στα πόδια μου.

Πάντα όμως αφήνω ένα παραθυράκι να μπαίνει το όνειρο.Μόνο αυτό μας έμεινε.Να ονειρευόμαστε.

Βουλιάζοντας στο τέλμα,πιστεύω ότι την τελευταία στιγμή,ο απομηχανής θεός θα κάνει το θαύμα του.

Θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.

Δεν θα με λυγίσουν.

''Πως να με σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου''..

''Μ'έμαθε η μάνα μου να ζω''...


Το ότι κάποιοι αναπνέουν,δεν σημαίνει ότι ζουν κιόλας.Κάποιοι είναι ήδη νεκροί.Μέσα τους.Αυτοί που δεν έχουν κανένα όνειρο,κανένα σκοπό,κανέναν προορισμό και καμία αξία.Αυτοί που μετράνε τα πάντα με το χρήμα.Αυτοί που εθελοτυφλούν και βλέπουν τον κόσμο όπως τους βολεύει.Αυτοί που κρίνουν,κατακρίνουν και δικάζουν τον πιο κοντινό τους άνθρωπο,που κάνουν το ίδιο τους το αίμα να νιώθει ανασφάλεια.Αυτοί που δεν έχουν τίποτα να δώσουν,γιατί μέσα τους υπάρχει μόνο κενό.Μόνο χολή και ξύδι για τους άλλους.Οι άνθρωποι που η αύρα τους είναι μαύρη.Κατάμαυρη,όπως και η ψυχή τους που πουλάνε και αγοράζουν μόνο για τα χρήματα,τα ίδια χρήματα που σαν τον Σκρούτζ,μαζεύουν σπυρί- σπυρί και φυλάνε.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πεθάνει και δεν το ξέρουν.

Η ομορφιά του κόσμου κλείνεται μέσα σε πράγματα που δεν μπορείς να αγοράσεις.Έναν καφέ με φίλους,μια βόλτα στη θάλασσα,ένα πουλάκι που έρχεται πάνω στο δοκάρι,ένα ψαράκι στη γυάλα,μια γάτα που θα νιαουρίσει για ένα χάδι και λίγη τροφή,ένα μωρό που θα σου χαμογελάσει,ένα χάδι από το σύντροφο σου και ένα φιλί,μια ωραία ταινία που είδες και γέλασες ή συγκινήθηκες,μια φωτογραφία που τράβηξες,ένα όμορφο νέο που άκουσες,ένα όμορφο τραγούδι που άκουσες στο ραδιόφωνο και τραγούδησες μαζί,στο χέρι που κρατάει το δικό σου στο δρόμο.

Η ομορφιά του κόσμου εκεί κλείνεται,σε όλα αυτά και σε άλλα πολλά,που δεν μπορείς να αγοράσεις με λεφτά.

Μπορεί να μην έχω τα απαραίτητα,συχνά.Να μετράω τα χρήματα για να φτάσουν.Να σκέφτομαι πριν αγοράσω κάτι.Αλλά ξέρω ότι ζω.


Σε αντίθεση με όλους αυτούς,που περιέγραψα και παραπάνω,που είναι πεθαμένοι αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους το πει.Τους κενούς ανθρώπους,χωρίς ψυχή,που δεν τους είπε κανείς ότι δεν ζουν,όταν τα μετράνε όλα με την τσέπη.

Το χειρότερο ελάττωμα είναι η τσιγκουνιά.Γιατί δεν περιορίζεται σχεδόν ποτέ στα χρήματα.Όσοι την έχουν,έχουν το πλήρες πακέτο,τσιγκουνιά σε χρήματα και τσιγκουνιά σε αισθήματα.Συναισθηματικά ευνούχοι.

Κι εγώ,που τραβάω κουπί,στην ίδια βάρκα με τον άντρα μου,μέσα σε έναν ωκεανό,όπου γύρω γύρω κολυμπάνε καρχαρίες,ξέρω ότι,ενάντια στις προβλέψεις όλων ότι θα μας κατασπαράξουν,στο τέλος θα τους διαψεύσουμε.Όχι μόνο δεν θα μας φάνε,αλλά θα βγούμε στη στεριά,νικητές.Γιατί η θέληση μετακινεί βουνά.

Ξέρω ότι ζω...Θέλει ταλέντο να ζεις...


Ξέρω ότι έχω όλα τα δίκια του κόσμου.Δεν τα βρίσκω και μου τα στερούν.Δεν με πειράζει.Φτάνει που έχω καθαρή συνείδηση και κοιτάζομαι στον καθρέπτη χωρίς να με φτύνει.Ξέρω ότι δεν έχω βλάψει κανέναν.


Πληγώθηκα χωρίς να πληγώσω.


Αλλά ο καθρέπτης μου χαμογελάει,δεν με φτύνει,ούτε με βρίζει ή κάνει γκριμάτσα αποστροφής.


Αυτό μου φτάνει...


ΥΓ1:Αξίζει να περιμένεις τη βροχή,όταν μετά βγαίνει ένα τέτοιο ουράνιο τόξο.
ΥΓ2:Φωτογραφία σημερινή,παραλία Κατερίνης.Δεν έχω πειράξει τα χρώματα.Μετά από μια απίστευτη καλοκαιρινή μπόρα,με κεραυνούς να σκίζουν στα δύο τον ουρανό και ο αέρας να σηκώνει ξαπλώστρες,καρέκλες,ομπρέλες και σημαίες.

Ημέρα μουσικής

Σήμερα,21 Ιουνίου,ήταν η μέρα της μουσικής.Για όσους αγαπάμε τη μουσική,κάθε μέρα γιορτάζει.

Αγαπώ τη μουσική,έχω μακροχρόνια σχέση μαζί της.Παίζω κιθάρα,από 17 χρονών.Παίζω ακκορντεόν από 23 χρονών και μαντολίνο από 30,περίπου.Τα τελευταία δύο χρόνια,που είμαι στην Κατερίνη,η αλήθεια είναι ότι έχω παραμελήσει λίγο τα όργανα...Για ποιο λόγο;Έλα ντε...Ούτε εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω.Πάντως στο παρελθόν έπαιζα πολύ,αν όχι καθημερινά,τουλάχιστον 4-5 φορές την εβδομάδα.Ίσως επειδή η διάθεση μου ήταν πιο πεσμένη.Τελικά ανάλογα το που έμενα και την χρονική περίοδο της ζωής μου,έπαιζα λιγότερο ή περισσότερο και αντιστρόφως ανάλογα με τη διάθεση μου.Καλή διάθεση,λίγο παίξιμο,κακή διάθεση,ξέσκισμα(μετά συγχωρήσεως).

Πέρα όμως από την ''παιχτική'' μου δεινότητα,ακούω μουσική από τα γεννοφάσκια μου,που λένε.Θυμάμαι τραγούδια από πολύ μικρή.Πχ όταν πρωτοέβγαλαν οι Κατσιμίχα,τα ''Ζεστά  ποτά'',ημουνα στο δημοτικό.Πως εξηγείται ότι θυμάμαι σχεδόν όλα τα τραγούδια αυτά;Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού,ούτε καν στο τέλος του.Θυμάμαι ιδιαίτερα το ''Ρίτα,Ριτάκι'' και το ''Μια βραδιά στο λούκι''.Θυμάμαι όμως και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών όπως ο Μηλιώκας,ο Γιοκαρίνης.Θυμάμαι όμως και άκουγα,λίγο αργότερα,στο γυμνάσιο,Μαντόνα,AHA,Roxette,T.Tikaram,Bee Gees,R.Orbison,R.Marx,REM και πολλούς,πολλούς άλλους.Αγαπούσα τραγούδια όπως ''losing my religion'', ''shiny happy people'',''Twist in my sobriety'',''Nothing compares to you'',''Take on my'', ''I drove all night'', ''It must have been love'', ''dressed for success'' και πολλά πολλά άλλα.Πέρασα όμως κι ένα φεγγάρι από πιο ποπ ακούσματα που τώρα βέβαια με κάνουν και ντρέπομαι, πχ Βίσση,Καρβέλας,Μαντώ κλπ...Τότε όμως,ακόμα κι αυτοί έβγαζαν ωραία τραγούδια,για τα δεδομένα της εποχής.Κόλλημα είχα φάει στο γυμνάσιο και με τους New Kids on the Block,ένα γκρουπ με 5 νεαρούς που χόρευαν και τραγουδούσαν και εγώ τραγούδαγα σαν τρελή ''step by step''.

Η δεκαετία του 80,αν και πολύ ''ποπ'',πολύ ''καρεκλάδικη'',πολύ disco,πολύ χορευτική,κιτς και πολλά άλλα,είναι πολύ αγαπημένη.Ίσως γιατί ήταν η δεκαετία των παιδικών μου χρόνων.

Τις επόμενες δεκαετίες νέα ακούσματα προστέθηκαν στα ήδη υπάρχοντα.Ο B.Marley,Scorpions,που ήδη άκουγα πολύ βέβαια,Guns N' Roses και άλλοι.Περνώντας τα χρόνια,άρχισα να έχω αδυναμία πολύ στους Clash και στο punk κίνημα.Εξακολουθώ να έχω αδυναμία στους Clash αλλά και στους Green Day.Ακούω όμως και παλαιότερα,αγαπώ τραγούδια περασμένων δεκαετιών,''dust in the wind'', ''California Dreaming'', ''Golden Brown''.Αγαπημένος και ο Cat Stevens, αλλά και οι νεότεροι Reamonn.

Σταθμός όμως ήταν η γνωριμία μου με τους Πυξ λαξ.Έζησα όμορφες στιγμές με ανθρώπους που έγιναν δικοί μου.Με αγκάλιαζαν φιλικά,μεταφορικά και κυριολεκτικά.Πήγα μαζί τους στο στουντιο.Πήγαινα σχεδόν όπου έπαιζαν.Τους πέτυχα και στη Ζάκυνθο.Μιλούσαμε πάντα στις συναυλίες,πολλές φορές και εκτός.Έμαθα πολλά από αυτή την υπέροχη σχέση με μια παρέα υπέροχων ανθρώπων.Δεν ξέρω τι λένε μερικοί,κακοπροαίρετα,αλλά εγώ τους έζησα για πολλά χρόνια,έστω αυτό το λίγο,όχι το καθημερινό,αλλά δεν μπορεί να φορούσαν μάσκα.Δεν πείθομαι,κοινώς,από μερικούς,ότι τα κάνανε όλα για την κονόμα...Αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν λειτουργούσαν έτσι,ήταν εκείνοι και κυρίως ο-συγχωρεμένος-φίλος μου,ο Μάνος..Θα μπορούσα να λέω σελίδες για αυτόν τον άνθρωπο,πράγματα που τα ξέρουν ελάχιστοι,πόσα καλά έχει κάνει,και πόσο με βόηθησε.Αλλά είναι πράγματα που δεν θέλω να μοιραστώ.

Αλλιώς,η σχέση με τη μουσική συνεχίστηκε.Συνέχισα να τρέχω σε συναυλίες.Άλλος σταθμόςη γνωριμία με  τα ''Κίτρινα Ποδήλατα''.Δύο παιδιά,πολύ κοντά στην ηλικία μου,ο ένας συνομήλικος κι ο άλλος 6 χρόνια μικρότερος,που μιλούσαμε και στις συναυλίες και στο τηλέφωνο αρκετά και πάντα τους έλεγα τη γνώμη μου για μουσικά θέματα και την ακούγαν.Καλλιτέχνες όπως Μαχαιρίτσας,Τσακνής,Παπακωνσταντίνου,Περίδης,τους είδα και τους ξαναείδα.Αλλά και πολλούς άλλους όπως Κανά,Μάλαμας,Ιωαννίδης.

Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια και έφτασα στο 2012,με λιγότερη μουσική,κάτι που θέλω να αλλάξω.Πιστεύω μετά τη μετακόμιση,να αποκατασταθεί η σχέση μου με τη μουσική.Είναι κάτι που θέλω με όλη μου την ψυχή..Γιατί ήταν η καλύτερη μου φίλη,όλα τα χρόνια της μοναξιάς και η κιθάρα μου,η κολλητή μου,που άκουγε τα παράπονα μου και τις χαρές μου...

Εκλογές κι άλλα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα

Εκλογές:Ένα μεγάλο κεφάλαιο.Τι να πω;Τι να σχολιάσω;

Σαν λαός πάντως έχουμε μνήμη χρυσόψαρου.Καλά,για τους πολιτικούς μας δεν το συζητώ.Αυτοί κι αν έχουν μνήμη χρυσόψαρου.Αυτοί έχουν συμφέρον να έχουν μνήμη χρυσόψαρου.Εμείς όμως θα έπρεπε τα λάθη του παρελθόντος να μας έχουν διδάξει.Να στείλουμε σπίτια τους όποιους δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.Όχι μόνο δεν το κάναμε αλλά δεχτήκαμε αυτοί που μας κορόιδεψαν να είναι ξανά υποψήφιοι και όχι μόνο αυτό,να τους ψηφίσουμε κιόλας.

Φόβος...Μια λέξη με νόημα στην παρούσα φάση.Γιατί σκόπιμα οδηγήθηκε εκεί το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού.

Δυστυχώς ψηφίζουν οι παππούδες και χαντακώνονται τα εγγόνια.Πάντα έτσι ίσχυε,πάντα αυτό ισχύει,πάντα θα ισχύει.

Οι νέοι,η μεγαλύτερη μερίδα τουλάχιστον,όσοι δεν είναι κολλημένοι,έχουν μεγαλύτερη ενημέρωση,και όχι από κατευθυνόμενα μέσα,τις περισσότερες φορές.Οι ηλικιωμένοι όμως έχουν μια κατευθυνόμενη τηλεόραση να τους κάνει πλύση εγκεφάλου.Δούλεψε καλά όλες τις φορές.Είναι οι άνθρωποι που δεν φιλτράρουν τίποτα και καταπίνουν αμάσητα τα ψέματα.Αυτοί που πάνε με παρωπίδες και ψηφίζουν ό,τι ψήφιζαν πριν 30 χρόνια,επειδή ''έτσι έχω μάθει,αυτόν ψήφιζα πάντα'' όπως λένε συνήθως ή ''επειδή αυτός με έβαλε στη δουλειά,έφαγα ψωμί από αυτόν,αυτός βόλεψε το παιδί μου στο δημόσιο'',άλλες φορές.Γενικά οι ηλικιωμένοι τείνουν προς το συντηρητισμό,σε όλα τα θέματα και φυσικά και σε αυτό.

Συμφέρον...Άλλη μια λέξη που είναι οδηγός για μια μεγάλη μερίδα.Πελάτες των κομμάτων που τρέχουν στα γραφεία τους,γλύφουν πολιτικούς για μια θέση στον ήλιο.

Πως να πάει μπροστά αυτή η χώρα;Όταν για μια θέση εργασίας ή για όποιο άλλο αντάλλαγμα,γλύφουν τους πολιτικούς;Για να βγουν μπροστά,μπαμπέσικα,πιο μπροστά από τους άλλους στην ουρά...Ο Έλληνας το έχει αυτό το κόλλημα:Της πρωτιάς.Δεν ανέχεται δεύτερη θέση.Πεθαίνει για την πρωτιά.Θέλει να είναι ο καλύτερος.Χωρίς να εξετάζει αν είναι ικανός να είναι ο καλύτερος.Μπορεί πχ κάποιος να έχει τελειώσει ένα δημοτικό ή γυμνάσιο,να μην έχει άλλη μόρφωση,κανένα άλλο εφόδιο και να θέλει να έχει διευθυντική θέση,ή μια θέση να πληρώνεται χοντρά,χωρίς να κάνει τίποτα.

Ζήλεια...Άλλο ένα ελάττωμα του Έλληνα.Δεν τον νοιάζει πχ να έχει μια κατσίκα,φτάνει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.Όπου κατσίκα μπορεί να είναι οτιδήποτε,σπίτι,αμάξι,σύντροφος κλπ,κλπ.Ο Έλληνας έχει μια έντονη τάση μιμητισμού,με την κακή έννοια.Αν ο γείτονας έχει δύο κινητά,πρέπει να πάρει και αυτός.Αν έχει δύο αυτοκίνητα,πρέπει να πάρει και αυτός.

Αξιοκρατία...Μια λέξη που έχει χάσει το νόημα της.Όλοι θέλουν να παρακάμπτουν τις διαδικασίες και να περνάνε πρώτοι,άκοπα.Να αφήνουν έξω ανθρώπους με ικανότητες για να ''βολευτούν''.Γιαυτό αυτή η χώρα δεν έχει ελπίδα.Όσο σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο,μην περιμένουμε και πολλά.

Παιδεία...Μια λέξη με νόημα.Το Α και το Ω ενός λαού.Δεν είναι τυχαίο,τα τελευταία χρόνια,οι χειρότεροι υπουργοί κάθε κυβέρνησης,διαλέγονται μεθοδικά,για να διαλύσουν σιγά σιγά αλλά σταθερά την παιδεία.Οι κυβερνήσεις φοβούνται μια νεολαία με συνείδηση.Φοβούνται μια νεολαία που καταλαβαίνει.Θέλουν ένα μαντρί πρόβατα που θα το κατευθύνουν.Μεταρρυθμίσεις,κόντρα μεταρρυθμίσεις,με τελικό σκοπό να μην μαθαίνουν τίποτα τα παιδιά.Να επικεντρώνονται σε άσκοπες,στείρες γνώσεις και όχι σε τρόπους συμπεριφοράς,σε ευγένεια,σε πραγματικά εφόδια για να βγουν στην κοινωνία.Λίγο θα τους χρειαστούν οι ημερομηνίες μιας μάχης όταν θα βγουν στην πραγματική μάχη της κοινωνίας.Κατάντησαν το σχολείο ένα ξέφραγο αμπέλι παιδιών καταπιεσμένων που ξεσπάνε με λάθος τρόπους.Πειραματόζωα άχρηστων συστημάτων.Όχι από άγνοια άχρηστα συστήματα.Από συμφέρον άχρηστα συστήματα.

Ο σκοπός είναι οι επόμενες γενιές να είναι ανιστόρητες,χωρίς εθνική συνείδηση,με άγνοια της γλώσσας,άθεες και πολυπολιτισμικές.Το έχουν πετύχει.Παιδιά που δεν θα γνωρίζουν ιστορία,δεν θα τους ενδιαφέρει να μάθουν,θα απαξιώνουν τη χώρα τους γιατί αυτή η ίδια δεν τους έχει προσφέρει τίποτα.Βλέπουν τους γονείς τους να τρέχουν όλη μέρα και να μην μπορούν να τα φέρουν βόλτα.Από μικρά ''τα παρκάρουν΄΄ μπροστά στην τηλεόραση,στο dvd και στις ξένες νταντάδες.Δεν μαθαίνουν σωστά τη γλώσσα και κανείς δεν νοιάζεται να τους τη μάθει σωστά.Αυτή τη χώρα σιγά σιγά μαθαίνουν να την μισούν,όταν δουν πόσο λίγες ευκαιρίες προσφέρει.Όταν δουν ότι άνθρωποι χωρίς προσόντα πάνε μπροστά και άνθρωποι με αξία δεν προχωράνε.Μαθαίνουν ότι στη ζωή δεν φτάνουν οι γνώσεις,οι ικανότητες αλλά μόνο το μέσο και οι γνωριμίες.

Στα σχολεία στο ίδιο τμήμα,που παλιά όλα τα παιδιά μιλούσαν την ίδια-Ελληνική-γλώσσα,και είχαν την ίδια θρησκεία,τώρα το 60-70% είναι παιδιά άλλων εθνικοτήτων και θρησκειών.Τα Ελληνόπουλα πλέον είναι μειονότητα γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά.Πως να κάνουν;Και η υπογεννητικότητα στο σχέδιο αφανισμού μας υπάγεται.Όταν ένα ζευγάρι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα,ακόμα και σαν δύο,ενήλικες οντότητες,γιατί και πως να φέρει στον κόσμο ένα αθώο πλάσμα;Για να υποφέρει;Και κάπως έτσι,οι αλλοδαποί,που δεν έχουν συνήθως τέτοιες ανησυχίες επειδή στη χώρα τους είχαν χειρότερες συνθήκες,κάνουν 5-5 παιδιά,και μας έχουν υπερκαλύψει.

Κάπως έτσι,σε λίγα χρόνια,θα ντρέπεσαι να δηλώσεις Χριστιανός Ορθόδοξος,γιατί οι μουσουλμάνοι θα είναι υπερδιπλάσιοι,θα ντρέπεσαι να δηλώσεις Έλληνας,γιατί θα είμαστε μειονότητα και πολλά άλλα ακόμα.Κι αν δεν ντρέπεσαι,θα φοβάσαι.

Προωθείται η αθεία,τα παιδιά να μην πιστεύουν σε κανέναν θεό.Προωθείται η παραποίηση της γλώσσας.Όλα αυτά που μας ενώνουν σαν λαό,να κοπούν.

Γλώσσα,θρησκεία,παραδόσεις,ήθη,έθιμα,πλεόν αντιμετωπίζονται με κοροιδευτική διάθεση,χωρίς σεβασμό.Η πλύση εγκεφάλου απέδωσε.Τα έχουν καταφέρει.Γιατί δεν προβάλλουμε αντίσταση.

Η οικονομική εξαθλίωση μας έχει κάνει πιόνια στα χέρια τους.Δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι.Όσο εμείς σερνόμαστε,αυτοί από πίσω,υπόγεια,μας σκάβουν το λάκκο.Να πετάξουν μέσα όσα μας ενώνουν σαν λαό για να μας αφομοιώσουν.Να είμαστε κι εμείς,ένας αριθμός.

Ξέρουν ότι τους Έλληνες,μόνο έτσι μπορούν να τους πολεμήσουν.Να τους καταργήσουν γλώσσα,θρησκεία,ήθη,έθιμα,παραδόσεις.Κι εμείς,σαν γνήσια προβατάκια πήγαμε μόνοι και πέσαμε στο στόμα των λύκων.Μας βάλανε το δόλωμα και το τσιμπήσαμε.Μόνοι μας αρχίσαμε να τα απαξιώνουμε όλα αυτά και τους κάναμε πολύ εύκολο το έργο.Τους ανοίξαμε το δρόμο να έρθουν να μας κατακτήσουν πιο εύκολα.Τους στρώσαμε κόκκινο χαλί και τους περιμένουμε,με δώρα.Αλλά αργούν και φοβόμαστε μην δεν φανούν...

Και τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύση...

Αξιοπρέπεια

Κάποια βράδια,σαν κι αυτό,άτυπα,στο μυαλό σου,κάνεις απολογισμό.Της ζωής σου μέχρι τώρα,τι σου χάρισε,τι σου στέρησε.Βάζεις στη ζυγαριά και σχεδόν πάντα,γέρνει από το βάρος όσων στέρησε.

Μια μελαγχολία,σαν σύννεφο σε τυλίγει.

Αξιοπρέπεια.Μικρή λέξη,μεγάλο νόημα.

Πόσοι ξέρουν τι σημαίνει;Όχι τη σημασία της στο λεξικό,αλλά στη ζωή.Ελάχιστοι.Οι περισσότεροι ζούνε ζωές κενές,ανούσιες.

Δεν προσποιούμαι ότι κι η δική μου είναι όλο νόημα,ότι τη ζω στο έπακρο.Ότι κάνω όσα θέλω,ότι γελάω όλη την ώρα,ότι κάνω ταξίδια,ότι..Ότι..Ότι.Αλλά προσπαθώ.Να την ζω όπως την θέλω.Όχι ετεροκατευθυνόμενα.Κυρίως αυτό.

Αξιοπρέπεια.Θέλω να πιστεύω ότι το έχω μάθει το νόημα της.Γιατί δεν σκύβω το κεφάλι σε αυτούς που θέλουν να το σκύψω.Σε αυτούς που θέλουν να με λυγίσουν,να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Αλλά ώρες ώρες,άνθρωπος είμαι κι εγώ,λυγίζω.

Σεβασμός...Άλλη μια λέξη άγνωστοι στους περισσότερους.Ο σεβασμός δεν εκφράζεται με το ''σεις'' και με το ''σας''.Ο σεβασμός είναι μια λέξη με ουσία,όχι για τους τύπους.Σέβομαι τον άλλο,γιατί έτσι έχω μάθει να κάνω,σέβομαι τον άλλο γιατί κάθε άνθρωπος είναι ένα μυστήριο,μια ύπαρξη που θέλω να εξερευνήσω τι κρύβει.Δεν μπορώ να μην σέβομαι,δεν μπορώ να μην είμαι ευγενική.Έτσι μεγάλωσα.Έτσι έμαθα.Να δέχομαι τους άλλους όσο και να μην με δέχονται ή κι αν ακόμα με δέχονται.Εγώ πάλι θα είμαι ευγενική.

Αλλά αλίμονο σε αυτόν που θα με φτάσει στα όρια μου...Τα τελευταία δυο χρόνια τα όρια μου δοκιμάζονται.Οι γραμμές τους τείνουν να εκραγούν.Όταν βλέπω τον παραλογισμό,όταν βιώνω όσα βιώνω στο τώρα.Όταν το αύριο δεν περιμένεις κάτι καινούριο...Ένα παραθυράκι με φως ζητάς,να ανοίξεις,να φωτίσει τη ζωή σου και κάποιοι κλείνουν την κουρτίνα.

Έχω πλέον πειστεί ότι αυτή η ζωή χαρίζεται στους ανάξιους...Έχω δεκάδες παραδείγματα,ανάξιων,που ευημερούν απ'τη μια και καλών ανθρώπων που τραβάνε κουπί στον ωκεανό,απ'την άλλη.Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση.

Ό,τι και να γίνει όμως,δεν μου ξεριζώνουν αυτό που είμαι.Ούτε την ευγένεια,ούτε το σεβασμό,ούτε την αξιοπρέπεια,ούτε καμία άλλη αξία.

Όσα αξίζουν στη ζωή,δεν αγοράζονται με χρήμα...Οι αξίες είναι ανεκτίμητες.Αυτές έχουν νόημα.Οι αξίες και οι ιδέες.Όταν αυτές οι δυστυχισμένες υπάρξεις το νιώσουν,θα καταλάβουν πολλά...

Χάρτινο καράβι

Ταξιδεύω με χάρτινο καράβι...

Σαν αυτά που φτιάχναμε μικροί...

Ακόμα διπλώνω χαρτιά και φτιάχνω καραβάκια...Για να ταξιδεύω...Να ταξιδεύει ο νους...

Τα ταξίδια της πραγματικότητας;Λίγα...Τα ταξίδια του μυαλού;Αδιάκοπα...

Αγάπη,ελπίδα,χαρά,ευτυχία,αλήθεια,ειλικρίνεια,πίστη,υγεία,φαντασία,ταξίδι,σοφία,γνώση,τραγούδι, φιλία,ειρήνη...

Έγραψα λέξεις στο χαρτί.Για να αποτυπωθούν στην πραγματικότητα.Για να τις έχω στη ζωή μου.Για να τις έχουμε,όλοι οι άνθρωποι.

Τα πιο όμορφα πράγματα,αυτά που αξίζουν στη ζωή,είναι αυτά που δεν μετριούνται με χρήμα.Οι αξίες,οι ιδέες.Τα ταξίδια του μυαλού...

Βιβλίο:Ένα ταξίδι αρχίζει

Βιβλίο..Ο καλύτερος φίλος...Κάθε στιγμή,μπορείς να το κρατήσεις,να χαθείς στις σελίδες του..Είναι πάντα εκεί,έτοιμο να σου ανοιχτεί,να σου φανερώσει,να σε ταξιδέψει..

Πόσα ταξίδια έχω κάνει στις σελίδες των βιβλίων..Αν μέτραγα τα ταξίδια έτσι,έχω γυρίσει τον κόσμο.Δεν έχω αφήσει μέρος.Δεν έχω αφήσει εποχή.

Κάθε βιβλίο σε ταξιδεύει σε χώρο,χρόνο.Σου γνωρίζει άντρες,γυναίκες,παιδιά,ζώα εννίοτε.

Έχω ταξιδέψει στο μεσαίωνα.Έχω ταξιδέψει στην αρχαιότητα.Έχω ταξιδέψει στα χρόνια του πολέμου.Έχω βρεθεί στην Ελλάδα και ύστερα στην Ιταλία.Μετά θα βρεθώ στην Κούβα και μετά μπορεί στην Αυστραλία.Λίγο αργότερα στην Κίνα και μετά στην Τουρκία.Μετά μπορεί στην Γαλλία και στην συνέχεια στην Αίγυπτο.

Γυρίζω μες τις σελίδες.Συμπαθώ και αντιπαθώ πρόσωπα.Τρυφερές δεσποινίδες και στριμμένες κυρίες.Επιπόλαιους νεαρούς και σοβαροφανείς κυρίους.Θορυβώδη παιδιά και επαναστατημένους εφήβους.

Γίνομαι φίλη,συμπάσχω.Καταλαβαίνω τη δράση τους.Μπαίνω στη θέση τους.Εγώ πως θα αντιδρούσα αν ήμουνα στη θέση τους;Ποια λάθη θα έκανα;Θα τα είχα καταφέρει;Ποια απόφαση θα είχα πάρει;Την ίδια με αυτούς ή κάποια άλλη;

Πολλές φορές ταξιδεύω πάνω σ'ένα ποδήλατο.Άλλοτε με τρένο,άλλοτε με αυτοκίνητο ή πλοίο,αεροπλάνο ή και με τα πόδια.

Πολλές φορές είμαι στην εξοχή και άλλες στην πόλη.Άλλοτε σε ηλιόλουστες φάρμες και άλλοτε σε τζαμένιους ουρανοξύστες.

Απ'τα παράθυρα μπορεί να βλέπω τη θάλασσα ή την λεωφόρο,το ποτάμι ή το βουνό.Μπορεί και να βλέπω το δάσος.

Κάποτε μπορεί,κάποιος να είναι γιατρός.Μπορεί και να είναι δικηγόρος,δάσκαλος ή μαθητής,χορευτής ή ηθοποιός.Μπορεί να εργάζεται στο τσίρκο σαν ακροβάτης ή να είναι συγγραφέας.Μπορεί να είναι εργάτης ή γεωργός.

Μπορεί να έχει παιδιά ή να μένει μόνος.Μπορεί να είναι φιλικός ή εχθρικός.Όμορφος ή άσχημος.Ψηλός ή κοντός.Ξανθός ή μελαχρινός.

Μπορεί να έχει χιούμορ ή να μην γελάει ποτέ.

Κάθε σελίδα και ένα ταξίδι.Κάθε κεφάλαιο και ένας κύκλος.

Γύρισα όλη τη γη με τα βιβλία.Πουλιά ταξιδιάρικα.

Αν και τα τελευταία είκοσι χρόνια,με είχε κερδίσει η μουσική,παίζω κιθάρα και ακκορντεόν,τα τελευταία δυο χρόνια έχουν κερδίσει έδαφος τα βιβλία ξανά.

Ανέκαθεν αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να γράφω.

Το όνειρο μου είναι να είμαι συγγραφέας.Όμορφο σαν όνειρο.Απραγματοποίητο σαν ουτοπία.Γιατί δυστυχώς ξυπνάς σε μια παράλογη πραγματικότητα που κανείς δεν κάνει αυτό που αγαπάει.

Και το όνειρο μένει όνειρο και το ταξίδι μένει χάρτινο.Το καραβάκι κι αυτό από χαρτί,φοβάται τη βροχή...

Κλείνω το βιβλίο και το ταξίδι τελειώνει... Σε λίγο αρχίζει άλλο.

Έχει πάντα ενδιαφέρον έτσι.Προσμένεις.Περιμένεις.Θέλεις να ανακαλύψεις.

Αυτό δεν είναι και η ζωή;Μια ατέλειωτη σειρά από ελπίδες,ταξίδια,προσμονές.

Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά;

Έτσι έχει ενδιαφέρον...Περιμένεις να δεις τη συνέχεια του ταξιδιού....

Η κρίση είναι πάνω από όλα κοινωνική

Μέρες,μήνες,αναρωτιέμαι και λέω...Που πάμε;

Γκρεμίζεται το άπαν σύμπαν γύρω μας...Οι εικόνες πόση ελπίδα να μας χαρίσουν;

Πως να μην νοσταλγείς τα παλιά;

Όταν πήγαινα σχολείο,και δεν περάσαν και τόσα πολλά χρόνια πια,πόσο διαφορετικά ήταν όλα..Είχαμε βιβλία,ενώ τώρα θέλουν να τα καταργήσουν.Είχαμε χαρτζιλίκι να πάρουμε κάτι να φάμε ή ακόμα καλύτερα είχαμε κολατσιό από το σπίτι..Τώρα τα παιδάκια λιποθυμάνε από την αφαγία,γιατί οι γονείς δεν έχουν να τους δώσουν ούτε χαρτζιλίκι ούτε τα απαραίτητα και το φαγητό είναι λιγοστό και χωρίς θρεπτικά συστατικά...

Τότε ο κόσμος δεν αυτοκτονούσε για χρέη...Δεν έμπαιναν οι ληστές στα σπίτια με όπλα,πρόθυμοι να σκοτώσουν για λίγα ευρώ(δραχμές τότε).Δεν τραβούσαν όπλο για ψύλλου πήδημα,να ξεκληρίζουν οικογένειες.Δεν σου τραβούσαν τις χρυσές αλυσίδες από το λαιμό,ούτε σε σπρώχναν να πέσεις κάτω για να σε κλέψουν.

Δεν φοβόσουν να κυκλοφορήσεις στο κέντρο της πόλης που γεννήθηκες.

Υπάρχει τόσο έλλειμα παιδείας...Από εκεί ξεκινάνε όλα..Αλλά πρώτα από όλα από την οικογένεια...Μα την αφήσαν όρθια στην θέση της την οικογένεια;Όταν οι δύο γονείς ή και ο ένας σε περιπτώσεις χήρων ή χωρισμένων γονιών,τρέχουν όλη μέρα για ένα μισθό πείνας,τα παιδιά από ποιον θα διδαχτούν;Ποιός θα τα κοινωνικοποιήσει ομαλά;Η τηλεόραση ή οι ξένες νταντάδες που δεν μιλάνε καν τη γλώσσα;Από μικρά μαθαίνουν στραβά..Πάνε στο σχολείο και εκεί αποτελειώνεται το ''στραβό'' έργο που ξεκίνησε...

Τα παιδιά πλέον βιάζονται τόσο να μεγαλώσουν..Μικρά κορίτσια και έχουν συμπεριφορά και εμπειρίες που παλιά είχαμε σαν φοιτήτριες..Βάφονται και φέρονται σαν μικρομέγαλα...

Η κρίση πάνω από όλα είναι κοινωνική...Κρίση αξιών.Δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο.Δώσαμε τα φώτα σε όλο τον κόσμο και μείναμε στο σκοτάδι.

Ομοίως ο ρατσισμός είναι πάνω απ' όλα κοινωνικός.Μισούμε το ίδιο μας το αίμα.Ο Έλληνας αγκαλιάζει τον ξένο,από την αρχαιότητα.Ο νεοέλληνας κάνει το ίδιο,αλλά επίσης εχθρεύεται το αίμα του.Έχει τη λογική ''δεν με νοιάζει αν θα έχω μια κατσίκα εγώ,φτάνει να ψοφήσει του διπλανού μου,να μην έχει αυτός''.Όπου ''κατσίκα'' μπορεί να είναι οτιδήποτε,σπίτι,αυτοκίνητο,κλπ,κλπ.

Ζήλεια και κακία μας κυριεύει για το ίδιο μας το αίμα.Άπειρες φορές είδα και έγινα μάρτυρας περιστατικών εναντίον Ελλήνων,με διάκριση εναντίον τους.Όχι αιματηρών ή εγκληματικών,αλλά σαφής καταπάτηση δικαιωμάτων.Πως να ανεχτείς στη χώρα που σε γέννησε να έχεις μόνο υποχρεώσεις;Έχουμε καταντήσει να μην έχουμε πλέον δικαιώματα,αλλά μόνο υποχρεώσεις,να πληρώνουμε,να πληρώνουμε,να φορολογούμαστε ακόμα και για ένα λειψό επίδομα ανεργίας,και όταν έχουμε ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε κοινωνικές παροχές πχ υγείας,να πληρώνουμε ακόμα και εκεί,ενώ όλοι οι μετανάστες να τις απολαμβάνουν δωρεάν.

Είμαι πικραμένη,είμαι μπουχτισμένη και αηδιασμένη με όσα συμβαίνουν.Για την έρημη χώρα μας που κάποιοι θέλουν να την κρατάνε τριτοκοσμική.

Υπάρχουν συμφέροντα από πίσω και όποιος τα ψάχνει και ψάχνεται,ξέρει πολύ καλά,ποιοι τα ''εχουν κατεβάσει'' στους ξένους..Αυτούς που τάχα μου και δήθεν ισχυρίζονται όλα αυτά τα αρνητικά για τη χώρα μας σε Ευρωπαικό επίπεδο.Πλέον ξέρουμε τι καπνό φουμάρουν όλοι αυτοί που-και καλά-μας εκπροσωπούν.

Όλη αυτή η ισοπέδωση με ανησυχεί.Ότι έχουμε γίνει απάνθρωποι..Των σπηλαίων.Η συμπεριφορά μας είναι τριτοκοσμική.Έχουμε ξεχάσει να έχουμε τρόπους.Η ευγένεια είναι μια λέξη μόνο στα λεξικά.Πλέον αν δεις έναν ευγενικό άνθρωπο σε εκπλήσσει αυτό και το σχολιάζεις.Ζούμε για τη φιγούρα.Ζούμε για τη βιτρίνα.Δεν έχουμε ουσία.Εκεί μας έχουν φτάσει.

Μέσα στο σχέδιο είναι όλα.Στα σχέδια μάλλον.Σιγά σιγά να μας εξαθλιώσουν.Οι μισοί να αυτοκτονήσουν.Οι υπόλοιποι να μεταναστεύσουν.Ένα μεγάλο μέρος στα ναρκωτικά.Άλλοι χωμένοι στη βία,να τα σπάνε στα γήπεδα.Πάντα χωρισμένοι στα δύο,σε όλα,πολιτική,ομάδες.Όσο εμείς τρωγόμαστε,αυτοί περνάνε νομοσχέδια.

Θα τους αφήσουμε να τους περνάει;Να μας κάνουν πιόνια στην τεράστια σκακιέρα τους;

''Αν ξυπνήσεις μονομιάς,θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς...''Τα ποιήματα,τα τραγούδια,λένε την αλήθεια..

Το θέμα είναι,θα ξυπνήσουμε;Για να αναποδογυρίσουμε τα πάντα;Πολύ φοβάμαι πως όχι..Όσο ψεκαζόμαστε υπνωτικές σκόνες και μασάμε κουτόχορτα σαν αγελάδες στα χωράφια,δεν θα σηκώνουμε κεφάλι.Βλέπουμε τις άσπρες γραμμές στον ουρανό και χαιρετάμε τα αεροπλάνα...Αυτά που μας ψεκάζουν χρυσωμένα χάπια ψεύτικης πραγματικότητας,για να έχουμε τη μακαριότητα του Βούδα...

Το χειρότερο δεν είναι ότι οι άλλοι θέλουν να μας κατακτήσουν,αλλά ότι εμείς τους προσφερόμαστε...Ανοίγουμε τα πόδια και τους περιμένουμε να μας κυριεύσουν,να μας κουρσεύσουν...

Και μισούμε τον αδελφό,το φίλο..Αυτόν που πίναμε καφέ μαζί και προσφέρουμε δουλειά στον κάθε τυχάρπαστο,που έρχεται...Του δίνουμε απλόχερα κάθε δικαίωμα.Ξεχνάμε ότι στη χώρα του οι γυναίκες υποφέρουν.Ξεχνάμε ότι βιάζονται κοριτσάκια 13-14 χρονων και μετά λιθοβολούνται με την κατηγορία ότι ''τα θέλανε''...Ξεχνάμε ότι σκοτώνουν τις γυναίκες τους επειδή γέννησαν κορίτσι και όχι τον πολυπόθητο γιο...

Ας μου εξηγήσει κάποιος πως να συμπαθήσω κάποιον που φέρεται έτσι στη μάνα,τη γυναίκα,την αδελφή του...Ας μου εξηγήσει.

Έχω μάθει να δέχομαι τον κάθε άνθρωπο για αυτό που είναι.Να μην ξεχωρίζω αν είναι διευθυντής ή εργάτης,νεαρός ή γέρος,γυναίκα ή άντρας.

Πως να συγχωρήσω μια τέτοια διάκριση κατά των γυναικών;

Πως να μην με σοκάρουν ειδήσεις σφαγών αθώων αδέσποτων,για να τα φάνε;Με κάνουν έξω φρενών.

Όλες αυτές οι νοοτροπίες μπλέχτηκαν με τα δικά μας σκουριασμένα μυαλά και έχουμε προκόψει...

Έχουμε να ζήσουμε σκηνές απείρου κάλλους..Ήδη ζούμε..

Είναι από τις λίγες φορές που όσα έχω σκεφτεί,όσα μου δείχνει το παρόν ότι θα συμβούν στο μέλλον,δεν θέλω να γίνουν...Είναι η πρώτη φορά,που θέλω τρομερά να έχω άδικο...

ΥΓ:Γιατί να μην παραδειγματιζόμαστε από τα ζωάκια της φωτογραφίας;Γιατί να μην έχουμε παράδειγμα τα ζώα,που ξεπερνούν τις κακίες και τις έχθρες,και ζουν αρμονικά;

Το μενού των γενεθλίων

Είπα σήμερα να πρωτοτυπήσω,να κάνω κάτι διαφορετικό.
Έτσι έφτιαξα την ακόλουθη συνταγή:

Υλικά:
Για βάση:
-500 γρ κιμάς
-1 κρεμμύδι
-1 καρότο
-1 ντομάτα
-μαιντανός
-δυόσμος
-αλάτι,πιπέρι
-ρίγανη
-3 φρυγανιές

Για πάνω:
-2 ντομάτες
-1 κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης
-2 κρεμμύδια
-τυρί τριμμένο
-μανιτάρια
-μαιντανός
-κέτσαπ ή σάλτσα δική μας κατασκευής

(τα υλικά μπορεί να ποικίλουν,ανάλογα τη διάθεση,την προτίμηση και το τι υπάρχει στο σπίτι,μπορεί κάποιος να βάλει και ζαμπόν,μπέικον,πιπεριά πράσινη κλπ,κλπ.Ομοίως και στον κιμά,άλλος αγαπάει τα μυρωδικά,άλλος όχι τόσο,προσθέτει ή αφαιρεί ό,τι θέλει,επίσης μπορεί να βάλει και αυγό,εγώ δεν έβαλα.)

Ζύμωνουμε τον κιμά,όπως θα φτιάχναμε μπιφτέκια.Τον στρώνουμε σε λαδωμένο ταψί.Τον αφήνουμε να ψηθεί,περίπου μισή ώρα,μπορεί και λιγότερο,ανάλογα το φούρνο.

Βγάζουμε το ταψί,να κρυώσει λίγο ο κιμάς.Ρίχνουμε λίγη σάλτσα από πάνω.Κόβουμε σε ροδέλες,κρεμμύδια,ντομάτες,πιπεριά και τα ρίχνουμε όλα από πάνω,μαζί με το τριμμένο τυρί και τα μανιτάρια.

Βάζουμε πάλι στο φούρνο και το αφήνουμε άλλα λίγα λεπτά,ανάλογα το φούρνο,10-20 περίπου,να ψηθούν τα υλικά από πάνω.

Είναι μια πρωτότυπη πίτσα,που αντί για ζυμάρι,έχει βάση κιμά.



Φωτογραφία: Ό,τι πρόλαβα να φωτογραφήσω στο ταψί,πριν του αλλάξουμε τα φώτα!!

Γενέθλια...

Γενέθλια σήμερα...Περνούν τα χρόνια...36...Πότε έφτασα ως εδώ,ούτε το κατάλαβα...Να μετράω αντίστροφα για την τέταρτη δεκαετία...Ούτε το κατάλαβα....

Θυμάμαι ότι από μικρή,από το γυμνάσιο τουλάχιστον και μετά,πάντα στα γενέθλια μου έκανα πάρτυ στο σπίτι.Καλούσα συμμαθήτριες,φίλες,και τα ξαδέλφια μου,συνήθως.Στο λύκειο το ίδιο.Ακόμα και όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο αλλά και όταν το τέλειωσα,πάντα στα γενέθλια μου ήθελα να τους μαζεύω.

Η σύνθεση της παρέας,κάθε χρονιά,διαφορετική.Κάθε περίοδο της ζωής,έμπαιναν και έβγαιναν άνθρωποι στη ζωή μου.Στο πανεπιστήμιο,μετά..Όταν άρχισα να δουλεύω,νέες φίλες,νέοι φίλοι,προστέθηκαν.

Κάθε χρόνο στα γενέθλια μου,ξύπναγε η μαγείρισσα μέσα μου,και έφτιαχνα τα πιο ωραία μεζεδάκια.Όχι ότι κοιμόταν η μαγείρισσα μέσα μου,κάθε μέρα ξύπνια ήταν,αλλά από όταν άρχισα να μένω μόνη,ξεδιπλώθηκε όλο το ταλέντο της.Μέχρι τότε,δεν μαγείρευα καθημερινά,μαγείρευε η μητέρα μου κυρίως.Αλλά στα γενέθλια μου,μετέτρεπα ένα τραπέζι σε πολίτικη κουζίνα.Ξέρετε,στην ταινία,που είχαν 15 φαγητά στο τραπέζι.

Χαιρόμουνα να μαζεύονται φίλοι στο σπίτι.Δεν είχα καλύτερο από αυτό.Στεναχωριόμουνα και θύμωνα όμως,όταν τελευταία στιγμή μου στέλναν μήνυμα ότι δεν θα έρθουν.Καλούσα 20 άτομα και έρχονταν τελικά ούτε 10.Όχι ότι στεναχωριόμουνα ιδιαίτερα,και 2-3 να ήταν εκεί,πάλι χαρούμενη ήμουνα.

Ωραία ήταν..Κάποιες χρονιές,που βρισκόταν και 2η κιθάρα,το αγόρι μιας φίλης μου,ήταν ακόμα καλύτερα.Τις άλλες χρονιές,τους έπαιζα μόνο εγώ.

Τώρα,τα τελευταία χρόνια,πέρυσι ήμασταν Αθήνα,είχαμε πάει εκδρομή όλοι μαζί,εγώ,ο άντρας μου,οι γονείς μου,ο ξάδελφος μου,η γυναίκα του...Πρόπερσυ, ήμουνα στην Κατερίνη,προετοιμαζόμασταν για το γάμο,και κόψαμε μια τούρτα στο σπίτι των πεθερικών μου.Εμείς ακόμα δεν είχαμε νοικιάσει το σπίτι που μένουμε τώρα.

Νοσταλγώ όλες αυτές τις στιγμές παρέας που δεν θα ξανάρθουν..Εδώ στην Κατερίνη δεν έχω παρέες..Και να ήθελα να έχω,οι κοπέλες της ηλικίας μου,σε ένα μεγάλο ποσοστό,είναι απλησίαστες..Δεν ταιριάζω..Άλλα γούστα..Αυτές είναι να τα σπάνε στα μπουζούκια,να χορεύουν στα τραπέζια,ντυμένες στην τρίχα,μοντελάκια.Εγώ είμαι απλός άνθρωπος,δεν μου αρέσουν τα περιττά στολίδια..Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι σ'αυτή την πόλη,είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσω παρέες...Την κατάσταση σώζουν λίγες επισκέψεις,σε συγγενείς του άντρα μου,σε φίλους του,στους γονείς του.Οι βόλτες πάντα περιλαμβάνουν εμάς τους δύο.

Αναπόφευκτο είναι να μελαγχολώ σήμερα...Να θυμάμαι...

Έτσι είναι η ζωή όμως..Αφήνεις,θυσιάζεις κάτι,για να έχεις κάτι άλλο...Εγώ διάλεξα να φύγω από την Αθήνα,να μου λείπουν οι γονείς μου,να μου λείπουν οι φίλοι μου,για να ζω πιο ήρεμα κι απλά στην επαρχία.Δεν μπορεί να τα έχει κάποιος όλα στη ζωή.Μήπως και όταν ήμουνα στην Αθήνα βλεπόμασταν τακτικά με τους φίλους μου;Όχι βέβαια.Αυτοί δουλεύαν όλη την ώρα,εγώ το μεγαλύτερο διάστημα άνεργη ή με δουλειές του ποδαριού.Ο χρόνος μου πολύς,ο δικός τους μηδαμινός.Πιο μόνη ήμουνα,με λίγες σταγόνες παρέας,πότε πότε.Τουλάχιστον τώρα την μοιράζομαι τη μοναξιά με τον άντρα μου.

Σήμερα θα μαγειρέψω ένα ωραίο φαγητό και το βράδυ θα βγούμε έξω για φαγητό,σε μια ωραία πιτσαρία,που έχει μια καταπληκτική σαλάτα και ωραία,ελαφριά πιάτα ζυμαρικών και ψητών,όλα με Ιταλικό στυλ.Είναι ήσυχα εκεί,έχει καλό φαγητό,και πηγαίνουμε πότε πότε.Τώρα τελευταία όχι πολύ.

Πάω να ψωνίσω να μαγειρέψω το ωραίο φαγητό.

Χρόνια μου πολλά!

Νοσταλγία...

Με πιάνει έντονα μια νοσταλγική διάθεση τον τελευταίο καιρό..

Ο νούς μου πάει στα περασμένα χρόνια...Τότε που θέλαμε τα χρόνια να περάσουν γρήγορα,χωρίς να ξέρουμε ότι θα έρθουν μέρες που θα θέλουμε ο χρόνος να καθυστερεί να περνάει αλλά αυτός δεν θα μας κάνει τη χάρη,θα τρέχει σαν νερό... Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε και τώρα θα θέλαμε να γυρίσουμε πίσω..Εγώ πάντως θα το ήθελα..

Θα ήθελα την Αθήνα του 1990..Και παλιότερα,όταν ήμουνα ακόμα πιο μικρή,την δεκαετία '80.Όταν ο κόσμος στην Αθήνα ήταν λιγότερος..Όταν με τους συμμαθητές μου μιλούσαμε όλοι την ίδια γλώσσα,ενώ τώρα ζήτημα με τους μισούς να μπορείς να συννενοηθείς στην ίδια τάξη..Και δεν είναι θέμα γλώσσας,είναι θέμα διαφορετικής κουλτούρας λαών.

Θα ήθελα την Αθήνα του τότε,που το τσιμέντο δεν ήταν παντού,έβλεπες ακόμα αυλές.Νιώθω τυχερή που μέχρι πριν 10 χρόνια δεν ζούσα σε πολυκατοικία,αλλά σε διώροφα,τριώροφα,ισόγεια,με αυλές,με μπαλκόνια..Αφού όταν πρωτοπήγα σε πολυκατοικία,έκανα πόσο καιρό να συνηθίσω τον ήχο του ασανσέρ και το να μπαίνω σε ασανσέρ..Ως τότε μόνο σε υπηρεσίες,σε δουλειές ή σε επισκέψεις,έμπαινα σε ασανσέρ.

Θα ήθελα τη ζωή του τότε που υπήρχαν όλα αυτά που τώρα μας φαίνονται προιστορικά.Οι κασετούλες μου που έκανα επιλογές τραγουδιών,που έγραφα από το ραδιόφωνο.Οι κασέτες και τα βίντεο,που έγραφα ταινίες ή εκπομπές όταν ήταν να λείψω από το σπίτι.Τώρα απλά τα χάνω.Ωραίο το dvd αλλά...Εδώ μειονεκτεί.Ωραία και τα cd αλλά οι κασέτες και οι δίσκοι είχαν άλλη χάρη.

Μ' άρεσε επίσης η Π.Κ εποχή.Η Πρό Κινητού εποχή,δηλαδή.Τότε που αν έπαιρνες στο σπίτι κάποιου και δεν τον έβρισκες,απλά ξαναδοκίμαζες.Τώρα θα του τηλεφωνήσεις στο κινητό και πολύ πιθανό να τον διακόψεις από τη δουλειά του ή να τον πετύχεις σε φάση που δεν μπορεί να μιλήσει,όπως εμένα που μου τηλεφωνούν συνήθως όταν είμαι φορτωμένη με τσάντες από το σουπερ μάρκετ ή όταν είμαι σε ένα λεωφορείο και θέλω να ανέβω ή να κατέβω.Αν και να πω την αλήθεια,τις περισσότερες ώρες της μέρας το κινητό μου το έχω κλειστό.

Μ' άρεσε εκείνη η εποχή...Όλα ήταν πιο απλά.Λιγότερο άγχος.Τώρα όλη αυτή η πολυτέλεια,όλη αυτή η τεχνολογία,μας κρατάει δέσμιους.Όλοι σκίζονται να πάρουν το τελευταίο μοντέλο κινητού,με οθόνη αφής,με χίλιες λειτουργίες.Όλοι σκίζονται να έχουν τα πιο μοδάτα και φιγουρατζίδικα αντικείμενα,για να μην τους πουν οπισθοδρομικούς.

Δηλώνω οπισθοδρομική από άποψη.Οπισθοδρομική όχι στις ιδέες.Σε όλη αυτή την πλύση εγκεφάλου να έχουμε τα πιο μοδάτα και φιγουρατζίδικα αντικείμενα.Το απλό κάνει εξίσου την δουλειά του και σίγουρα δεν θα νιώσω πιο ευτυχισμένη αν έχω κάτι με στυλ να κουβαλάω ή να επιδεικνύω.

Εδώ καλά καλά δεν έχω ούτε ποδήλατο.Μεταξύ μας,θα ήθελα να έχω..Εδώ,η Κατερίνη προσφέρεται για ποδήλατο.Στην Αθήνα ήταν είδος απαγορευμένο..Έχω να κάνω χρόνια.

Αυτοκίνητο δεν έχω.Δίπλωμα έχω αλλά δεν έχω οδηγήσει από τότε.Αν και το πήγαινα μια χαρά,σίγουρα καλύτερα από όσους το παίζουν οδηγάρες.

Δουλειά δεν έχω.Θα ήθελα να έχω.Πιο πολύ για να ανοίγουν οι ορίζοντες,να βγαίνω από το σπίτι,να γνωρίζω ανθρώπους..Εντάξει είναι και το οικονομικό στη μέση,αλλά η δουλειά δεν μεταφράζεται μόνο με Ευρώ..Τι σόι δίδυμος θα ήμουνα αν δεν έβρισκα το επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς;

Τον τελευταίο καιρό όλο πίσω πάει ο νούς...Βλέπω παλιές φωτογραφίες και με ξαφνιάζει ευχάριστα το ότι θυμάμαι σχεδόν με λεπτομέρειες όλες τις στιγμές του τότε.

Φεύγοντας απ'τα θρανία,τα σχολικά,τα φοιτητικά,οι στιγμές που μου έχουν μείνει όλο και λιγοστεύουν...

Όσο η πορεία στα χρόνια προχωράει,οι αναμνήσεις όλο και λιγότερες...Λίγα πράγματα θυμάμαι.Λίγες όμορφες στιγμές..Τώρα τελευταία μειώνονται δραματικά..Όσο αδειάζει το πορτοφόλι,τείνουν να μηδενιστούν οι όμορφες στιγμές.

Κάνω διάλογο με μια λευκή οθόνη..Οι βόλτες μειώθηκαν..Καλή η επαρχία και ήταν επιλογή μου να ζήσουμε εδώ,στον τόπο καταγωγής του άντρα μου.Δεν ήθελα να ζήσουμε στην Αθήνα.Ήθελα να πάρω μαζί τα όμορφα που θυμόμουνα στο παρελθόν.Όχι το πως είναι τώρα.Πάω στην Αθήνα να δω τους γονείς μου και θέλω να μπω στο ίδιο λεωφορείο που με έφερε και να γυρίσω στην Κατερίνη.

Κι αυτά σας τα λέει ένας άνθρωπος που μέχρι τα 34 ζούσε στην Αθήνα,από γονείς γέννημα θρέμμα Αθηναίους.Το παράπονο μου ήταν,μικρή,ότι δεν έχω χωριό.Όλοι το καλοκαίρι πήγαιναν στα χωριά τους και γύριζαν πίσω με χίλιες ιστορίες να πουν,εγώ δεν είχα χωριό.Ο πατέρας μου,το χωριό του λέγεται Νέα Σμύρνη.Δεν έχει χωριό.Στη Νέα Σμύρνη μεγάλωσε,που μπορεί να την λατρεύω,αλλά μοιάζει ελάχιστα με χωριό.Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια,πιο πολύ μοιάζει η Νέα Σμύρνη με επαρχία,με τους κήπους της,τα πάρκα,παρά η Κατερίνη.

Όλοι βρίζουν την Αθήνα αλλά κανείς δεν κάνει βήμα να την αφήσει.Εντάξει,η επαρχία έχει πεθάνει,από άποψη ευκαιριών..Αλλά αν στην επαρχία μένουν μόνο οι παππούδες,ποτέ δεν θα αποκτήσει ευκαιρίες.

Κι ο νους σκαλώνει στις περασμένες στιγμές..Έχω ζήσει όμορφα..Με τα δικά μου δεδομένα και κριτήρια. Η ομορφιά είναι κάτι υποκειμενικό..Για μένα ομορφιά είναι κάτι που για άλλους μπορεί να μην είναι.Άλλοι πάνε και χορεύουν στα club με ένα ποτό στο χέρι,στα σκυλάδικα.Για μένα ομορφιά είναι το θέατρο,το σινεμά,οι συναυλίες,οι βόλτες στη θάλασσα,η επαφή με τη φύση.

Τώρα το μόνο που έμεινε,να περνάει η ώρα δημιουργικά είναι τα βιβλία που λατρεύω.Και η κιθάρα που με κοιτάει παραπονεμένη στη γωνία και μου γνέφει να την πιάσω,να τις χαιδέψω λίγο τις χορδές...


ΥΓ: Φωτο 1:Συντριβανάκι κοντά στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη.
Φωτο2:Κάποια από τα όργανα μου,τη συλλογή συμπληρώνουν μια ηλεκτρική κιθάρα,ένα μαντολίνο και πολλά μικρά κρουστά.

Νέα αρχή

Μια και σήμερα δημιούργησα αυτό εδώ το χώρο,τον κήπο των σκέψεων και των εικόνων μου,έκρινα σκόπιμο να σας συστηθώ.

Όνομα:Αυγή
Ηλικία:36..Σε 3 μέρες έχω γενέθλια.Δεν ντρέπομαι για την ηλικία μου και ούτε την κρύβω.

Μεγάλωσα:Στην Αθήνα.Εκεί γεννήθηκα και έζησα μέχρι πριν 2 χρόνια.Πήγα σχολείο στην Κυψέλη.
Μένω τώρα:Στην Κατερίνη.Εδώ και 2 χρόνια που παντρεύτηκα,λόγω καταγωγής του άντρα μου.

Σπουδές:Κοινωνιολογία,αλλά φυσικά άνεργη..Αυτή η ειδικότητα στην Ελλάδα δεν έχει ψωμί..Έχω κάνει  όλες τις άσχετες δουλειές.

Αγαπώ:Τα ταξίδια,τη φωτογραφία,τα βιβλία(είμαι μεγάλη βιβλιοφάγος),τις ταινίες και κυρίως τις κωμωδίες,τη ζωγραφική(ζωγραφίζω),τις καλλιτεχνίες(φτιάχνω πραγματάκια διάφορα,ψηφιδωτά,κουτάκια,κάρτες,κλπ),τη μουσική(παίζω κιθάρα,ακκορντεόν,αν και τα έχω παραμελήσει λίγο,πήγαινα ωδείο στην Αθήνα ,για χρόνια).

Αγαπημένος τόπος:Η Νάξος,η Νάξος,η Νάξος και για αλλαγή...Η Νάξος!!!Καταγωγή της μαμάς,κατά το ήμισυ,και αγαπημένος τόπος διακοπών.Κεραυνοβόλος έρωτας από το 1990 που πρωτοπήγα.

Οικογενειακή κατάσταση:Παντρεμένη εδώ και 2 χρόνια(παρά κάτι μήνες),όπως ανέφερα και παραπάνω.

Άλλες αδυναμίες:Η φύση(δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκα την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος),τα ζωάκια,η τέχνη γενικά,η θάλασσα,το καλοκαίρι.

Δεν αντέχω:Την βροχή,τα ψέματα,τους ξερόλες,τα ''ψώνια'',όσους προβάλλουν ψεύτικους εαυτούς.

Είμαι απλός άνθρωπος,δεν μου αρέσουν τα περιττά στολίδια.Θέλω να είμαι ο εαυτός μου.Να λέω την αλήθεια,χωρίς ωραιοποιήσεις.Καλό το όνειρο αλλά μετά προσγειώνεσαι απότομα..Ξέρω τι υπάρχει γύρω μου,ξέρω πως είναι ο κόσμος..Καλό ή κακό,αυτό παίζεται..Όλα έχουν την καλή και την κακή τους πλευρά.

Έφυγα από την Αθήνα γιατί δεν την άντεχα..Ανήκω στη γενιά που πρόλαβε την Αθήνα στα όμορφα της..Τώρα;Ας μην το συζητήσουμε..Θα έρθει η ώρα που θα κάνω αναφορές.

Τους τελευταίους 10 μήνες τους έζησα στη Νέα Σμύρνη.Στο σπίτι που ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά,όσο ζούσαν.Την λάτρεψα τη Νέα Σμύρνη.Είναι το μόνο που μου λείπει από την Αθήνα.Αν εξαιρέσεις τους γονείς μου που μου λείπουν,αλλά πάω συχνά και βλέπω ή έρχονται εκείνοι.Αν εξαιρέσεις και τους φίλους και φίλες που επίσης βλέπω όταν πάω.Όσους φυσικά προλάβω γιατί δεν πηγαίνω για πολλές μέρες,πάντα ο χρόνος δεν φτάνει για όλους.

Πολλές φορές νιώθω ότι δεν μοιάζω με τους πολλούς.Θέλω να πιστεύω ότι αυτό ισχύει.Δεν μου αρέσει να κάνω κάτι επειδή είναι μόδα.Το απεχθάνομαι κάτι τέτοιο.Πχ να πηγαίνω σε ένα νησί επειδή είναι μόδα(πχ Μύκονος),σε μια πόλη επειδή είναι μόδα(πχ Αράχωβα),να κάνω κάτι επειδή το κάνουν όλοι(να βλέπω reality,με τίποτα!),να ακούω τη μουσική του ''σωρού'',όπως την λέω εγώ,τα τραγουδάκια μιας χρήσης,επειδή είναι μόδα.

Θέλω να διαφέρω.Από άποψη,όχι επειδή μου το επιβάλουν.

Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές.Θα επανέρχομαι,συχνά θέλω να πιστεύω.

Είμαστε σε μήνα αλλαγών,θέλουμε να μετακομίσουμε,οπότε οι δουλειές είναι αρκετές.
Εις το επανιδείν.

ΥΓ:Φωτογραφία στον πεζόδρομο της Κατερίνης.Σύνθεση λουλουδιών.Μου αρέσει να τραβάω φωτογραφίες,αφού σκέφτομαι μερικές φορές,ότι μόνο τα πετραδάκια και τα χαλίκια του δρόμου δεν έχω φωτογραφήσει.Ό,τι μου κάνει ''κλικ'' στο μάτι,το φωτογραφίζω.

Καλωσόρισμα

Καλημέρα!Καλό μήνα!Με όνειρα και εικόνες,από σήμερα θα σας κρατώ συντροφιά από εδώ.Συγχωρέστε μου το ότι είμαι λίγο άσχετη,είχα ένα blog παλιά,αλλά τώρα βλέπω αλλαγές..
Επανέρχομαι όταν καταφέρω να κάνω μια καινούρια ανάρτηση.