Εγώ με τις ιδέες μου...

...για να δανειστώ τον τίτλο από το τραγούδι του συγχωρεμένου,που είναι η απόδειξη ότι ακόμα και πεθαμένους θα μας κυνηγάει το κράτος για να πληρώσουμε.

Κι εγώ,ομοίως,με τις ιδέες μου πορεύομαι. Δεν θέλω να τις προδώσω.Ούτε νεροπίστολο δεν έχω,ούτε τίποτα.

Ιδέες.

Αξίες.

Ειλικρίνεια.

Αξιοπρέπεια.

Θάρρος.

Αίσθηση δικαιοσύνης.

Δεν θέλω να μου στερούν το δίκιο μου.Ούτε εγώ να στερώ από τους άλλους.Αν μου κάνεις ένα καλό,θα σου κάνω δέκα.Μπορεί όχι αμέσως,αλλά με την πρώτη ευκαιρία,σίγουρα.Αν όμως μου παίξεις την παρτίδα μπαμπέσικα,βρες καράβι να κρυφτείς,αεροπλάνο,ή ό,τι άλλο πρόχειρο έχεις.

''Άγγελος με τους αγγέλους,σκυλί με τα σκυλιά'', όπως λέει το έτερο άσμα.

Θέλω να αντιμετωπίζω κατάματα την αλήθεια.Να μην ονειροβατώ.Μπορεί να το έκανα παλιά,τώρα όμως πατάω γερά στα πόδια μου.

Πάντα όμως αφήνω ένα παραθυράκι να μπαίνει το όνειρο.Μόνο αυτό μας έμεινε.Να ονειρευόμαστε.

Βουλιάζοντας στο τέλμα,πιστεύω ότι την τελευταία στιγμή,ο απομηχανής θεός θα κάνει το θαύμα του.

Θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.

Δεν θα με λυγίσουν.

''Πως να με σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου''..

''Μ'έμαθε η μάνα μου να ζω''...


Το ότι κάποιοι αναπνέουν,δεν σημαίνει ότι ζουν κιόλας.Κάποιοι είναι ήδη νεκροί.Μέσα τους.Αυτοί που δεν έχουν κανένα όνειρο,κανένα σκοπό,κανέναν προορισμό και καμία αξία.Αυτοί που μετράνε τα πάντα με το χρήμα.Αυτοί που εθελοτυφλούν και βλέπουν τον κόσμο όπως τους βολεύει.Αυτοί που κρίνουν,κατακρίνουν και δικάζουν τον πιο κοντινό τους άνθρωπο,που κάνουν το ίδιο τους το αίμα να νιώθει ανασφάλεια.Αυτοί που δεν έχουν τίποτα να δώσουν,γιατί μέσα τους υπάρχει μόνο κενό.Μόνο χολή και ξύδι για τους άλλους.Οι άνθρωποι που η αύρα τους είναι μαύρη.Κατάμαυρη,όπως και η ψυχή τους που πουλάνε και αγοράζουν μόνο για τα χρήματα,τα ίδια χρήματα που σαν τον Σκρούτζ,μαζεύουν σπυρί- σπυρί και φυλάνε.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πεθάνει και δεν το ξέρουν.

Η ομορφιά του κόσμου κλείνεται μέσα σε πράγματα που δεν μπορείς να αγοράσεις.Έναν καφέ με φίλους,μια βόλτα στη θάλασσα,ένα πουλάκι που έρχεται πάνω στο δοκάρι,ένα ψαράκι στη γυάλα,μια γάτα που θα νιαουρίσει για ένα χάδι και λίγη τροφή,ένα μωρό που θα σου χαμογελάσει,ένα χάδι από το σύντροφο σου και ένα φιλί,μια ωραία ταινία που είδες και γέλασες ή συγκινήθηκες,μια φωτογραφία που τράβηξες,ένα όμορφο νέο που άκουσες,ένα όμορφο τραγούδι που άκουσες στο ραδιόφωνο και τραγούδησες μαζί,στο χέρι που κρατάει το δικό σου στο δρόμο.

Η ομορφιά του κόσμου εκεί κλείνεται,σε όλα αυτά και σε άλλα πολλά,που δεν μπορείς να αγοράσεις με λεφτά.

Μπορεί να μην έχω τα απαραίτητα,συχνά.Να μετράω τα χρήματα για να φτάσουν.Να σκέφτομαι πριν αγοράσω κάτι.Αλλά ξέρω ότι ζω.


Σε αντίθεση με όλους αυτούς,που περιέγραψα και παραπάνω,που είναι πεθαμένοι αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους το πει.Τους κενούς ανθρώπους,χωρίς ψυχή,που δεν τους είπε κανείς ότι δεν ζουν,όταν τα μετράνε όλα με την τσέπη.

Το χειρότερο ελάττωμα είναι η τσιγκουνιά.Γιατί δεν περιορίζεται σχεδόν ποτέ στα χρήματα.Όσοι την έχουν,έχουν το πλήρες πακέτο,τσιγκουνιά σε χρήματα και τσιγκουνιά σε αισθήματα.Συναισθηματικά ευνούχοι.

Κι εγώ,που τραβάω κουπί,στην ίδια βάρκα με τον άντρα μου,μέσα σε έναν ωκεανό,όπου γύρω γύρω κολυμπάνε καρχαρίες,ξέρω ότι,ενάντια στις προβλέψεις όλων ότι θα μας κατασπαράξουν,στο τέλος θα τους διαψεύσουμε.Όχι μόνο δεν θα μας φάνε,αλλά θα βγούμε στη στεριά,νικητές.Γιατί η θέληση μετακινεί βουνά.

Ξέρω ότι ζω...Θέλει ταλέντο να ζεις...


Ξέρω ότι έχω όλα τα δίκια του κόσμου.Δεν τα βρίσκω και μου τα στερούν.Δεν με πειράζει.Φτάνει που έχω καθαρή συνείδηση και κοιτάζομαι στον καθρέπτη χωρίς να με φτύνει.Ξέρω ότι δεν έχω βλάψει κανέναν.


Πληγώθηκα χωρίς να πληγώσω.


Αλλά ο καθρέπτης μου χαμογελάει,δεν με φτύνει,ούτε με βρίζει ή κάνει γκριμάτσα αποστροφής.


Αυτό μου φτάνει...


ΥΓ1:Αξίζει να περιμένεις τη βροχή,όταν μετά βγαίνει ένα τέτοιο ουράνιο τόξο.
ΥΓ2:Φωτογραφία σημερινή,παραλία Κατερίνης.Δεν έχω πειράξει τα χρώματα.Μετά από μια απίστευτη καλοκαιρινή μπόρα,με κεραυνούς να σκίζουν στα δύο τον ουρανό και ο αέρας να σηκώνει ξαπλώστρες,καρέκλες,ομπρέλες και σημαίες.