Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Νοσταλγία...

Με πιάνει έντονα μια νοσταλγική διάθεση τον τελευταίο καιρό..

Ο νούς μου πάει στα περασμένα χρόνια...Τότε που θέλαμε τα χρόνια να περάσουν γρήγορα,χωρίς να ξέρουμε ότι θα έρθουν μέρες που θα θέλουμε ο χρόνος να καθυστερεί να περνάει αλλά αυτός δεν θα μας κάνει τη χάρη,θα τρέχει σαν νερό... Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε και τώρα θα θέλαμε να γυρίσουμε πίσω..Εγώ πάντως θα το ήθελα..

Θα ήθελα την Αθήνα του 1990..Και παλιότερα,όταν ήμουνα ακόμα πιο μικρή,την δεκαετία '80.Όταν ο κόσμος στην Αθήνα ήταν λιγότερος..Όταν με τους συμμαθητές μου μιλούσαμε όλοι την ίδια γλώσσα,ενώ τώρα ζήτημα με τους μισούς να μπορείς να συννενοηθείς στην ίδια τάξη..Και δεν είναι θέμα γλώσσας,είναι θέμα διαφορετικής κουλτούρας λαών.

Θα ήθελα την Αθήνα του τότε,που το τσιμέντο δεν ήταν παντού,έβλεπες ακόμα αυλές.Νιώθω τυχερή που μέχρι πριν 10 χρόνια δεν ζούσα σε πολυκατοικία,αλλά σε διώροφα,τριώροφα,ισόγεια,με αυλές,με μπαλκόνια..Αφού όταν πρωτοπήγα σε πολυκατοικία,έκανα πόσο καιρό να συνηθίσω τον ήχο του ασανσέρ και το να μπαίνω σε ασανσέρ..Ως τότε μόνο σε υπηρεσίες,σε δουλειές ή σε επισκέψεις,έμπαινα σε ασανσέρ.

Θα ήθελα τη ζωή του τότε που υπήρχαν όλα αυτά που τώρα μας φαίνονται προιστορικά.Οι κασετούλες μου που έκανα επιλογές τραγουδιών,που έγραφα από το ραδιόφωνο.Οι κασέτες και τα βίντεο,που έγραφα ταινίες ή εκπομπές όταν ήταν να λείψω από το σπίτι.Τώρα απλά τα χάνω.Ωραίο το dvd αλλά...Εδώ μειονεκτεί.Ωραία και τα cd αλλά οι κασέτες και οι δίσκοι είχαν άλλη χάρη.

Μ' άρεσε επίσης η Π.Κ εποχή.Η Πρό Κινητού εποχή,δηλαδή.Τότε που αν έπαιρνες στο σπίτι κάποιου και δεν τον έβρισκες,απλά ξαναδοκίμαζες.Τώρα θα του τηλεφωνήσεις στο κινητό και πολύ πιθανό να τον διακόψεις από τη δουλειά του ή να τον πετύχεις σε φάση που δεν μπορεί να μιλήσει,όπως εμένα που μου τηλεφωνούν συνήθως όταν είμαι φορτωμένη με τσάντες από το σουπερ μάρκετ ή όταν είμαι σε ένα λεωφορείο και θέλω να ανέβω ή να κατέβω.Αν και να πω την αλήθεια,τις περισσότερες ώρες της μέρας το κινητό μου το έχω κλειστό.

Μ' άρεσε εκείνη η εποχή...Όλα ήταν πιο απλά.Λιγότερο άγχος.Τώρα όλη αυτή η πολυτέλεια,όλη αυτή η τεχνολογία,μας κρατάει δέσμιους.Όλοι σκίζονται να πάρουν το τελευταίο μοντέλο κινητού,με οθόνη αφής,με χίλιες λειτουργίες.Όλοι σκίζονται να έχουν τα πιο μοδάτα και φιγουρατζίδικα αντικείμενα,για να μην τους πουν οπισθοδρομικούς.

Δηλώνω οπισθοδρομική από άποψη.Οπισθοδρομική όχι στις ιδέες.Σε όλη αυτή την πλύση εγκεφάλου να έχουμε τα πιο μοδάτα και φιγουρατζίδικα αντικείμενα.Το απλό κάνει εξίσου την δουλειά του και σίγουρα δεν θα νιώσω πιο ευτυχισμένη αν έχω κάτι με στυλ να κουβαλάω ή να επιδεικνύω.

Εδώ καλά καλά δεν έχω ούτε ποδήλατο.Μεταξύ μας,θα ήθελα να έχω..Εδώ,η Κατερίνη προσφέρεται για ποδήλατο.Στην Αθήνα ήταν είδος απαγορευμένο..Έχω να κάνω χρόνια.

Αυτοκίνητο δεν έχω.Δίπλωμα έχω αλλά δεν έχω οδηγήσει από τότε.Αν και το πήγαινα μια χαρά,σίγουρα καλύτερα από όσους το παίζουν οδηγάρες.

Δουλειά δεν έχω.Θα ήθελα να έχω.Πιο πολύ για να ανοίγουν οι ορίζοντες,να βγαίνω από το σπίτι,να γνωρίζω ανθρώπους..Εντάξει είναι και το οικονομικό στη μέση,αλλά η δουλειά δεν μεταφράζεται μόνο με Ευρώ..Τι σόι δίδυμος θα ήμουνα αν δεν έβρισκα το επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς;

Τον τελευταίο καιρό όλο πίσω πάει ο νούς...Βλέπω παλιές φωτογραφίες και με ξαφνιάζει ευχάριστα το ότι θυμάμαι σχεδόν με λεπτομέρειες όλες τις στιγμές του τότε.

Φεύγοντας απ'τα θρανία,τα σχολικά,τα φοιτητικά,οι στιγμές που μου έχουν μείνει όλο και λιγοστεύουν...

Όσο η πορεία στα χρόνια προχωράει,οι αναμνήσεις όλο και λιγότερες...Λίγα πράγματα θυμάμαι.Λίγες όμορφες στιγμές..Τώρα τελευταία μειώνονται δραματικά..Όσο αδειάζει το πορτοφόλι,τείνουν να μηδενιστούν οι όμορφες στιγμές.

Κάνω διάλογο με μια λευκή οθόνη..Οι βόλτες μειώθηκαν..Καλή η επαρχία και ήταν επιλογή μου να ζήσουμε εδώ,στον τόπο καταγωγής του άντρα μου.Δεν ήθελα να ζήσουμε στην Αθήνα.Ήθελα να πάρω μαζί τα όμορφα που θυμόμουνα στο παρελθόν.Όχι το πως είναι τώρα.Πάω στην Αθήνα να δω τους γονείς μου και θέλω να μπω στο ίδιο λεωφορείο που με έφερε και να γυρίσω στην Κατερίνη.

Κι αυτά σας τα λέει ένας άνθρωπος που μέχρι τα 34 ζούσε στην Αθήνα,από γονείς γέννημα θρέμμα Αθηναίους.Το παράπονο μου ήταν,μικρή,ότι δεν έχω χωριό.Όλοι το καλοκαίρι πήγαιναν στα χωριά τους και γύριζαν πίσω με χίλιες ιστορίες να πουν,εγώ δεν είχα χωριό.Ο πατέρας μου,το χωριό του λέγεται Νέα Σμύρνη.Δεν έχει χωριό.Στη Νέα Σμύρνη μεγάλωσε,που μπορεί να την λατρεύω,αλλά μοιάζει ελάχιστα με χωριό.Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια,πιο πολύ μοιάζει η Νέα Σμύρνη με επαρχία,με τους κήπους της,τα πάρκα,παρά η Κατερίνη.

Όλοι βρίζουν την Αθήνα αλλά κανείς δεν κάνει βήμα να την αφήσει.Εντάξει,η επαρχία έχει πεθάνει,από άποψη ευκαιριών..Αλλά αν στην επαρχία μένουν μόνο οι παππούδες,ποτέ δεν θα αποκτήσει ευκαιρίες.

Κι ο νους σκαλώνει στις περασμένες στιγμές..Έχω ζήσει όμορφα..Με τα δικά μου δεδομένα και κριτήρια. Η ομορφιά είναι κάτι υποκειμενικό..Για μένα ομορφιά είναι κάτι που για άλλους μπορεί να μην είναι.Άλλοι πάνε και χορεύουν στα club με ένα ποτό στο χέρι,στα σκυλάδικα.Για μένα ομορφιά είναι το θέατρο,το σινεμά,οι συναυλίες,οι βόλτες στη θάλασσα,η επαφή με τη φύση.

Τώρα το μόνο που έμεινε,να περνάει η ώρα δημιουργικά είναι τα βιβλία που λατρεύω.Και η κιθάρα που με κοιτάει παραπονεμένη στη γωνία και μου γνέφει να την πιάσω,να τις χαιδέψω λίγο τις χορδές...


ΥΓ: Φωτο 1:Συντριβανάκι κοντά στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη.
Φωτο2:Κάποια από τα όργανα μου,τη συλλογή συμπληρώνουν μια ηλεκτρική κιθάρα,ένα μαντολίνο και πολλά μικρά κρουστά.

2 σχόλια: