Ημέρα μουσικής

Σήμερα,21 Ιουνίου,ήταν η μέρα της μουσικής.Για όσους αγαπάμε τη μουσική,κάθε μέρα γιορτάζει.

Αγαπώ τη μουσική,έχω μακροχρόνια σχέση μαζί της.Παίζω κιθάρα,από 17 χρονών.Παίζω ακκορντεόν από 23 χρονών και μαντολίνο από 30,περίπου.Τα τελευταία δύο χρόνια,που είμαι στην Κατερίνη,η αλήθεια είναι ότι έχω παραμελήσει λίγο τα όργανα...Για ποιο λόγο;Έλα ντε...Ούτε εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω.Πάντως στο παρελθόν έπαιζα πολύ,αν όχι καθημερινά,τουλάχιστον 4-5 φορές την εβδομάδα.Ίσως επειδή η διάθεση μου ήταν πιο πεσμένη.Τελικά ανάλογα το που έμενα και την χρονική περίοδο της ζωής μου,έπαιζα λιγότερο ή περισσότερο και αντιστρόφως ανάλογα με τη διάθεση μου.Καλή διάθεση,λίγο παίξιμο,κακή διάθεση,ξέσκισμα(μετά συγχωρήσεως).

Πέρα όμως από την ''παιχτική'' μου δεινότητα,ακούω μουσική από τα γεννοφάσκια μου,που λένε.Θυμάμαι τραγούδια από πολύ μικρή.Πχ όταν πρωτοέβγαλαν οι Κατσιμίχα,τα ''Ζεστά  ποτά'',ημουνα στο δημοτικό.Πως εξηγείται ότι θυμάμαι σχεδόν όλα τα τραγούδια αυτά;Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού,ούτε καν στο τέλος του.Θυμάμαι ιδιαίτερα το ''Ρίτα,Ριτάκι'' και το ''Μια βραδιά στο λούκι''.Θυμάμαι όμως και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών όπως ο Μηλιώκας,ο Γιοκαρίνης.Θυμάμαι όμως και άκουγα,λίγο αργότερα,στο γυμνάσιο,Μαντόνα,AHA,Roxette,T.Tikaram,Bee Gees,R.Orbison,R.Marx,REM και πολλούς,πολλούς άλλους.Αγαπούσα τραγούδια όπως ''losing my religion'', ''shiny happy people'',''Twist in my sobriety'',''Nothing compares to you'',''Take on my'', ''I drove all night'', ''It must have been love'', ''dressed for success'' και πολλά πολλά άλλα.Πέρασα όμως κι ένα φεγγάρι από πιο ποπ ακούσματα που τώρα βέβαια με κάνουν και ντρέπομαι, πχ Βίσση,Καρβέλας,Μαντώ κλπ...Τότε όμως,ακόμα κι αυτοί έβγαζαν ωραία τραγούδια,για τα δεδομένα της εποχής.Κόλλημα είχα φάει στο γυμνάσιο και με τους New Kids on the Block,ένα γκρουπ με 5 νεαρούς που χόρευαν και τραγουδούσαν και εγώ τραγούδαγα σαν τρελή ''step by step''.

Η δεκαετία του 80,αν και πολύ ''ποπ'',πολύ ''καρεκλάδικη'',πολύ disco,πολύ χορευτική,κιτς και πολλά άλλα,είναι πολύ αγαπημένη.Ίσως γιατί ήταν η δεκαετία των παιδικών μου χρόνων.

Τις επόμενες δεκαετίες νέα ακούσματα προστέθηκαν στα ήδη υπάρχοντα.Ο B.Marley,Scorpions,που ήδη άκουγα πολύ βέβαια,Guns N' Roses και άλλοι.Περνώντας τα χρόνια,άρχισα να έχω αδυναμία πολύ στους Clash και στο punk κίνημα.Εξακολουθώ να έχω αδυναμία στους Clash αλλά και στους Green Day.Ακούω όμως και παλαιότερα,αγαπώ τραγούδια περασμένων δεκαετιών,''dust in the wind'', ''California Dreaming'', ''Golden Brown''.Αγαπημένος και ο Cat Stevens, αλλά και οι νεότεροι Reamonn.

Σταθμός όμως ήταν η γνωριμία μου με τους Πυξ λαξ.Έζησα όμορφες στιγμές με ανθρώπους που έγιναν δικοί μου.Με αγκάλιαζαν φιλικά,μεταφορικά και κυριολεκτικά.Πήγα μαζί τους στο στουντιο.Πήγαινα σχεδόν όπου έπαιζαν.Τους πέτυχα και στη Ζάκυνθο.Μιλούσαμε πάντα στις συναυλίες,πολλές φορές και εκτός.Έμαθα πολλά από αυτή την υπέροχη σχέση με μια παρέα υπέροχων ανθρώπων.Δεν ξέρω τι λένε μερικοί,κακοπροαίρετα,αλλά εγώ τους έζησα για πολλά χρόνια,έστω αυτό το λίγο,όχι το καθημερινό,αλλά δεν μπορεί να φορούσαν μάσκα.Δεν πείθομαι,κοινώς,από μερικούς,ότι τα κάνανε όλα για την κονόμα...Αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν λειτουργούσαν έτσι,ήταν εκείνοι και κυρίως ο-συγχωρεμένος-φίλος μου,ο Μάνος..Θα μπορούσα να λέω σελίδες για αυτόν τον άνθρωπο,πράγματα που τα ξέρουν ελάχιστοι,πόσα καλά έχει κάνει,και πόσο με βόηθησε.Αλλά είναι πράγματα που δεν θέλω να μοιραστώ.

Αλλιώς,η σχέση με τη μουσική συνεχίστηκε.Συνέχισα να τρέχω σε συναυλίες.Άλλος σταθμόςη γνωριμία με  τα ''Κίτρινα Ποδήλατα''.Δύο παιδιά,πολύ κοντά στην ηλικία μου,ο ένας συνομήλικος κι ο άλλος 6 χρόνια μικρότερος,που μιλούσαμε και στις συναυλίες και στο τηλέφωνο αρκετά και πάντα τους έλεγα τη γνώμη μου για μουσικά θέματα και την ακούγαν.Καλλιτέχνες όπως Μαχαιρίτσας,Τσακνής,Παπακωνσταντίνου,Περίδης,τους είδα και τους ξαναείδα.Αλλά και πολλούς άλλους όπως Κανά,Μάλαμας,Ιωαννίδης.

Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια και έφτασα στο 2012,με λιγότερη μουσική,κάτι που θέλω να αλλάξω.Πιστεύω μετά τη μετακόμιση,να αποκατασταθεί η σχέση μου με τη μουσική.Είναι κάτι που θέλω με όλη μου την ψυχή..Γιατί ήταν η καλύτερη μου φίλη,όλα τα χρόνια της μοναξιάς και η κιθάρα μου,η κολλητή μου,που άκουγε τα παράπονα μου και τις χαρές μου...