Γενέθλια...

Γενέθλια σήμερα...Περνούν τα χρόνια...36...Πότε έφτασα ως εδώ,ούτε το κατάλαβα...Να μετράω αντίστροφα για την τέταρτη δεκαετία...Ούτε το κατάλαβα....

Θυμάμαι ότι από μικρή,από το γυμνάσιο τουλάχιστον και μετά,πάντα στα γενέθλια μου έκανα πάρτυ στο σπίτι.Καλούσα συμμαθήτριες,φίλες,και τα ξαδέλφια μου,συνήθως.Στο λύκειο το ίδιο.Ακόμα και όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο αλλά και όταν το τέλειωσα,πάντα στα γενέθλια μου ήθελα να τους μαζεύω.

Η σύνθεση της παρέας,κάθε χρονιά,διαφορετική.Κάθε περίοδο της ζωής,έμπαιναν και έβγαιναν άνθρωποι στη ζωή μου.Στο πανεπιστήμιο,μετά..Όταν άρχισα να δουλεύω,νέες φίλες,νέοι φίλοι,προστέθηκαν.

Κάθε χρόνο στα γενέθλια μου,ξύπναγε η μαγείρισσα μέσα μου,και έφτιαχνα τα πιο ωραία μεζεδάκια.Όχι ότι κοιμόταν η μαγείρισσα μέσα μου,κάθε μέρα ξύπνια ήταν,αλλά από όταν άρχισα να μένω μόνη,ξεδιπλώθηκε όλο το ταλέντο της.Μέχρι τότε,δεν μαγείρευα καθημερινά,μαγείρευε η μητέρα μου κυρίως.Αλλά στα γενέθλια μου,μετέτρεπα ένα τραπέζι σε πολίτικη κουζίνα.Ξέρετε,στην ταινία,που είχαν 15 φαγητά στο τραπέζι.

Χαιρόμουνα να μαζεύονται φίλοι στο σπίτι.Δεν είχα καλύτερο από αυτό.Στεναχωριόμουνα και θύμωνα όμως,όταν τελευταία στιγμή μου στέλναν μήνυμα ότι δεν θα έρθουν.Καλούσα 20 άτομα και έρχονταν τελικά ούτε 10.Όχι ότι στεναχωριόμουνα ιδιαίτερα,και 2-3 να ήταν εκεί,πάλι χαρούμενη ήμουνα.

Ωραία ήταν..Κάποιες χρονιές,που βρισκόταν και 2η κιθάρα,το αγόρι μιας φίλης μου,ήταν ακόμα καλύτερα.Τις άλλες χρονιές,τους έπαιζα μόνο εγώ.

Τώρα,τα τελευταία χρόνια,πέρυσι ήμασταν Αθήνα,είχαμε πάει εκδρομή όλοι μαζί,εγώ,ο άντρας μου,οι γονείς μου,ο ξάδελφος μου,η γυναίκα του...Πρόπερσυ, ήμουνα στην Κατερίνη,προετοιμαζόμασταν για το γάμο,και κόψαμε μια τούρτα στο σπίτι των πεθερικών μου.Εμείς ακόμα δεν είχαμε νοικιάσει το σπίτι που μένουμε τώρα.

Νοσταλγώ όλες αυτές τις στιγμές παρέας που δεν θα ξανάρθουν..Εδώ στην Κατερίνη δεν έχω παρέες..Και να ήθελα να έχω,οι κοπέλες της ηλικίας μου,σε ένα μεγάλο ποσοστό,είναι απλησίαστες..Δεν ταιριάζω..Άλλα γούστα..Αυτές είναι να τα σπάνε στα μπουζούκια,να χορεύουν στα τραπέζια,ντυμένες στην τρίχα,μοντελάκια.Εγώ είμαι απλός άνθρωπος,δεν μου αρέσουν τα περιττά στολίδια..Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι σ'αυτή την πόλη,είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσω παρέες...Την κατάσταση σώζουν λίγες επισκέψεις,σε συγγενείς του άντρα μου,σε φίλους του,στους γονείς του.Οι βόλτες πάντα περιλαμβάνουν εμάς τους δύο.

Αναπόφευκτο είναι να μελαγχολώ σήμερα...Να θυμάμαι...

Έτσι είναι η ζωή όμως..Αφήνεις,θυσιάζεις κάτι,για να έχεις κάτι άλλο...Εγώ διάλεξα να φύγω από την Αθήνα,να μου λείπουν οι γονείς μου,να μου λείπουν οι φίλοι μου,για να ζω πιο ήρεμα κι απλά στην επαρχία.Δεν μπορεί να τα έχει κάποιος όλα στη ζωή.Μήπως και όταν ήμουνα στην Αθήνα βλεπόμασταν τακτικά με τους φίλους μου;Όχι βέβαια.Αυτοί δουλεύαν όλη την ώρα,εγώ το μεγαλύτερο διάστημα άνεργη ή με δουλειές του ποδαριού.Ο χρόνος μου πολύς,ο δικός τους μηδαμινός.Πιο μόνη ήμουνα,με λίγες σταγόνες παρέας,πότε πότε.Τουλάχιστον τώρα την μοιράζομαι τη μοναξιά με τον άντρα μου.

Σήμερα θα μαγειρέψω ένα ωραίο φαγητό και το βράδυ θα βγούμε έξω για φαγητό,σε μια ωραία πιτσαρία,που έχει μια καταπληκτική σαλάτα και ωραία,ελαφριά πιάτα ζυμαρικών και ψητών,όλα με Ιταλικό στυλ.Είναι ήσυχα εκεί,έχει καλό φαγητό,και πηγαίνουμε πότε πότε.Τώρα τελευταία όχι πολύ.

Πάω να ψωνίσω να μαγειρέψω το ωραίο φαγητό.

Χρόνια μου πολλά!