Νέο σπίτι

Είμαστε πια στο νέο σπίτι.Έχω και σύνδεση ίντερνετ και σταθερό τηλέφωνο από χθές,δεν είχα για μια εβδομάδα.Όχι ότι μου έλειψαν δηλαδή..Σε αυτό το σπίτι είμαι συνέχεια απασχολημένη.Αρχικά να αδειάζω τις κούτες μαζί με τον άντρα μου,να τοποθετούμε πράγματα στη θέση τους.Να καθαρίζουμε,να σκεφτόμαστε που θα πάει το καθετί.

Ήταν και οι γονείς μου εδώ μέχρι την Κυριακή.Ήταν οι μόνοι που μας βοήθησαν. Στα πάντα.Πρακτικά,ηθικά,υλικά. Μας βοήθησαν στη μετακόμιση,στο να ξεστήσουμε και να στήσουμε εδώ. Οικονομικά,να αγοράσουμε τις ντουλάπες(που δεν είχε εδώ,άλλη βλακεία των σπιτιών στην Κατερίνη).Μας ψώνιζαν από το πιο μικρό πράγμα που ήθελε το σπίτι μέχρι τα φρούτα και λαχανικά που τρώγαμε.Έφυγαν και μας άφησαν γεμάτο ψυγείο.Μας βοήθησαν με τα φωτιστικά,με τα κουρτινόξυλα.Μας στήριξαν σε όλα.

Νιώθω πολύ τυχερή που έχω αυτούς τους γονείς...Ώρες ώρες που πέφτω ψυχολογικά,σκέφτομαι ότι άλλα παιδιά δεν έχουν στήριξη από τους γονείς τους.Οι δικοί μου είναι εκεί.Σε όλα.Ακόμα και σε όσα κατα βάθος δεν συμφωνούν.Αν είναι δική μου επιλογή,την σέβονται.

Έτσι πρέπει να είναι πάντα.Αλλά δεν είναι.Υπάρχουν άνθρωποι-γονείς δηλαδή-που αν το παιδί δεν κάνει το χατήρι τους, ό, τι αυτοί θεωρούν σωστό και ότι πρέπει να κάνουν, το ξεγράφουν,σταδιακά,σιωπηρά και με τον τρόπο τους.Το αφήνουν στη μοίρα του,στη μέση του ωκεανού,να παλεύει με τα κύματα.Θυμούνται όποτε τους συμφέρει, ότι το παιδί τους μεγάλωσε-όταν πρέπει να αναλάβει ευθύνες- αλλά τον υπόλοιπο καιρό, που κάνουν υποδείξεις στο παιδί τους πως να ζει και τι να κάνει,κατά τη γνώμη τους,το παιδί είναι μικρό και δεν ξέρει,γιαυτό θα του λένε αυτοί τι να κάνει.

Αγάπη που είναι με όρους και προυποθέσεις,που υπάρχει μόνο αν ο άλλος κάνει τα χατήρια μας και όσα του υποδείξουμε εμείς να κάνει και όχι όσα εκείνος θεωρεί σωστά για τη ζωή του,δεν είναι αγάπη.Είναι εγωισμός.Αγαπάς τον άλλο,κυρίως το παιδί σου,με τα σωστά,τα λάθη του,τα θέλω του,τις ικανότητες του.Δεν αγαπάς με όρο να κάνει αυτά που εσύ θέλεις.Δεν αγαπάς μόνο αν κάνει το σωστό,κατά τη δική σου γνώμη και όχι τη δική του.Δεν βάζεις τον εγωισμό πάνω από το παιδί σου.Δεν το αφήνεις όταν σε έχει ανάγκη.Κυρίως δεν ξεχωρίζεις τα παιδιά σου.

Πάνω σ'αυτό,θα πω ένα πράγμα:Έχεις πέντε δάχτυλα στο χέρι.Σε όποιο κι αν κοπείς,το ίδιο αίμα θα βγει και ο ίδιος πόνος θα σε τρυπήσει.Δεν πονάει περισσότερο ο δείχτης και λιγότερο ο αντίχειρας ή περισσότερο ο μέσος και λιγότερο το μικρό δαχτυλάκι.Όλα πονάνε το ίδιο και το ίδιο αίμα βγαίνει.Όταν έχεις δυο ή τρια ή πέντε ή δεκαπέντε παιδιά,οφείλεις να είσαι σε όλα δίπλα,όχι μόνο στο ένα.Μπορεί να μην έχω γίνει μάνα,αλλά αν ήμουν,και δέκα παιδιά να είχα,το ίδιο θα πόναγα για όλα,το ίδιο θα τα αγαπούσα όλα,το ίδιο θα τα βοηθούσα όλα,και το ίδιο θα τα καμάρωνα.

Τέλος πάντων...Ας επανέλθω στο σπίτι, το καινούριο.

Είναι τόσο όμορφα εδώ...Ξεφύγαμε από το κέντρο και τώρα όταν πάμε προς το κέντρο,αναγκαστικά γιατί εκεί είναι μαζεμένες οι τράπεζες,το ταχυδρομείο,η ΔΕΗ,τα μαγαζιά,μου φαίνεται ακόμα πιο χάλια το κέντρο...Εδώ γύρω έχει βέβαια λίγα μαγαζιά,έχει και σουπερ μαρκετ στα 200 μέτρα,αλλά για όλα τα υπόλοιπα,να πληρώσεις πχ ένα λογαριασμό,πρέπει να πας πλατεία.Όσο φτάνεις πλατεία,ο μέσος όρος ηλικίας ανεβαίνει και πλησιάζει το όριο συνταξιοδότησης...Δεν κάνω πλάκα.Εδώ γύρω,στην πολυκατοικία μας και στις γυρω,όλο νεολαία μένει.Μου αρέσει αυτό!!Γιατί οι παππούδες πάνε μαζί με το κουτσομπολιό.

Το σπίτι,εκτός από καινούριο,είναι πολύ ωραίο μέσα,προσεγμένη και η κάθε λεπτομέρεια.Μέχρι τα ταβάνια, έχει κάνει με σκαλίσματα και του δίνουν αέρα νεοκλασικού.Έξω έχει κολώνες,του δίνει αέρα αρχαιότητας.Τα ντουλάπια σύγχρονα,το μπάνιο σύγχρονο,με πλακάκι κάτω.Καλά είπε ο πατέρας μου σαν πεντάστερο ξενοδοχείο είναι το σπίτι.

Αλλά περισσότερο από όλα,αξίζει η βεράντα.Η απίστευτη θέα της και η απίστευτη δροσιά, πρωί και βράδυ.Μόνο το μεσημέρι καθόμαστε μέσα,επειδή πέφτει ήλιος,έχει πολύ ζέστη.Όλες τις άλλες ώρες στη βεράντα είμαστε.Κάθε ώρα έχει τα χρώματα της.

Νιώθω ήδη τη θετική ενέργεια.Το άλλο σπίτι ήταν ποτισμένο αρνητική γιατί και αυτοί που το είχαν ήταν αρνητικοί άνθρωποι.Κάθε άνθρωπος έχει την αύρα του.

Αυτό το σπίτι έχει θετική ενέργεια.Αυτός που το έχει είναι από τους ανθρώπους που συμπαθώ.Γελαστός,και άνθρωπος που συνεννοείσαι. Ακριβοδίκαιος. Θέλει να έχει καλούς λογαριασμούς με όλους και να εξηγεί τα πράγματα.Σοβαρός άνθρωπος,μορφωμένος.Το ακριβώς αντίθετο με τους προηγούμενους ιδιοκτήτες.Καμιά φορά λέμε ότι η μόρφωση δεν κάνει τον άνθρωπο,αλλά τελικά,υπάρχουν και φορές που τον κάνει...Τον κάνει να σκέφτεται και να μιλάει με ηρεμία και να έχει επίπεδο και όχι να είναι αγριάνθρωπος.Σε αυτή την πόλη,οι περισσότεροι που έχω γνωρίσει ανήκουν στην κατηγορία ''αγριάνθρωπος'',κυρίως οι άνθρωποι της γενιάς των γονιών μου.Λίγοι διαφέρουν.Άνθρωποι της δικής μας γενιάς,όσοι έχω γνωρίσει,είναι λίγο καλύτεροι.Περίπου μοιρασμένοι.Οι μισοί ψιλονορμάλ αλλά οι υπόλοιποι-κυρίως κοπέλες-ψηλομύτες ''μοντέλες''.Υπάρχουν και λίγοι που υπο άλλες συνθήκες,θα έκανα παρέα,είναι πολύ συμπαθητικοί.

Έτσι σε αυτό το σπίτι, ξυπνάω πρωί πρωί,από τις 6 και είμαι στη βεράντα.Δεν ξέρω γιατί αλλά ξυπνάω πολύ εύκολα,από μόνη,κάθε μέρα 6 ώρα.Κάθε ώρα έχει τα χρώματα της.Το απόγευμα βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα.

Είμαι ήρεμη.Νιώθω θετική ενέργεια.Αισιοδοξία.Ότι όλα θα πάνε καλά.Είμαστε στη μέση του ωκεανού και γύρω κανείς να βοηθήσει.Η βοήθεια είναι μακριά.Γύρω μας καρχαρίες,στη μέση του ωκεανού,και εμείς έχουμε 2 κουπιά,στο μικρό βαρκάκι για να διασχίσουμε πολλά μίλια θάλασσας.Αλλά ξέρω ότι θα φτάσουμε στην ακτή.Θα βρούμε τον τρόπο.Το ξέρω πιο σίγουρα από ποτέ.Θα τα καταφέρουμε.Τώρα που εμείς οι ίδιοι το πιστεύουμε,θα γίνει πραγματικότητα....