Ίσως τότε η κακία των ανθρώπων,η ζήλεια,και όλα τα μικροπρεπή ένστικτα που έχει φυλαγμένα ο ένας σαν όπλο εναντίον του άλλου,να μην με άγγιζαν...
Κάτω στη γη,και να μην θέλεις,λίγες σταγόνες καλοσύνης για ποιόν να πρωτοφτάσουν;Διψάς...Διψάς...Πάλι διψάς...
Διψάς για μια κοινωνία που ο καθένας θα κοιτάζει τη δουλειά του,όχι με τον εγωιστικό τρόπο,αλλά με την έννοια ότι δεν θα ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι,με διάθεση κουτσομπολιού.
Διψάς για μια κοινωνία όπου θα έχεις ευκαιρίες.Για να μπορέσεις αν όχι να πραγματοποιείς όνειρα,έστω να έχεις μια θέση στην ουρά για τον παράδεισο...Τώρα ούτε απ'εξω δεν περνάς,όχι να σταθείς και την ουρά..Όπου ''Παράδεισος'' είναι ο τόπος που υπάρχει ευημερία.''Τόπος'' σχηματικά.Απλά σε μια κοινωνία άλλα κομμάτια της τα καταφέρνουν μια χαρά και άλλα με μεγάλη δυσκολία.Εμείς είμαστε στη δεύτερη ομάδα και δεν υπάρχει φως για να πάμε στην πρώτη...
Δυστυχώς ζούμε σε πολωμένη κοινωνία...Μέσες καταστάσεις δεν υπάρχουν.Θα είσαι ή ''άρχοντας'' ή ''ζητιάνος'' σε αυτή τη ζωή.Και ναι μεν,αν είσαι άρχοντας,καλά είναι.Αν είσαι όμως ζητιάνος;
Και με πιάνει μια τάση φυγής.Δεν ξέρω για που.Δεν ξέρω αν με χωράει ένας τόπος.Με χωράνε πολλοί και κανένας.Σίγουρα όχι αυτός που βρίσκομαι.Νόμιζα ότι θα με χωρούσε.Μάλλον λάθος έκανα...Νόμιζα ότι θα βρω ανθρώπους εδώ,με αγνά συναισθήματα...Έπεσα έξω.Πιο έξω δεν έχει.
Λίγοι ξεχωρίζουν και οι πολλοί;Αδιακρισία στο φουλ,χαιρέκακοι και ξερόλες.Παντού έτσι είναι θα μου πεις,αλλά νόμιζα ότι όλη η κακία της Ελλάδας ήταν συγκεντρωμένη στην Αθήνα.Μεγάλο λάθος να το νομίζω...
Φέτος βιώνω ένα εξαιρετικά δύσκολο καλοκαίρι.Το πρώτο-στα 36 χρόνια ζωής-που δεν θα πάω διακοπές.Μου έχει στοιχίσει.Περισσότερο από όσο αφήνω να φανεί.Τι να πω;Να γκρινιάζω όλη μέρα;Ποιός ο λόγος;Θα αλλάξει κάτι;Έτσι επιλέγω τη σιωπή.
Κάθομαι στη βεράντα και αγναντεύω και ταξιδεύει το μυαλό.Τα όνειρα δεν κοστίζουν.Υλικά δεν κοστίζουν...
Ψυχικά,κοστίζουν...Γιατί μετά θυμάμαι ότι ακόμα εδώ είμαι.Τη θάλασσα την βλέπω μια φορά την εβδομάδα,στην καλύτερη δύο φορές κι αυτό με δυσκολία.Στις διακοπές όμως γυρίζω σπίτι και δεν έχω ούτε μαγείρεμα,ούτε πλύσιμο,ούτε ένα βουνό σιδέρο να με περιμένει...Εκεί αδειάζει το μυαλό...Ούτε έχω στο μυαλό λέξεις όπως ΔΕΗ,ΔΕΥΑΚ,HOL,Κοινόχρηστα,ενοίκιο, και κολυμπάω σε πεντακάθαρες θάλασσες...Εδω;Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι,που λένε...Δεν με ενθουσιάζει.
Είναι προφανές πόσο διαφορετικό τρόπο σκέψης και ζωής έχω.Με το που ανοίγω το στόμα,από την πρώτη λέξη που θα πω,ξέρουν ότι δεν είμαι από δω,κυρίως γιατί αν ρωτήσω πχ ''τι μου είπες'' δεν θα πω ''τι με είπες;''.Αλλά κι από άλλα.Πχ πηγαίναμε τότε για ντουλάπες να αγοράσουμε και μόλις εκφράσαμε,εγώ και οι γονείς μου την απορία, ''γιατί τα σπίτια δεν έχουν ντουλάπες'' ο υπάλληλος-που ήταν και παλιός συμμαθητής του άντρα μου-λέει ''από Αθήνα είστε;Έχουμε κι εκεί μαγαζί και δεν πουλάμε ούτε μια ντουλάπα''.
Ταξιδεύει ο νούς..Και τι άλλο να κάνω;Είναι η δική μου άμυνα,για να την βγάλω καθαρή..
Τη Νάξο θυμάμαι πρώτα πρώτα...Ύστερα ό,τι άλλο μου έρθει στο νου...
Είναι ειρωνεία να λατρεύεις το ταξίδι και τα πόδια σου να είναι καρφωμένα κάτω.Να είναι δύσκολο ακόμα και 7 χιλιόμετρα να πας,με το λεωφορείο,γιατί είναι τα εισιτήρια ακριβά και δεν έχεις αμάξι.Να προκύπτουν εκδρομές που ακυρώνονται όταν μπορείς να πας και έχεις χρήματα και να γίνονται όταν δεν έχεις δεκάρα...
Ποιός είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;Δεν είναι.Δεν παίρνει πάντα κάποιος ό,τι αξίζει.Το παίρνει όποιος παίξει βρώμικα.Γιατί με καθαρό παιχνίδι πάντα θα είσαι χαμένος.
Αλλά μόνο καθαρά έχω μάθει να παίζω.
Μετά όμως έχω το χαμόγελο του χαμένου και μπορώ να κοιτάζω τον καθρέπτη και να βλέπω αυτό το χαμόγελο...Έχασα αλλά έχω την αξιοπρέπεια μου και αυτό δεν το κερδίζεις έτσι απλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου