Μόνο εκεί

Μόνο εκεί νιώθω στο σπίτι μου...Κι ας μην είναι.

Μόνο εκεί,νιώθω ζωντανή.

Μόνο εκεί σε  μεθάνε τα χρώματα.

Μόνο εκεί ανακαλύπτω συνεχώς νέα στενά,νέες εικόνες και δεν πλήττω ποτέ.

Η μεγαλύτερη αγάπη μου είναι αυτό το νησί που μπορεί να μην έχω ζήσει εκεί,να μην έχω γεννηθεί εκεί,αλλά λατρεύω.

Τελικά όμως τα όμορφα πρέπει να κρατάνε λίγο.Κρατάνε λίγο στην πραγματικότητα κι αυτό είναι το σωστό.Διαφορετικά θα γίνονταν συνήθεια και θα μας κούραζαν.

Ίσως τελικά είναι καλύτερα που βλέπω την αγαπημένη μου Νάξο μια φορά το χρόνο και αυτό συνήθως όχι και κάθε χρόνο.Μπορεί αν έμενα εκεί να την είχα απομυθοποιήσει,να με είχε κουράσει η πραγματικότητα.

Και στην Αθήνα όταν έμενα,αυτό έγινε,κι όμως τώρα,πιάνω τον εαυτό μου να μου λείπει...

Η τριβή με την καθημερινότητα τα φθείρει όλα.

Εικοσιδύο χρόνια πέρασαν από την πρώτη φορά που αντίκρισα τη Νάξο.1990-2012.

Πριν 22 χρόνια η Πορτάρα με καλωσόρισε για πρώτη φορά.

Πάντα η ίδια αίσθηση από τότε.Την απόλυτης χαράς,χαλάρωσης,ηρεμίας.Θέλω να ρουφήξω την εικόνα της,την κάθε στιγμή,το κάθε της δρομάκι.

Λατρεύω την ηρεμία που μου δίνει.Σαν να έχει μαγικό ραβδάκι και να με μεταμορφώνει.Κάθε φορά γυρίζω πιο σίγουρη,πιο δυνατή,πιο ήρεμη.Σαν να γαληνεύει το πρόσωπο μου.

Ευλογημένη γη,ευλογημένη θάλασσα.Πανέμορφος τόπος...