Πρόσεξε τι εύχεσαι...

... γιατί θα πραγματοποιηθεί...

Δεν βγαίνουν τυχαία κάποιες φράσεις...

Εύχεσαι κάτι.Προσεύχεσαι για κάτι.Το ζητάς με αγωνία.Το θέλεις πολύ.Το γουστάρεις.

Κι ύστερα...

Ρωτάς τον εαυτό σου..Μήπως τελικά πίστευα μάταια ότι κάτι θα αλλάξει;Μήπως εκεί είναι η θέση μου;Μήπως κατά λάθος κι από λάθος,βρέθηκα εδώ;Να νιώθω ξένη...Να νιώθω εξωγήινη.Να νιώθω περιττή...Ότι ξεχωρίζω και όλοι με κοιτάζουν επειδή μοιάζω τόσο παράταιρη,τόσο από άλλο κόσμο...Ακόμα κι από την ομιλία ξέρουν ότι δεν ανήκω εδώ.Δεν μπορώ να μιλάω σε αιτιατική και να καταργώ τη γενική...Εδώ την έχουν καταργήσει.Από ονομαστική σε αιτιατική και ξανά σε αιτιατική.


Μήπως δεν ανήκω εδώ;


Ρητορική ερώτηση...

Μέσα μου την ξέρω την απάντηση.

Όταν ανήκεις κάπου,εκεί έχεις ανθρώπους που σ'αγαπούν κι αγαπάς.Κι εδώ έχω.Μόνο έναν.Μόνο τον άντρα μου και κανέναν άλλο.

Γνώρισα κι ανθρώπους που αξίζουν.Ελάχιστους.Τους κατάλαβα με την πρώτη ματιά.Έχουν καθαρά μάτια.Τι ειρωνεία...Είναι άνθρωποι που συναντώ ευκαιριακά.Δεν θα μπορούσαν να γίνουν παρέα,αλλά και μόνο μια ζεστή κουβέντα να ανταλλάξεις,φτάνει.Οι ζεστές κουβέντες μου λείπουν.Ακόμα κι αν διαρκούν ένα λεπτό ή δυο ή πέντε.Φτάνει να υπάρχουν.

Στην Αθήνα άφησα το παρελθόν,34 χρόνια έμενα εκεί, μόνο 3 εδώ,εκεί γεννήθηκα,εκεί περπάτησα,εκεί έζησα όμορφα και άσχημα.Συχνά τα σκέφτομαι,όσα πέρασα.

Η ζυγαριά πάντα κλείνει προς τα όμορφα.Όταν παίρνεις απόσταση από κάτι,το ωραιοποιείς στη σκέψη σου.


Έχω πράγματα να θυμάμαι.

Εκεί άφησα τις παρέες μου.Τους γονείς μου.Μου λείπουν.Βασανιστικά πολύ.Νόμιζα ότι θα είμαι άνετη,αλλά αποδείχτηκα πολύ λίγη...Πολύ κατώτερη των περιστάσεων...

Τον εαυτό μου κατηγορώ,κανέναν άλλο.

Όταν έρχονται και φεύγουν οι γονείς μου,στις γιορτές,πάντα με δακρυσμένα μάτια μένω...

Εδώ πόσα θυμάμαι στα 3 χρόνια;Λίγα...Ελάχιστα... Δεν ξέρω όταν φύγω,αν θα ωραιοποιώ κι από δω στιγμές...Πάντως θα φύγω.Θα φύγουμε.Κι ελπίζω σύντομα.

Σημειώνω γραμμές στον τοίχο.Θα ήθελα να σβήνω.Σαν τους φυλακισμένους.Σβήνω στο ημερολόγιο.Μέχρι να αποφυλακιστώ από τον τόπο που με πνίγει.

Όλοι λένε ότι εδώ ζεις με ποιότητα...

Ναι,ποιότητα υπάρχει.Δεν υπάρχει άγχος.Συμφωνώ.Όλα είναι πιο κοντά.Συμφωνώ.Υπάρχουν και τα καλά σημεία.

Δουλειά όμως υπάρχει;Στιγμές μπορούμε να χτίσουμε;Παρέες;Υπάρχουν;Όταν δεν σέβονται την επιλογή του φίλου τους.Ότι είμαι επιλογή του.Σε αντίθεση με τους δικούς μου φίλους που αποδέχονται ΠΛΗΡΩΣ και τον συμπαθούν γιατί ξέρουν ότι με κάνει ευτυχισμένοι.Εδώ,εγώ τους φταίω-άγνωστο γιατί-ο άντρας μου την πληρώνει-επίσης άγνωστο γιατί.Πληρώνουμε για κάτι που δεν έχουμε κάνει.Επειδή αποφάσισαν ότι εγώ είμαι ξένο σώμα.

Ευτυχώς που μπήκε στο σπίτι και ο μάστορας για τον υπολογιστή γιατί έχει μήνες να μπει άνθρωπος.

Ποιότητα υπάρχει για αυτούς που έχουν εδώ ανθρώπους που αγαπάνε.Που έχουν παρέα.Που έχουν να πουν μια κουβέντα.Εγώ ψαρεύω την κουβέντα όπου πάω.Όταν ο απέναντι μου είναι ομιλητικός,θα μιλήσω μέχρι τελικής πτώσης.Θέλω να βρίσκω ευγενικούς ανθρώπους αλλά ψάχνω ψύλλους στα άχυρα...

Αλλά πόση ποιότητα να έχεις όταν έχεις χάσει τον εαυτό σου;Όταν λαχταράς πράγματα που έχεις χάσει κι εδώ δεν υπάρχουν ή συμβαίνουν όπου δεν μπορείς να είσαι;Κυνηγάμε με το δίκανο μια συναυλία,ένα σινεμά,μια εκδρομή.Ένα μπάνιο...Όπως σήμερα που βούτηξα,πρώτη φορά για φέτος,και σε τρια σημεία είχε τσούχτρες...Είμαστε 7 χιλιόμετρα από τη θάλασσα και δεν έχουμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε ένα μπάνιο....Άλλη πληγή τα πανάκριβα εισιτήρια.Δυσανάλογα πανάκριβα.Να δίνεις 1,5 ευρώ για μια μονή διαδρομή στην παραλία το θεωρώ ξεφτίλα.Όπως και το να δίνεις 1,10 για 3-4 στάσεις ως την πλατεία,όπου μπορεί να έχεις πάει για δουλειά 10 λεπτών και να μην αντέχεις μες τη ζέστη να περπατάς 20 λεπτά,περίπου τόσο κάνουμε ως την πλατεία.Λοιπόν,για να πας πχ για έναν λογαριασμό στην πλατεία και να γυρίσεις,θέλεις 2,20!Αν αυτό δεν το λες κλεψιά,πως να το πεις δηλαδή;Ή για να πας για ανανέωση κάρτας στον ΟΑΕΔ,άνεργος υποτίθεται,και θες 2,20 σε εισιτήρια.Ο ΟΑΕΔ είναι τέρμα Θεού,αρχές Αλλάχ,στην άλλη άκρη.

Εγώ έχω μόνο τον άντρα μου και κανέναν άλλο.Είμαστε αυτοκόλλητοι γιατί αν δεν είμαστε,θα είμαι σαν ψάρι έξω από το νερό.

Κι όλο μιλάω με τα ζωάκια στο δρόμο...Χαιδεύω τα σκυλάκια.Το αλογάκι εχθές.Από μικρή είχα λατρεία στα άλογα.Πόσο με ηρέμησε το χάδι αυτό...Κι ας έδωσα μόνο και δεν πήρα.Πήρα ένα βλέμμα όμως που τα έλεγε όλα.Με γέμισε χαρά.Γιατί το είδα στα ματάκια του,πόσο το χάρηκε το χάδι.

Όσο απομακρύνομαι από τους ανθρώπους,τόσο δένομαι με τα ζώα.Τα λατρεύω.

Τρια πράγματα με ηρεμούν.Η επαφή με τα ζώα,η επαφή με τη θάλασσα και η επαφή με ανθρώπους που διαθέτουν ευγένεια,χαμόγελο,επίπεδο,δημιουργικότητα.Τους ανθρώπους-λιακάδα.Που μπορείς να πεις μια κουβέντα και να την καταλάβουν.Τους γνωρίζω με τη μια.

Όλοι οι υπόλοιποι;Αγενείς και αδιάκριτοι.Θορυβώδεις και επιφανειακοί.Δήθεν και τάχα μου ''κουλ'' και στη μόδα.Στα μπαρ και στις περιττές,χαζές διασκεδάσεις.Αν τα νομίζουν αυτά ζωή,εμένα μου περισσεύει.

Κοιτάνε όλοι,και κυρίως οι μεγαλύτερης ηλικίας, με τόση αδιακρισία που καταντάει γελοίο...Ώρες ώρες κοιτάζω τα ρούχα μου μην έχω κανένα λεκέ,κοιτάζω το κεφάλι μου,μην με κουτσούλησε κανένα πουλί,και άλλα τέτοια.Αν δεν έχω κάτι στραβό ή παράξενο,γιατί κοιτάνε σαν να μην έχουν δει άνθρωπο;

Ας μείνουν στην επιφάνεια όλοι αυτοί.Εγώ δεν συχνάζω στον αφρό αλλά στον πάτο.Αν θέλουν να με βρουν,εκεί θα με βρουν.Ας ψάξουν.Δεν δίνω μασημένη τροφή.Αν θέλουν μασημένη τροφή,ας πάνε σε όσους είναι ''της μόδας''.

''Με τον καιρό να 'ναι κόντρα'' έμαθα 37 χρόνια.Δεν θα αλλάξω στα γεράματα.Για κανέναν.Το λέω με βεβαιότητα.Κι ας έχει τιμή να είσαι ακροβάτης στο αντίθετο ρεύμα.Την πληρώνω και την ξαναπληρώνω αν χρειαστεί.

Ουφ...Με πιάνουν οι κλειστές μου πότε πότε.Δεν κατηγορώ κανέναν.Όλα υπάρχουν κι όλα πρέπει να υπάρχουν.Πως θα ξεχωρίσεις την ομορφιά αν δεν ξέρεις πως μοιάζει η ασχήμια;

Κι η ομορφιά είναι λουλούδι δύσκολο.Δεν το βλέπουν όλοι...Κρύβεται βαθιά.Μες σε μάτια,μες σε ψυχές...


ΥΓ:Μόνο στην άσπρη οθόνη μπορώ να τα πω...Σε ποιόν να μιλήσεις και να σε καταλάβει;Δεν με νοιάζει.Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.Τα θάβω όλα μέσα μου και τα μοιράζομαι με την άσπρη οθόνη.Ποιος να καταλάβει;Όταν πεις τον πόνο σου, αυτομάτως γίνεσαι γκρινιάρης...Νομίζουν ότι ζεις σε ένα ροζ συννεφάκι και δεν σ'αγγίζει τίποτα.Έλα μου όμως που πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν...Δεν ξέρω αν παντού και για όλους είναι το ίδιο,αν η επαρχία μοιάζει και οι άνθρωποι της όπου βρίσκονται,αλλά όσοι νομίζουν ότι στη Βόρεια Ελλάδα οι άνθρωποι είναι ζεστοί,μάλλον σε μια πλάνη ζουν...Εκτός αν εγώ μόνο έχω γνωρίσει την εξαίρεση του κανόνα και η πόλη αυτή είναι αγγελικά πλασμένη και δεν το βλέπω.Ουφ,πολύ προβληματισμός για μεσημέρι.Ό,τι κι αν πως,ούτε άκρη θα βγάλω,ούτε θα αλλάξει κάτι.Πάω να τσιμπήσω τίποτα.