Διαβάζοντας το ημερολόγιο του παππού μου- που όπως ανέφερα πριν από λίγο καιρό, ανέλαβα να γράψω στον υπολογιστή για να δούμε αν θα καταφέρουμε να το εκδώσουμε- αλλά και παρατηρώντας χρόνια τους ανθρώπους και από προσωπική πείρα από φιλικές, κοινωνικές και κάθε είδους επαφές μαζί τους, παρατήρησα πολλά για την ανθρώπινη φύση,γενικότερα, και την φύση του Έλληνα, ειδικότερα, μια και ζούμε σε αυτό το σημείο του πλανήτη.
Σ'αυτό το σημείο του πλανήτη λοιπόν κάποια χαρακτηριστικά μας κατατρέχουν αιώνες... Έχουν περάσει πλέον στο DNA μας ως λαός, μας χαρακτηρίζουν.
Πολλές φορές μας κακοφαίνεται όταν οι άλλοι λαοί της Ευρώπης-και όχι μόνο-λένε κακά λόγια για τους Έλληνες, μας βρίζουν ή μας κατηγορούν ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, μίζεροι, φωνακλάδες και πολλά πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα.
Δεν ξέρω αν και κατά πόσο έχουν ή όχι δίκιο. Δυστυχώς, πολλές φορές, αρκεί να έχεις γνωρίσει πχ 2-3 μίζερους ή τεμπέληδες από ένα μέρος, για να βγάλεις συμπέρασμα ότι όλοι από αυτό το μέρος είναι μίζεροι ή τεμπέληδες. Ομοίως και με άλλα χαρακτηριστικά. Κοινώς, ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να τσουβαλιάζει. Το κακό είναι ότι φτάνει μια μικρή μειοψηφία να χαρακτηρίσει ολόκληρη την κοινωνία.
Όμως πολλές φορές, με μερικούς ανθρώπους που ανήκουν σε μερικά Έθνη, όταν η πλειοψηφία έχει ένα χαρακτηριστικό, ε, όπως και να το κάνουμε χαρακτηρίζει αυτό το χαρακτηριστικό το λαό του. Όταν πχ οι 99 στους 100 άντρες σε κάποια κράτη(δεν χρειάζεται νομίζω να κατονομάσω) δεν σέβονται τις γυναίκες, άρα όλοι δεν τις σέβονται.Δυστυχώς, αυτός ο δύσμοιρος ένας, που μπορεί να μεγάλωσε διαφορετικά και να σέβεται, δεν μπορεί να φέρει την Άνοιξη...
Έτσι, και με τον δικό μας λαό, μπορεί ανάμεσα μας να υπάρχουν ικανότατοι άνθρωποι, ευγενικοί, χαμογελαστοί, αισιόδοξοι, πρόθυμοι να βοηθήσουν, εργατικοί, τίμιοι, αλλά είναι δυστυχώς, σταγόνα στον ωκεανό που κολυμπάνε ένα σωρό άλλοι, αγενείς, αγέλαστοι, απαισιόδοξοι, τεμπέληδες, βολεψάκηδες, διεφθαρμένοι. Κοινώς, έχουμε τόσο αποκτηνωθεί που όσα καθημερινά διαβάζω με κάνουν να ντρέπομαι για το ότι ανήκω στο ανθρώπινο είδος και στην Ελληνική φυλή.
Όσα διαβάζω στο ημερολόγιο μου δείχνουν ότι ο άνθρωπος από τη μια είναι ικανός για μεγάλα έργα, κι από την άλλη είναι ικανός για τις μεγαλύτερες κτηνωδίες. Ο πόλεμος είναι μια απόδειξη αυτού. Από τη μια βλέπεις μια φτωχή κοινωνία που με πενιχρά μέσα κουτσά στραβά τα βγάζει πέρα και έρχεται από το πουθενά κάποιος με αξιώσεις πάνω στα λιγοστά της ζωής αυτών των ανθρώπων. Δηλαδή ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα.
Παλιότερα ο κόσμος εδώ στη χώρα μας ήταν απείρως πιο αγαπημένος. Υπήρχε η έννοια της γειτονιάς, του χωριού, που όλοι θα σε συντρέχαν όταν θα υπήρχε ανάγκη. Σήμερα, ακόμα και στις μικρές πόλεις(ζω σε μικρή πόλη και το βλέπω) δεν ξέρεις ποιος μένει δίπλα, αν μένει παπάς, αν μένει δολοφόνος, αν μένει μοναχικός ή αν μένει φτωχή πολύτεκνη οικογένεια.
Τότε όλοι είχαν κοινούς εχθρούς και τους ξέρανε. Η φτώχεια ήταν ο ένας, η πείνα, και αργότερα ο Γερμανός, ο Ιταλός. Σήμερα τους ξέρουμε τους εχθρούς μας στην πραγματικότητα; Είναι πολλοί και ανάμεσα μας.
Τότε η κάθε μητέρα άφηνε τα παιδιά της και παίζανε μόνα στις γειτονιές, ματώνανε τα γόνατα τους, τσακώνονταν, νηστικά, ξυπόλυτα. Κινητά δεν υπήρχαν να τα ψάξουν. Όμως δεν φοβόταν ούτε ότι κινδυνεύουν από αυτοκίνητο που μπορεί να τα χτυπήσει. Ούτε από ανώμαλους να τα αποπλανήσουν. Ούτε από ληστές να τους κλέψουν το κινητό, το χαρτζιλίκι τους. Ο πολύς πολιτισμός αντί να μας προάγει μας οπισθοδρομεί στην πραγματικότητα. Μας κλείνει σε κλουβιά και γυάλες και παράγει νέες γενιές δυστυχισμένες, εικόνες παιδιών που παίζουν με ηλεκτρονικά και υπολογιστές στη μοναξιά των δωματίων τους, ολομόναχα, γιατί πλέον και οι μεγάλες οικογένειες όλο και λιγοστεύουν και έχουμε περάσει στην κοινωνία του μοναχογιού και της μοναχοκόρης. Εγώ τουλάχιστον όσες φίλες έχω ή συγγενείς με παιδιά, οι 8 στους 10 έχουν μόνο ένα παιδί.
Το χειρότερο όμως χαρακτηριστικό του Έλληνα και αυτό που μας προξενεί όλα μα όλα τα δεινά-κατά τη γνώμη μου πάντα- είναι η έλλειψη συναδελφικότητας, αλληλεγγύης και αδελφικότητας μεταξύ μας. Είμαστε πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να βγάλουμε το μάτι του γείτονα, του συγγενή, του φίλου, του συνάδελφου, του αγνώστου στο δρόμο κλπ, κλπ, αν αυτό μας συμφέρει ή έτσι απλά επειδή αυτός έχει καλύτερη δουλειά ή αυτός έχει δουλειά ενώ εμείς όχι ή αυτός έχει καλύτερο αμάξι ή αυτός έχει δικό του σπίτι ενώ εμείς όχι ή αυτός έχει κοπέλα ενώ εμείς όχι ή αυτός έχει φράγκα ενώ εμείς κυκλοφορούμε άφραγκοι και ο κατάλογος ατέλειωτος. Κοινώς, ζήλια, φθόνος, κακία μας κάνουν κουμάντο, δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε καθαρά και να δούμε πόσο ψεύτικα είναι όλα αυτά. Τι μένει στο τέλος; Εμείς θα φύγουμε και τα υλικά όλα θα μείνουν εδώ να τα χαίρονται οι απόγονοι μας και αυτοί με τη σειρά τους να τρώγονται και να μας μουτζώνουν.
Γράφοντας στον υπολογιστή αυτό το ημερολόγιο, περνάει μπροστά μου σχεδόν ένας αιώνας Ελληνικής ιστορίας. Αυτή η έλλειψη αλληλεγγύης μας αντιπροσώπευε πάντα. Ο Έλληνας γουστάρει τρελά τον εμφύλιο στην καθημερινότητα. Να φάει τον διπλανό του και να φανεί αυτός μάγκας και ξύπνιος.Λες και αυτό θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ακόμα και στην κατοχή, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, δεν δίσταζαν να πουλάνε το αίμα τους στους κατακτητές, τόσο άδικα... Να προδίδουν τους δικούς μας οι ίδιοι στους Ιταλούς, μέσα σ'ενα χωράφι που πήγαν να πάρουν λίγα χόρτα για την επιβίωση τους... Αντί να πουν ότι αν περάσουν οι Ιταλοί θα σας καλύψουμε, οι ίδιοι πήγαν να τους καλέσουν...
Ύστερα από αυτό ,όταν στην πιο κρίσιμη εποχή, στην πιο μεγάλη πείνα, στην πιο μεγάλη δοκιμασία, ο Έλληνας πουλάει τον Έλληνα στον ξένο, τώρα που περνάμε πάλι μεγάλες δοκιμασίες, πείνες και κρίσεις, τι να περιμένουμε από το αίμα μας;Θα αλλάξει κάτι όταν αιώνες τα ίδια λάθη κάνουμε και τα ίδια σφάλματα πληρώνουν όλες οι γενιές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου